Zao

Μου φαίνεται πρακτικά αδύνατο να μην ξεκινήσω την παρουσίαση του πρώτου δίσκου εδώ και μια πενταετία από τους Zao χωρίς να σχολιάσω το «Πλοίο του Θησέα». Ένα από τα πρώτα singles που αποκάλυψαν από το "The Crimson Corridor" ήταν η κομματάρα του "Ship Of Theseus", το οποίο είναι και η ουσιαστική εκκίνηση του άλμπουμ έπειτα από το απολύτως ταιριαστό και λειτουργικό εναρκτήριο instrumental, "Into The Jaws Of Dread". Συνεπώς, το συγκρότημα είχε πλήρη επίγνωση της κατάστασης του και των δυνατοτήτων του και θα εξηγηθώ.

Ως γνωστόν, υποθέτω, το παράδοξο του «πλοίου του Θησέα», διερωτάται σε ποιο σημείο, ένα πλοίο που αλλάζουν σταδιακά όλα, μα όλα, τα μέρη του, παύει να είναι ο εαυτός του. Σε πλήρη αντιστοιχία, οι Zao πλέον δεν διαθέτουν κανένα αυθεντικό μέλος, ενώ ταυτόχρονα κυκλοφορούν έναν από τους κορυφαίους και πιο αντιπροσωπευτικούς δίσκους της εντυπωσιακής τους δισκογραφίας. Η επιστροφή τους το 2016 με το "The Well-Intentioned Virus" ήταν εντυπωσιακή, υπενθυμίζοντας, γιατί αυτό το σχήμα, πέρα από βασικός πυλώνας ολάκερου του σύγχρονου metalcore, διατήρησε τον ανανεωτικό του αέρα. Οι μέρες του χριστιανισμού πέρασαν, η ηρεμία στο εσωτερικό της μπάντας επήλθε, όπως και η εμπειρία, και οι Αμερικανοί συνέχισαν να ανταγωνίζονται μόνο τον εαυτό τους.

Η επιστροφή τους όμως με το "The Crimson Corridor" είναι διαφορετικό θηρίο. Το σχήμα από την Pennsylvania έχει το θράσος να κυκλοφορεί, στην παρούσα του φάση, τον πιο διαφοροποιημένο καθώς και πιο μεγάλο σε διάρκεια δίσκο της πορείας του. Έχει όμως και το καλλιτεχνικό μεγαλείο ώστε να διατηρήσει, παρά τις εκτεταμένες ηχητικές αποκλίσεις, τον δημιουργικό και ατμοσφαιρικό πυρήνα που ανέκαθεν τους χαρακτήριζε, ξεδιπλώνοντας μια απόκοσμη και μυστικιστική αίγλη. "Nothing can ever stay the same" φωνάζει ο Dan Weyandt o οποίος μεγαλουργεί στον δίσκο και προειδοποιεί. Το δωδέκατο άλμπουμ της επιδραστικής μπάντας αντλεί στοιχεία από όλο το φάσμα της δισκογραφίας της, τα φιλτράρει υπό το ιδιαίτερα πυκνό ρυθμικό και κιθαριστικό του πρίσμα, και τα εξαπολύει ως μαύρο δηλητήριο διάρκειας 57 λεπτών, το οποίο όμως, εθίζει, απορροφά και ενσωματώνει επίδοξους ακροατές σε ένα λαβύρινθο από πορφυρούς διαδρόμους, μέχρι να αποδεχτούν πως δεν υπάρχει διαφυγή.

Η εξαιρετική παραγωγή, καθώς και η διαχρονική ικανότητα του σχήματος να συνθέτει άμεσα αλλά όχι απλοϊκά κομμάτια δημιουργούν μια έντονη ομοιομορφία. Ηχητικά όμως, πέραν των γνώριμων hardcore ισοπεδώσεων, η μπάντα ερωτοτροπεί με το post-sludge σχημάτων όπως οι Cult Of Luna και οι Amenra. Ανά στιγμές, οι ατμόσφαιρες που εκλύουν οι Zao, δίνουν την εντύπωση πως τις έχουν επικαλεστεί τα μέλη της μπάντας σε θυσίες στην Εκκλησία του Ρα, αν δεν είχαν ήδη δώσει στίγματα περί του ποιόντος τους σε δίσκους τους όπως τα "Where Blood And Fire Bring Rest" και "Liberate Te Ex Inferis". Στιγμές όπως το υποβλητικό "Crotoan" ή το κορυφαίο ομότιτλο κομμάτι, αντηχούν αυτή την εύθραυστη, οργανική και κυρίως υποχθόνια πλευρά της μπάντας. Στον αντίποδα, το "The Final Ghost" και το "Lost Star" είναι χαρακτηριστικές ‘00s συνθέσεις για το συγκρότημα, αν και εμφανώς εμποτισμένες από το πνεύμα του παρόντος δίσκου.

Το "R.I.P.W.", εντελώς post-metal, πνίγει με την εναλλαγή γαλήνης και ορμητικών κυμάτων που είναι τα κιθαριστικά του περάσματα. Προς το τέλος του δίσκου, το "Creator/Destroyer" συγκλονίζει με το συναισθηματικό φορτίο των καθαρών φωνητικών, την εκφορά των καταπληκτικών στίχων και κυρίως του όγκου που εκπέμπει. Αν το άλμπουμ έχει ένα μειονέκτημα, είναι πως τα πιο ευθεία του κομμάτια, παρουσιάζουν μια ελαφριά επανάληψη ιδεών, κάτι που ανά στιγμές δεν δικαιολογεί τη μεγάλη του διάρκεια. Το γεγονός αυτό όμως, δεν εμποδίζει τον δίσκο από το να διατηρεί την προσήλωση αμείωτη. Αν ανατριχιάζετε με την ανθρώπινη και «μετρημένη» πλευρά των, έτερων σπουδαίων, Converge, όπως ξεπρόβαλλε στο αλάνθαστο "All We Love We Leave Behind", τότε αυτό το άλμπουμ είναι το ερυθρό αντίστοιχό του.

Το "The Crimson Corridor" σφύζει αλληγοριών, εικονοπλασίας και κριτικής του μηδενισμού. Οι Zao, με τις πολυεπίπεδες ατμόσφαιρες και τις διαφορετικές εκφάνσεις της οργής που διοχετεύουν, δημιουργούν ένα άλμπουμ που καθίσταται ενδιαφέρον εξαιτίας της αμείωτης δυναμικής και κρισιμότητας που εκπέμπει. Εμμένουν πεισματικά στον metalcore χώρο, αλλά ακόμη και σε στιγμές όπως το μακροσκελές και ριψοκίνδυνο φινάλε του "The Web", που ξεσκεπάζει τις δυνατότητες και τις προεκτάσεις της νέας κατεύθυνσης της μπάντας, δεν ηχούν στιγμή παράταιροι. Υπερβαίνουν εαυτούς, στοχεύοντας τις κορυφές της δισκογραφίας και του ιδιώματος, και, ενώ κάθε προσθήκη ηχεί αβίαστη προέκταση της προσωπικότητάς τους, κάθε γνώριμος ήχος ηχεί εξίσου επιβλητικός με τα κλασικά πεπραγμένα τους. Οι Zao επέστρεψαν και συνεπαίρνουν, όντας ικανοί να μυήσουν εκ νέου κόσμο σε ένα ιδίωμα, το οποίο ακόμη και στην ύστατη στιγμή αναδιαμορφώνουν.

"Now the host must change, it’s atoms rearrange. Yet through the chaos and pain, the rider shall remain"

Bandcamp