Herod
The Iconoclast
Ισοπεδώνω [isopeδóno], -ομαι: ρήμα Α' συζυγίας, α) επιπεδώνω, β) γκρεμίζω ολοσχερώς, γ) καταργώ στη σκέψη
Οι Ελβετοί Herod, το καλλιτεχνικό παιδί του κιθαρίστα Pierre Carroz, φέρνουν στο μυαλό την εικόνα ενός παγετού. Η επιβλητικότητά τους αντλείται από τον ψυχρό όγκο τους, καθώς η θεματολογία, ο ήχος, οι riffάρες, και τα εξώφυλλά τους διέπονται από αυτήν την αίσθηση του μεγάλου. Δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και με την ταχύτητά τους, και σαν βραδυκίνητος παγετός, κινούνται αργά, με τις κυκλοφορίες τους να απέχουν αρκετά χρόνια η μία από την άλλη - το δεύτερο άλμπουμ τους, "Sombre Dessein", μας το σχολίαζε ο Καλαμούτσος πίσω στο 2019.
Από τις πρώτες νότες του "The Icon" αισθάνθηκα πως βρισκόμουν σε γνώριμο έδαφος, μιας και η βιομηχανική βρωμιά της επαναλαμβανόμενης νότας μου θύμισε πολύ την εισαγωγή στο "Fork Tongue Intro". Από εκεί και πέρα, όμως, οι διαφορές πλέον είναι αισθητές. Περισσότερη ταχύτητα, πιο σύνθετα μοτίβα, περισσότερο groove, διαυγέστερη παραγωγή. Οι ομοιότητες με τους Meshuggah οξυμένες, αλλά σαν να έχουν μπει στο παιχνίδι και οι Lamb of God, δηλαδή διατήρηση της εγκεφαλικής ρυθμικότητας - ειδικά με έναν εξαίρετο drummer όπως ο Fabien Vodoz -, επιτρέποντας όμως ένα ανελέητο κοπάνημα σαν αποδομημένη ρούμπα. Τα βαριά κουρδίσματα συνυπάρχουν με τις παραμορφωμένες ψηλές, και τα βορβορώδη φωνητικά με ιεροτελεστικά καθαρά, ενώ τα κομμάτια αναπτύσσονται μέσα από μία ρευστή δυναμική, όπου τα riffs εναλλάσσονται μεν απότομα και βίαια, αλλά χωρίς να διακρίνονται ασυνέχειες.
Ακολουθεί μετά το "The Girl With the Balloon", βαπτισμένο από το ομώνυμο graffiti του Banksy, και παρ’ όλο που βρισκόμαστε ακόμη στην επικράτεια του Βασιλιά Μεγέθους, έχουμε μία αποεπιταχυμένη τελετουργία σε post-metal ύφος. Οι κορυφώσεις κερδίζονται σταδιακά, τα layers των φωνητικών δημιουργούν ηχητικό χώρο, και παραδόξως δεν είμαστε καν στο πιο ατμοσφαιρικό κομμάτι του δίσκου, τίτλος που δικαιωματικά ανήκει στο "The Ode to…", στο οποίο προσκαλούν την χορωδία Les Mysterès des Voix Bulgare, για ένα πάντρεμα ανατολίτικου μοιρολογιού με τους Cult of Luna. Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να αφήσει αγήτευτα τα πιο δύστροπα αυτιά και γούστα, με το τελευταίο τμήμα του κομματιού να αποτελεί μία ηχητική πανδαισία. Από κοντά και το "The Prophecy", το πλέον επηρεασμένο από τους νεότερους The Ocean, στους οποίους άλλωστε ανήκε και ο τραγουδιστής Mike Pilat επί της προκάμβιας εποχής, με τον Loic Rosetti μάλιστα να τον συντροφεύει στο μικρόφωνο.
Κι αν οι Herod τα έχουν πάει άψογα στις μακροσκελείς συνθέσεις που οργανώνονται γύρω από αντιθέσεις και κλιμακώσεις, τα πάνε εξίσου καλά και στα μασούρια δυναμίτη που απλώς σκάνε στο πρόσωπό σου. Στο "The Edifice" καναλάρουν τις διδαχές των Gojira, ενώ στο σύντομο "The Becoming" παίρνουν κεφάλια. Και μπορεί να μου φαίνεται cringe η ενσωμάτωση Στωικών τσιτάτων στους στίχους, αλλά δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ ότι σαν κομμάτι σε γεμίζει ενέργεια και live θα ήταν ξεκάθαρο highlight. Από την άλλη, το σταθερό riff του "The Obsolete" με τα bent του είναι κολλητικό μέσα στην απλότητά του, και αποτελεί μία από τις κορυφές του δίσκου.
Ισοπεδωτικό, καθηλωτικό, καταιγιστικό το τρίτο άλμπουμ των Herod, δύναται να είναι ένας δίσκος που θα τους βγάλει παραέξω, κερδίζοντας μέχρι στιγμής μόνο θετικά σχόλια. Με τον εικονοκλαστικό τους λόγο γράφουν μουσική για την ανυπακοή και την αψήφιση του γράμματος του Νόμου και της εξουσίας. Εν ολίγοις, είναι πλέον μία καταστροφή της εικόνας, όχι ως υλικής αναπαράστασης, αλλά ως συμβόλου, η καταστρατήγηση των ειδώλων όχι μόνο έξω αλλά και μέσα μας. Δίνοντας χώρο στις αγέννητες πλευρές του ήχου τους, σε εικόνες και επιρροές που έρχονται να προσμειχθούν για να αναδομηθούν, και με πίστη στην εικόνα ενός κόσμου κρυφού αλλά δυνατού, οι Herod ακούγονται σαν το soundtrack μίας σεισμικής μεταβολής.
