Employed To Serve

Conquering

Spinefarm (2021)
Από τον Δημήτρη Μωυσίδη, 24/09/2021
Το metalcore που ήρθε να κατακτήσει και να σαρώσει τα πάντα
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Εχθρός του καλού το καλύτερο, η έλλειψη προόδου, η επανάληψη και η επανάπαυση. Σε μια σκηνή που όλοι ψάχνουν το next best thing, οι Βρετανοί ήδη το έχουν βρει εδώ και κάποια χρόνια και αν ίσως δεν το βροντοφώναζαν παραέξω, τώρα μπορούν με άνεση να πούνε στο κόσμο ότι οι -συντοπίτες μου από το Woking- Employed To Serve είναι από τα καλύτερα modern metal πράγματα που βγήκαν από το νησί τελευταία.

Αν στο προηγούμενο "Eternal Forward Motion" λέγαμε ότι πλέον καθιερώνονται και το μέλλον τους ανήκει, πλέον με το τέταρτο album τους ήρθαν να... κατακτήσουν πραγματικά τα πάντα. Metalcore με fusion thrash και nu σε ένα δημιουργικό χάος που σε παρασύρει χωρίς ανάσα. Από τη πρώτη στιγμή. Από το “Universal Chokehold” που ξεκινά ήρεμα και γαλήνια μέχρι να ανέβει με την κιθάρα και το drum solo του Casey McHale που γεννά το χάος, τον πανικό και πλέον τα πράγματα δεν θα είναι ξανά ήρεμα. Η Justine Jones φροντίζει για αυτό. Πάντα με ιντριγκάρει γυναίκα σε τέτοιο ρόλο και η Justine τα καταφέρνει -ξανά- περήφανα ως ένα βιτριολικός, θηλυκός Randy Blythe αλλά με βασικά την δική της επιβλητική παρουσία. Αυτή και οι κιθάρες που έχουν πρώτο ρόλο σε όλο το album. Ξυραφένια riffs που ματώνουν αυτιά, εκπληκτικά σόλο και breaks σε ένα album γεμάτο εκπλήξεις όπου το πρώτο λόγο είχε και έχει ο κινητήριος μοχλός της μπάντας, κιθαρίστας Sammy Urwin. Και είναι φοβερό το πως με τρία νέα μέλη πλέον, οι σταθερές αξίας Sammy και Justine έχουν τόσο βάρος που παρέσυραν ολόκληρη τη μπάντα όχι μόνο να μην χαθεί momentum αλλά να κυκλοφορήσουν μάλλον το magnus opus τους, μέχρι το επόμενο. Κάθε κομμάτι σε αρπάζει και σε κολλάει στο πάτημα με την ένταση, ενέργεια και τσαμπουκά που βγάζει. Το "Exist" βγάζει όλη αυτή την οργή της απραξίας της πανδημίας, οι επιρροές από Code Orange φαίνονται στο "Twist The Blade" και οι ETS είναι περήφανοι για τις επιρροές τους και ο ήχος τους όμως πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα. Ολόκληρο το άλμπουμ διέπεται από ένα τρομερό groove, με ογκολιθικών διαστάσεων riffs και θεματολογία που αναλύει την ανθρώπινη ύπαρξη, μιζέρια και πόνο. Ξεχώρισα λίγο παραπάνω τα "The Mistake" και "Mark Of The Grave" που αν το έβγαζαν οι Slipknot όλοι θα μιλούσαμε ασταμάτητα για αυτό.

Πολυδιάστατο χωρίς να γίνεται χαοτικό αλλά προκαλώντας χάος το “Conquering” είναι έντεκα κομμάτια με τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα σε ένα ομοιογενές μίγμα metalcore, nu, hardcore γεμάτο groove. Η νέα γενιά μουσικών είναι γεμάτη φρέσκες ιδέες κρατάνε τη σημαία του είδους ψηλά σε μια από τις σημαντικοτερες metal κυκλοφορίες της χρονιάς.

  • SHARE
  • TWEET