Rata Negra

Οι Rata Negra έρχονται από τη Μαδρίτη και επιδίδονται σε έναν ιδιαίτερο συνδυασμό, μελωδικού punk rock με post-punk. Με τον τελευταίο τους, προ τριετίας δίσκο, "Justicia Cosmica", είχαν προκαλέσει αίσθηση στους σχετικούς κύκλους, με τη στοχευμένη και ουσιώδη αντίληψή τους περί μελωδίας να τους καθιστά αλησμόνητους. Είμαι πεπεισμένος, πως ειδικά στο underground, η ικανότητα ενός συγκροτήματος να τολμήσει και να μην «φοβηθεί» να ισορροπήσει μεταξύ ευκολομνημόνευτων συνθέσεων, φλερτάροντας με πιο ευρείας αποδοχής ηχοχρώματα, ενσωματώνοντας, αλλά παράλληλα αντιστρέφοντας, τις βασικές διδαχές ενός τόσο «στενού» ιδιώματος, είναι τουλάχιστον θαρραλέα. Ποιός μπορεί να ξεχάσει άλλωστε τους Estranged και όσα πέτυχαν.

Το τρίο των Rata Negra, επιχειρεί στον νέο του δίσκο το δύσκολο βήμα μετά το μετέωρο άλμα που επιχείρησε στον προκάτοχό του. Το "Una Vida Vulgar", βελτιώνοντας σε πρώτη φάση την παραγωγή σε οριακά αψεγάδιαστο σημείο, και κυρίως χωρίς να αποτινάσσεται τις επιρροές και τον ηχητικό σκελετό του σχήματος, παρουσιάζει, μια οριακά pop-punk εξέλιξη της μπάντας. Κύριος συνήγορος αυτής της άποψης, είναι η απόδοση της Violeta στα φωνητικά. Οι γραμμές της σχεδόν σε κάθε τραγούδι, επιτρέπουν στις ήδη προσεγμένες συνθέσεις να ανέβουν επίπεδο, καθιστώντας τες αξιομνημόνευτες ακόμη και αν ξετυλίγονται στην ισπανική γλώσσα.

Η διαφαινόμενη ηχητική στροφή του συγκροτήματος, δεν φαντάζει βεβιασμένη. Πίσω από τα προαναφερθέντα, υπέροχα φωνητικά, κρύβεται μια επιμελημένης συνθετική αντίληψη, η οποία επιτρέπει τη συνύπαρξη εντός του δίσκου, συνθέσεων από διαφορετικά πεδία του ευρύτερου χώρου. Μπορεί η επιρροή της αμερικανικής σκηνής των τελών των '70s και αρχών '80s, να αντηχεί στις πιο ευθείες κιθαριστικές στιγμές ("Venid A Ver"), αλλά η αρμονική τους συνύπαρξη με καθαρά post-punk περάσματα και σχεδόν indie ("El Escarmiento") στιγμές στα πρότυπα των Sleater-Kinney ή των Throwing Muses, καθιστά επιβεβλημένη την προσοχή στη λεπτομέρεια. Κοινώς, όσο η σκιά των Belgrado αντανακλάται υπό ένα πολύχρωμο πρίσμα όπως στο "Desconfía De Ese Chico" και το επιβλητικό "Maldiction", που σε αντιπαραβολή με το εντελώς διαφοροποιημένο "Cuando Me Muera" αποδεικνύουν το εύρος των δυναμικών του άλμπουμ, τόσο καθίσταται σαφές πως οι Rata Negra παρουσιάζουν έναν δίσκο με συνθετικό βάθος.

Οι Rata Negra όμως, απέχουν ακόμη αρκετά από το να ριχθούν αφοριστικά στον μύλο μιας ακόμη απλώς εύπεπτης σύγχρονης μπάντας της κιθαριστικής μουσικής. Στιχουργικά και αισθητικά αποκαλύπτουν μια ωμή ειλικρίνεια και συνεχίζουν να κοιτούν κατάματα τις κοινωνικοπολιτικές πτυχές της καθημερινότητας. Η κρισιμότητα της αντίθεσης αυτών των παραμέτρων με τη βιωματική χροιά και τα φωνητικά της Violeta (της οποίας οι μπασογραμμές χρήζουν ειδικής μνείας), δεν είναι καινούρια πτυχή του χαρακτήρα τους, στο "Una Vida Vulgar" όμως, όντας εντονότερη από ποτέ, είναι ικανή να σφίξει και το πιο γερό στομάχι. Το εθιστικό ρεφρέν του "Llorando" ή το κλείσιμο του άλμπουμ με το ατμοσφαιρικό και οριακά σπαραξικάρδιο "Romance De Lobos", αποκτούν σχεδόν μεταφυσικές ιδιότητες λογισμένες υπό το πρίσμα.

Στα 27 λεπτά που διαρκεί, το "Una Vida Vulgar" φαντάζει ικανό να εκτιμηθεί από ετερόκλητους οπαδούς. Το ισπανικό σχήμα επιτυγχάνει να συνθέσει τραγούδια που υπό οποιοδήποτε σχήμα θα τραβήξουν την προσοχή. Ενδεικτικό δε του επιπέδου στο οποίο κινούνται οι συνθέσεις, είναι το γεγονός πως η δεύτερη πλευρά του δίσκου, ενώ παρουσιάζει τη μεγαλύτερη διαφοροποίηση σε διαδοχή ταχυτήτων και διαθέσεων, συγκριτικά με το συνολικό αποτέλεσμα, βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση. Αυτή η προσωπική παρατήρηση, δεν στερεί τίποτα από τη γλυκιά ορμή των Rata Negra. Πίσω από τα άνθη του εξωφύλλου, κάτω από εθιστικές συνθέσεις και μακριά από υποκριτικές επιλογές, ξεπροβάλλει ένα άλμπουμ, που μπορεί να αποξενώσει και να αγκαλιάσει ταυτόχρονα. Μπορεί να σε κάνει να τραγουδήσεις, να χορέψεις, αλλά και να προβληματιστείς για τη φύση του, την καινοτομία του, τη θέση του στο ιδίωμα και άλλες τέτοιες γραφικές συζητήσεις.

Η συζήτηση όμως, με κάθε ακρόαση, θα επανέρχεται στο γκρίζο. Αυτό, το πολύχρωμο γκρίζο, που υπενθυμίζει πως η ευδαιμονία δύναται να αναζητηθεί και να αναδυθεί μέσα από κακουχίες και τραυματικά βιώματα, όχι ως αναγκαία συνθήκη, αλλά ως ικανή. Μέσα από τις αντιφάσεις τους, οι Rata Negra παύουν να είναι ένα απλώς ελπιδοφόρο σχήμα. Γίνονται μια υπόθεση που αφορά κάθε λάτρη αυτού του ήχου. Οποιαδήποτε από τις δέκα συνθέσεις του "Una Vida Vulgar" μπορεί να το πιστοποιήσει. Αρκεί να σε πετύχει στην κατάλληλη στιγμή.

Bandcamp