«A Beginner's Guide»: 90s μελωδικό Punk Rock / Skate Punk

Η χρυσή εποχή ενός ήχου που χαρακτηρίστηκε από ταχύτητα, άριστη τεχνική, εκπληκτικά φωνητικά και ένα ακραίο lifestyle με αλκόολ, αλητεία, και extreme sports

Από τους Nτίνο Παυλίδη, Ιάσονα Τσιμπλάκο, Άλκη Κοροβέση, Γιάννη Βόλκα, 18/03/2014 @ 12:54
Υπάρχει σίγουρα μια μυστική μαγεία, στον τρόπο με τον οποίο δημιουργείται κατά καιρούς αυτό που αποκαλούμε μουσική σκηνή, η οποία -μαγεία- σε γοητεύει, σε προσκαλεί, και σε συνεπαίρνει, αλλά είναι σχετικά δύσκολο να μελετήσεις επακριβώς τις συνθήκες, τις αιτίες αλλά και τις ανάγκες που οδηγούν στην δημιουργία της σκηνής, εάν δεν βρίσκεσαι εκεί, την στιγμή που συμβαίνει και αναπτύσσεται για να την παρακολουθήσεις. Η 90s μελωδική punk rock / skate punk σκηνή αναμφισβήτητα εκπέμπει και αυτή την δική της μαγεία, απ' την στιγμή που πάνω από όλα υπήρξε σε γενικές γραμμές μια μεγάλη οικογένεια, με κοινά το attitude, το lifestyle και τα ενδιαφέροντα, και έναν ήχο συμπαγή και συγκεκριμένο που από την αρχή του χαρακτηρίστηκε από ακραίες ταχύτητες, εξαιρετικές τεχνικές ικανότητες, και μελωδικά -ψηλά- φωνητικά που σε πολλές περιπτώσεις πήραν τον ρόλο ενός πρόσθετου μουσικού οργάνου στο σύνολο.

Η τρέλα ξεκίνησε από την Καλιφόρνια και νεαρούς που υιοθέτησαν έναν άτακτο και γρήγορο ρυθμό ζωής, που περιελάμβανε κακές επιδόσεις στα κολλέγια, καταχρήσεις, ενασχόληση με extreme sports και γενικότερα μία καθημερινότητα που χαλαρά κάποιος συντηρητικός θα μπορούσε να αποκαλέσει «του δρόμου». Γρήγορα όμως ξέφυγε από τα στενά όρια της δυτικής Αμερικής, και κατέκτησε σιγά σιγά, με το πάθος, την αφέλεια και τον ενθουσιασμό της, ολόκληρη την ήπειρο για να ταξιδέψει στην συνέχεια -υπερατλαντικά- στις υπόλοιπες γωνιές του πλανήτη, και να μας απασχολεί ακόμη και σήμερα με τους σύγχρονους εκπροσώπους του εν λόγω ήχου, αν και ομολογουμένως όχι τόσο αυθεντικά όσο παλιά. Το φοβερό είναι πως παρά τον συγκεκριμένο αυτό τρόπο ζωής, τα άτομα αυτά που ευθύνονται για την χρυσή φουρνιά skate punk συγκροτημάτων των 90s, ήξεραν πραγματικά να γράφουν καλή μουσική, να παίζουν σωστά το όργανο τους, να δείχνουν ζήλο για αυτό που κάνουν, να περιοδεύουν, και τελικά να κυκλοφορούν προσεγμένες δουλειές, σε πολύ εργατικά δισκογραφικά labels, με εξαιρετικές παραγωγές, και καλόγουστα artworks.

Εμείς σε αυτό εδώ το αφιέρωμα θα κάνουμε μια μικρή αναδρομή σε αυτό το πολύ σημαντικό λιθαράκι της ευρύτερης punk rock σκηνής, και παρά το γεγονός ότι ενδεχομένως να σας λείψουν μπάντες όπως οι Pulley, οι κάπως πιο ska / reggae φίλοι Rancid, οι περισσότερο σκληροί Good Riddance, αλλά και ευρωπαικά ονόματα όπως οι Σουηδοί Adhesive, θα προσπαθήσουμε να παραθέσουμε τα σημαντικότερα σημεία με δίσκους που κρίνουμε ότι αξίζουν την προσοχή σας.

Ν.Π.



1. Bad Religion - Recipe For Hate
Epitaph (1993)

Είναι πιστεύω κάτι παραπάνω από απαραίτητο να ξεκινήσουμε το αφιέρωμα από τους πατέρες του μελωδικού punk rock, τους Bad Religion. Το "Recipe For Hate" δεν είναι ούτε ο πιο αντιπροσωπευτικός δίσκος του είδους, ούτε καν ο καλύτερος του συγκροτήματος. Είναι όμως ένα άλμπουμ που έχει τα θεμέλια. Είναι σχετικά γρήγορο και ολοφάνερα οργισμένο, διαθέτει πιασάρικα σημεία, μελωδικά leads και «χορωδιακά» refrain, ενώ χαρακτηρίζεται από ειρωνία, «αυθάδεια» και νεανικότητα, πράγματα που ανέκαθεν αποτελούσαν κινητήριες δυνάμεις για να ξετυλίξουν οι μπάντες αυτού του ήχου τα ταλέντο τους. Άλλωστε, όπως θα φανεί και παρακάτω, το ιδιόκτητο label των Bad Religion αποτέλεσε το σπίτι για την πλειοψηφία της 90s skate punk δισκογραφίας, οπότε τα συμπεράσματα είναι δικά σας.

"American Jesus"

Ν.Π.



2. Lagwagon - Trashed
Fat Wreck Chords (1994)

Την χρονιά που οι Offspring κυκλοφόρησαν το "Smash", οι NOFX το "Punk In Drublic" και οι Green Day το "Dookie", η παρέα του τραγουδιστή των Lagwagon, Joey Cape, κυκλοφόρησε το "Trashed", μάλλον τον πιο υποτιμημένο αλλά και ξεχωριστό δίσκο της σειράς αυτής. Τα τύμπανα που έπαιξε ο Derrick Plourde (μετέπειτα μέλος των RKL) στο άλμπουμ μείνανε κυριολεκτικά στην ιστορία. Κομμάτια όπως το "Island Of Shame" αλλά και το "Lazy" -με συμμετοχή στα φωνητικά του Fat Mike- είναι ίσως από τα καλύτερα που έχουν γραφτεί στην ιστορία του skate punk, ενώ ο πόνος που εξέφρασε ο Cape σε αυτή την κυκλοφορία είναι κάτι που δεν μπορεί με τίποτα να προσπεραστεί. Κυκλοφορία-σταθμός που κάθε φίλος του punk rock πρέπει να έχει ακούσει.

"Island Of Shame"

Ν.Π.



3. Face To Face - Big Choice
Victory (1994)

Ακόμα μια punk rock μπάντα από την Καλιφόρνια. Η παρέα του Trever Keith κατάφερε να γίνει ευρύτερα γνωστή με τον δεύτερο δίσκο της "Big Choice" και ιδιαίτερα με το hit "Disconnected". O δίσκος όμως προσφέρει πληθώρα αξιόλογων συνθέσεων όπως το "Sensible" και το "Α-ΟΚ", αλλά και μια διασκευή στο "Bikeage" των παλαίμαχων Descendents. Εμπορικό skate punk με ξέφρενο ρυθμό και πιασάρικα refrain. Οι Face To Face κυκλοφόρησαν μια σειρά δίσκων μέχρι την διάλυση τους το 2003. Ο Keith ασχολήθηκε με διάφορα projects όπως τους Legion Of Doom και τους Viva Death (με μέλη των Foo Fighters και Vandals) ενώ ο drummer Pete Parada μετά τους Saves The Day κατέληξε στους Offspring. Η επανασύνδεση όμως ήρθε και οι Face To Face συνεχίζουν να μας απασχολούν με τελευταίο δημιούργημα τους το "Three Chords And A Half Truth". Μια ενδιαφέρουσα αν και όχι προφανής επιλογή για να ασχοληθεί κανείς όταν αναφερόμαστε στο skate punk.

"Disconnected"

Γ.Β.



4. RKL - Riches To Rags
Epitaph (1994)

Νομίζω πως το μεγάλο κρυφό διαμάντι της σκηνής που μελετάμε είναι αυτή εδώ η δισκάρα από τους Αμερικανούς Rich Kids on LSD, κατά κόσμον RKL. Οι RKL ήταν ήδη γνωστοί -και λατρευτοί- από τα 80s όταν και καταπιάνονταν με ένα πιο επιθετικό και αλήτικό hardcore punk, πάντοτε όμως μέσα από ένα lifestyle που περιελάμβανε extreme sports, skate, surf, μπόλικη δόση αλκοόλ, αλλά και πολλά ναρκωτικά. Οι καταχρήσεις είχαν ως αποτέλεσμα να μην βρίσκονται πλέον στην ζωή τρία βασικά μέλη που χάραξαν την πορεία της μπάντας, οι Jason, Bomer και Derrick, με τους δύο πρώτους να ευθύνονται για τα πιο μεθυσμένα και παρανοικά φωνητικά, το πιο τεχνικό και γρήγορο μπάσσο και τελικά τις πιο εθιστικές συνθέσεις που ακούσαμε ποτέ στο μελωδικό punk rock.

"Betrayed"

Ν.Π.



5. NOFX - Punk In Drublic
Epitaph (1994)

To "Punk In Drublic" είναι ο πρώτος δίσκος των Αμερικάνων όπου τα κομμάτια τους έχουν μια πιο συγκεκριμένη δομή σε αντίθεση με το χυμαδιό των προηγούμενων κυκλοφοριών τους. Οι NOFX δημιουργούν τον -μέχρι και το "So Long And Thanks For All The Shoes"- πιο εμπορικό και -κατά πολλούς κορυφαίο- τους δίσκο. Με πιο προσεγμένες φωνητικές γραμμές που κανείς μπορεί να τις πει με άνεση και μελωδικές, κιθάρες που έχουν αποτινάξει την έντονη μεταλλική χροιά που κουβαλούσαν στο παρελθόν, και μια γενικότερα πιο «σοβαρή» διάθεση σύνθεσης. Ο ύμνος "Don't Call Me White" ή το "Linoleum" μέσα σε δύο-τρία λεπτά ορίζουν επαρκώς τον όρο skate punk, μπλέκοντας τον χαβαλέ με τον πολιτικό στίχο, ενώ οι εναλλακτικές πινελιές που πάντοτε υπήρχαν στον ήχο των NOFX εκφράζονται μέσα από τα "My Heart Is Yearning", "Reeko" και "Scavenger Type". Δίσκος-ορόσημο στην καριέρα των Αμερικανών αλλά και στην punk σκηνή.

"Linoleum"

Α.Κ.



6. Millencolin - Life On A Plate
Burning Heart / Epitaph (1995)

Η Σουηδία υπήρξε το μεγάλο αντίπαλον δέος για την αμερικάνικη skate punk σκηνή στα 90s, με συγκροτήματα που, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν παρατηρητές της σκανδιναβικής punk σκηνής, έσβησαν για τα καλά εκείνα τα χρόνια τις μπάντες του ωμού και aggressive crust / d-beat  hardcore punk ήχου που ανθούσε μέχρι εκείνη την στιγμή. Οι Millencolin μπήκαν ταχύτατα στον παγκόσμιο χάρτη του μελωδικού punk rock, έγιναν μία από τις σημαντικότερες δυνάμεις του, και κυκλοφόρησαν το 1995 τον καλύτερο μάλλον δίσκο τους, το "Life On A Plate", που χαρακτηρίστηκε από υπέρμετρη εφηβική ειλικρίνεια, τεχνικά riff, πιασάρικα refrain, και μια θαυμάσια νεανική σβελτάδα που ακούγεται φρέσκια μέχρι και σήμερα.

"Olympic"

Ν.Π.



7. No Use For A Name - !Leche Con Carne!
Fat Wreck Chords (1995)

Πολύ πιθανόν η πιο υποτιμημένη μπάντα της λίστας αυτής. Οι No Use For A Name, με τον αείμνηστο Tony Sly επικεφαλής, ήταν ένα από τα πιο επιδραστικά ονόματα της σκηνής, παρ’όλο που δεν αναγνωρίστηκαν ποτέ ως μεγάλα κεφάλια. Ο συγκεκριμένος δίσκος βρίσκει τηn μπάντα να ανακαλύπτει επιτέλους την ταυτότητα που της αρμόζει (καθώς φλέρταραν αρκετά με πιο hardcore ακούσματα) και να εξαπολύει ένα δυνατό μουσικό σύνολο μοιρασμένο εξίσου σε γρήγορο και mid-tempo punk-rock. Ρέει ανετότατα και είναι εξαιρετικό δείγμα της φρεσκάδας που μπορεί να προσφέρει ο χώρος.

"Soulmate"

I.T.



8. Descendents - Everything Sucks
Epitaph (1996)

Η μουσική των Descendents δεν είναι ακριβώς η χαρακτηριστική για τον ήχο του 90s μελωδικού punk rock / skate punk, μιας και ούτε ιδιαίτερα γρήγορη θα μπορούσες να την πεις, αλλά ούτε και τεχνική, σε καμία μάλιστα περίπτωση. Είναι αδύνατον όμως να παραλείψουμε το μοναδικό άλμπουμ της μπάντας στην δεκαετία αυτή, έναν δίσκο μελωδικό, που διατηρεί όμως μια αλητεία και ευθύτητα από τα παλιά, και που αγαπήθηκε όσο λίγοι από τους απανταχού skaters και punk rockers του κόσμου για την απλότητα και την αμεσότητα του. Αυτή η κυκλοφορία προέκυψε ως καθαρή αναγκαιότητα των μελών της μπάντας να ξαναγράψουν όλοι μαζί μουσική, μετά την ακαδημαική καριέρα που ακολούθησε ο frontman Milo Auckerman, και δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από αυτό.

"Doghouse"

Ν.Π.



9. Satanic Surfers - Hero Of Our Time
Burning Heart / Theologian (1996)

Οι Satanic Surfers υπήρξαν αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα χαρτιά της σουηδικής Burning Heart Records σε ολόκληρη την ιστορία της. Με frontman...τον drummer Rodrigo Alfaro υπήρξαν πάνω απ' όλα μια μπάντα με πολιτική ταυτότητα που δεν δίστασε ποτέ να την εκφράσει στα κομμάτια της, χωρίς φυσικά να χάνει ούτε στιγμή το χιούμορ της. Το "Herο Of Our Time" παίρνει το απόλυτο «δέκα στα δέκα» με την άλλοτε fan διάθεση και την άλλοτε μελαγχολία του, με τα συναισθήματα που παράγει, με τους προβληματισμούς που θέτει, με την ενέργεια που εκπέμπει σε κάθε λεπτό του, με riff που άφησαν εποχή, με εκπληκτικές μουσικές ικανότητες από την μεριά των μελών, και με κομμάτια ικανά να σε συνοδεύσουν για δεκαετίες μετά.

"Head Under Water"

Ν.Π.



10. Offspring - Ixnay On The Hombre
Columbia / Epitaph (1997)

Κάπου πριν εικοσι και κάτι χρόνια, το "Ixnay On The Hombre" ήταν ο πρώτος δίσκος των Offspring που άκουσα, αν και ο αρχικός στόχος ήταν το δοκιμασμένο "Smash", που είχα ακούσει από κασέτα φίλου. Ευτυχώς το ρίσκο αυτό βγήκε. Για κάποιο περίεργο λόγο από την δεύτερη - τρίτη ακρόαση και μετά, πάντα έκανα skip το "Me And My Old Lady", το μόνο κομμάτι που άργησα να εκτιμήσω στον δίσκο. Κατά τα άλλα συνθέσεις όπως τα "Mota", "Gone Away", "I Choose", "All I Want" και το προσωπικό αγαπημένο μου "Change The World", δύσκολα θα ξαναγραφτούν ακόμα και από το ίδιο το συγκρότημα. Το "Ixnay On The Hombre" εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο τον ντόρο που έκανε το "Smash" και μαζί με τον διάδοχό του, "Americana", καθιέρωσε τους Αμερικανούς στην αφρόκρεμα της punk rock σκηνής.

"All I Want"

Α.Κ.



11. Pennywise - Full Circle
Epitaph (1997)

Μία από τις πιο αξιοσέβαστες μπάντες της σκηνής οι οποίοι -όπως και τα περισσότερα ονόματα της λίστας- αναγκάστηκαν να ζήσουν στη σκιά των Green Day και των Offspring. Το "Full Circle" είναι σίγουρα η καλύτερή τους δουλειά, και σίγουρα αυτή που κουβαλάει το βαρύτερο σταυρό. Η συγγραφή του στιγματίστηκε από την αυτοκτονία του βασικού τους μέλους και μπασίστα, Jason Thirsk, πράγμα που σίγουρα επηρέασε το τελικό -πανέμορφο- αποτέλεσμα. Η τραγωδία και ο χαμός του Thirsk έφερε τη μπάντα πιο κοντά και και τους ανανέωσε, χωρίς να σημαίνει πως ξέχασαν τo φίλο τους. Το album φιγουράρει μία live tribute εκδοχή του κλασικού "Bro Hymn", ξεκάθαρα αφιερωμένο στον Thirsk, στην οποία συμμετέχει ο αδερφός του, Justin, και είναι μία από τις πιο ανατριχιαστικές στιγμές του ήχου της σκηνής γενικότερα.

"Bro Hymn Tribute"

I.T.



12. No Fun At All - The Big Knockover
Burning Heart / Theologian (1997)

Λίγη προσοχή τώρα για τους Pennywise της Ευρώπης, τους No Fun At All! Εξαιρετική μπάντα, που παρά το low profile της δημιούργησε φανατικούς οπαδούς σε κάθε γωνιά του πλανήτη, με εκπληκτικά mid tempo τραγούδια, φοβερά μελωδικά lead περάσματα και γέφυρες στα γρηγορότερα άσματα τους, και φυσικά την γλυκύτατη χροιά του Ingemar Jansson και τα πολλαπλά φωνητικά τους να σου μιλάνε κατευθείαν όλα μαζί στην καρδιά. Δεν υπάρχουν πολλά για να προσθέσουμε. Κομμάτια όπως τα "Should Have Known" και "When The Time Comes" έχουν αυτό το κάτι που θα σε αγγίξει και θα σε κάνει να παίξεις το "The Big Knockover" ξανά απ' την αρχή. Για κοίτα να δεις! Η Σουηδία κάποτε είχε ήλιο, και ζέστη, και νεαρούς ηλιοκαμμένους να δαμάζουν τα κύματα.

"Should Have Known"

Ν.Π.



13. Strung Out - Twisted By Design
Fat Wreck Chords (1998)

Ίσως η πιο τεχνική μπάντα του αφιερώματος αλλά και ολόκληρης μάλλον της καλιφορνέζικης punk rock σκηνής. Οι παικτικές ικανότητες των Strung Out με άφηναν πάντοτε με το στόμα ανοιχτό, με ακραίες ταχύτητες, εκπληκτικά solo, ασταμάτητο drumming και θαυμάσια μελωδικά φωνητικά να βρίσκουν στέγη κάτω από ευφυέστατες συνθέσεις, που άλλοτε εκπέμπουν ένα χαρούμενο feeling, άλλοτε αληθινή συγκίνηση, κι άλλοτε μια αγνή «evil» κακία. Στο "Twisted By Design" -που πετυχαίνει την μπάντα στο «χρυσό» της line up, πριν φύγει από την ζωή ο μπασίστας της Jim Cherry- τα παραπάνω συναντιούνται στον μέγιστο υπερθετικό βαθμό, και εκφράζονται ιδανικά με κομμάτια όπως τα "Too Close Too See", "Ultimate Devotion" και "Matchbook".

"Matchbook"

Ν.Π.



14. Less Than Jake - Hello Rockview
Capitol (1998)

Ίσως η μόνη ska(-οειδής) μπάντα που μπορώ να ακούσω χωρίς να νιώσω την ανάγκη να βάλω φωτιά σε κάτι ή σε κάποιον. Σε μία δύσκολη μάχη ανάμεσα στο "Hello Rockview" και στο "Losing Streak", κέρδισε το πρώτο στο νήμα, καθώς φιγουράρει ένα κομμάτι σταθμό για τις τρυφερές μου ηλικίες, που ακόμα και σήμερα με εκφράζει (δες παρακάτω). Λέγοντας αυτό, αδικώ τον υπόλοιπο δίσκο βέβαια, καθώς είναι γεμάτο ομορφιές ("Big Crash", "History Of A Boring Town"), και θα μείνει πάντα στο μυαλό μου σαν τον μοναδικό καλό Ska δίσκο στην ιστορία.

"All My Friend Are Metalheads"

I.T.



15. AFI - Black Sails In The Sunset
Nitro (1999)

Οι Καλιφορνέζοι AFI είναι ένα συγκρότημα του οποίου η μουσική εξέλιξη είναι κάτι το μοναδικό. Πολλά χρόνια προτού καταλήξουν στο σημερινό και άκρως επιτυχημένο μελαγχολικό και ραδιοφωνικό alternative rock, όργωναν τα υπόγεια των Ηνωμένων Πολιτειών παίζοντας αγνό και αληθινό hardcore punk με σκοτεινές μελωδίες, εμπνευσμένοι από την αισθητική των Misfits, των Danzig, των Cure, και πολλών άλλων dark / horror ονομάτων από τα 80s. Το αποτέλεσμα ήταν να κατασκευάσουν ίσως τον πιο προσωπικό ήχο ανάμεσα στις μπάντες της ευρύτερης 90s skate punk σκηνής, με αντιπροσωπευτικότερο δίσκο το γοτθικό αυτό μνημείο, όπου χορωδιακά φωνητικά, ξεσηκωτικά refrain, και θλιβερά αρπίσματα συνθέτουν μαγευτικά ένα τοπίο μουσικής μυσταγωγίας.

"Porphyria Cutanea Tarda"

Ν.Π.
  • SHARE
  • TWEET