Divide And Dissolve

Παρά τις αμφιβολίες που εξέφραζα προς τον εαυτό μου στο κείμενο για το φανταστικό "Gas Lit" του 2021, πήρα εκείνο το άλμπουμ μαζί μου ως το τέλος στα αγαπημένα μου της χρονιάς. Ήταν ένας δίσκος από ένα από τα πιο τραχιά και πρωτόγονα sludge της πιάτσας που, παρά την instrumental του φύση, κουβαλούσε ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα: επανασύνδεση των ιθαγενών με την κουλτούρα τους και θεραπεία από τα δεινά της αποικιοκρατίας.

Δύο χρόνια μετά και το ντουέτο των Takiaya Reed (κιθάρα, σαξόφωνο) και Sylvie Nehill (τύμπανα) φτιάχνει το νέο του άλμπουμ με τα ίδια ακριβώς υλικά. Η μουσική τους αποτελείται από μόλις δύο τεχνοτροπίες: ατμοσφαιρικές εισαγωγές με το σαξόφωνο να φτιάχνει μελωδικά layers με λούπες και εξωφρενικά ξερά και βαριά μέρη με κιθάρα και τύμπανα σε full volume. Πρόκειται για την τυπικό εναγκαλισμό φωτός και σκοταδιού, ορμώμενος μάλιστα από την ρητορική του σχήματος, θα έλεγα ότι τα ατμοσφαιρικά μέρη υπονοούν την αγνότητα του προ-αποικιακού κόσμου και τα σκληρά την βία που αυτός έφερε - ή την βία της επανάστασης εναντίον του.

Όλες αυτές οι φανταστικές εικόνες αναδύονται ικανοποιητικά, μέσα από τις εικονοπλαστικές δυνατότητες της τέχνης των Divide And Dissolve. Κάποια κομμάτια μπλέκουν και τις δύο τεχνοτροπίες ("Blood Quantum", "Indignation"), η αρχή και το τέλος ("Want" και "Desire") επιμένουν ατμοσφαιρικά, ενώ η βίαιη τριάδα των "Derail", "Simulacra" και "Reproach" συγκροτούν την ραχοκοκαλιά του άλμπουμ. Όπως και στο "Gas Lit" όμως, η κορυφαία στιγμή έρχεται μαζί με το spoken word και την φλογερή ποίηση της Minori Sanchiz-Fung: το "Kingdom Of Fear" είναι συνταρακτικό μέσα στην ηπιότητα του, ευγενικό, κινηματογραφικό, έντονο.

Αν το "Gas Lit" αποτέλεσε την δουλειά που έφερε τους Divide And Dissolve σε ένα ευρύτερο του underground κοινό, το "Systemic" είναι ένα άλμπουμ ισάξιας ποιότητας που θα εδραιώσει αυτή την σχέση. Το μόνο του μειονέκτημα είναι ότι, επί της ουσίας, είναι ολόιδιο με τον προκάτοχο του. Δεν υπάρχει καμία εξέλιξη ή διαφοροποίηση στον ήχο τους, εξάλλου προ διετίας είχαμε αναφέρει ότι τα ηχητικά περιθώρια είναι πολύ στενά. Εικάζω πως, αν δεν προσθέσουν όργανα, οι Divide And Dissolve θα συνεχίσουν να παράγουν παραλλαγές του ίδιου δίσκου. Ίσως για κάποιους αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, προσωπικά όμως υποστηρίζω την εξέλιξη, όσο μικρή κι αν είναι.

Αν αφήσουμε όμως στην άκρη τις περιττές αναλύσεις, αυτό που μένει πάντα είναι μόνο το παρόν. Και μέσα σε αυτό το παρόν της σκληρής μουσικής, οι Divide And Dissolve παραμένουν ένα ηχητικά και νοηματικά αιχμηρό γκρουπ, ένα ποιοτικό και πολύ δυνατό σχήμα που επιμένει στην αυθεντικότητα και την ειλικρίνεια του μηνύματος. Στεκόμαστε ως φίλοι και σύμμαχοι.

Bandcamp