The Ocean Collective

Για τον γράφοντα, το "Phanerozoic I: Palaeozoic" του 2018 ήταν ένα συγκλονιστικό άλμπουμ και πιθανόν το κορυφαίο της υπέροχης αυτής βερολινέζικης κολεκτίβας. Ο ενθουσιασμός του Θεοδόση και ο δικός μου, αποδείχτηκε ότι συμφωνούν με μεγάλο μέρος της συντακτικής μας ομάδας, αφού ο δίσκος βρέθηκε ψηλά στη λίστα μας για εκείνη τη χρονιά, αλλά βρήκε θέση και στα καλύτερα metal άλμπουμ της περασμένης δεκαετίας. Με την πιθανή εξαίρεση των ατόφιων sludge οπαδών που ίσως ξέγραψαν την μπάντα λόγω των νεόκοπων post/prog αναζητήσεων της, για όλους τους υπόλοιπους, το δεύτερο μέρος του "Phanerozoic" ήταν πολυαναμενόμενο. Ό,τι όμως κι αν περιμέναμε, το "Phanerozoic II: Mesozoic - Cenozoic" έχει τις εκπλήξεις του.

Γνωρίζοντας ότι το υλικό για τα δύο άλμπουμ είχε γραφτεί την ίδια περίοδο, προσωπικά περίμενα μια δουλειά σε πάρα πολύ κοντινό ύφος με το πρώτο μέρος, όμως ο Robin κι η παρέα του είχαν διαφορετική στρατηγική. Κράτησαν το heavy κι ευθύ υλικό για το πρώτο μέρος και το περισσότερο πειραματικό/προοδευτικό για το παρόν άλμπουμ. Η επιλογή αυτή έχει άμεση σχέση με τον αντίστοιχο χαρακτήρα των γεωλογικών αιώνων της διλογίας. Ο Παλαιοζωικός Αιώνας του πρώτου άλμπουμ είναι μια περίοδος φτωχή σε ζωή και γεγονότα, αντίθετα με τον Μεσοζωικό και τον Καινοζωικό που εξετάζονται εδώ. Η ζωή, η βλάστηση και τα γεγονότα πάνω στον πλανήτη γίνονται όλο και πλούσια και σύνθετα - και η μουσική υπογραμμίζει αυτήν τη μακραίωνη πορεία. Μιλώντας καθαρά μουσικά, μια πρώτη και βασική διάκριση ανάμεσα στα δύο Phanerozoics είναι ότι το πρώτο ήταν περισσότερο επικό και δραματικό και το δεύτερο περισσότερο πολύχρωμο και πολυποίκιλο.

Ήδη από το πρώτο τραγούδι "Triassic", είναι φανερό ότι η μπάντα θέλει να «παίξει» περισσότερο. Η trademark ατμοσφαιρική εισαγωγή δίνει τη θέση της σε ένα solo μπάσο με eastern feel και μελωδικά φωνητικά, πριν η σύνθεση ξεσπάσει σε έναν οικείο The Ocean δυναμίτη, με τρομερά βασικά riff κι έντονες εναλλαγές.

Το πρώτο single "Jurassic - Cretaceous" είναι το έπος του άλμπουμ. Οι πολλές Tool αναφορές του δένουν με σχεδόν κλασικομεταλλικές εκρήξεις, ο Loïc Rosetti παραδίδει μια αρχοντική ερμηνεία, τα ελεγειακά synths του Peter Voigtmann αφήνουν το στίγμα τους σε όλο το τραγούδι, ενώ η αραχνοΰφαντη φωνή του καλεσμένου Jonas Renkse, οδηγεί τη σύνθεση στην κορύφωση της. Πρόκειται για ένα «Τρία σε Ένα» τραγούδι δεκατριών λεπτών, που δεν μπορεί παρά να χορτάσει και τον πιο πεινασμένο. Οι λάτρεις των πολλαπλών θεματικών επιπέδων που συχνά σκαρώνουν οι The Ocean, θα χαρούν να μάθουν ότι το συγκεκριμένο track αφορά επίσης απευθείας το "Melancholia" του Lars Von Trier. Το "Palaeocene" που ακολουθεί - ακόμα μια φορά με τη συμμετοχή του Tomas Hallbom των Breach - είναι δε η πιο βαριά sludge στιγμή του άλμπουμ, η πιο αναγνωρίσιμη στιγμή για τους παλιούς οπαδούς.

Και κάπου εκεί, έρχεται η ανατροπή... Το δεύτερο μέρος του άλμπουμ ακολουθεί μια πορεία προς όλο και μελωδικότερα μονοπάτια. Το "Eocene" μπαίνει ξανά με ένα θέμα επηρεασμένο από Tool, παραδόξως όμως ρίχνει εντάσεις και bpm, πριν σβήσει σχεδόν αφηρημένα. Το "Ogligocene" αποτελεί τη μετάβαση του δίσκου και εισάγει μια ελαφριά electronic post rock αίσθηση, αίσθηση η οποία αναπτύσσεται και κορυφώνεται στη συνέχεια. Παρά το γεγονός ότι θεματικά συνεχίζεται η ανάπτυξη της ιδέας της αιώνιας επανάληψης, κάπου εδώ γίνεται φανερό ότι το "Phanerozoic II" ξετυλίγεται γραμμικά. Ο ίδιος ο Robin επιμένει ότι κλειδί για την απόλαυση του δίσκου είναι η ροή του. Οι μεταβάσεις που συνιστούν ένα ταξίδι αντίστοιχο του "Pelagial" αλλά και ανεστραμμένο: από σκοτεινούς σε φωτεινούς ήχους.

Αφού το αυτί έχει μπει πια σε διαφορετικό mood, το δίδυμο των "Miocene -Pliocene" και "Pleistocene" θα συγκροτήσει τις απόλυτες κορυφές του άλμπουμ. Εδώ θα ακούσει κανείς την πεμπτουσία των The Ocean του 2020: άρρωστα, αργά post σημεία χτισμένα σε synths, ηλεκτρονική αίσθηση παρατεταμένων δεκάτων έκτων στο hi-hat, βίαια ξεσπάσματα και μερικές από τις καλύτερες μελωδίες που άκουσες ποτέ από αυτή την μπάντα. Είναι το σημείο του δίσκου που όλα βγάζουν νόημα. Το "Holocene" θα κλείσει το ταξίδι της διλογίας με ένα σχεδόν μηχανικό τρόπο, ενώ το βιολί λες και θρηνεί που συναντάει τη μοντέρνα εποχή.

Το "Phanerozoic II" δεν σε «εξοντώνει» συναισθηματικά - με τη θετική έννοια - όπως ο προκάτοχος του. Είναι ένας δίσκος που θέλει περισσότερες ακροάσεις για να μπεις στο πνεύμα του. Αν όμως μπεις, θα ανακαλύψεις ίσως την πιο πολυσύνθετη δουλειά των The Ocean και σίγουρα την πιο post-rock πλευρά τους. Το παράδοξο είναι ότι μέσα στο δίσκο χωράνε και μερικά από τα σκληρότερα πράγματα που έκαναν ποτέ, όπως το black metal feeling των ακόρντων του "Palaeocene" ή το αριστουργηματικό ξέσπασμα με blastbeats στο "Pleistocene". Φαίνεται ότι το μουσικό τους βλέμμα είναι πιο πανοραμικό από ποτέ.

Και κάτι τελευταίο, ίσως μεγάλης σημασίας: το συγκεκριμένο line up δείχνει να μεταμορφώνει τους The Ocean σε «κανονική» μπάντα και η έντονη μουσικότητα του άλμπουμ ίσως δεν είναι τυχαία. Το μπάσο του Matias Hagerstrand είναι πάντα εκεί για τις συνθέσεις και η κιθάρα του David RamisAhfeldt μοιράζεται τα πάντα με τον Robin. Ο ντράμερ Paul Seidel αναδεικνύεται σε πρωταγωνιστή, συνθέτοντας τρία από τα τραγούδια, ενώ οι ήχοι των synths του Peter Voigtmann αποτελούν ίσως ότι πιο χαρακτηριστικό διαθέτει ηχητικά η μπάντα, μαζί με τα όλο και πιο όμορφα φωνητικά του Loïc. Όλοι έχουν αρκετό χώρο για να τους απολαύσεις.

Αν και ίσως φαντάζει ως ένα κλικ πιο κάτω από τον προκάτοχο του, το "Phanerozoic II" είναι ένα σπουδαίο και πανέμορφο άλμπουμ. Συμπληρώνει ιδανικά μια διλογία που φαίνεται ακόμα καλύτερη σε back to back ακροάσεις, εξελίσσει στιλιστικά το γκρουπ και, κυρίως, συντηρεί τη σιγουριά ότι οι The Ocean είναι μία από τις ποιοτικότερες και πιο συνεπείς metal μπάντες πάνω σε αυτόν τον τρελό κόσμο.