Green Yeti

Necropolitan

Self Released (2023)
Από τον Θεοδόση Γενιτσαρίδη, 27/03/2023
Η τρίτη προσπάθεια ειναι η φαρμακερή
Πώς βαθμολογείτε το δίσκο;

 

Τρίτος δίσκος από τους Αθηναίους. Τρίτη φορά που φτιάχνουν κάτι αρκετά σκονισμένο, που ξεχειλίζει από ψυχεδέλεια και ρυθμό.

To stoner rock του πράσινου γέτι είναι παραδοσιακό. Έχει προφανείς επιρροές και δείχνει ότι όσο και ξαναζεσταμένο φαγητό να είναι οτιδήποτε βγαίνει από αυτό το είδος τελευταία, εδώ τα riffs και το βραχνό και τραβηγμένο στιλ στα φωνητικά, δεν χάνουν!

Ο συνδυασμός ψυχεδέλειας και metal ήχων (περισσότερο doom) κάνουν το αποτέλεσμα ακόμα πιο προσιτό και όμορφο. Μεγάλη έκπληξη μερικά περάσματα που περιέχουν ουρλιαχτά έως και brutal φωνητικά. Έκπληξη ευχάριστη, μιας και ταιριάζουν στα σημεία τρομακτικά. Από την άλλη, ακόμα μια θετική εντύπωση κάνουν οι space έως και prog ήχοι που προσωπικά δεν είχα συνηθίσει από αυτούς. Σε μερικά σημεία, κάποιες κορυφώσεις και το μπλέξιμο θορύβου και κρεσέντο θυμίζει μέχρι και post-rock ιδέες. Η πρόοδος από τα "The Yeti Has Landed" και "Desert Show" είναι ευδιάκριτη. Λιγότερο βαρύ ηχητικά το φετινό αποτέλεσμα τουλάχιστον στα τρία πρώτα κομμάτια (εξαιρώ την εισαγωγή). Υπάρχει εξέλιξη στον τρόπο που γράφουν, υπάρχει συνθετική συνοχή, ακούς μια πιο σωστά ενορχηστρωμένη παρουσίαση και τελικά διαπιστώνεις ότι η μίξη και οι ιδέες έχουν έρθει πιο κοντά στο σήμερα. Η παραγωγή, η εγγραφή και όπως φαίνεται όλα είναι diy και η κυκλοφορία έχει βγει κυριολεκτικά από τα χεράκια των μελών της μπάντας. Δεν είναι όλα κρυστάλλινα. Όχι. Δεν νομίζω όμως ότι ζητάει κανείς σε αυτές τις κιθάρες και αυτή την ατμόσφαιρα κάτι καθαρό. Ίσως και να είναι ακόμα πιο όμορφο που η παραγωγή ακούγεται λίγο πνιγμένη. Είναι η βρομιά που απαιτείται στο είδος.

Στο υπόλοιπο μισό έρχονται τρία κομμάτια εξίσου ψυχεδελικά αλλά αισθητά πιο βαριά. Το "Dirty Lung" είναι σαν να μπήκαν οι Electric Wizard σε κομμάτι των OM! Πάει περίπατο ότι είπα για πιο ελαφρύ ήχο και παραμέρισμα του metal παρελθόντος τους. Και τα δύο επόμενα τραγουδια μέχρι το τέλος του δίσκου ακολουθούν αυτό το ύφος. Ουσιαστικά είναι σαν να έχει χωριστεί ο δίσκος στο αρχικό, ας πούμε ταξιδιάρικο stoner/psych μέρος και το σάπιο και βαρύ μετά. Τρία – τρία το σκορ σε μια ισοπαλία ιδιαίτερα δημιουργική και χορταστική.

Η πραγματική ουσία και πρόοδος είναι ότι δεν έχουν αφήσει κανένα σημείο των συνθέσεων παρατημένο. Δεν υπάρχει καμία βαρετή επανάληψη. Δεν υπάρχει κάτι περιττό. Αυτός ειναι ξεκάθαρα ο καλύτερος δίσκος της μπάντας. Είναι κομμάτι το κομμάτι ότι καλύτερο έχουν φτιάξει.

Bandcamp

  • SHARE
  • TWEET