Ανασκόπηση 2023: Doom/ Stoner/ Sludge/ Post/ Heavy Rock

Primordial

Οι Ιρλανδοί αποτελούν σταθερή αξία γενικώς και πολυαγαπημένη στη χώρα μας ειδικώς. Το φετινό "How It Ends" είναι ένας ακόμα πολύ καλός δίσκος από το οπλοστάσιο των Primordial, ακόμα κι αν κάποιοι έχουν και πάλι ενστάσεις. Με κάθε ένα καινούργιο άκουσμα, η επαναλαμβανόμενη συνθετική μαστοριά, οι όπως πάντα καθηλωτικές φωνητικές ερμηνείες του Alan, η απόκοσμη, κέλτικη ατμόσφαιρα, σε ποτίζουν όλο και περισσότερο. Κι όταν κάτσεις να στραγγίξεις, αυτό που θα έχει μείνει είναι για μια ακόμη φορά ένα αρχέγονο ιρλανδικό έργο, με το οποίο ταυτιζόμαστε.

The Ocean

Έχοντας πάρει το όνομά του από το τελευταίο κομμάτι του προηγούμενου δίσκου τους, το "Holocene" της γερμανικής κολεκτίβας των The Ocean είναι ένας δίσκος που κινείται κυρίως στα χωράφια της ηλεκτρονικής και της ambient μουσικής. Το άγριο πρόσωπο στο οποίο μας είχαν συνηθίσει δεν έχει εξαφανιστεί, αλλά εδώ βρίσκεται σε δεύτερο πλάνο. Στο τελευταίο σκέλος της «γεωλογικής» περιόδου της μπάντας οι ενδιαφέροντες στίχοι εξακολουθούν να πραγματεύονται τόσο ατομικά όσο και συλλογικά θέματα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με έναν μεταβατικό ηχητικά δίσκο, που όμως στέκεται επάξια στη σημαντική δισκογραφία αυτής της ιδιαίτερης μπάντας.

Godflesh

Το δαιμονισμένο ντουέτο από το βιομηχανικό Birmingham εξακολουθεί να υπηρετεί πιστά το industrial. Με τον φετινό του δίσκο "Purge", που σύμφωνα με τους ίδιους αποτελεί τη θεματική συνέχεια του προ τριακονταετίας "Pure", κατάφεραν να μας δώσουν κάτι σαν μια ρετροσπεκτίβα της καριέρας τους σε σημερινή έκδοση. Τα drum machines παραμένουν αγέρωχα να μας συνδέουν άμεσα με το παρελθόν, όμως οι Godflesh φαίνεται ότι έχουν διευρύνει κιόλας τους ορίζοντές τους και χρησιμοποιούν και νέα samples και τεχνικές που τους προχωράνε ηχητικά. Όταν σφιχταγκαλιάζονται ο Justin Broadrick και ο B. C. Green, κάτι πάντα καλό βγαίνει.

Saturnus

Οι Δανοί επέστρεψαν μετά από πολλά χρόνια με ανανεωμένη σύνθεση, αλλά με τον ήχο που μας έχουν συνηθίσει. Στο "The Storm Within" τα φωνητικά του Thomas Akim Grønbæk Jensen είναι το σταθερό σημείο αναφοράς και εξακολουθούν να κινούνται ακόμα με ευκολία και επιδεξιότητα από την απελπισία στη γλυκύτητα. Τα ατμοσφαιρικά πλήκτρα, το δεμένο rhythm section και οι μελωδικές κιθάρες φτιάχνουν έναν δίσκο τόσο Saturnus, που θα μπορούσε ακόμα και να αποτελέσει το πρώτο άκουσμα για έναν νέο ακροατή που δεν τους έχει ξανακούσει ποτέ.

Blood Ceremony

Η Alia O’Brien πήρε το διδακτορικό της στην εθνομουσικολογία από το Πανεπιστήμιο του Τορόντο το 2020, οπότε είχε έρθει η ώρα για νέο δίσκο για τους αγαπημένους Καναδούς Blood Ceremony. Το "The Old Ways Remain" συνεχίζει υφολογικά στα βήματα του προηγούμενου, δηλαδή έχοντας απεκδυθεί τα περισσότερα doom στοιχεία για χάρη των ψυχεδελικών και occult. Το αποτέλεσμα είναι για μια ακόμη φορά απολαυστικό, ευφορικό, ηχητικά πλούσιο, διονυσιακό, μεθυστικό. Οι Blood Ceremony έδειξαν ότι παραμένουν στην προμετωπίδα αυτού του vintage ήχου. Αν μας είχαν προσέξει λίγο περισσότερο και τη σειρά των κομματιών...

Thronehammer

Με το "Incantation Rites" να ηχεί ως σφαλιάρα σε ανυποψίαστους ακροατές, έστρεψαν αρκετά βλέμματα πάνω τους. Φέτος, οι ριφομηχανές τους παίρνουν εκ νέου μπρος, το heavy metal & η σκανδιναβική μυθολογία ενσωματώνονται στο epic/doom/death τους και γίνονται περαιτέρω προσιτοί δίχως χάνουν τίποτα από τον περίφημο όγκο τους. Η ερμηνεία και η στιχουργία της Kat Gillham πιο ποικίλες από ποτέ, με τη δεύτερη να χρωστάει πολλά στον αλησμόνητο Quorthon.

Godthrymm

Έχοντας μέλη με θητεία σε My Dying Bride, Anathema, Vallenfyre & Solstice, δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι θα άκουγε metalcore για παράδειγμα. Συνεχίζουν από κει που τους άφησε το ντεμπούτο τους, με τις ιδέες να πληθαίνουν και την εκτέλεση να αγγίζει την αρτιότητα. Φωνητικά που θυμίζουν τον Nick Holmes, συνυπάρχουν με αυτά της Catherine Glencross, η εγγλέζικη τετράδα καταθέτει την ψυχή της βασισμένη σε θρηνητικά και παγωμένα riffs, που παραδόξως ζεσταίνουν την καρδιά.

Ahab

Και nautical και funeral και doom metal ο πέμπτος δίσκος των Γερμανών, απολύτως λογικό καθώς πραγματεύεται Ιούλιο Βερν και τις 20,000 Λεύγες Κάτω από τη Θάλασσα. Και μόνο να κάνεις τον τίτλο του βιβλίου εικόνα, με θαλάσσια χάσματα και αβύσσους να κυριαρχούν, η αγωνία και το δέος κυριεύουν τον νου. Εκείνη τη στιγμή η μουσική καθοδήγηση των Ahab κρίνεται αναγκαία, καθώς επενδύουν περισσότερο στη φαντασία και λιγότερο στο βάρος της μουσικής τους, με τις ανάσες να ξαναγίνονται φυσιολογικές.

Bell Witch

Παραμένοντας σε πένθιμα doom μονοπάτια, οι Bell Witch δε χρειάζονται παρά μία ενιαία σύνθεση ογδόντα δύο λεπτών για να γίνουν εκ νέου συναρπαστικοί. Στη φαρέτρα τους θα βρούμε death, drone και πειραματικά βέλη που στάζουν κατάνυξη, καθώς η μπάντα φέρνει σε πρώτο πλάνο την ανθρώπινη ύπαρξη σε διάφορα στάδιά της. Θορυβώδεις και ταυτόχρονα τρομακτικοί, δημιουργοί έντονων συναισθημάτων. Ας χαζέψω το εξώφυλλο μπας και βγάλω άκρη.

Bottomless

Η φετινή πεντάδα κλείνει με την πλέον παραδοσιακή πρόταση για το doom. Οι Ιταλοί, στον σημαντικό δεύτερο δίσκο τους, προκρίνουν τις μεσαίες διάρκειες και τη μελωδία. Καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα του ήχου, που όσο παλιακό κι αν ακούγεται, άλλο τόσο ψυχωμένα αποδίδεται. Βάζουν το μωβ δίπλα στο κλασικό μαύρο, συγκινούν με ευκολία λόγω του αηδονιού πίσω από το μικρόφωνο, είναι τρεις και ακούγονται για πέντε.

Check also

The Answer Lies In The Black Void για πιο περιπετειώδες doom άκουσμα κινηματογραφικού χαρακτήρα, Iron Void & The Evil που βαδίζουν σε occult και traditional μονοπάτια, δίνουμε ακόμα μια ευκαιρία στη μούρλια και την ιδιαιτερότητα των Dun Ringill και κλείνουμε με την επική εκδοχή του ιδιώματος όπως αυτή μας παρουσιάστηκε αλλά δε συγκλόνισε μέσω των Isole & Sorcerer.

Ragana

Μαύρες, κατάμαυρες συνθέσεις βρίσκουν το ντουέτο των Ragana στην ίσως πιο ώριμη κυκλοφορία τους. To "Desolation Flower" ένα μανιφέστο φεμινισμού, ύμνος προς μία φαντασιακή αλλά και πραγματική συλλογική μνήμη, βρίσκει το παραπέτασμά του στο σκληρό ήχο για να ριζώσει. Μερικά λουλούδια, παρότι ευαίσθητα, για να ευδοκιμήσουν χρειάζεται να βρουν την κατάλληλη ρωγμή σε ένα βράχο σε τεράστιο υψόμετρο. Το λουλούδι των Ragana, χρειάστηκε να μπλέξει το post-sludge του με το black metal για να φτάσει σε μία στιγμή σοκαριστικής κορύφωσης.

Full Of Hell & Primitive Man

Είναι να μην ανάψουν γκάζια οι Full Of Hell. Αν αυτό γίνει, η κόλαση εξαπολύεται από μέσα τους και βαίνουν ασταμάτητοι. Μπορεί να μας απασχόλησαν ιδιαίτερα μέσα στη χρονιά με τις συνεργασίες τους με τους Nothing αλλά και τους Gasp, όλα όμως για τη φετινή χρονιά άρχισαν με το τραυματικό "Suffocating Hallucination". Το βίωμα του, όπως ακριβώς και ο τίτλος του, αποτελεί μια συνεχή πνιγερή εμπειρία που κάθε της λεπτό πονάει τη σάρκα και δημιουργεί εικόνες καταστροφής και σήψης. Το άλλο μισό της εξίσωσης, η μεριά των Primitive Man, κατεβάζει τις ταχύτητες τις οποίες συνηθίζουν οι Full Of Hell και οργώνει το "Suffocating Hallucination" με μακροσκελείς συνθέσεις. Ο πιο γλυκός σου εφιάλτης για το 2023.

Mizmor

Αφότου μας άφησε έναν δίσκο για τον οποίο θα μιλάμε για χρόνια σε συνεργασία με τους Thou, το προσωπικό project του Mizmor επιστρέφει, ολομόναχος για ακόμη μια φορά, να στοιχειώσει τα μυαλά που αγαπούν τους βάλτους, πάντα φυσικά με τις black νότες σε σημεία που αρμόζουν για να αναδείξουν τις συνθέσεις που επιμελείται εξ ολοκλήρου. Σίγουρα, η κληρονομιά ενός ατόμου από το Salem φέρει αλησμόνητη γνώση και από βάλτους και από μαγεία. Το "Prosaic" δεν είναι παρά ακόμη μια αψεγάδιαστη κυκλοφορία στον κατάλογό του, έτοιμη να δημιουργήσει ατμόσφαιρες με τόσο σκοτάδι που στο τέλος το φως, θα σου μοιάζει τρομακτικό.

Johhny The Boy

Είχε λείψει σε κανέναν σας ο Justin Greaves από το χώρο του sludge; Μπορούν να μαζευτούν πολλές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση, το σημαντικό όμως είναι ότι ο Justin, σε συνεργασία με την Belinda Kordic και τον Mat Crawford αναγεννούν τον χαρακτήρα του Johnny The Boy από ένα παρανοϊκό κομμάτι των Crippled Black Phoenix, συγκρότημα – πνευματικό παιδί του Greaves, για να τον αναδείξουν όμως του αρμόζει: σε ένα ολόδικό του project δηλαδή. Ο δίσκος, σκοτεινός όσο θα τον περίμενες αλλά με την ικανότητα να εκπλήσσει συνεχώς με τον πρόσθετο ρομαντισμό του, βρίθει από πανέμορφα κομμάτια με ίσως αποκορύφωμα το υπέροχο "Grime".

Body Void

Στα δέκα χρόνια ύπαρξής τους, οι Body Void ανέρχονται ξανά στο προσκήνιο με τον ενδεχομένως, καλύτερό τους δίσκο μέχρι σήμερα. Το "Atrocity Machine" δεν είναι ένας τίτλος υπερβολικός για να σε ψαρώσει. Οι Body Void βουτούν με μία οπτική ταυτότητας πολύ ταλαιπωρημένης στις σκοτεινότερες πτυχές του ανθρώπινου μυαλού, δανείζονται το industrial στοιχείο από τους πατέρες Godflesh, αγκαλιάζουν τα electronic και noise στοιχεία σε παραδοσιακό Graw Their Tongues μισανθρωπικό παραλήρημα και οδηγούνται σε έναν μηδενισμό που είναι απορίας άξιο να ψάχνεις που βρήκαν το νόημα να γράψουν καλή μουσική μέσα σε τόσο σκότος. Το "Atrocity Machine" είναι εδώ για να σε σοκάρει με την ποιότητά του. Τα λέμε στο Roadburn.

Check also

Σε έναν χώρο που δεν σταματά να παράγει μέσα στα ζοφερά βάθη του, είδαμε μέρη σκοτεινά και κίτρινα, λασπωμένες περιοχές που αποφασίσαμε να κολυμπήσουμε και μας ανταμείψανε. Στην παραδοσιακή μεριά του sludge ήχου, οι αγνώστου ταυτότητας μέχρι σήμερα Chained To The Bottom Of The Ocean δίνουν ένα ισχυρό χτύπημα με το "Obsession Destruction", ενώ οι στην άλλη μεριά του Ατλαντικού, οι Γάλλοι Fange συνεχίζουν το σερί των δίσκων που ξεκινούν από "p" με τον για ακόμη μια φορά εξαιρετικό τους δίσκο "Privation". Το ιδιαίτερα ποιοτικό παραδοσιακό με λίγο noise, sludge των Sunrot ανατέλλει με το "The Unfailing Rope". Με μια δόση από hardcore punk, ο έβδομος δίσκος των Intercourse, "Halo Castration Institute" προσφέρει ένα άκουσμα ιδιαίτερο και άξιο προσοχής. Στην πιο πειραματική πλευρά του βάλτου που θα έκανε την Πηνελόπη Δέλτα περήφανη, βρίσκουμε τους Entropia με το "Total" αλλά και τους Netherlands που στον εντυπωσιακού αριθμού ένατο δίσκο τους, "Severance", παρουσιάζουν μια λίγο πιο προσβάσιμη εκδοχή του sludge ήχου. Πριν το τέλος, τα παντρέματα με το black metal δεν σταματούν, αφού εδώ έχουμε να προσθέσουμε στις λίστες της πεντάδας και μια ενδιαφέρουσα δουλειά από τους Rorcal.

Lo!

Οι Αυστραλοί βετεράνοι του επιθετικού και τεχνικού post metal ταξίδεψαν επτά θάλασσες και παρέα με τους καρχαρίες της Pelagic μας παρέδωσαν μία από τις πιό εκρηκτικές κυκλοφορίες της χρονιάς. To "Τhe Gleaners" είναι οδοστρωτήρας και παραθέτει στο πεδίο όλες τις αρετές που οφείλουν να διαθέτουν οι μπάντες του ιδιώματος ώστε να ακούγονται επίκαιρες. Το "Τhe Gleaners" είναι συνολικά εξαιρετικά καλοφτιαγμένο, έχει πηγαία έμπνευση και κυρίως δεν φοβάται να μετρήσει τον εαυτό του έξω από το comfort zone της metal μουσικής. Το πανέμορφο και πειραματικό "Pareidolia" βουτά στις πατροπαράδοτες Nick Cave-ιβικές ρίζες βγάζοντας και άλλα γούστα. Δίσκος ορόσημο και μάλλον κορυφή απάτητη σε μια χρονιά που η δίψα για post ήταν μεγάλη.

Morne

H ιδιαίτερη δυναμική της τετράδας από την Βοστώνη είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται αρκετά χρόνια τώρα. Με το "To The Night Unknown" κατάφεραν να περάσουν στην απέναντι όχθη του κυνικού status-quo της μουσικής βιομηχανίας. Χωρίς να την επιζητούν η αναγνωρισιμότητα ήρθα μια νύκτα (sic), και καθόλου τυχαία η κραταιά Metal Blade επένδυσε πολλά πάνω τούς. Το ενθουσιώδες "Engraved With Pain" φέρνει την ολοκληρωτική παράδοση του ακροατή στον ορθόδοξο τρόπο του post metal. Η συνέπεια στο ύφος, οι πειραματισμοί με ambient ήχους και τα εφευρετικά riff ρέουν σαν το νεράκι και ειδικά το "Whecked Empire" έχει πολλά ράμματα για την γούνα των μεγάλων της Αμερικάνικης σκηνής, όπως οι Pelican και οι Kylesa.

Healthyliving

Το side project των ταλαντούχων Ashenspire και των Maud The Moth είναι η εναλλακτική πρόταση στους Esben and The Witch και την Chelsea Wolfe. Το ανθεμικό "Songs Of Abundance, Psalms Of Grief" έχει ανά διαστήματα ασήκωτες κιθάρες που συνδυάζονται ιδανικά με τα πανέμορφα φωνητικά της Amaya Lopez-Carromero, και πότε μελαγχολικά, πότε δυναμικά ενώνουν εντέχνως τις πολλές αποχρώσεις του γκρι. Το εθιστικό "Το Τhe Gallows" τα βάζει για λίγα λεπτά με τους νόμους της εντροπίας και της βαρύτητας, θυμίζοντας μέρες λαμπρές όπου οι διαστημικοί Cult Of Luna και η μονάκριβη Julie Christmas έκαναν το κορμί σου να σπάσει στα δύο!

Briqueville

Το προηγούμενο τους άλμπουμ -και πάλι με την Pelagic- αποδείχθηκε ένας θρίαμβος της ορχηστρικής post metal μουσικής με την στοιχειωμένη ατμόσφαιρα να κυριαρχεί. Το "ΙΙΙΙ" είναι η τέταρτη πράξη της μυστικιστικής κολεκτίβας και αποτελεί ακόμα μια δήλωση των όσων μοιραία έχουν να προσφέρουν οι Βέλγοι στην μεταλλική κοινότητα. Η grotesque ατμόσφαιρα και το στοχευμένο υπνωτικό χτίσιμο καταπίνει τελετουργικά κάθε μελωδία. Είναι πράγματι παραδειγματικός ο συγκερασμός των ατμοσφαιρικών φωνητικών, της dark electronica και του metal. Η ευρωπαϊκή σκηνή μπορεί να καμαρώνει για ένα μυστηριώδες σχήμα που το ταξίδι του προς την κορυφή μόλις ξεκίνησε.

Herod

Με το "Iconoclast" το φιλόδοξο σχήμα από την Ελβετία διεκδικεί με αξιώσεις μια υψηλή θέση στο σεληνόφως του post-sludge καταλόγου. Καθόλου εύκολο το εγχείρημα μιας και όλοι γνωρίζουμε το πόσο αχανές είναι το πεδίο που έχουν να ισοσκελίσουν. Η παραγωγή και το mastering του Magnus Lindberg είναι παραπάνω από συμπαγές και δεν αφήνει σπιθαμή κενή. Είναι βέβαιο πως οι κλεφτές ματιές προς το modern metal προσδίδουν σπιρτάδα και ακόρεστη φλόγα στο καλλιτεχνικό τους όραμα. Επιβεβαίωση των παραπάνω είναι η συμμετοχή του παλιόφιλου Loïc Rosetti που δίνει ακόμα μεγαλύτερη αξία στην κυκλοφορία και πιστοποιεί ότι αποτελεί μια ακόμα ποιοτική κυκλοφορία της Pelagic Records, που οι φίλοι του σκληρού ήχου απόλαυσαν υπεύθυνα από τη φετινή σοδειά.

Check Also

Το ψυχεδελικό post doom των REZN έρχεται στην επιφάνεια με το γεμάτο ατμόσφαιρες "Solace", ενώ οι Spotlights παρουσιάζουν μια δουλειά που κάνει σλάλομ από το post σε alternative μέχρι και shoegaze ήχους με το "Alchemy For The Dead". Συμπληρωματικά, έχουμε σε πιο κλασσικά του post ιδιώματος κατατόπια τόσο τους WuW με το "L' Orchaostre" αλλά και τους Γάλλους Death Engine με τον όχι και τόσο πρωτότυπο τίτλο για το ιδίωμα, "Ocean".

Khanate 

Μην περιμένεις να ακούσεις τα "Things Viral" και "Clean Hands Go Foul", αλλά το "To Be Cruel" είναι μια πολύβουη (όνομα και πράμα) και τεράστια επιστροφή που τόσα χρόνια μετά, ο χρόνος δεν έχει λειάνει καθόλου την μουσική των Khanate. Η τετράδα των Alan Dubin, Stephen O'Malley, James Plotkin και Tim Wyskida εξακολουθεί να παράγει κάτι τρομακτικά σκοτεινό, πειραγμένο, επίπονο, άρρωστο αλλά και καλυμμένα καλλιτεχνικά άφταστο. Ένα drone metal που παρουσιάστηκε εξ αρχής από τους ίδιους, εξελίχθηκε και ήρθε στην εποχή μας. Προσοχή, είναι αρκετά δύσκολο. Τα ουρλιαχτά είναι επίπονα. Απευθύνεται αποκλειστικά σε μουρλούς. Σε αυτούς και μόνο αυτούς που πίσω από το σκότος και την σαπίλα βλέπουν φως και ελπίδα. 

Big Brave 

Οι φωνές της Robin Wattie πάνω σε αργούς ρυθμούς, πολλούς noise και drone πειραματισμούς στα έγχορδα και ένα σκοτεινό υπόβαθρο που μαυρίζει την ατμόσφαιρα είναι το "Nature-Morte". Οι κιθάρες της και κυρίως του Mathieu Ball που είναι και ο βασικός συνθέτης και νους του συγκροτήματος είναι εξαιρετικές. Μαύρα και παγωμένα ηχοτοπία. Δυνατές στιγμές και πανέμορφα ξεσπάσματα. Τεκτονικές, χωμάτινες πλάκες ξεραμένης λάσπης με τεράστιο θόρυβο από κιθάρες. Άγονα, σκελετικά τύμπανα που τρίζουν τα κόκαλα και σκίζουν το σύμπαν με κάθε χτύπημα. Σπλαχνικές, αγκαθωτές, καθαρτικές κραυγές που μοιάζουν με ουρλιαχτά. Τεράστιες, ελικοειδής κατασκευές που σκάνε με δύναμη και προκαλούν πρόσκρουση (και θύματα) χωρίς πολλές αποσκευές και περιττά βάρη. 

FVNERALS 

Τα ατμοσφαιρικά φωνητικά της Tiffany που εμφανίζονται συχνά-πυκνά εδώ, προσδίδοντας ένα μικρό, αδύναμο φως στην όλη μαυρίλα κάνουν το "Let Τhe Earth Be Silent" να μην είναι ένα μουσικό έργο βουλιαγμένο στο απόλυτο σκοτάδι. Αυτό επιδιώκει βέβαια και για αυτό φτιάχτηκε. Αλλά οι ατμόσφαιρα το σώζει και ο θόρυβος το εξυψώνει. Οι Fvnerals παράγουν metal που αφορά περισσότερο την υφή και την ατμόσφαιρα, παρά το ενδιαφέρον τους για την παραδοσιακή σύνθεση τραγουδιών. Πολύ ζοφερό, ταιριάζει απόλυτα σε κρύες νύχτες του χειμώνα. Αυτά τα εξαιρετικά πλούσια και στοιχειωτικά συνθεσάιζερ κρατούν την ταραχή του ακροατή αμείωτη. Άσε ολόκληρο το σώμα σου σε αυτό το ταξίδι προς τα υγρά, σκοτεινά και ερημικά μπουντρούμια ενός παλιού κάστρο. Αν πας να βγεις δεν θα ανεχτείς άλλο το φως του ήλιου.

Divide And Dissolve 

Η μουσική, χωρίς καθόλου φωνητικά (εκτός λόγου στο "Kingdom Of Fear"), στο δεύτερο άλμπουμ των Takiaya Reed (κιθάρα, σαξόφωνο) και Sylvie Nehill (τύμπανα)  περιέχει ατμοσφαιρικές εισαγωγές με σαξόφωνο, το οποίο φτιάχνει μελωδικά στρώματα ήχου ή θορύβου με επαναλήψεις και απίθανα σκληρά και βαριά μέρη στην κιθάρα. Τα τύμπανα στέκονται βαρύγδουπα, αργά και εκκωφαντικά. Όταν υπάρχουν μόνο τα δύο τελευταία, κάπου αναρωτιέσαι αν έσβησε η έμπνευση, αλλά συνολικά η έκφραση τέχνης μέσω αυτών των τεχνοτροπιών πετυχαίνει τον σκοπό της. Το "Systemic" δεν κερδίζει στην ατμόσφαιρα, αλλά πετυχαίνει στην επιμονή και την επανάληψη. Είναι ξεκάθαρα minimal και χωρίς πολλά αρώματα και φανταχτερά ρούχα, ξεσκίζει κάθε τι μοντέρνο. 

Corrupted 

Στην παρέα των Chew (τύμπανα) και Mark (κιθάρες) ήρθε η Rie Lambdoll (φωνή και μπάσο) και κρατάει στα χέρια της τα ηνία της νέας αυτής αισθητικής που ακούμε στο "Mushikeras" , όπου το το σκότος, το μυστήριο, ο τρόμος και η ένταση αλλάζουν με παιχνιδίσματα, ατμόσφαιρες και ψήγματα μελωδίας. Οι Ιάπωνες έλειψαν πολύ, αλλά είναι καλά βαλμένοι στο βάθρο αυτού του παράξενου μουσικού παρακλαδιού, που το λες ιδιαίτερο, είναι παράξενο και έχει φανατικούς ακολουθητές, που αντέχουν τα πάντα. Ένα παράπονο για αυτό το κομμάτι (ένα κομμάτι 27 λεπτών ολόκληρη η κυκλοφορία) είναι ότι δεν διαρκεί όσο θα ήθελες από αυτούς. Μακάρι να είναι οιωνός για νέα απάτητα από αυτούς και εμάς μονοπάτια. 

Check Also

Η ομάδα των μεγάλων παλαιών The Lovecraft Sextet μας σοκάρει για μια ακόμη χρονιά με το drone doomjazz της στο "The Horror Cosmic" και ότι επιζεί από τον τρόμο της θάλασσας μετασχηματίζεται στους Bolt Gun, επιβιώνει στην Αυστραλία και μας χαρίζει το "The Tower". Η πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά των Orme και το ομώνυμο "Orme" μας χαρίζει ένα φαινομενικά απλό μα με πολλά να ανακαλύψεις άκουσμα. Τέλος, οι μυστικιστικοί Pylar μας χαρίζουν το "Límyte" με τις ευχές πιθανόν από κάποιες παγανιστικές ομάδες της Ισπανίας.

Church Of Misery

Έρχονται επτά χρόνια μετά, με κάμποσες αλλαγές. Αλλά δίνουν ρέστα. Τρελά συμπαγές stoner metal και μια ταιριαστά υπέροχη φωνή που το συνοδεύει.  Ίσως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του χώρου γενικότερα που συναντήσαμε τη χρονιά. Είναι πραγματικά δύσκολο να προσδιορίσουμε πού αρχίζει και που τελειώνει το stoner, το doom και που έχουμε sludge αγγίγματα και grunge μυρωδιές.  Τα riff έχουν ένα bluesy groove που θυμίζει ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες του metal, αλλά εξακολουθούν να ακούγονται αρκετά μοντέρνα λόγω του τεράστιου βάρους τους. Στο "Born Under A Mad Sign" οι Ιάπωνες, κοιτάνε τις επιρροές τους βαθιά μέσα στα μάτια και τις αφήνουν ελεύθερες να κάνουν παιχνίδι, με νοσταλγία και μελαγχολία.

Mutoid Man

Το "Mutants" περιέχει 38 λεπτά χαρακτηριστικού, έντονου heavy metal γεμάτο με σκονισμένα riff, hardcore μοντερνιές, thrash περάσματα, εντυπωσιακά τύμπανα, sludge ιδέες, παλαιική stoner διάθεση και καινοτόμα καθαρά φωνητικά από τον τραγουδιστή/κιθαρίστα και  θρύλο του metalcore Steve Brodsky. Ίσως η προηγούμενη φράση είναι και ένας νέος ορισμός του stoner metal της εποχής μας, αν υπάρχει! Η ενορχήστρωση εδώ είναι πραγματικά μοναδική και δεν είναι συνηθισμένο να ακούς όλα αυτά τα στυλ να συνδυάζονται έτσι. Είναι δυνατό, είναι γρήγορο, έχει τρομερή ενέργεια και ένταση. Αν το έβγαζε καμιά παλιά πασίγνωστη μπάντα θα μιλάγαμε για το δίσκο της χρονιάς. Αυτός ο δίσκος μπορεί να είναι σκοτεινός και κυκλοθυμικός αλλά σίγουρα ειναι διασκεδαστικός και συναρπαστικός.

Margarita Witch Cult

Ναι οι Αγγλοι στο "Margarita Witch Cult" θυμίζουν Uncle Acid And The Deadbeats. Ξεκιναμε με αυτό σαν βάση και επιβεβαιώνουμε ότι και αυτοί στύβουν αυτές τις λίγες συγχορδίες του είδους για περισσότερα riff. Οπότε ούτε αυτοί, ούτε κανείς δεν ανακαλύπτει εκ νέου το stoner, αλλά φαίνεται ξεκάθαρα ότι το έχουν πραγματικά κατακτήσει. Υπάρχουν μερικά υπέροχα κομμάτια εδώ μέσα. Το όλο εγχείρημα αφήνει περιθώρια για διακριτικότητα, αλλά θέτει τα θεμέλια μιας ακμάζουσας εξέλιξης που μοιάζει με Sabbath και λίγο με Motorhead! Το πιο ξεκάθαρο album για φέτος στο είδος αυτό. Σίγουρα φέρνει αναμνήσεις, σίγουρα θα αγαπηθεί από λάγνους. Σίγουρα είναι τίμιο. 

Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs Pigs

Τα γουρούνια επί επτά έγραψαν και κυκλοφόρησαν το "Land Of Sleeper" και κάνουν μπαμ στον άγονο πλέον χώρο του stoner metal. Έχουν σκόνη αλλά και ψυχεδέλεια. Το βάρος στα καλπάζοντα riff είναι εκπληκτικό. Επιπλέον ακούς πολλές και διασκεδαστικές ψυχεδελικές στιγμές, με πολλά κομψά γυρίσματα και αλλαγές ρυθμού που διανθίζουν την πλατφόρμα του ήχου τους. Δεν είναι φρέσκο, ούτε καινοτόμο, ούτε καν διαφορετικό, αλλά για καλή μας τύχη δείχνει ότι η μπάντα έχει δέσει και μπορεί με τέτοια τραγούδια να παρουσιάσει κάτι σίγουρα διασκεδαστικό. Πρεπει ο ακροατής να χαρεί και να πάρει ότι καλό έχει να του προσφέρει ο δίσκος και η μπάντα γενικότερα. Αν δεν υπήρχαν τέτοιες μπάντες δεν θα γέμιζαν τα lineups στα φεστιβαλ. Το θέλουμε όλοι κατά βάθος το stoner μας το καλοκαίρι!

Dozer

Οι Σουηδοί επέστρεψαν μετά από πολλά χρόνια. Σαν να αναστήθηκαν από τους νεκρούς. Στο "Drifting In The Endless Void" ακούμε μερικά εκπληκτικά ψυχεδελικά bluesy riff με μερικές πολύ σκληρές στιγμές να τα ακολουθούν. Εμπνευσμένο από  Kyuss και Greenleaf φυσικά, αν σας αρέσει το είδος τότε πρέπει να το ακούσετε. Δεν θα κερδίσεις απολύτως τίποτα, αν συμμαζευτείς δεν θα απογοητευτείς, αλλά δεν θα χάσεις και κάτι. Αν γουστάρεις τις ρίζες του δικού τους ήχου και του μουσικού έρημου τούτου (πλέον) παρακλαδιού τότε θα απολαύσεις πολλές στιγμές και μερικές υπέρλαμπρες καρασκονισμένες κομματάρες. 

Check Also

Πολλά πάνε και έρχονται στο stoner, μερικά πράγματα όμως μένουν σταθεροί ογκόλιθοι του ιδιώματος. Αυτό γίνεται φέτος με τις κυκλοφορίες Acid King - "Beyond Vision", Dopelord - "Songs Of Satan" , Bongzilla - "Dab City" , Stoned Jesus "Father Light", όλα τα αγαπημένα μας μεγαθήρια του είδους εξακολουθούν να κάνουν αυτό που λατρεύουμε και με το παραπάνω.

Dead Shrine

Όσο μακριά κι αν πέφτει η Νέα Ζηλανδία, οι μουσικές του αξιότιμου Craig Williamson θα συνεχίσουν να ακούγονται στα μέρη μας. Μπορεί να μας άφησαν χρόνους οι Arc of Ascent, η συνέχειά τους όμως με τους Dead Shrine είναι το ίδιο συναρπαστική. Αν και ολίγον τι πιο ψυχεδελικό, το "The Eightfold Path" παραμένει πιστό στις πρώτερες διδαχές του δημιουργού του κι εξίσου επιβεβλημένο άκουσμα.

Kadabra

Σε ένα υποτιθέμενο line up ενός υποτιθέμενου live, οι Αμερικάνοι Kadabra θα μπορούσαν κάλιστα να ανοίξουν την βραδιά για τον από πάνω κύριο. Και δεν έχει να κάνει με το status του καθενός. Το "Umbra" είναι ο ιδανικός πρόλογος. Η τέλεια μίξη του fuzz των Truckfighters με την αισθητική των Unce Acid. Κλείνουν το set με την χιτάρα τους κι αδειάζουμε το merchandise.

Dead Feathers

Η αγάπη γι' αυτούς εδώ ξεκίνησε από την αρχή τους και κρατάει μέχρι σήμερα. Για την ακρίβεια, το "Full Circle" μας έκανε να τους αγαπήσουμε ακόμα περισσότερο. Η προσμονή για κάτι εξαιρετικό δεν αποδείχτηκε κούφια και το σαμανο-ψυχεδελο-ροκ τους χτύπησε διάνα κι ακούμπησε ευαίσθητες χορδές. Αν το "Galapagos" δεν σου πει κάτι, τράβα κοιτάξου.

Kanaan

Οι Νορβηγοί είναι βιομηχανικοί παίκτες. Ο ορισμός αυτού. Εργατικοί και νοικοκυρεμένοι με χαμηλά το κεφάλι. Με σκονισμένες κιθάρες και ηλεκτρικό μπάσο, παράγουν ζεστό και συνάμα βρώμικο ψυχεδελικό ήχο, που αποτυπώνεται αρμονικά στο "Downpour" και που μας έφερε νωρίτερα το καλοκαίρι. Όχι πως το είχαμε ανάγκη η αλήθεια είναι, απλά μας είχαν λείψει μπάντες σαν τους Causa Sui & Samsara Blues Experiment.

Danava

Κάποιες μπάντες είναι γεννημένες να βγάζουν δισκάρες και να παραμένουν underground. Χωρίς να γκρινιάζουν. Το "Nothing But Nothing" είναι ακόμα μια απόδειξη αυτού. Ακόμα και που έχεις μέσα ένα εκ των κορυφαίων τραγουδιών της χρονιάς. Ακόμα και που φέρνεις στο προσκήνιο αγαπημένες μπάντες και ιδιώματα. Φτάνει και μόνο που κάνεις χαρούμενους μερικούς βλαμμένους. Σας ευχαριστούμε.

Check also

Οι Lucid Sins και ο γλυκύτατος αυτοχαρακτηρισμός τους ως dad rock ταρακουνούν τις υπάρξεις μας με το "Dancing in the Dark" κατευθείαν από τη Γλασκώβη, ενώ οι Moon Coven από τη μητέρα Σουηδία ακολουθούν τα βήματα πολλών προκατόχων στο "Sun King". Τέλος, οι Arabrot μας προβληματίζουν με κάθε πιθανή κατηγοριοποίηση με το φετινό τους δίσκο, "Of Darkness And Light", του οποίου το μυστικιστικό στοιχείο εν τέλει κατατάσσει εδώ και σας καλεί να τον ανακαλύψετε.

Tribunal

Ξεκίνημα με Καναδά που δε σταματά να γεννά ενδιαφέρουσες μπάντες, να, σαν και τους Tribunal που αγαπάνε ιδιαιτέρως το gothic/doom και το αποδίδουν πειστικά δίχως προφανή αναμασήματα. Έχουν και cello, αμέ.

Nine Altars

Ξανασυναντάμε την Kat Gillham (Thronehammer), σε αμιγώς ράθυμους ρυθμούς τούτη τη φορά με τους Nine Altars και το σχεδόν μονολιθικό ντεμπούτο τους, ικανό να ανταμείψει την όποια υπομονή μας έχει απομείνει.

Wizdoom

Η Σουηδία παρούσα βεβαίως με έναν συνδυασμό που δε συνηθίζεται, αλλά πέτυχε. Μπολιάζουν τα blues με το doom, έχοντας ως μπροστάρη τον χαρισματικό φωνητικά Christopher Davidsson, με το "Way of the Lost" να εξελίσσεται σε μεγάλη καψούρα: Wizdoom κυρίες και κύριοι. 

Lord Mountain

Για τα τελειώματα μιας πεντάδας που μερικοί ήθελαν να βρίσκεται σε παράταξη αλλά δεν τα κατάφεραν-χα-βρίσκονται δύο μπάντες που ξεχώρισαν, υπηρετώντας το doom με διαφορετικό τρόπο: Heavy & epic riffs που ενώνονται με τα κλασικά doom δια χειρός Lord Mountain, με αξιοθαύμαστη ισορροπία ρυθμών, ιστορίες φαντασίας με σπαθιά, ομίχλες και ταξίδια στην άκρη του κόσμου, μα πάνω απ’ όλα ο ήχος ενός μπάσου που ορίζει τη συγκεκριμένη δημιουργία.

Mansion

Τουλάχιστον θεματικά αμφιλεγόμενοι οι Φινλανδοί Mansion, κινούνται μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, παρουσιάζουν ήπιας μορφής doom που συνδυάζεται με το obscure rock περασμένων δεκαετιών και κουβαλάει μπόλικη θεατρικότητα. Σε κάθε περίπτωση, και εφόσον κηρύττουν τις αρχές και τα πιστεύω του καρτανοϊσμού (σιγά που θα έμπαινε Κ), πράξτε κατά τον δαίμονα εαυτού.

Sadhus (The Smoking Community)

Προς το τέλος της χρονιάς, οι Sadhus, γνωστοί στην τοπική σκηνή για την προσφορά τους στο Sludge Metal εδώ και πλέον της δεκαετίας, ήρθαν φέτος για να μας δώσουν τον με διαφορά για μένα, καλύτερο τους δίσκο στο πρόσωπο του "Illegal Sludge". Ενσωμάτωση επιρροών, σωστά κομμάτια, μανιασμένα lives και ταπεινότητα είναι αυτό που χαρακτηρίζει ακατάπαυστα όλον αυτό τον καιρό τους Sadhus. Αντί να καταλήγουν παρωχημένοι όσο περνάει ο καιρός, γίνονται καλύτεροι. Είναι έτοιμοι να βγουν έξω, χθες.

Last Rizla

Αν έχεις ταλέντο, ένας καλός δίσκος μέσα στη χρονιά μπορεί και να μην είναι αρκετός. Οι Last Rizla, μοιράζονται δυο μέλη με τους Sadhus και παρόλα αυτά, καταφέρνουν με άνεση δύο δίσκους ποιοτικότατους μέσα στην ίδια χρονιά. Το "Noise Without Decay" είναι δίσκος που κάνει κάθε Αθηναίο να ταυτίζεται. Ένας δίσκος βρώμικος μα αγαπημένος όσο αυτή η πόλη, ξεχωριστός όσο ο μονόκερος του εξωφύλλου του.

Godsleep

Το αλήτικο stoner rock των Godsleep όσο πάει και θεριεύει, η φήμη τους μεγαλώνει, και η φωνή της Aime είναι ό,τι καλύτερο τους συνέβη. Ήταν αναπόφευκτο όχι μόνο να μην μας απογοητεύσουν με τη νέα τους κυκλοφορία, "Lies To Survive", αλλά και να κερδίσουν τις εντυπώσεις όχι μόνο στο εσωτερικό μα και στην τεράστια περιοδεία που πραγματοποίησαν φέτος. Οι Godsleep είναι οργισμένοι με την πραγματικότητα που ζούμε, απογοητευμένα παιδιά μιας γενιάς χωρίς μέλλον. Μετατρέπουν τα συναισθήματα τους αυτά σε τέχνη με όχημα την αλητεία κι ένα πακέτο Lucky Strike.

Fuel Eater

Στα τελειώματα της χρονιάς, με ντρίμπλα εμφανίζονται οι παλαίμαχοι Πατρινοί Fuel Eater με το "Echoes Of Absurdity" να αποτελεί από την αρχή μέχρι το τέλος έναν αξιολάτρευτο heavy rock δίσκο. Ίσως να ακούγεται παράδοξος ο χαρακτηρισμός μα η αψεγάδιαστη παραγωγή του, φωνή που μου θυμίζει Rob Lowe σε ένα πλαίσιο που ποτέ δεν είχα φανταστεί, την κομματάρα "III Noma" που τραβάει ιδέες από το ρεμπέτικο, όλα συναποτελούν δίσκο που θα σε κερδίσει απρόσμενα. Κάποτε μας είχαν πει ότι θέλουν να ξεφύγουν από τον generic stoner ήχο, έ, τα κατάφεραν νομίζω.

Green Yeti

Βρωμερό sludge stoner παλαιάς κοπής που τρίζει τα πατώματα έρχεται και μας βρίσκει από τους Green Yeti. Με ένα πλουραλιστικά πολύχρωμο εξώφυλλο που παραπέμπει σε νοτιοαμερικανικούς αρχαίους πολιτισμούς για να το προϋπαντήσει, το "Necropolitan" κερδίζει τους fans του ήχου με ευκολία. Όλα ακούγονται λίγο θολά μέσα σε μία DIY ψυχεδέλεια πετυχαίνοντας πλήρως τον αυτοσκοπό.

Check also

Ένα από τα ιδιώματα με τις μεγαλύτερες παραγωγές στη χώρα μας, φυσικά η ποιότητα των κυκλοφοριών δεν σταματά εδώ. Αρχικά η Θεσσαλονίκη ανεβάζει τον πήχη στο παιχνίδι, από τη μια με το EP των Chipper, "Reality Check", δημιουργεί τις καλύτερες εντυπώσεις σε ένα κλασσικό stoner μοτίβο, μα και με το "High Seas" των Embargo να αφήνει κι αυτό τη δική του σφραγίδα. Συνεχίζοντας στην βόρεια Ελλάδα, η Εγνατία οδός μας φέρνει στα Ιωάννινα, τους Ushala και στο Neurosis κοπής sludge τους με πολλές επιρροές από post-rock, stoner rock αλλά και την ελληνική παράδοση, όλα μέσα στον πρώτο ολοκληρωμένο δίσκο τους, "Ushala". Επιστροφή στην Αθήνα όπου θα βρούμε τους τελευταίους σταθμούς – το "Drunken Diaries" των High On Vigers είναι κάτι που θα συνοδεύσει τη σκοτεινή σου νύχτα σε ένα μπαρ-τρύπα με το heavy/ stoner rock τους και φυσικά το DIY blackened sludge των Dead Elephant έρχεται από και βασιλεύει στα υπόγεια με τη νέα τους κυκλοφορία, "Unholy Blackened Sludge".

Okwaho

Δεν πιστεύω ότι οι Okwaho έβγαλαν έναν καλό post metal δίσκο, ούτε έναν καλό εγχώριο δίσκο. Πιστεύω πως είναι και ο καλύτερος δίσκος που βγήκε από ελληνικά χέρια φέτος και ότι είναι ο καλύτερος δίσκος αυτής της ανασκόπησης ολάκερης. Από ένα παραδοσιακό sludge ξεκίνημα τους σε ένα post metal, black και sludge ξέσπασμα δυστυχίας της προσφυγιάς, το "The Usurper Regime" είναι δίσκος που είναι κρίμα να μην φιγουράρει σε λίστες χρονιάς. Στολισμένος με φοβερές ιδέες, φοβερές εκτελέσεις και βαθιά, οργισμένη συγκίνηση λόγω θεματολογίας, δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από μεγάλα ονόματα του χώρου.

Allochiria

Περιττές οι συστάσεις για ένα συγκρότημα που έχει κερδίσει την αναγνώριση και το κοινό του με το σπαθί του. Από τις σοκαριστικές στιγμές του "Omonoia" μέχρι και την θηριώδη μπάντα που έχουν γίνει σήμερα, όλα αυτά αντανακλώνται στο "Commotion" που είναι άλλη μια δουλειά για χάζεμα από τα χέρια τους. Παιδιά που δουλεύουν πολύ, φέτος ταξίδεψαν σε πολλά μέρη της Ευρώπης και φαίνεται να κέρδισαν μονάχα. Η νέα δουλειά των Allochiria είναι απλά άλλη μια τρανή απόδειξη του γεγονότος ότι η αρχική τους επιτυχία δεν ήταν κάτι τυχαίο. Είναι με διαφορά και συνέπεια, μια από τις καλύτερες μπάντες που έχουμε να δείξουμε προς τα έξω.

Unverkalt

Αν και η βάση τους είναι εδώ και χρόνια στο Βερολίνο, δεν παύουν να είναι ένα συγκρότημα με ελληνική καρδιά που ξέρει πως είναι να φεύγεις από τον τόπο σου για να τα καταφέρεις. Το καλό είναι πως δείχνουν να τα καταφέρνουν μια χαρά. Με το δεύτερο δίσκο τους, "A Lump Of Death: A Chaos Of Dead Lovers", οι Unverkalt καταφέρνουν ένα σερί από δύο post metal -κατά βάσει αλλά όχι μόνο – διαμαντάκια, με τη φωνή της Δήμητρας μάλιστα να φέρνει συχνά στο μυαλό τη δουλειά της Julie Christmas σε Battle Of Mice και Made Out Of Babies – για να σας ψήσω το λέω, είναι ούτως ή άλλως ξεχωριστή. Ανυπομονώ για την ώρα που θα παρουσιαστεί ο δίσκος ζωντανά και στη χώρα μας.

Tuber

Το ψυχεδελικό post stoner των Tuber επέστρεψε και είναι μερικά από τα καλύτερα νέα που θα μπορούσαμε να έχουμε φέτος για τον εγχώριο ήχο. Με ευθείες αναφορές στους Depeche Mode, το "Joyful Silence" αποτελεί άλλη μία εξαιρετική κυκλοφορία από την Σερραϊκή ομάδα. Οι Tuber ξέρουν να γκρουβάρουν και να σε ταξιδεύουν με έναν δικό τους τρόπο, μελαγχολικό, σαν να σε παρασέρνουν σε ένα βροχερό road trip πάρα πολλών ωρών και να περνάς καλά σε αυτό, με πλήρη σιωπή από κουβέντες και μόνο τη μουσική να αναδεικνύεται.

Mass Culture

Οι Mass Culture έχουν ξοδέψει πολύ χρόνο για να βρουν τη μουσική τους ταυτότητα και αυτό γίνεται κάθε φορά και περισσότερο φανερό με κάθε τους κυκλοφορία. Φέτος, στο "Barren Point" δίνουν για άλλη μια φορά τον καλύτερό τους εαυτό, με επτά καλοδουλεμένες συνθέσεις μη απολογητικού post-metal από αυτό που ξέρει ακριβώς τι θέλει να είναι, και τέτοιο γίνεται. Μακάρι σύντομα να βρουν και τη σύσταση μελών που τους ταιριάζει και θα τους μείνει για καιρό, εντός του "Barren Point" βέβαια τα στοιχεία δείχνουν πως αν και το μέλλον για τον κόσμο προμηνύεται ζοφερό, το μέλλον των Mass Culture μοιάζει λαμπερό.

Check also

Πάλι με εν μέρει βάση τους τη Γερμανία (αφού μοιράζονται κι ένα μέλος με τους Unverkalt), στο χώρο του post-metal έχουμε και μία ενδιαφέρουσα προσπάθεια από τους Sidus, που μόλις κυκλοφόρησαν το νέο τους EP, "Seismos" - στο εσωτερικό του βρίσκονται τρία κομμάτια ως εκπληκτικό δείγμα για τις ικανότητές τους.

On Thorns I Lay

Οι On Thorns I Lay και η τριακονταετής πορεία τους δεν έχουν κάτι να αποδείξουν. Έχουν μόνο να διατηρήσουν αυτό που τόσα χρόνια κάνουν με ποιότητα και αυτό δεν είναι πάντα εύκολη δουλειά. Επιστρέφοντας φέτος με τον ομώνυμο, δέκατο δίσκο τους, το death doom με πολλή ατμόσφαιρα μοιάζει να έχει εγκαθιδρυθεί για τα καλά ξανά στο παίξιμό τους. Ένας δίσκος ποιοτικός σε όλα του, που τους συνοδεύει σε όλες τις άκρες του κόσμου και πηγαίνει εξαιρετικά σε θέμα αποδοχής.

Bastard Sword

Η σύνθεση των Bastard Sword έχει αναμφίβολη πολλές κινηματογραφικές νότες, μεγάλο μουσικό παρελθόν και πολλές δόσεις επικού στοιχείου. Σαν να έχουν βγει κατευθείαν από τα 80s αλλά και σαν να γεννήθηκαν μόλις χθες, οι Bastard Sword παραδίδουν στο "Bastard Sword I" αυτό το ψυχεδελικό αργόσυρτο doom που ποτέ μα ποτέ δεν θα μας είναι αρκετό. Οι μάγισσες και τα στοιχειά βγήκαν να μας φάνε, κι αυτό το αγιασμένο σπαθί θα μας προστατέψει.

Seer Of The Void

Νωρίς νωρίς μέσα στη χρονιά, οι Seer Of The Void μας επανασυστήθηκαν με τον δεύτερο δίσκο τους, "Mantra Monolith". Ένας δίσκος σαν αυτόν θα μπορούσε να είναι η ουσία όλης της ανασκόπησης: doom, sludge, stoner, έχει πιάσει από τα πάντα και τους φέρεται εξαιρετικά. Μάλλον υπάρχει κάποια πετυχημένη δαιμονική συνταγή για τις τριάδες που ασχολούνται με το χώρο πάνω στα ελληνικά χώματα, ή ο ομώνυμος προφήτης αντί για το κενό, βλέπει το μέλλον.

Ocean Of Grief

Οι Ocean Of Grief είναι μάλλον ένα συγκρότημα ρομαντικό, πιστό στον αγαπημένο μελωδικό death doom ήχο. Κοντεύουν κι αυτοί τη δεκαετία ζωής, μα ακούραστοι παραδίδουν φέτος μια άκρως χειμωνιάτικη, μελαγχολική δουλειά με το "Pale Existence". Οι κιθάρες μέσα σε αυτό το δίσκο σε μαγεύουν και σου μεταδίδουν την ενέργεια του δυνητικά στοιχειωμένου δάσους που σε προσελκύει μυστηριωδώς στο εξώφυλλό του.

MMMD

Οι MMMD είναι ένα σχήμα που ασχολείται κατά κύριο λόγο με την πειραματική μεριά αυτής της μουσικής, αξιοποιεί το drone και τα synths για τη δημιουργία παγωμένου drone doom. Η επόμενη δουλειά τους που μας βρίσκει σε έκπληξη μετά το soundtrack για την εκπληκτική folk horror ταινία "Hagazussa", είναι το φετινό EP "Sidiroun Parapetasma". Αργό, μονολιθικό, αγωνιώδες, τρομακτικό, το "Sidiroun Parapetasma" προκαλεί τρόμο και θαυμασμό ταυτόχρονα.

Check also

Ακόμη προσπαθώ να ανακαλύψω ποιοι βρίσκονται πίσω από αυτή την εξαιρετική, μυστήρια doom κυκλοφορία. Πάντα σε επαγρύπνηση για αξιόλογες κυκλοφορίες στο χώρο, το αυτί και η έρευνα πέφτει στον δίσκο "Hermit" των κατά πως φαίνεται, Αθηναίων Heru. Doom που μπλέκει και λίγο από την τραγουδοποιΐα της χριστιανικής δοξασίας, μια υπέροχη, καλογραμμένη και ποιοτικά ηχογραφημένη δουλειά, το προτείνω ανεπιφύλακτα.

R! Spotify Playlist