Amyl And The Sniffers

Amyl And The Sniffers

Rough Trade (2019)
Από τον Αντώνη Αντωνιάδη, 31/12/2019
Punk is Dead. Long Live Punk!
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

Όποιος παρακολουθεί τις εξελίξεις στη σύγχρονη κιθαριστική μουσική, μάλλον θα έχει καταλάβει ότι, από τα μέσα της δεκαετίας και μετά, το punk έχει επιστρέψει για τα καλά κι έχει ξαναμπεί δυναμικά στο προσκήνιο. Και με αυτό βέβαια εννοώ το παλιό punk, το ορθόδοξο, και όχι το αμερικάνικό punk-rock της δεκαετίας του 1990.

Έτσι, τα τελευταία χρόνια ξεπετάγονται όλο και περισσότερα αξιόλογα συγκροτήματα με καλούς δίσκους και ακόμη καλύτερες ζωντανές εμφανίσεις, τα οποία συχνά γίνονται δεκτά από πολλούς ως οι επόμενοι μεσσίες που θα μας σώσουν από την ανία της μουσικής βιομηχανίας. Μια τέτοια περίπτωση λοιπόν αποτελούν και οι Amyl and the Sniffers, για τους οποίους φέτος παραμιλάν όλοι, ενώ πριν λίγους μήνες κυκλοφόρησαν και το ομώνυμο ντεμπούτο τους.

Με επιρροές από τα βρετανικά 70s αλλά και τα πρώτα άλμπουμ των Iggy & The Stooges, το συγκρότημα σκάρωσε ένα μικρό δυναμίτη ενέργειας. Και όταν λέω μικρό, το εννοώ καθώς ο δίσκος στο σύνολο του διαρκεί λίγο λιγότερο από μισή ώρα ενώ, με εξαίρεση δύο-τριών κομματιών, τα τραγούδια δεν ξεπερνάνε τα τρία λεπτά. Ως γνωστόν όμως, το καλό το punk συγκρότημα δεν χρειάζεται περισσότερο χρόνο για να σου σερβίρει στα μούτρα ένα κυρίως πιάτο που σίγουρα θα ταρακουνήσει όσους τολμούν ακόμη να δηλώνουν πως το rock’n’roll έχει πεθάνει. Δυνατές κιθάρες, μινιμαλιστικές μπασογραμμές και μια τραγουδίστρια που έχει κατακτήσει πλήρως τις ιδιαιτερότητες του είδους μας χαρίζουν λοιπόν έντεκα συνθέσεις οι οποίες σίγουρα θα χαροποιήσουν τους φίλους του είδους.

Βέβαια, ομολογώ πως δεν έχω καταλάβει πλήρως τον ντόρο που υπάρχει γύρω από το όνομα τους καθώς, παρά τις καλές τους προθέσεις και το τίμιο αποτέλεσμα, ο δίσκος θα μπορούσε να ονομάζεται και "Introduction To Punk 101". Κοινώς, όποιος έχει ακούσει έστω και λίγο Undertones, Circle Jerks, X-Ray Spex και, γενικότερα, συγκροτήματα που άφησαν τεράστιο στίγμα σε αυτή τη μουσική και ήταν απολύτως φρέσκα και μοντέρνα πριν από σχεδόν 40 χρόνια, δύσκολα θα ψαρώσει με το συγκρότημα από τη Μελβούρνη της Αυστραλίας.

Όμως, με δεδομένο πως ζούμε στην εποχή της νοσταλγίας, ήταν σίγουρο πως, αργά ή γρήγορα, η τάση αυτή θα επεκτεινόταν και στην punk σκηνή. Πάντως, για να μην παρεξηγηθώ, ο δίσκος ακούγεται ολόκληρος πολύ ευχάριστα ενώ η Amy Taylor αποτελεί μια από τις πιο αξιόλογες παρουσίες που εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια. Και αυτό έχει να κάνει και με τον ρόλο της ως frontwoman, αλλά και με τις ερμηνείες της οι οποίες αποτελούν, σε τεράστιο βαθμό, και τον βασικό λόγο που σήμερα όλοι ασχολούμαστε μαζί τους. Απλά, το τελικό αποτέλεσμα, από τη μία δεν φέρνει τίποτα νέο στο τραπέζι και, από την άλλη, αν το βάλουμε δίπλα στα συγκροτήματα από τα οποία φαίνεται να έχει επηρεαστεί, υστερεί.

Συμπερασματικά, οι Amyl and the Sniffers έχουν όλα τα προσόντα για να σας δώσουν την punk δόση που χρειαζόσασταν για το 2019, όμως, η συμβολή τους τελειώνει εκεί και νομίζω πως οι περισσότεροι δύσκολα θα επιστρέψουν στο ντεμπούτο τους στο μέλλον. Αυτό βέβαια δεν ακυρώνει το γεγονός πως αυτό παραμένει μια ηχηρή πρώτη δήλωση. Νομίζω πως αν το συγκρότημα παίξει τα χαρτιά του σωστά και προχωρήσει ηχητικά και λίγο παραπέρα, έχει τα προσόντα για να μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον.

  • SHARE
  • TWEET