Avril Lavigne

Δύο γρατζουνίσματα στην κιθάρα. Ένα 'hey you!'. Ένα άκακο γαλλικό. Ένα γέμισμα στα ντραμς. Τριάντα σκάρτα δευτερόλεπτα φτάνουν και περισσεύουν για να κάνουν ακόμα και τον πιο άσχετο να κοιτάξει όλο απορία και να ρωτήσει ως άλλος Ρόμπιν Γουίλλιαμς τι χρονιά έχουμε. Δεν είναι η πρώτη, ούτε η δεύτερη, πιθανότατα ούτε η πέμπτη φορά στην πρόσφατη μνήμη που ο pop-punk ήχος που μεσουρανούσε δύο δεκαετίες πίσω επανέρχεται στο προσκήνιο.

Ένα από τα μεγαλύτερα success story της φετινής χρονιάς στηρίχθηκε σχεδόν κατά το ήμισυ σε αυτόν. Πέρα από ταμπέλες και υποκειμενικότητες, η Olivia Rodrigo είναι από τα πιο συμβαίνει-τώρα ονόματα στον μουσικό κόσμο. Το πάντρεμα ανάμεσα στους τσιτωμένους punky ρυθμούς, τις ροκ κιθάρες και τις ξεδιάντροπες poppy μελωδίες ωστόσο κάθε άλλο παρά νέο είναι, και το "Let Go" συγκαταλέγεται χωρίς καμία αμφιβολία ανάμεσα στις κορυφές του.

Το γεγονός ότι η Avril επέστρεψε στο ύφος που την ανέδειξε εν μέσω περίπου αναβίωσης ίσως είναι συμπτωματικό· ίσως και όχι. Το θέμα είναι ότι μετά το επιεικώς άνισο "Head Above Water" και οχτώ γεμάτα χρόνια από την τελευταία νίκη, η Lavigne ξαναβρίσκει τη φόρμα της. Η παρουσία του Travis Barker προσθέτει επιπλέον πόντους νοσταλγίας. Τα 180 δευτερόλεπτα του "Bite Me" κατεβαίνουν σα σφηνάκι, από εκείνα που στο τέλος αφήνουν μεγάλο χαμόγελο.