Helstar: «Ήμασταν οι επόμενοι Iron Maiden»

 Έχοντας ένα σπουδαίο νέο δίσκο στις αποσκευές τους, οι Helstar ετοιμάζονται για μια μίνι ελληνική περιοδεία σε Θεσσαλονίκη, Αγρίνιο και Αθήνα. Έτσι, βρήκαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε με το θρυλικό James Rivera για όλα όσα αφορούν την μπάντα, αποκαλύπτοντας μας διάφορες άγνωστες πτυχές από το παρελθόν και το παρόν τους.

Πώς είσαι, James; Πώς πάνε τα πράγματα;

Α, πάρα πολύ ωραία. Δεν έχω κανένα παράπονο. Έχω ένα πανέμορφο διαμέρισμα που μένω. Ένα Airbnb, χάρη στον Κώστα, τον διοργανωτή. Και είναι σαν να βρίσκομαι στον παράδεισο αυτή τη στιγμή.

Ακούγεται υπέροχο. Άρα είσαι ήδη στην Ελλάδα. Απολαμβάνεις τη διαμονή σου εδώ;

Φυσικά, φίλε. Λατρεύω να βρίσκομαι εδώ. Ξέρεις ότι πάντα αγαπούσα την Ελλάδα. Όλοι είναι ειλικρινείς. Ξέρεις τι είναι; Η Ελλάδα έχει την άνεση και οι άνθρωποι σε αντιμετωπίζουν με τόση αγάπη. Δεν το καταλαβαίνω, αλλά ναι, είναι μια πολύ, πολύ γλυκιά χώρα.

Και υπάρχει και ένας ιδιαίτερος δεσμός με το κλασικό heavy metal.

Ναι. Αυτό βοηθάει κιόλας, έτσι;

Ναι, φυσικά. Υπάρχει δεσμός.

Ένας κλασικός heavy metal δεσμός. Εκεί το πας.

Λοιπόν, καθώς σε ακούω, νομίζω είσαι έτοιμος για τα επερχόμενα live, σωστά;

Α, ναι, είμαι έτοιμος.

Και αυτή τη φορά δεν είναι μόνο Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αλλά παίζετε και στο Αγρίνιο. Έχεις ξανάρθει ποτέ στο παρελθόν;

Ποτέ. Όχι, ούτε μια φορά στη ζωή μου. Και δεν έχω ξαναέρθει ούτε εδώ που μένω τώρα, στην Καστοριά. Θεέ μου, είναι τόσο όμορφα. Λοιπόν, να η ιστορία: σκέφτομαι να μετακομίσω εδώ.

Α, θα ήταν υπέροχο!

Ναι. Δηλαδή, γιατί όχι; Είναι όμορφα. Είναι οικονομικά για μένα. Και το σκέφτομαι σοβαρά, για να είμαι ειλικρινής.

Φυσικά και θα παίξουμε παλιά κομμάτια!

Ναι, λογικό ακούγεται, αν σου αρέσει και περνάς καλά. Ο κόσμος θα σε εκτιμήσει εδώ. Οπότε, γιατί όχι;

Λοιπόν, και είναι και το τοπίο. Όλα είναι πανέμορφα εδώ. Δεν έχω ξαναδεί τέτοια λίμνη. Και να βλέπεις μια οικογένεια από κύκνους να περνάει πάνω στη λίμνη… Ήταν πραγματικά, wow!

Χαίρομαι πολύ που το απολαμβάνεις. Ακούγεσαι πραγματικά ενθουσιασμένος, οπότε τι να περιμένουμε από τα επερχόμενα live; Τι ετοιμάζετε;

Θα σας δώσουμε πολλά από το νέο άλμπουμ. Και θα παίξουμε σίγουρα και πολλά από τα κλασικά. Αλλά το νέο άλμπουμ για εμάς είναι πολύ σημαντικό, γιατί είναι από τους καλύτερους δίσκους που έχουμε κάνει εδώ και πολύ καιρό - σύμφωνα με όλους. Και ξέρεις, μισώ να με βάζουν σε αυτή την κατηγορία, του τύπου «Θα παίξετε και παλιά κομμάτια;». Φυσικά και θα παίξουμε! Αλλά είμαστε περήφανοι για το νέο δίσκο. Θέλουμε να παίξουμε πολλά κομμάτια από αυτόν, ώστε ο κόσμος να μπορέσει να τον απορροφήσει πραγματικά. Βγάζει νόημα αυτό που λέω;

Ναι, έχει. Γιατί, ξέρεις, το νέο άλμπουμ είναι εξαιρετικό. Και αναρωτιόμουν γιατί σας πήρε σχεδόν δεκαετία να κυκλοφορήσετε νέο δίσκο. Τι συνέβη όλο αυτό το διάστημα;

Λοιπόν, εξηγείται. Μας πήρε έξι χρόνια. Ήταν έξι χρόνια. Ο λόγος ήταν ότι ήμασταν λίγο παρανοϊκοί του τύπου «Πω πω, πώς θα το ξεπεράσουμε αυτό;». Γιατί το προηγούμενο πραγματικό full-length, το "Vampiro", από όπου πήρα και το όνομά μου, ήταν πολύ δυνατό. Και ήταν το follow-up του "Nosferatu". Οπότε όταν βγάζεις τέτοιους δίσκους, τόσο έντονους για το κοινό σου, πρέπει να πεις «Ωχ, τι κάνουμε τώρα;»… (γελάει). Οπότε μας πήρε χρόνο να γράψουμε αυτά τα κομμάτια. Αυτό πρώτον.

Και δεύτερον, έφυγε ένα μέλος που είχε γράψει πολλά κομμάτια. Δεν συμφωνούσα μαζί του. Μαλώσαμε και έφυγε. Του είπα «Εντάξει, άντε γεια, φίλε μου». Ευτυχώς, ο Larry είπε «Κανένα πρόβλημα. Έχω τόσα τραγούδια στο συρτάρι». Και είπα «Ε, πάμε να συνεχίσουμε». Αλλά στο τέλος της μέρας ήταν όλο αυτό.

Και μετά, η εταιρεία είχε κάτι πολιτικά / επιχειρηματικά θέματα. Και αυτό καθυστέρησε τον δίσκο ακόμη περισσότερο. Στην πραγματικότητα, το άλμπουμ είχε παραδοθεί πριν έναν χρόνο. Έπρεπε να περιμένουμε να «μαζέψουν τα πράγματά τους». Μισώ να το λέω έτσι, αλλά είμαι από το Τέξας - δεν δίνω δεκάρα! Ναι, δεν με νοιάζει! (γελάει)… Το άλογό μου διαμαρτύρεται… με τυπική προφορά Τέξας «Συγκεντρωθείτε, τι διάολο κάνετε εκεί στη Γερμανία;» (γελάει)

Τέλος πάντων, αυτό συνέβη. Γι’ αυτό ο δίσκος βγήκε δύο χρόνια μετά από όταν ήταν πραγματικά έτοιμος.

Και μουσικά, το νέο άλμπουμ συνεχίζει ακριβώς από εκεί που αφήσατε το "Vampiro", το οποίο θεωρήθηκε από πολλούς το καλύτερό σας μετά το "Nosferatu". Νιώθεις ότι αυτή η νέα ευκαιρία έχει δώσει στους Helstar έστω ένα μικρό κομμάτι από αυτά που θα άξιζε να απολαύσετε ήδη από τα 80s;

Ναι, νομίζω ότι, για να πω την αλήθεια, αν είχαμε κάνει αυτό το άλμπουμ στα 80s… ας πούμε ότι αυτός ο δίσκος έβγαινε το 1985 και παίρναμε το opening slot από Metallica ή Anthrax ή ακόμη και Slayer. Νομίζω ότι θα τους κάναμε να πουν «Θεέ μου, γιατί καλέσαμε αυτή τη μπάντα στην περιοδεία; Μας ξετινάζουν κάθε βράδυ» (γελάει). Και είμαι περήφανος που το λέω.

Ναι. Καταλαβαίνω γιατί το λες. Τώρα, στο "I Am the Way", μια πληθώρα καλεσμένων μουσικών από μεγάλες, παλιές και νέες, US metal μπάντες κάνουν εμφάνιση. Πώς προέκυψε αυτή η μοναδική συνεργασία;

Ε, επειδή είμαι προσωπικός φίλος με τον Jason και τον Mike και όλους τους τραγουδιστές που συμμετέχουν. Είμαστε φίλοι εδώ και χρόνια. Οπότε δεν ήταν δύσκολο. Ο Rob Lowe είπε «Φίλε, θα λάτρευα να τραγουδήσω σε δίσκο των Helstar. Hell yeah!». Κάπως έτσι έγινε. Τους έστειλα μήνυμα και είπα «Έχω μια ιδέα». Και η ιδέα προήλθε από αυτό που είχε κάνει ο Dio χρόνια πριν με το "Stars". Αλλά είχε τους top κιθαρίστες και τραγουδιστές. Εγώ ήθελα να το κρατήσω σε τραγουδιστές από το Τέξας. Και όταν τους κάλεσα, όλοι απάντησαν «hell yeah», «μέσα είμαι», «πάμε». Έτσι έγινε.

Ωραία. Τώρα, υπάρχει ένα νέο πρόσωπο στη μπάντα εδώ και έναν χρόνο, ο νεαρός κιθαρίστας Alan Deleon Jr. Πώς καταλήξατε να τον επιλέξετε και τι νέο φέρνει στους Helstar; Και, όντως, ο πατέρας του ήταν κιθαρίστας και είχε συνεργαστεί με τον Larry στους Santa Oscuridad.

Λοιπόν, όταν ο Alan Jr. ήθελε τη θέση, ο πατέρας του τηλεφώνησε σε εμένα και τον Larry προσωπικά. Και είπε «Σας παρακαλώ, δώστε στον μικρό μια ευκαιρία». Και τώρα η ιστορία με τους Deleon: κάθε χρόνο, στα γενέθλιά μου, τα τελευταία 20 χρόνια, είναι παράδοση - δεν ξέρω γιατί… με αγαπούν τόσο πολύ. Εγώ είμαι λίγο κάθαρμα, ξέρεις; (γελάει) Όχι, στην πραγματικότητα είμαι καλό παιδί. Εξαρτάται από το ποιος είσαι. Μπορώ να γίνω κάθαρμα αν θέλεις να γίνω.

Τέλος πάντων, τους ξέρω χρόνια. Και κάθε χρόνο ο πατέρας λέει «Γενέθλια, ε; Πού πάμε; Στην Tia Maria;». Και λέω «Ό,τι μέρα σε βολεύει». Πάμε σε αυτό το μεξικάνικο εστιατόριο, πίνουμε margaritas, enchiladas. Και έχω δει τον μικρό να μεγαλώνει από μωρό.

Οπότε όταν έφυγε ο Andrew, το πρώτο πράγμα που έκανε ο πατέρας ήταν να τηλεφωνήσει σε εμένα και τον Larry και να πει «Φίλε, δώστε στον μικρό μια ευκαιρία. Είναι εκπληκτικός». Είχα δει την εξέλιξή του, αλλά δεν ήξερα πόσο απίστευτος είχε γίνει. Οπότε λέω «Εντάξει, γιατί όχι;». Και ο Larry λέει «Ρε φίλε, αλλά είναι τόσο νέος. Είναι 40 χρόνια μικρότερός μας. Πώς θα τα πάμε μαζί του;». Και του είπα «Φίλε, δεν είναι παιδί. Είναι ενήλικας - νοητικά». «Εντάξει, θα του δώσω μια ευκαιρία».

Τον φώναξε λοιπόν και του είπε: «Μάθε το "Baptized in Blood", μάθε αυτό, μάθε εκείνο, έλα παίξ’ τα». Και φυσικά, τα έπαιξε όλα τέλεια. Μπαμ! Κατευθείαν. Και μετά του λέει «Θες να ακούσεις το νέο μας υλικό;». Και ο μικρός λέει ναι. Και την ίδια στιγμή ηχογράφησε 3-4 solos για το νέο δίσκο.

Και μετά ο Larry έφτιαξε burgers, έκατσαν μέχρι τις 3 το πρωί. Μετά ο Larry μας έστειλε μήνυμα: «Παιδιά, έχουμε νέο κιθαρίστα». Έτσι έγινε.

Είναι ωραία ιστορία.

Όχι, είναι πανέμορφη ιστορία.

Συμφωνώ. Λοιπόν, κοιτάζοντας το εξώφυλλο του δίσκου, αναρωτήθηκα αν χρησιμοποιήσατε AI. Αν ναι, ποια είναι η γνώμη σου γι’ αυτό το νέο τεχνολογικό εργαλείο, δεδομένου ότι είσαι μουσικός που έχει ζήσει τόσες διαφορετικές εποχές της βιομηχανίας;

Ο καλλιτέχνης που το έκανε είναι πραγματικά εξαιρετικός. Δεν ξέρω πώς να απαντήσω ακριβώς, αλλά πιστεύω ότι έκανε φοβερή δουλειά.

Και για μένα, αντιπροσωπεύει πλήρως το άλμπουμ και τα τραγούδια. Όλοι ξέρουν ότι στη σκηνή είμαι βαμπίρ. Και ναι, είμαι μεγάλος θαυμαστής του Δράκουλα, των undead και όλων αυτών. Γιατί θέλω να σας πιουν το αίμα, ξέρεις; (γελάει) Αλλά το "Devil’s Masquerade" έχει λίγη βαμπιρική αύρα, γιατί έχω γράψει τραγούδια με βαμπιρισμό. Αλλά για μένα σημαίνει την ολόκληρη γενιά του κακού στον κόσμο. Όχι ότι είμαστε κακοί - απλά αντιπροσωπεύει τις ταινίες τρόμου.

Και έτσι συνεργαστήκαμε για να τα βάλουμε όλα μαζί. Το εξώφυλλο σημαίνει ακριβώς ό,τι και τα τραγούδια. Και ξέρεις τι; Λυπάμαι. Ξέρω ότι ο Δράκουλας νομίζει ότι είναι πανίσχυρος, αλλά υπάρχει ένας αφέντης από πάνω. Ο Διάβολος. Ναι, ακριβώς. Ο Σατανάς τον εξουσιάζει.

Οπότε σε μια comic book ιστορία, ο Δράκουλας θα έπρεπε να γονατίσει μπροστά στον Διάβολο. Είναι ο θεός του. Τρελή ιστορία, το ξέρω. Δεν πιστεύω πραγματικά ότι δεν είμαι άνθρωπος. Δεν θέλω το κακό για κανέναν άνθρωπο ή ζώο.

Δεν είχαμε σωστό management. Αν είχαμε, θα είχαμε εκτοξευτεί

Λοιπόν, εκτός από τους Helstar, έχεις κυκλοφορήσει δίσκους με πολλές μεγάλες μπάντες - Destiny’s End, Seven Witches, Vicious Rumors, Shadowkeep. Αν εξαιρέσουμε τους Helstar, ποια συνεργασία και ποιο άλμπουμ θα ξεχώριζες και γιατί;

Τώρα θα με κάνεις να πληγώσω την καρδιά κάποιου. Ας το θέσω έτσι: κάθε άλμπουμ στο οποίο τραγούδησα, κάθε μπάντα με την οποία έπαιξα, ήταν απίστευτη. Εκεί θα το αφήσω.

Αλλά, αν πρέπει να επιλέξω, θα έλεγα Vicious Rumors. Γιατί μαζί τους είδα μεγάλο μέρος του κόσμου. Και το ξέρουν κι εκείνοι. Ήταν η πρώτη φορά που πήγα στην Ιαπωνία.

Αλλά όταν ακούω το άλμπουμ των Shadowkeep, λέω «Ουάου! Αυτό είναι γεμάτο αγάπη». Μετά σκέφτομαι: «Ναι, αλλά οι Destiny’s End ήταν η μπάντα που με έφερε ξανά στη ζωή στο metal». Και οι Seven Witches με πήγαν παντού - περιοδεία με Overkill, στον Καναδά με Symphony X.

Είναι δύσκολο να επιλέξω. Αλλά στο τέλος της ημέρας, αυτό που μετράει είναι ότι είσαι τυχερός και ευλογημένος που έζησες όλα αυτά.

Και το Killing Machine, αν είχε απογειωθεί; Μπορείς να το φανταστείς; Dave Ellefson, Jimmy DeGrasso - και ο δίσκος ήταν φοβερός, αν και underground.

Οπότε, ναι, Vicious Rumors μάλλον ήταν το μεγαλύτερο project που με πήγε σε μέρη που δεν φανταζόμουν.

Λοιπόν, το δέχομαι. Να γυρίσουμε στο παρελθόν των Helstar. Θα ήθελα να ξέρω πόσο δύσκολο ήταν για μια μπάντα από το Τέξας να καθιερωθεί στη metal σκηνή των 80s. Γιατί, ξέρεις, τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς.

Ξέρεις τι; Δεν το σκεφτόμασταν έτσι. Κάναμε τη σκηνή μας. Πρώτα γίναμε δημοφιλείς στο San Antonio, Texas. Εκεί ήταν η πραγματική metal σκηνή του Τέξας. Για κάποιο λόγο, εκεί λάτρευαν King Diamond, Mercyful Fate, Metallica.

Όταν οι Helstar εμφανίστηκαν, ήμασταν πολύ «βαριοί» για το κοινό του Houston. Εγώ ζω στο Houston, πιο μεγάλη πόλη. Αλλά το San Antonio ήταν πιο σκοτεινό. Οπότε εκεί μας αγκάλιασαν.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που είδα τι σημαίνει headbanging. Δεν ήξερα καν ότι το live ήταν sold out. Ήταν Slayer και Helstar. Μετά ξαναπήγαμε. Μετά βγήκε ο δίσκος. Ξαφνικά είμαστε περιοδεία με τους Anthrax.

Και το αστείο; Παρόλο που οι Pantera έγιναν οι μεγαλύτεροι από όλους, δεν ήταν μέρος εκείνης της σκηνής. Κανείς δεν τους γούσταρε τότε. Και για να είμαι ειλικρινής… ούτε εγώ. Δεν ήταν το στυλ μου. Αλλά όταν έγιναν τεράστιοι, όλοι ξέχασαν εμάς.

Και ήμασταν σαν: «Μα η μουσική μας είναι καλή». Και όμως μας έθαψαν.

Αργότερα έγινα φίλος με όλους. Ο Phil Anselmo είναι μεγάλος fan μου. Το αγαπημένο του κομμάτι είναι το "Run with the Pack".

Τέλος πάντων. Ήμασταν σε σημείο που μουσικά ήμασταν οι επόμενοι Iron Maiden, οι επόμενοι Judas Priest - αλλά δεν είχαμε σωστό management. Αν είχαμε, θα είχαμε εκτοξευτεί.

Αυτό είναι κάτι. Η εξέλιξη του ήχου σας ήταν εντυπωσιακή. Από το heavy ντεμπούτο "Burning Star" στο πιο περίπλοκο "Remnants of War" και "Distant Thunder", και μετά στο "Nosferatu", γεφυρώσατε το heavy metal της εποχής με το thrash. Πώς το πετύχατε; Τι επιρροές σας διαμόρφωσαν;

Νομίζω ότι αντί να είμαστε αγνώμονες, ακούγαμε πολλά διαφορετικά πράγματα. Ήμουν μεγάλος fan του black metal για χρόνια. Γι’ αυτό σήμερα βάζω λίγο από τον Dani Filth στο τραγούδι μου.

Το πολύ οπερατικό στυλ με κούρασε. Δεν ήθελα να είμαι έτσι. Ήμουν πιο κοντά σε Dio και Halford.

Και το πνεύμα μας έμεινε ζωντανό γιατί μείναμε πρωτότυποι. Ευχαριστώ τον Θεό και τους Έλληνες fans, γιατί όταν ακούτε τη φωνή μου λέτε «Α, αυτός είναι ο James Rivera». Με κράτησε ζωντανό το ότι έχω δική μου φωνή. Τους έβαλα όλους στο blender και βγήκε ένα smoothie που λέγεται Vampiro. Και όσο περνούσαν τα χρόνια, το υλικό μας γινόταν πιο βαρύ και πιο σκοτεινό.

Λέω στον Larry: «Τι διάολο δεν πάει καλά με εμάς;». Και μου λέει «Δεν ξέρω, είμαστε διαταραγμένοι».

Αλλά όταν ακούγαμε τον δίσκο, κοιταζόμασταν και χαμογελούσαμε: «Ναι ρε φίλε, αυτό είναι».

Tο 1989 το grunge είχε ήδη εμφανιστεί για τα καλά. Πουκάμισα με λουλούδια, ηρωίνη, όλα αυτά. Και μας πέταξαν έξω

Αλλά με το "Nosferatu" τα πράγματα δεν πήγαν όπως θέλατε. Ο Larry μας είχε πει κάποτε ότι ο δίσκος αυτός σας έφερε μόνο πόνο. Τι θυμάσαι από τότε και τι αντίκτυπο είχε;

Κοίτα, αυτό είναι το παράξενο. Τριάντα χρόνια μετά, όλοι λατρεύουν τον δίσκο. Αλλά τότε… δεν τον γούσταραν. Το πρόβλημα ήταν ότι αντί να περιοδεύσουμε στην Ευρώπη, περιοδεύσαμε στην Αμερική. Και το 1989 το grunge είχε ήδη εμφανιστεί για τα καλά. Πουκάμισα με λουλούδια, ηρωίνη, όλα αυτά. Και μας πέταξαν έξω. Τα labels άρχισαν να αφήνουν τις κλασικές metal μπάντες.

Η Metal Blade υπέγραφε Goo Goo Dolls και Galactic Cowboys. Και εμείς αναρωτιόμασταν: «Μα ξεκινήσατε με Slayer και Fates Warning και Helstar, και τώρα υπογράφετε αυτά;». Αλλά μας έδιωξαν.

Και όταν έφυγε ο Larry… δεν τον κατηγορώ. Δεν βγάζαμε χρήματα. Μας είχαν κόψει. Έμεινα μόνος. Έφτιαξα νέα μπάντα. Παίζαμε στο Houston, αλλά το κοινό έπεφτε.

500 άτομα - 200 - 100 - 50. Και τι κάνεις; «Μάλλον τελείωσε». Και νιώθεις χάλια.

Μετά από καιρό: «Έχεις καμιά μπάντα που να ακούγεται σαν Helstar; Η σκηνή επιστρέφει».Και έτσι ξεκίνησαν οι Destiny’s End.

Μετά μας ζήτησαν να παίξουμε ολόκληρο Helstar set στο Bang Your Head, και ξαφνικά οι Helstar επανήλθαν - και είπα «Δόξα τω Θεώ, δεν χρειάστηκε να πάρω ηρωίνη και να φορέσω πουκάμισο με λουλούδια - και εξακολουθώ να κάνω μπάνιο κάθε μέρα».

(γέλια) Ίσως αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Μπορεί. Κάποιοι θα πουν «Άντε γαμήσου, αγαπώ Nirvana». Και εντάξει. Το πρόβλημά μου ήταν ότι η μουσική τους δεν είχε ακεραιότητα. Αλλά τώρα που ξανακούω μερικά από αυτά, δεν είναι τόσο άσχημα. Ίσως ήμουν απλά θυμωμένος επειδή μας πέταξαν έξω.

Σήμερα άκουσα Pearl Jam και είπα «Αυτό είναι ωραίο. Ποιοι είναι;». Μου λένε Pearl Jam. «ΟΧΙ!». Αλλά είναι ό,τι είναι. Και είμαι σίγουρος ότι κι αυτοί άκουγαν Priest και Maiden.

Αυτή είναι η πραγματική metal κληρονομιά. Στο σήμερα, η ιστορία δεν τελειώνει άσχημα .Το σημείο στο οποίο βρίσκεστε τώρα, αποκαθιστά όλες τις δυσκολίες. Σταθήκατε στο χρόνο.

Στο τέλος της μέρας, ευλογώ όλους τους μουσικούς. Όλα τα είδη. Δεν μισώ πια κανέναν. Αγαπώ Scorpions! Το πιο σημαντικό είναι ότι είμαι ζωντανός και κάνω ακόμη καλή μουσική. Και όταν σου λένε «Ο νέος σου δίσκος είναι ένας από τους καλύτερους», μετά από 45 χρόνια, αυτό είναι τεράστιο.

Γιατί να μισώ; Θέλω να πεθάνω στο κρεβάτι μου ξέροντας ότι έκανα τους καλύτερους δίσκους. Και δεν έχω πια καμία αντιπαλότητα με κανέναν. Και μερικές φορές θέλω να πω «Συγγνώμη για όσα είχα πει τότε». Ήμουν νέος, θυμωμένος. Και τώρα, αν πάω στο Σιάτλ, θα αφήσω ένα λουλούδι στον τάφο του Cobain και θα πω «Συγγνώμη». Και στον τραγουδιστή των Alice in Chains, σε όλους όσοι πέθαναν. Ήμουν άδικος. Και εσείς δώσατε κάτι στη μουσική. Αναπαυθείτε εν ειρήνη.

Λοιπόν, James, σε ευχαριστώ για τον χρόνο σου. Αναμένουμε φοβερά live και ίσως να σε έχουμε εδώ στην Ελλάδα για πολύ καιρό…

Θα σου πω κάτι: είμαι πολύ σοβαρός. Ίσως σκέφτεσαι «ναι καλά…». Αλλά όχι. Το εννοώ. Θέλω να μετακομίσω εδώ.

Και εμείς σε θέλουμε εδώ!

Θα πάμε για φαγητό μαζί, έτσι; Και θα δούμε και τη νέα ταινία Godzilla.