Last Rizla

Υπάρχει αυτό το τελευταίο χαρτάκι το γλυκόπικρο, που ξέρεις ότι έρχεται από όταν έβγαλες το προειδοποιητικό χαρτάκι των δέκα. Ξεμένεις, αλλά έχεις για ένα ακόμη τσιγάρο. Υπάρχει και το άλλο τελευταίο χαρτάκι, αυτό το αναπάντεχα τελευταίο, καθώς ο φίλος σου στην τράκα έβγαλε το προειδοποιητικό των δέκα χωρίς να στο αναφέρει. Προφανώς, τούτο θα το τραβήξεις σε κάποιο βουνό μακριά από τον πολιτισμό. Η μουσική των Last Rizla ήταν για χρόνια η πρώτη περίπτωση - μια αγκαλιά ενός προσβάσιμου, παρότι βρώμικου, sludge και noise κονσέρτου, έτοιμη να σε υποδεχτεί ζωντανά και στουντιακά.

Η πρώτη τους ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά άργησε να έρθει. Άργησε πολύ. Ίσως οι Last Rizla να μαγείρευαν για καιρό την ομάδα αυτή των κομματιών που θα τους δώσει μια και καλή το δικό τους αναγνωρίσιμο ήχο. Παρά την καθυστέρηση αυτή, στο Noise Without Decay πέτυχαν τη συνταγή στο απόλυτο. Ο ήχος του αποκτά αυτή την αμέριστη οργή με πινελιές απελπισίας, παρόμοιος του συναισθήματος που προκαλεί το απροειδοποίητο τελευταίο χαρτάκι.

Όταν είσαι ένα συγκρότημα που έχει ζήσει τα βράδια και τα ζοφερά στενά Αθήνας και Θεσσαλονίκης χωρίς επικάλυψη ζάχαρης, η αστική αποξένωση δε μπορεί παρά να είναι κεντρικό σου θέμα. Η εκπληκτική φωτογραφία του τσαλαπατημένου μονόκερου ήδη από την πρώτη, οπτική επαφή με το Noise Without Decay περνάει το μήνυμα. Το ανικανοποίητο του να νιώθεις ξεφούσκωτος μέσα στα τσιμέντα είναι μια πανανθρώπινη, ζοφερή ομπρέλα για τα παιδιά των πόλεων και οι Last Rizla ήρθαν να το αγκαλιάσουν και να το προβάλλουν χωρίς φίλτρα.

Το "Rebound" μας έδωσε μια πρόγευση του τι σχεδίαζαν οι Last Rizla με τη νέα τους κυκλοφορία. Δεν ήταν ικανό όμως να προετοιμάσει το έδαφος για κομμάτια όπως το "B52" και "Bloody, Hairy". Οι Last Rizla με διαφορά κυκλοφορούν το καλύτερο τους υλικό μπλέκοντας όλες τους τις επιρροές. Sludge, punk, noise rock, post metal, ή ακόμη και ο όρος neo-mononlithic που έχουν δανειστεί από τους Whores. για να περιγράψουν το σύνολο των προαναφερθέντων καταβολών, συνυπάρχουν με βιαιότητα μέσα στο Noise Without Decay.

Ο δίσκος κυλά με μία λυσσαλέα μανία που θυμίζει λίγο το τι κατάφεραν πέρυσι Chat Pile και Ken Mode (αν βγάλουμε το math στοιχείο). Έπειται παίρνει μια σκοτεινή τροπή αφού στη μέση του, τα "Hades" και "The Debt" ανακαλούν κλασικές κιθαριστικές στιγμές από The Ocean και Cult Of Luna της urban περιόδου. Και ξαναβαλτώνει με όλη την καλή σημασία της λέξης για να σβήσει σε ένα βάλτο. Το "B53" (λογικά το ποτό που παραγγέλνεις μετά από τέσσερα Β52 και οπτικά φέρνει στον προαναφερθέν βάλτο), παραμορφώνεται σταδιακά και αφήνει το Noise Without Decay να μεταμορφωθεί στα τελευταία, εφιαλτικά (είπαμε, σαν το χαρτάκι) του δευτερόλεπτα σε μια θορυβώδη θολούρα.

Με ευχαρίστηση βιώνω τους Last Rizla να βρίσκουν το δρόμο τους με σαφήνεια πλέον και μπορώ μόνο να διακρίνω ότι το Noise Without Decay ζωντανά θα είναι από απολαυστικό έως και καθαρτικό. Άλλη μια απόδειξη ότι η Venerate Industries αδυνατεί να κάνει λάθος επιλογές για τους δίσκους στο roster της. Απέδειξαν, χωρίς καν να έχουν κάτι να αποδείξουν, ότι δεν είναι απλά κάτι τύποι που αγαπούν παθολογικά τα αυγά, αλλά ότι μπορούν να τα μαγειρέψουν και εντελώς γκουρμέ. Να μην αργήσει τόσο το επόμενο, ε!

Bandcamp | Spotify