Canal Irreal

Το ομότιτλο ντεμπούτο των Canal Irreal δεν είναι μια ακόμα ενδιαφέρουσα punk κυκλοφορία για μια σειρά από λόγους. Αρχικά, τα μέλη του σχήματος από το τιμημένο Chicago δεν είναι τυχαία. Είτε αναλογιστεί κανείς/καμιά τους crossover Sin Order, είτε τους post-punk Droids Blood, καθίσταται σαφές πως ο ήχος αυτού του άλμπουμ προμηνύεται τουλάχιστον ενδιαφέρων. Στο μικρόφωνο όμως, ρίχνοντας και τη σκιά του στον δίσκο, βρίσκεται ο εμβληματικός Martin Sorrondeguy.

O frontman των θρυλικών Los Crudos όσο και του μέγιστου queercore σχήματος των Limp Wrist, δανείζει την αύρα και τα χαρακτηριστικά φωνητικά του, με αποτέλεσμα το "Canal Irreal" να απαιτεί τις ακροάσεις περιστασιακών και μη, οπαδών. Στα 22 λεπτά του, το άλμπουμ είναι ένας ορυμαγδός. Οι εννέα συνθέσεις είναι ένας μύλος του οτιδήποτε punk, υπό ένα ξεκάθαρο κριτικό και πολιτικοποιημένο χρίσμα. Τιμάει τη λατινική κληρονομιά των μελών του καθώς και τις ηχητικές σκηνές της πόλης του, η οποία ξεβράζει επί δεκαετίες punk μπάντες.

Κυρίως όμως, αποτελεί έναν φοβερά πετυχημένο συνδυασμό post-punk κιθαριστικών εξάρσεων με hardcore ορμή και εκφορά λόγου. Οι Canal Irreal («μη-πραγματικό κανάλι») παραδίδουν ένα ντεμπούτο το οποίο δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένο. Η εκρηκτική εκκίνηση με το "Manarchist" θέτει τους τόνους σε κάθε επίπεδο. Διαστροφικά riffs και leads που μετατρέπονται, χάρη και στον κομβικό ρόλο του μπάσου, σε ένα hardcore τσίτωμα. Η παραγωγή, και το mastering δια χειρός Jonah Falco (Fucked Up) δίνει όσο βάθος απαιτείται για να χαθεί το μυαλό μες τις συμπληγάδες. Η δουλειά του Sorrondeguy είναι συγκινητική. Ξερνάει αγανάκτηση, παραμένει αναλλοίωτος στον χρόνο, υπενθυμίζει και μαθαίνει. Δίνει μια ακόμη, σύγχρονη και αναγκαία αφορμή να ασχοληθεί κανείς/καμιά με τα πεπραγμένα του, μουσικά και μη.

Από το 2019 και τις συστάσεις με το single "Si Somos" που εδώ εμφανίζεται ανανεωμένο, οι περιστάσεις που γέννησαν το σχήμα και τον δίσκο πιθανώς και να έχουν αλλάξει. Ο χείμαρρος όμως που διοχετεύεται μέσω αυτού του εξωπραγματικού καναλιού μου φαίνεται δύσκολο να πάψει να παρασέρνει τα πάντα στο διάβα του, όσες ακροάσεις και να περάσουν από πάνω του. Είτε ουρλιάζεις "Emergencia" είτε βυθιστείς στην παρανοϊκή δίνη του άτακτου "Tombas", δεν θα έχεις εξαντληθεί. Το ψυχολογικό άδειασμα, η κατάθεση, θα έχει πραγματοποιηθεί όταν χορέψεις δίχως αύριο, μόνος σου ή με συντροφιά, υπαρκτή ή μη, μεθυσμένο από τα έγχορδα του διαφοροποιημένου "Knockdown" ή του μαγευτικού φινάλε με το "Que Paso?".

Η κιθαριστική δουλειά του "Canal Irreal", μέσα από της ιδιοτροπίες και τον κυκλοθυμικό της χαρακτήρα αναδεικνύεται νικήτρια. Οι πινελιές του "Pestes" δεν είναι μόνο απρόβλεπτες, αλλά κυρίως αναζωογονητικές. Το "Not Tomorrow", στα μισά του δίσκου, παραπλανεί με τις τροπές που παίρνει κατά τη διάρκειά του. Το τυμπάνισμα, καθ’ όλη τη διάρκεια προκαλεί μειδιάματα με την, ταγμένη στην ένταση, παράσταση του. Οι Canal Irreal κυκλοφόρησαν ένα παρανοϊκό άλμπουμ που ανάμεσα στις γλυκόπικρες μελωδίες και τις δυσοίωνες ατμόσφαιρες από τη μία, και τη μανιακή πρόσω ολοταχώς επίθεση από την άλλη, ακροβατεί πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί, δημιουργημένο από νευρικό ιστό.

Πέρα από τη μυθολογία και την προϊστορία των μελών της μπάντας, ο δίσκος παρουσιάζει μια στοχευμένη και συγκεκριμένης αισθητικής επίθεση. Είναι πολυσυλλεκτικό, και διακατέχεται από μια ύπουλη εθιστική ατμόσφαιρα, η οποία θα σε κάνει να επιστρέφεις χωρίς να το καταλαβαίνεις. Λίγα πράγματα έχουν σημασία σε τέτοιες περιπτώσεις, πέραν της ουσίας και της ποιότητας των συνθέσεων. Οι Canal Irreal όμως, υπερβαίνουν τα επιμέρους με ένα αξιοσημείωτο όλο το οποίο δύναται να αποτελέσει σταθμό μέσα στη χρονιά για τη σκηνή του. Θα ολοκληρώσω με μια παράκληση. Αν τυχόν έχετε (και εσείς) ραφτά Los Crudos ή Limp Wrist, μην βιαστείτε να τα ανασύρετε στο άκουσμα της πληροφορίας, αλλά δώστε πρώτα στον δίσκο τον χρόνο που του αναλογεί. Το προαναφερθέν μειδίαμα θα γίνει πλατύ χαμόγελο.

Bandcamp