Khanate

Εκείνη την Παρασκευή, ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε να πάμε όλοι στις δουλειές μας - ή όπου στο καλό θέλει να πάει ο καθένας μας - όμως, μέσα από τα social, τους φίλους και τις μουσικές μας σελίδες, η είδηση εξαπλωνόταν σαν χιονοστιβάδα: όχι μόνο οι Khanate είχαν επιστρέψει χωρίς την παραμικρή προειδοποίηση μετά από 14 χρόνια, αλλά ο νέος τους δίσκος ήταν ήδη διαθέσιμος. Αυτό που ξεκίνησε σαν Παρασκευή, είχε γίνει ήδη μια πεινασμένη μαύρη τρύπα. Αδηφάγος και χωρίς ψυχή.

Για όσους δεν ξέρουν τί εστί Khanate, ας το πούμε με μια εικόνα. Φαντάζομαι θα θυμάσαι τον Jean Baptiste Grenouille στο πασίγνωστο μυθιστόρημα Άρωμα του Patrick Süskind. Θυμάσαι πως πέρασε 7 χρόνια σε μια σπηλιά μιας κορυφής στο Plomb du Cantal, μόνος, ζώντας σαν το αγρίμι μακριά από τον πολιτισμό; Το "To Be Cruel" είναι η μουσική που θα ταίριαζε σε αυτή την σπηλιά.

Τόσα χρόνια μετά, ο χρόνος δεν έχει λειάνει καθόλου την μουσική των Khanate. Η τετράδα των Alan Dubin, Stephen O'Malley, James Plotkin και Tim Wyskida εξακολουθεί να παράγει το πιο σκοτεινό, το πιο άρρωστο αλλά και το πιο καλλιτεχνικά ανορίοτο drone metal που ξεβράστηκε ποτέ από αυτό το genre. Αργό πέρα από κάθε φαντασία, χωρίς καμία αίσθηση τάξης, τόνου ή ρυθμού, το "To Be Cruel" σέρνεται σαν το ματωμένο ζώο για μια ολόκληρη ώρα, σε τρία εικοσάλεπτα tracks. Αυτό όμως που μοιάζει σαν ένας ασχημάτιστος μουσικός όγκος που δεν έχει καμία νόηση και κανένα μοτίβο, δεν είναι παρά μια πολύ καλά μελετημένη σπουδή πάνω στο χάος και τις εσχατιές της ακρότητας.

Θα μπορούσε κάποιος να κάνει το λάθος να μπερδέψει τον μινιμαλισμό με την απλότητα. Η μουσική εδώ, όσο αραιή κι αν φαντάζει, είναι αδιανόητα δύσκολο να εκτελεστεί. Διότι, μπορεί το ενδιάμεσο "It Wants To Fly" να έχει κάποια αυτοσχεδιαστικά στοιχεία, σε γενικές γραμμές όμως η μπάντα δεν παίζει τυχαία: ειδικά τα μετρήματα είναι απίστευτα δύσκολα, άγνωστο πως καταφέρνουν να σκάνε μαζί. Είναι λες και χαλιναγωγούν δυνάμεις αόρατες σε εμάς τους υπόλοιπους. Το μόνο συγγενικό γκρουπ που μπορώ να σκεφτώ είναι οι επίσης σπουδαίοι Sumac, οι Khanate όμως είναι πιο ακραίοι και πιο επικίνδυνοι. Ίσως και πιο πρωτοποριακοί.

Από το εναρκτήριο "Like A Poisoned Dog" γίνεται μάλιστα εμφανές ότι τα τύμπανα του Wyskida είναι λίγο πιο πίσω από τα παλιά άλμπουμ, αλλά και το ότι τα distortions του O'Malley είναι λίγο πιο ξερά και με λιγότερο sustain. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το "To Be Cruel" να ακούγεται ακόμα πιο γυμνό και εν τέλει πιο επιθετικό από το να κρυβόταν πίσω από βουνά παραμόρφωσης. Επίσης σημαίνει ότι ο Dubin οδηγεί περισσότερο με τις ερμηνείες του τους ακατανόητους ηχητικούς λαβυρίνθους που χτίζονται. Ανοίγει τον δρόμο και κρατάει την μπαγκέτα του πόνου με την απίστευτα παραγνωρισμένη φωνή του. Όταν ουρλιάζει Cry With Me στο ομώνυμο, ίσως θελήσεις πραγματικά να το κάνεις.

Είναι αυτονόητο φυσικά πως αυτό το άλμπουμ αφορά ακροατές που αναζητούν πραγματικά δύσκολη κι επίπονη μουσική. Το "To Be Cruel" σου δίνει ένα κλειδί. Αν εσύ είσαι διατεθειμένος/η να μπεις στην δική σου σκοτεινή σπηλιά για μία ώρα, τότε πιθανόν να βρεις τί ανοίγει αυτό το κλειδί. Φαντάζομαι για τον καθένα θα είναι θα είναι κάτι διαφορετικό. Θα βρεις την κάθαρση; Δεν το υπόσχομαι. Πραγματικά ακραία μουσική σημαίνει πραγματικά ακραία ρίσκα. Οι Khanate παίζοντας ένα doom που έρχεται από κάποια άλλη διάσταση, ίσως σε σπρώξουν στα έγκατα ή να σε ανεβάσουν στον μαύρο αιθέρα. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που βλέπουν και τα πιο νοσηρά film ελπίζοντας σε κάποιο happy end. Παρά την υποψία μιας post μελωδίας προς το τέλος του δίσκου, το "To Be Cruel" δεν έχει πουθενά ελπίδα ή φως. Δεν έχει ήρωες και νικητές. Αν μπορείς να βρεις την ποιητικότητα πίσω από το ατέρμονο κενό, ή ομορφιά στο άδειο συναίσθημα που σου αφήνει το happy end που δεν ήρθε ποτέ, το "To Be Cruel" είναι ένας δίσκος που μπορεί να σε αγγίξει βαθιά. Βαθύτερα από πάρα πολλούς άλλους.

Bandcamp