Healthyliving
Songs Of Abundance, Psalms Of Grief
Μία συνεργασία προορισμένη να χαράξει δική της πορεία, που ανταποκρίνεται σ’ όλες τις προσδοκίες, χωρίς όμως ακόμη να τις υπερβαίνει
Υπάρχει το εξής παράδοξο. Οι healthyliving είχαν ανακοινωθεί ως ένα από τα σχήματα που θα ανέβαιναν στη σκηνή του Roadburn Festival, όμως κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους μόλις στις αρχές Απριλίου. Πώς καταφέρνει ένα συγκρότημα που έχει κυκλοφορήσει μόνο ένα EP δύο τραγουδιών να φιλοξενηθεί από ένα φεστιβάλ τέτοιου κύρους; Μάλλον, επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με τρία διόλου τυχαία άτομα, που είτε αυτόνομα, είτε μέσω άλλων σχημάτων, είτε ακόμη και μεταξύ τους, έχουν ήδη χτίσει γύρω από το όνομά τους ένα καλά θεμελιωμένο καλλιτεχνικό σύμπαν. Ο κιθαρίστας Scott McLean (που μάθαμε καλά από το περσινό Ashenspire) έχει ξανασυνεργαστεί με τον ντράμερ Stefan Pötzsch στο τελευταίο δίσκο των Lasse Reinstroems, "Rasputiza", και μάλιστα στο κομμάτι "Boat Song" βρίσκουμε το feature της παλιάς τους γνώριμης Maud the Moth, ή αλλιώς Amaya López-Carromero - με την οποία είχε συνεργαστεί ο McLean και τo 2017 στον εξαιρετικό δίσκο "Prospice", των Falloch. Σε εκείνο το τραγούδι βρίσκουμε το σημείο γέννησης των healthyliving, που δεν άργησαν να γεννηθούν ως προϊόν μίας εξαιρετικής μουσικής χημείας.
Όπως μας αποκάλυψε και ο ίδιος ο McLean στη συνέντευξη που μας παραχώρησε, στόχος τους ήταν να γράψουν μουσική που να βγαίνει φυσικά από τη μεταξύ τους αλληλεπίδραση, χωρίς περιττά πρέπει για τον ήχο τους. Καθώς έχουν δοκιμάσει την τέχνη τους και τα συνθετικά τους όρια πολλάκις στο παρελθόν, δεν μας κάνει εντύπωση που το "Songs…" αναδύει διάφορα αρώματα. Ας πάρουμε για παράδειγμα την τριπλέτα "To The Gallows", "Bloom", "Back to Back", και αμέσως βλέπουμε να καλύπτεται ένα αρκετά ευρύ ηχητικό φάσμα, που περνάει από τον ακραίο ήχο, στο post-punk, στο alternative. Παράλληλα το "Dream Hive" μου έφερε στο νου τους - επίσης νεότευκτους - Secret Shame που εκθείαζα πριν μερικούς μήνες, ενώ το "Obey" είναι η πιο πειραματική και minimal στιγμή του δίσκου, που δεν θα μου έκανε εντύπωση αν την άκουγα από μία Chelsea Wolfe, ή μία Hausswolff. Οι healthyliving, ως αυθόρμητο μουσικό προϊόν, παραπέμπουν στον ήχο πολλών συγκροτημάτων, που έκαστο διαπρέπει στη δική του post σκηνή, αλλά διατηρούν το προσωπικό τους στίγμα ώστε να σε κρατούν κοντά τους.
Η επιτυχία του ντεμπούτου, πιθανολογώ, οφείλεται σε μία ισορροπία μεταξύ φιλτραρισμένης οικειότητας, δυνατού songwriting, και πειραματισμού. Η έμπειρη τριάδα φαίνεται ότι δούλεψε ώστε να μην υπάρχει ίχνος περιττού λίπους, και παράλληλα κάθε κομμάτι, μέσα από την ανηφορική διαδρομή προς την κορύφωσή του, έχει αφηγηματικό και συναισθηματικό βάθος. Αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια, ασφαλώς, είναι η Amaya, της οποίας η φωνή μπορεί να πλαισιώνεται από δυνατές μελωδίες και στακάτα χτυπήματα, όμως είναι εκείνη που μετουσιώνει τις συνθέσεις σε κάτι ανώτερο των μερών τους. Σκέφτομαι το συγκλονιστικό "Galleries", και πώς το κάθε τσάκισμα και τρέμουλο στην φωνή της εντείνει το γύρισμα στην κιθάρα και τα ντραμς. Ύστερα θυμάμαι πως το άλμπουμ ούτως ή άλλως ποντάρει σε μία ομοιογένεια στις δομές και το τέμπο των κομματιών, και αφήνει την πολλή πληροφορία στην Amaya - κι αν γινόταν αλλιώς θα είχαμε ένα άλμπουμ μάλλον παραφορτωμένο.
Ευθύς εξαρχής, το στοίχημα παίζεται - και κερδίζεται - μέσα από τις αντιθέσεις. Από την αφθονία στην θλίψη, το άσπρο στο μαύρο, το ανέμελο στο δυσοίωνο, οι healthyliving παίζουν με τις δυναμικές. Δεν πρόκειται για έναν δίσκο με το πόδι μονίμως στο γκάζι, ούτε ένα αργόσυρτο κήτος, αλλά για μία συλλογή διαθέσεων. Η ικανότητά του να κινείται μεταξύ ευδιαθεσίας και απόγνωσης, χωρίς ποτέ να εμμένει σε κάποιο συγκεκριμένο συναισθηματικό τόνο, το κάνει και αρκετά ανανεωτικό άκουσμα, και κλείνει το μάτι σε λογής σοβαροφάνειες (που άλλοτε τις λατρεύουμε, αλλά καλό είναι να μην τις κάνουμε αυτοσκοπό). Κρίνοντας από το ειρωνικό όνομα, βλέπουμε ότι μαζί με την συνθετική αυτοπεποίθηση, έρχεται και μία απενοχοποιημένη σαχλαμάρα, μία παιδική αθωότητα του να τρέχεις στα λιβάδια, χωρίς φόβο για τις κρεμάλες που καραδοκούν.
Το "Songs of Abundance, Psalms of Grief" δεν αργεί να φωλιάσει στο μυαλό σου και να κερδίσει τις εντυπώσεις. Παρά τον σκεπτικισμό μου για το πόσο δύναται να επηρεάσει τη μουσική ιστορία, οφείλω να παραδεχτώ ότι είναι από τις δουλειές που πείθουν χωρίς πολλές φιοριτούρες, και δείχνει πως η χημεία μεταξύ των τριών αυτών μουσικών είναι εκρηκτική. Καθώς φαίνεται, δεν πρόκειται για ένα αυτοτελές πρότζεκτ, αλλά για μία αυτόνομη οντότητα που έχει περιθώρια εξέλιξης και δισκογραφικό μέλλον, και τα ραντάρ μας παραμένουν ανοιχτά. Αυτό που κρατάμε για το τέλος είναι μία αστείρευτη δημιουργική επιθυμία, η μουσική πείρα, το προσωπικό αίνιγμα των στίχων, και ένα μάτσο τραγούδια που φωνάζουν από μακριά για το ταλέντο του συγκροτήματος.
