Every Time I Die

Μια από τις μεγαλύτερες εν ενεργεία metalcore μπάντες η οποία έχει διδάξει ήθος και κρατάει μια αξιοθαύμαστη νιότη στον ήχο, το ύφος και το μυαλό της είναι οι Αμερικάνοι Every Time I Die από το Μπάφαλο της Νέας Υόρκης. Οι southern και mathcore ηχητικές τους παρεμβολές έχουν φέρει στη μουσική τους μια εκπληκτική ομορφιά και πολυπλοκότητα. Εκτός της σταθερής ιδρυτικής τριάδας Keith και Jordan Buckley μαζί με τον Andy Williams, ο Steve Micciche στο μπάσο ήταν στο ξεκίνημα (2001-2005) στο συγκρότημα και από το 2011 (αφού άλλαξαν 4-5 μπασίστες μέχρι τότε) είναι πάλι εδώ και μετράει ήδη δέκα (συνολικά 15) χρόνια μαζί τους. Οπότε, το μόνο σίγουρο είναι ότι υπάρχει δέσιμο, σταθερότητα, χημεία και κατανόηση μεταξύ των μελών. Η τελευταία και μοναδική φρέσκια (χωρίς καμία προϋπηρεσία σε παλιότερο υλικό) προσθήκη είναι ο (τέταρτος στη σειρά αν δεν κάνω λάθος) drummer Clayton "Goose" Holyoak.

Αν και τα πήγαν αρκετά καλά εμπορικά, όσο και σε απήχηση στον κόσμο, στις προηγούμενες δουλειές τους "From Parts Unknown" και "Low Teens" προσωπικά δεν βρήκα ακριβώς αυτό που ήθελα. Δεν έχουμε να κάνουμε με άσχημες κυκλοφορίες, ούτε κομμάτια χωρίς έμπνευση, ποιότητα και ένταση, απλά προσωπικά (θέμα γούστου) τα βρήκα λίγο πιο αργά και περισσότερο μελωδικά απ’ ότι επιθυμώ από το hardcore, το metalcore και το mathcore που υπηρετούν. Το σημαντικό όμως που αξίζει να αναφέρω είναι ότι οι ETID από δίσκο σε δίσκο γίνονται μόνο καλύτεροι. Ωριμάζουν. Φτιάχνουν ουσιαστικά πράγματα, διορθώνουν προβλήματα, μαθαίνουν από τα λάθη, εμπνέονται και δημιουργούν πάνω στο παλιό. Δεν κολλάνε όμως ποτέ στο παρελθόν και δείχνουν την άπειρη μαγκιά τους. Κάθε άλμπουμ (δεν ξέρω πως) είναι διαφορετικό και κάθε άλμπουμ είναι όλο και καλύτερο.

Καλά ρε σοβαρά τώρα; Ο δίσκος ξεκινάει με το "Dark Distance" κι εσύ κάθεσαι και διαβάζεις εμένα. Παράτα το και απλά απόλαυσε το. Αξίζει κάθε ουρλιαχτό, κάθε κούρδισμα, κάθε παραμόρφωση, κάθε χτύπημα στο ταμπούρο και στη μπότα. H οργή, ο πολιτικός και κοινωνικός τους λόγος και η κριτική τους σκέψη που εκφράζεται στους στίχους τους είναι άκρως ενδιαφέροντα. Στο "Planet Shit" πέρα από ένα δυναμικό και επιθετικό κομμάτι βρίσκουμε και πολύ όμορφες αντιρατσιστικές και επικριτικές απόψεις που δείχνουν πως πρέπει να σκέφτεται ένα υγιές και ανθρωπιστικό μυαλό. Γεμάτη ειρωνεία και σαρκασμό, έως και χλευασμό η φράση Νo future with a racist past, but we can’t acknowledge that, so we burn a cross and pray to a flag είναι όλα τα λεφτά. Στις δεκαέξι συνθέσεις του δίσκου θα βρεις τα πάντα. Χείμαρρους από γρήγορα riff, παθιασμένα φωνητικά, λυσσαλέα και μανιακά χτυπήματα από μπάσο και τύμπανα, δαιμονισμένο ρυθμό, ατρόμητες αλλαγές και απίθανη ενέργεια. Στο τρομερό κομμάτι "All This Αnd War" βοηθάει στα ουρλιαχτά και ο Josh Scogin των εξαιρετικών '68. Στο "Colossal Wreck" θα αναρωτηθείς τι σκατά συμβαίνει εδώ. Πως γίνεται να είναι τόσο μοναδικό. Πως καμία μα καμία μπάντα του χώρου δεν έχει καταφέρει να φτάσει τη δημιουργικότητα αυτού του κομματιού. Ξεχειλίζει καλό metal.

Από την άλλη, στο "Thing With Feathers" το οποίο έχει γραφτεί για τη νεκρή αδερφή των Buckley, ακούμε ένα εκπληκτικά στενάχωρο κομμάτι με καθαρά φωνητικά που θυμίζει κάτι άλλο, χωρίς να το νιώθεις απόλυτα ξένο και δημιουργώντας μια απίθανα σκοτεινή ατμόσφαιρα, ακούγεται σαν οι Radiohead να μπήκαν στο μυαλό τους. Πάμε παρακάτω και τo χαστούκι που θα φας από το "Desperate Pleasures" φρόντισε να μην σε στεναχωρήσει. Φάτο και σκάσε. Νιώσε μαζόχας αλλά απόλαυσε το. Άλλος ένας hardcore ύμνος με σεβασμό σε ότι punk έχουμε ακούσει. Και τι κατάλαβες μέχρι τώρα; Ότι και να κατάλαβες, πιθανά να είναι λίγο. Θα έρθει το "Post-Boredom" και θα σου εξηγήσει ότι αυτή η μπάντα είναι μια από τις μεγαλύτερες αυτήν τη στιγμή στο metal στερέωμα. Είναι απλά εκπληκτικό. Έχει τα πάντα και θες κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο ρε. Ε πάρε και το "People Verses" και νιώσε τι πάει να πει ανθός. Ένα hardcore λουλούδι που σπάει σβέρκους με μελωδία. Φτάνει, πάω για εμετό!

Ένα. Ένα ρε μαλάκα, έστω ένα κακό κομμάτι στον δίσκο δεν βρήκα. Ένα που να πω ότι εντάξει ρε 'συ, είναι μέτριο, υπάρχει για να γεμίσει το χώρο και το χρόνο. Όχι. Τίποτα. Καμία μα καμία έκπτωση. Μην πας να πεις το "Hostile Architecture" γιατί αν το προσέξεις μπορεί να αλλάξεις πολύ ευκολα γνώμη και να πεις ότι είναι το πιο άμεσο και ίσως το καλύτερο κομμάτι που έγραψαν ποτέ, γελώντας (οι καριόληδες) πάνω από τις στάχτες του παλιού hardcore punk. A, μην ξεχάσω, αυτό πάει πακετάκι με το επίσης υπέροχο "AWOL" και τα δύο μαζί αναμένουν το "The Whip" για να τα ξεφτιλίσει όλα.

Είναι αδιανόητο πως αυτοί οι τύποι βαράνε τόσο καλά ακόμα. Μπορώ να δεχθώ (όχι να δικαιολογήσω) γιατί ένας γονιός όταν ακούσει hardcore/metalcore/mathcore από τα ηχεία του γιου του μπορεί να παραξενευτεί και να θεωρήσει ότι κάτι παράξενο παίζει με το παιδί του. Μαμά, ξέρεις κάτι;! Τελικά δεν πέρναγα μια φάση! 20 χρόνια μετά είναι πιο τέλειοι από ποτέ. Αυτός είναι σίγουρα ο καλύτερος δίσκος των ETID μέχρι στιγμής. Είναι ενθουσιαστικό ότι μπορούν και το κάνουν τόσα χρόνια και γίνονται μόνο καλύτεροι κάθε φορά. Είναι τρομερό ότι οι κιθάρες τους μπορούν να σου πάρουν τόσο εύκολα τα μυαλά. Δε βρίσκω ψεγάδι. Δε βρίσκω τίποτα πέρα από φανταστικά στοιχεία και σημεία. Ο δίσκος θα μείνει στην ιστορία.

Spotify
Bandcamp