The Armed

Μετά από χρόνια που η μπάντα παίζει ένα κρυφτούλι για το ποια είναι τα αληθινά της μέλη και ποια τα πρόσωπα τους, το τέταρτο full length τους έρχεται να ρίξει λίγο περισσότερο φως. Σημαντικοί άνθρωποι της σκληρής μουσικής εμπλέκονται στους The Armed: γύρω από έναν πυρήνα εννέα ατόμων και συνολικά περίπου είκοσι μουσικών που εμφανίζονται στο "Ultrapop", θα συναντήσει κανείς ονόματα ανθρώπων που είναι ή έχουν υπάρξει μέλη των Converge, Rolo Tomassi, Cave In, Metz, Queens Of The Stone Age και ούτω καθεξής. Θέλω να πω πως οι The Armed δεν είναι ένα τυχαίο project που θέλει να σπάσει πλάκα με το hype, αλλά ένα μουσικό όχημα που διαθέτει γνώση και άποψη γύρω απ' όσα κάνει.

Καλά όλα αυτά και έχουν την προσοχή μας, τί κάνουν όμως ακριβώς; Στα δικά μου αυτιά, πάνε λίγο ακόμα παραπέρα τη συνταγή του προηγούμενου "Only Love". Δυναμικό και ζωντανό punk - με hardcore επιθετικότητα σε στιγμές - δοσμένο μέσα από ένα noise rock πρίσμα και με ξεκάθαρες pop βλέψεις, σε ρεφρέν, μελωδίες και δομές. Όλο αυτό προϋποθέτει μια στιβαρή παραγωγή και ο πολύς Kurt Ballou (επίσης μέλος της μπάντας) την παραδίδει. Το σύμπλεγμα ανάμεσα στα glitch στοιχεία, τους κιθαριστικούς θορύβους, τα παράξενα synths και τα μελωδικά hooks είναι πραγματικά ενδιαφέρον, αν και αρκετά φορτωμένο.

Πίσω από τις φανταχτερές αιτιάσεις της τέχνης τους, δεν κρύβω ότι οι πρώτες ακροάσεις του "Ultrapop" με άφησαν σχετικά αδιάφορο συναισθηματικά, να αναρωτιέμαι ποια είναι η πραγματική ουσία πίσω από τα προσωπεία τους. Χρειάζονται κάποιες ακροάσεις για ξεκλειδώσεις τα μυστικά αυτού του δίσκου, διότι ευτυχώς, υπάρχουν τέτοια. Οι ψυχεδελικές στιγμές του Brian Wolski. Μεγάλα punk pop hooks όπως στο "All Futures", βγαλμένο απευθείας μέσα από προτάσεις που έρχονται συνήθως από τον φίλο μου Αντώνη Μαρίνη. Τα παράξενα blastbeats των "Masunaga Vapors" και "A Life So Wonderful". Υπάρχει ψωμί για τον επίμονο ακροατή.

Περισσότερο κατέληξα να εκτιμώ τα έξυπνα riffs που δεν είναι πιασάρικα αλλά παρουσιάζουν μια έξυπνη αποδόμηση των πραγμάτων που περιμένεις από την κιθαριστική μουσική. Ακόμα και στο "Real Folk Blues" που ο Troy Van Leeuwen φέρνει λίγη από την αύρα των Queens Of The Stone Age, αυτή φτάνει στα αυτιά μας ανακαινισμένη και με νέο περίβλημα. Ο Mark Lanegan από την άλλη, ό,τι και να κάνει, είναι ο Mark Lanegan: θα μετατρέψει ακόμα και τους industrial τόνους του "The Music Becomes A Skull" σε κάτι (σχεδόν) δικό του. Το "Ultrapop" έχει πολλές ενδιαφέρουσες στιγμές, θα ξεχωρίσω όμως τη ρυθμική βία του "Big Shell" και το "Average Death" με την υπέροχη ενορχήστρωση.

Αφοσιωμένο στη φρενήρη εξερεύνηση της χρωματιστής, light δυστοπίας της ψηφιακής μοναξιάς και των αστικών μας νευρώσεων, το "Ultrapop" είναι τελικά ένα άλμπουμ ενός έξυπνου και αρκετά πολυσχιδούς σύγχρονου εναλλακτικού rock. Στο βαθμό που εκφράζει μια προοδευτική καλλιτεχνική σκέψη, είμαστε απολύτως μαζί του και παίρνουμε κι εμείς ρουφηξιές από τον φρέσκο του αέρα. Στην καθαρά μουσική του αξία, θα είναι ίσως πιο ουσιώδες για τον ακροατή που θα θελήσει να σκάψει κάτω από την επιφάνεια και, χωρίς να είναι κάτι συγκλονιστικό, καταφέρνει τελικά να κερδίσει τις εντυπώσεις, με την πιο θορυβώδη σκληροπυρηνική pop της πιάτσας.

Spotify