Paradise Lost live σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, 18-20/03/11

21/03/2011 @ 12:13
18-19/03/11, Fuzz Club, Αθήνα

To 2000, στις ψηφοφορίες για τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας, το "Draconian Times" των Paradise Lost θεωρούταν ήδη κλασικό, ένα άλμπουμ που έφτιαξε και τελειοποίησε έναν ήχο, από ένα συγκρότημα που θα γινόταν οι «νέοι Metallica». Αυτά τα άλμπουμ είναι «no touch», μου έλεγε ένας φίλος πριν τη συναυλία της Παρασκευής, που είχε έρθει να δει τους Lost χωρίς να είναι ο μεγαλύτερος οπαδός, μόνο και μόνο για να απολαύσει ζωντανά -ολόκληρο- τον καλύτερό τους δίσκο. Το 2002 ήταν η πρώτη χρονιά που είδα προσωπικά τους αγαπημένους Άγγλους και ήδη τότε, μετά από πολλές αλλαγές από τον ήχο του συγκεκριμένου δίσκου, πολλά από τα κομμάτια που ακούσαμε αυτό το φοβερό διήμερο στο Fuzz Club φοβόμασταν ότι δε θα τα ακούγαμε ποτέ εμείς που το 1995 ήμασταν πολύ μικροί για να πηγαίνουμε σε συναυλίες. Έτσι αποφάσισα να το απολαύσω όχι μια, αλλά δύο φορές ζωντανά, για να μη χάσω την ιστορικότητα της στιγμής. Στο παρακάτω κείμενο ακολουθεί όχι μόνο μια περιγραφή των συναυλιών, αλλά και μια αποτίμηση ενός αγαπημένου συγκροτήματος του ελληνικού κοινού.

Την Παρασκευή άνοιξαν οι Scar Of The Sun, οι οποίοι ήταν μεν κεφάτοι, αλλά παράλληλα και εμφανώς σφιγμένοι. Ο ήχος τους ανήκει στην ευρύτερη σκηνή που έφτιαξαν οι Lost, με αρκετή μελωδική Σουηδία μέσα και με το set τους προσπάθησαν να ζεστάνουν το κοινό, με κάποια σχετική επιτυχία. Πιο δεμένοι και πιο συνατοί ήταν σαφώς οι Sorrowful Angels του Σαββάτου, που είχαν όμως και την τύχη να συναντήσουν ένα πιο ζεστό κοινό, που τους βοήθησε να αποδώσουν καλύτερα τον ατμοσφαιρικό ήχο τους. Όπως και να έχει, και οι δύο επιλογές των συγκροτημάτων ήταν σωστές, με τους Angels να κερδίζουν τις εντυπώσεις.



Για να πούμε τη μαύρη αλήθεια, η mini περιοδεία του "Draconian Times", με την παράλληλη μαγνητοσκόπηση του επερχόμενου dvd στην Αγγλία, αλλά και με τις πρόβες που δύο βδομάδες πριν, όταν μιλούσε στο Rocking.gr ο Nick Holmes, να μην έχουν καν ξεκινήσει, ε, μύριζε αρπαχτή. Από την άλλη, είχε υποσχεθεί και ένα "Sweetness", το "Draconian" από μόνο του ήταν μεγάλο ατού και υποθέτω πως πολλοί στο κοινό που πήραν εισητήριο και για τις δύο μέρες περίμεναν και δύο διαφορετικά setlist. Τελικά, όσοι παρακολουθούμε τους Lost, καταφέραμε να δούμε και τα δύο πρόσωπά τους...

Την Παρασκευή το Fuzz δεν ήταν γεμάτο, είχε πάντως πολύ κόσμο. Στην τρίτη σειρά που καθόμασταν, τα πράγματα ήταν μάλλον... άνετα, καθώς δε νιώθαμε καμία πίεση ή την ασφυξία των παλαιότερων ετών. Θυμήθηκα τότε το 2002, που από το ξύλο ένας φίλος έφαγε αγκωνιά στον κρόταφο με αποτέλεσμα να τον τρέχουμε ζαλισμένο - η αγκωνιά δε μου έλειψε, αλλά άρχισα να σκέφτομαι πως τα ρημάδια τα χρόνια περνάνε, τόσο για τα συγκροτήματα όσο και για το κοινό. Η συναυλία της Παρασκευής ήρθε να το επιβεβαιώσει...



Το συγκρότημα εμφανίζεται υπό χλιαρές επευφημίες και το πρώτο θετικό πράγμα που παρατηρούμε είναι πως επιτέλους έχουν πληκτρά, ο οποίος μάλιστα έκανε και δεύτερα φωνητικά, πράγμα που βελτίωσε το βάθος του ήχου των Lost και τα δύο βράδια, σε απίστευτο βαθμό, μετά τις τόσες κονσέρβες που μας είχαν σεβρίρει όλα αυτά τα χρόνια. Όταν βγαίνει ο Holmes, ξαναθυμάμαι τη συνέντευξή του, μιας και το πλούσιο μαλλί του έχει αρχίσει εμφανώς να υποχωρεί, ενώ το άγχος που είχα για ακατάλληλα γεμίσματα στον ήχο από τον Erlandsson (νέος drummer) ευτυχώς δεν επαληθεύτηκαν, καθώς ο Σουηδός περιορίστηκε στο να αναπαράγει τον ήχο που ξέραμε, χωρίς να προσθέτει τίποτα δικό του. Οι υπόλοιποι Lost ήταν όπως τους αφήσαμε, με τον Mackintosh με το μακρύ, πλούσιο μαλλί του να κερδίζει τις εντυπώσεις αλλά και το χρόνο. Μοιάζει να μην έχει περάσει μέρα από πάνω του!

Το set αρχίζει και το "Draconian Times" αποδίδεται στην ολότητά του με τη σειρά που το ξέρουμε. Δυστυχώς, όμως, το μεγαλείο του άλμπουμ δείχνει λίγο μόνο, καθώς οι Lost είναι εμφανώς μουδιασμένοι, αν και σωστοί εκτελεστικά, έχοντας όμως παράλληλα, από φωνητικής απόψεως, ενδεχομένως τον καλύτερο Holmes που έχουμε ακούσει ποτέ. Ο ήχος συνολικά (και τις δύο μέρες) δεν τους βοηθάει, όπως δεν τους βοηθάει και το κοινό - η αμηχανία των Lost μεταφέρεται στην πλατεία και επιστρέφεται, κάνοντας την πρώτη μέρα να είναι πιθανότατα άλλη μια διεκπεραιωτική συναυλία των Paradise Lost, της οποίας το τέλος (μετά τα αυστηρά 90 λεπτά που πάντα παίζουν) βρήκε πολλούς να παραμιλάνε που άκουσαν επιτέλους όλο το "Draconian", αλλά τους περισσότερους (και δη όσους τους έχουν δει πολλές φορές, σαν εμένα) κάπως μουδιασμένους. Τι κρατήσαμε; Κρατήσαμε το "True Belief", που είχαν να το παίξουν πολύ καιρό, την πρώτη παγκόσμια ζωντανή εκτέλεση (αν δεν κάνω λάθος) του "Jaded" και το γεγονός ότι ο Holmes διέκοψε το "The Enemy", που είχε αρχίσει να παίζει η μπάντα, για να παίξουν το "Sweetness", μετά από τις επίμονες ιαχές του κόσμου. Στο τέλος του set το "As I Die" κέρδισε το "Eternal" και έτσι η πρώτη μέρα έκλεισε αρκετά ζεστά. Η αποτίμηση των δύο ημερών θα βρει την πρώτη μέρα κερδισμένη από άποψη set, αλλά ευτυχώς η δεύτερη θα κέρδιζε σε όλους τους υπόλοιπους τομείς...

Γιατί το Σάββατο το βράδυ, σε ένα κατάμεστο Fuzz, με κόσμο τρελαμένο, που φώναζε το όνομα των Βρετανών ήδη από το πρώτο λεπτό, οι Paradise Lost θύμησαν μέρες 1995 και μας έκαναν να καταλάβουμε γιατί κάποτε ήταν το «next big thing». Απελευθερωμένοι από το άγχος της πρώτης εκτέλεσης του δίσκου, εμφανώς πιο ξεκούραστοι και άνετοι και με έναν Holmes με μεγαλύτερα κέφια, ε, το Σάββατο μας έδωσαν ένα live να θυμόμαστε! Το συγκρότημα ήταν δεμένο, ο Holmes τσίτωνε τον κόσμο συνεχώς, το "Draconian Times" κρεμόταν θεόρατο πάνω από τα κεφάλια μας και εκεί είδαμε τα πάντα: τον κόσμο να τραγουδά κάθε λέξη, ακόμα και τα solo. Τον Machintosh να εξαπολύει riffάρες και να αποθεώνεται. Τον Holmes να σπαράζει και να αποδίδει τόσο τα γρεζάτα, όσο και τα καθαρά φωνητικά αψεγάδιαστα. Crowd surfing (!), moshpit, ακούσαμε επιτέλους σωστά το "I See Your Face", χτυπηθήκαμε στο "Once Solemn", ανατριχιάσαμε με το "Forever Failure" και επιτέλους απολαύσαμε όπως έπρεπε ίσως τον πιο σημαντικό δίσκο του ατμοσφαιρικού ήχου. Ναι, αυτό ήταν ένα live αντάξιο του ονόματος των Lost και λυπάμαι που το γράφω για όλα τα παιδια που πήγαν μόνο την πρώτη μέρα, ήταν κλάσεις ανώτερο της Παρασκευής. Μια συναυλία που το συγκρότημα σκότωνε και το κοινό παραδόθηκε από την πρώτη στιγμή, σε ένα live φορτισμένο πολύ συναισθηματικά, το οποίο όμως τελείωσε χωρίς το "Sweetness" που ήθελε και πάλι ο κόσμος, αλλά μετά από μόλις 85 λεπτά...



Και εδώ αρχίζουν οι ενστάσεις. Όταν έχεις προβάρει το "Eternal", γιατί δεν το παίζεις; Τι να το κάνεις ΠΑΛΙ το "Faith Divides Us, Death Unites Us"; To "Mistify" είναι το κομμάτι που θυμάσαι πλέον από το "Symbol Of Life"; Δύο μέρες στην ίδια πόλη και να μην αλλάζεις set; Μα 85 λεπτά! Το ξέρουμε πως παίζεις λίγο, αλλά κακά τα ψέματα, είναι λίγο κοροϊδία να παίζεις τόσο λίγο μπροστά σε ένα κοινό που σε αγάπησε τόσο πολύ...

Η τελική αποτίμηση είναι αποθεωτική, μα και σκληρή. Το Σάββατο είδαμε το συγκρότημα που κάποτε θα γινόταν οι νέοι Metallica, ενώ την Παρασκευή «άλλη μια μέρα στη δουλειά» για τον Holmes και την παρέα του. Όσο συνεπείς, πρωτοπόροι και πειραματιστές να υπήρξαν οι Lost σε όλη τους την καριέρα, με 90λεπτα set τεράστιος δεν έγινε ποτέ κανένας, γι' αυτό σήμερα οι Lost παίζουν στην Ελλάδα και στην Αγγλία σε κλαμπάκια, ενώ άλλοι, ενδεχομένως λιγότερο σημαντικοί, σε αρένες σε όλο τον κόσμο. Όπως συζητούσαμε και με φίλους μεγαλύτερους, που τους πρόαλαβαν και στα πολύ καλά τους, μέχρι το 1996 στα live σκότωναν και στη συνέχεια, λίγο η ηλικία, λίγο η αλλαγή του ήχου, τράβηξαν ένα χειρόφρενο, που εξακολουθεί να τους κρατάει αγαπημένους μεν, (μικρο)μεσαίους δε.



Το 2002 κάποιοι από εμάς είχαν μακριά μαλλιά που δεν έχουμε πλέον και κάποιοι άλλοι μαλλιά που δεν έχουν πλέον. Το 1996 οι Lost ήταν οι νέοι Metallica, σήμερα είναι κάποιοι 40άρηδες που παίζουν για τους 30άρηδες του κοινού τους και έτσι, αν και μεγαλύτεροι πλέον, αντέξαμε πιο εύκολα το χαμό, γαιτι ήταν πιο περιορισμένος, μιας και το ελληνικό κοινό ωριμάζει και μεγαλώνει. Εμείς μπορεί να μεγαλώνουμε, οι Paradise Lost το ίδιο, αλλά τα «no touch» άλμπουμ, σαν το "Draconian Times", είναι εκεί, αναλοίωτα στο χρόνο. Και κάθε φορά που θα τα ακούς (ζωντανά ή στο σπίτι σου), θα γυρίζεις στο 1995, τότε που ήσουν μικρότερος και όλα ήταν καλύτερα. Με τις δύο τους συναυλίες οι Paradise Lost μας χάρισαν ιστορικές στιγμές και μας θύμισαν γιατί τους αγαπάμε και γιατί δεν έκαναν ποτέ το μεγάλο άλμα που ενδεχομένως τους χρώσταγε η ιστορία...

Setlist:
Enchantment
Hallowed Land
The Last Time
Forever Failure
Once Solemn
Shadowkings
Elusive Cure
Yearn for Change
Shades Οf God
Hands Οf Reason
I See Your Face
Jaded
-------------------------------------
Set Παρασκευής:
Faith Divides Us, Death Unites Us
True Belief
One Second
Say Just Words
Sweetness
As I Die

Set Σαββάτου:
Faith Divides Us, Death Unites Us
Mystify
The Enemy
Say Just Words
The Ember's Fire
One Second

Λουκιανός Κοροβέσης

20/03/11, Principal Club, Θεσσαλονίκη

Ήταν Οκτώβρης του 2009 και είχα βεβαιώσει τον εαυτό μου ότι πρόκειται για την τελευταία φορά που έβλεπα τους Paradise Lost. Η γλυκόπικρη γεύση που είχα αποκομίσει, η επιμονή στα μικρά set, μια γενικότερα χλιαρή εικόνα είχε χαραχτεί στη μνήμη, σκορπώντας πικρία και άρνηση. Όταν όμως οι Paradise Lost ανακοινώνουν μία περιοδεία με το "Draconian Times" να εκτελείται στην ολότητά του, τότε το πείσμα λυγίζει. Και πώς να μη λυγίσει όταν έρχεται αντιμέτωπος κανείς με έναν από τους κορυφαίους δίσκους των '90s, ο οποίος είχε κυριολεκτικά λιώσει στο κασετόφωνο. Την Κυριακή που πέρασε, το κοινό της Θεσσαλονίκης είχε την τύχη να παρακολουθήσει τους Paradise Lost σε μία βραδιά που δύσκολα θα ξεχαστεί.

Ο κόσμος είχε δώσει και πάλι βροντερό «παρών» στο Principal Club Theater και τη βραδιά κλήθηκαν να ζεστάνουν οι Against My Better Judgement. Ένα νέο, σχετικά, συγκρότημα από την Κατερίνη, με death metal κατευθύνσεις και σαφείς επιρροές από τους In Flames. Μία ενδιαφέρουσα εμφάνιση, στην οποία τα παιδιά φάνηκε να έχουν πάθος για αυτό που κάνουν. Ενώ υπήρχαν στοιχεία που έδιναν μία άρτια παρουσία (γυναικεία φωνητικά, ευρηματικά riffs, επικοινωνία), η μπάντα αδικήθηκε πολύ από τον ήχο, αφού καθ' όλη τη διάρκεια του set επικρατούσαν τα, γνώριμα πλέον, «μπουζουκοπρίμα».

Στις 22:00 ήταν η ώρα για το "Draconian Times" να ζωντανέψει και για τις μνήμες να επανέλθουν και να παρασύρουν τον κόσμο που είχε γεμίσει πλέον το χώρο. Η προσθήκη live πλήκτρων έμελλε να βοηθήσει πολύ στην απόδοση του δίσκου και οι πρώτες νότες του "Enchantment" προκάλεσαν ξεσπάσματα ενθουσιασμού, που μετατράπηκαν σε συγκίνηση και ικανοποίηση. Και παρόλο που με τον Nick Holmes δε μπορεί ποτέ να είναι κανείς σίγουρος, αυτή τη φορά ήταν άψογος και βεβαίως όχι μόνο ο ίδιος. Πώς να μη σταθεί κανείς στον Mackintosh ή τον Aedy, που κατάφεραν να σκορπίσουν το συναίσθημα του δίσκου στην ατμόσφαιρα;



Με το κοινό να ακολουθεί κάθε γραμμή των κομματιών, ένιωθα σα να βρίσκομαι χρόνια πίσω και ταυτόχρονα θυμόμουν ότι οι Paradise Lost αποτελούν μία από τις μεγάλες αγάπες του ελληνικού κοινού. Κοινό το οποίο δε χαρακτηρίζεται από τη μαζικότητα, αλλά από την αφοσίωση του. Σαν αυτό των Anathema, των Gathering ή των Madrugada. Πάντως όσοι είχαν δει ξανά τους Βρετανούς απήλαυσαν περισσότερο το δεύτερο μισό του δίσκου από τα πρώτα πολυεκτελεσμένα κομμάτια. "Shades Of Gold", "Yearn For Change" και σαφώς "Jaded", αποτέλεσαν κορυφαία σημεία της εμφάνισης και έδωσαν το κάτι παραπάνω.

Και ενώ το πρώτο μέρος της συναυλίας δε θα μπορούσε παρά να αφήσει χαμόγελα σεβασμού και ευχαρίστησης, το δεύτερο ήταν και πάλι ασφαλές και προβλέψιμο. Χωρίς ιδιαίτερες πρωτοτυπίες, οι Lost έμειναν στη σκηνή για μισή ώρα ακόμη, με συνθέσεις που οι περισσότεροι είχαν ήδη «χωνέψει». Χωρίς νέα στοιχεία στο setlist, αμφιβάλλω για την εξίσου υψηλή προσέλευση σε κάποια επερχόμενη εμφάνιση. Το μοναδικό που άλλαξε ήταν πως η διάρκεια αντί για 75 λεπτά έγινε 90. Με δισκογραφία που αριθμεί μέχρι το δώδεκα, θα μπορούσαν να προσφέρουν πολλά περισσότερα.



Όπως και να έχει, ο κόσμος τη συγκεκριμένη βραδιά πήρε αυτό για το οποίο πήγε στο Principal, σε μια βραδιά που οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν και παντρεύτηκαν το παρόν.

«The Feeling Can't Avoid You»

Υ.Γ.: Παραδόξως, η συναυλία δεν ήταν sold-out, αν και είχε μεγαλύτερη πληρότητα από άλλες που ήταν «βαφτισμένες» έτσι.

Setlist:

Enchantment
Hallowed Land
The Last Time
Forever Failure
Once Solemn
Shadowkings
Elusive Cure
Yearn for Change
Shades Οf God
Hands Οf Reason
I See Your Face
Jaded
---------------------
Faith Divides Us, Death Unites Us
True Belief
One Second
Say Just Words
Embers Fire
As I Die   

Λάμπης Παρταλάς

Περισσότερες φωτογραφίες:

Sorrowful Angels:








  • SHARE
  • TWEET