Big Brave

Αλλος ενας δίσκος από μια ιδιαίτερη μπάντα. Η εμμονή στον ήχο και την παραμορφωση της κιθάρας ειναι εμφανής. Το πόσο ποικιλόμορφος μπορεί να γίνει, αλλά και πόσο μπορεί να τραβηχτεί ο ήχος του οργάνου ειναι εκπληκτικό και οι Big Brave ασχολουνται ιδιαίτερα με αυτους τους θορύβους. Η εξερεύνηση και ο πειραματισμός είναι η κινητήρια δύναμη και σε αυτό τον δίσκο τους.

Όπως και στην προηγούμενη δουλειά τους "Vital" υπάρχει ένα ξεκάθαρο δέσιμο drone metal με sludge ατμόσφαιρες. Αυτή την φορά όμως ενώ η πρώτη εντύπωση είναι βαριά, τελικά αντιλαμβάνεσαι ότι η νέα τους κατεύθυνση έχει κάτι πιο απαλό και κεκαλυμμένα γλυκό. Το "The Ten Of Swords" ας πούμε δεν είναι βαρύ. Δεν το λες και συνηθισμένο για την μπάντα, αλλά κάπου εκεί κρύβεται το μέλλον του συγκροτήματος.

Σε γενικότερες γραμμές εδώ θα εντοπίσεις αργούς ρυθμούς, πολλούς noise και drone πειραματισμούς στα έγχορδα και ένα σκοτεινό υπόβαθρο που μαυρίζει την ατμόσφαιρα. Κάποια ακουστικά περάσματα κάνουν την εμφάνιση τους και προκαλούν ευχάριστη έκπληξη στον ακροατή. H ψυχεδέλεια δεν λείπει και τα διαφορετικά φωνητικά που πάλι εκτείνονται από folk ιδέες μέχρι σκισμένες και σάπιες βραχνάδες, μαζί με τα λόγια και το εσωτερικό νόημα αυτών, κάνουν μερικές στιγμές (άκου το "The Fable Οf Subjugation") πάρα πολύ ιδιαίτερες. Οι μεταπηδήσεις από κάτι πολύ αργό και χωρίς σταθερό ρυθμό, σε μια ρυθμική επίθεση, με στόμφο και επιμονή, θόρυβο και κρεσέντο, δείχνει ότι ακόμα μπορούν και συνθέτουν κομματάρες. Η ενορχήστρωση των κομματιών είναι σεμιναριακή. Ειλικρινά το πως αλλάζουν ύφος και ένταση είναι απερίγραπτα καλό. Julie, Bjork, Tori, Chelsea… Όλα (ή όλες) τα βρίσκω στην φωνή (μάλλον καλύτερα στις φωνές) της Robin Wattie. Πολλά παραπάνω βρίσκω στις κιθάρες αυτής και στου Mathieu Ball που είναι και ο βασικός συνθέτης και νους του συγκροτήματος. Εξαιρετικές ερμηνείες, ασύλληπτες κινηματογραφικές λήψεις. Μαύρα και παγωμένα ηχοτοπία. Δυνατές στιγμές και πανέμορφα ξεσπάσματα.

Αναμένοντας και ελπίζοντας σε άλλη μία συνεργασία με τους The Body ή και κάποιον άλλον καλλιτέχνη, απολαμβάνουμε τώρα μια όμορφη δουλειά που κλείνει έναν κύκλο. Νιώθω ότι το "Nature Morte" με τον γαλλικό τίτλο που τιμά το δίγλωσσο Μόντρεαλ, είναι ένα είδος επιλόγου. Περιλαμβάνει και περιέχει όλα όσα έχουμε ακούσει από αυτούς για μια δεκαετία. Είναι σαν μια συλλογή των ιδεών και των εμπνεύσεων τους. Ήρθε η ώρα να πάρουν άλλη κατεύθυνση; Ίσως. Όπως και να έχει το κάνουν με θόρυβο και υπέροχες ιδέες.

Bandcamp