Godflesh

Με άνεση καταλογίζω στους Godflesh τον τίτλο ενός εκ των αγαπημένων μου σχημάτων του σκληρού ήχου. Οι Godflesh από την αρχή μέχρι το τέλος έκαναν πάντοτε κάτι δικό τους, έκαναν τον ηλεκτρονικό ήχο να φαντάζει πιο βαρύς από τσιμέντο και θεμελίωσαν διαβαίνοντας ένα αποκλειστικά προσωπικό τους μουσικό μονοπάτι που ενσωματώνει στοιχεία noise και sludge. Έπειτα από πολλά χρόνια απουσίας και τον ιθύνων νου της θεϊκής σάρκας, Justin Broadrick να επιδίδεται σε άλλες μουσικές αναζητήσεις που άφησαν εξίσου ιστορία, οι Godflesh επέστρεψαν δυναμικά πριν περίπου δέκα χρόνια για να συνεχίσουν την θεοσκότεινη τέχνη τους.

Με το "Purge" οι Godflesh επιτυγχάνουν να ακούγονται από το πρώτο δευτερόλεπτο γνώριμοι. Μουσικά, παρά τους πειραματισμούς των προηγούμενων "A World Lit By Fire" σε πιο σκληροτράχηλα από το συνηθισμένο μονοπάτια και του ambiance του "Post Self", τo "Purge" μοιάζει μια μουσική ανθολογία όλης της καριέρας των Godflesh, εμποτισμένη με το σήμερα. Όλα ακούγονται πιο σύγχρονα αλλά και τόσο Godflesh όσο το "Streetcleaner". Ακόμη περισσότερο, όταν το ίδιο το συγκρότημα έχει επιβεβαιώσει την αυτοαναφορικότητα του "Purge" στο "Pure" του 1992. Χαρακτηριστικά τα "Army Of NON" και "Permission" εντός του "Purge" λάμπουν ως τα πιο παρελθοντολάγνα κομμάτια επί των πρότερων εποχών του συγκροτήματος, ενώ φέρνουν πάντα στο μυαλό την άμεση σύνδεση με τα αμφότερα μεγαθήρια της industrial metal εποποιίας, Ministry. Μια εξιδανίκευση στο παρελθόν θα μπορούσε να πει κανείς πως παρουσιάζουν οι Godflesh αφαιρετικά, μιας που αυτό περιγράφεται λίγο αγνότερο και καλύτερο σε μια ιστορικότητα που η καπιταλιστική και πλήρως εκβιομηχανισμένη κοινωνία καταρρέει μέρα με τη μέρα αφήνοντας την πρόοδο στα χέρια των μηχανών.

Αυτό οι Godflesh το γνωρίζουν καλά, αφού απτόητοι συνεχίζουν την άρνηση να χρησιμοποιήσουν φυσικά κρουστά στις συνθέσεις τους, αφήνοντας το ρυθμό πάντα στα χέρια των μηχανών - ζωντανά και εντός studio. Αυτό που είναι φανερό από τα πρώτα δευτερόλεπτα ήδη του δίσκου, με τα "Nero" και "Land Lord" στην εισαγωγή του "Purge", είναι πως ο Broadrick έχει σίγουρα ανοίξει το γούστο του σε σύγχρονα, ακραία hip hop σχήματα, αφού χρησιμοποιεί samples και ηχητικές ηχογραφήσεις a la musique concrete όπως το κάνουν εδώ και πάρα πολλά χρόνια καλλιτέχνες όπως clipping. και Dälek. Με αυτό το στοιχείο, μπορεί κανείς με άνεση να φανταστεί το "Purge" να ακούγεται και από άτομα που το nu metal είναι το στοιχείο τους.

Δεν είναι μόνο αυτές όμως οι συνδέσεις που μπορείς να κάνεις απολαμβάνοντας το "Purge". Σημεία όπως το "Mythology Of Self", προσωπικά μου ξύνουν την πληγή και μου θυμίζουν το πρότερα αγαπημένο "Souls At Zero" των Neurosis, ίσως ακόμη πιο συγκεκριμένα μια πιο αργόσυρτη και περασμένη από (κιμαδο-)μηχανή εκδοχή του "A Chronology For Survival", με το ίδιο, sludge-Neurosis μοντέλο να έχει ήδη αφεθεί ως ιδέα από το "Lazarus Leper" προηγουμένως. Φυσικά, ο Broadrick δε χάνει την ευκαιρία για τη Jesu/"Hymns" στιγμή του με το "The Father" που απροκάλυπτα δίνει μια shoegaze χροιά καταμεσίς του "Purge". Δεν είμαι σίγουρη για το πως νιώθω για το υπερβολικά μακροσκελές "You Are The Judge, The Jury And The Executioner" στο τέλος του "Purge", αισθάνομαι ότι κουράζει και σε διάρκεια και λόγω του ρυθμού της σύνθεσης. Από την άλλη, η θεματολογία του και η πιθανότητα η κούραση να αποτελεί αυτοσκοπό του, καταλήγουν να με πείθουν για την αναγκαιότητα της παρουσίας του.

Στο τελευταίο δισκογραφικό πόνημα των Godflesh, ο Broadrick ενώ έχει πρόσφατα δηλώσει δημόσια την πάλη του με τον αυτισμό και τη διαταραχή διάσπασης προσοχής, τα κάνει όλα να μοιάζουν πιο λογικά: καταφέρνει, όσο περνούν τα χρόνια, να νικά τους δαίμονές του και να ενσωματώνει παλιούς και νέους αγαπημένους ήχους σε μια συγκροτημένη μουσική σύμπραξη. Πάντα με τον μοναδικό άνθρωπο που δουλεύει άνετα μαζί, B. C. Green στις χαμηλές συχνότητες, οι δύο τους έχουν βρει μου φαίνεται επιτέλους ξανά μετά από την διακοπή παρουσίας των Godflesh, που ακριβώς θέλουν να κινούνται μουσικά και που τραβάνε τη γραμμή στους πειραματισμούς που αναλογούν σε άλλα τους projects. Δεν μπορώ έτσι παρά να χαίρομαι δεόντως για το γεγονός ότι, μετά από χρόνια ακυρώσεων και αναβολών θα τους δούμε φέτος στη χώρα μας με τέτοιο υλικό στις αποσκευές τους. Κάθε εμπόδιο για καλό λένε. Τα εχθρικά και δύσβατα μουσικά ηχοτοπία των Godflesh, επέστρεψαν πιο ώριμα από ποτέ, πιο συνειδητοποιημένα από ποτέ, και αυτό είναι μάλλον τελικά, η κάθαρση της ανθρώπινης εντροπίας.