Fuel Eater: «Θέλαμε να διαφοροποιηθούμε σιγά σιγά από τον generic stoner ήχο»

Νέος δίσκος από τους ελπιδοφόρους Fuel Eater πριν από λίγες μέρες και διαδοχικά live σε Αθήνα και Πάτρα για την προώθηση του. Με αφορμή τόσο το φρεσκότατο "Soberian Kinship" όσο και τα δυο αυτά live, κλέψαμε λίγο από το χρόνο του frontman της μπάντας Gordon Kansas για να μας πει τι κρύβεται πίσω από το concept του δίσκου, τι θα γίνει με την παγκόσμια περιοδεία που ετοιμάζουν, αλλά και πιο σοβαρά θέματα όπως η μέση κατανάλωση μπίρας και σουβλακιών από τα μέλη. Διαβάστε παρακάτω τι είχε να μας πει.

Καλησπέρα, Gordon. Μιας που μιλάμε πρώτη φορά, δώσε με λίγα λόγια το ιστορικό της μπάντας; Ποιος είναι ο παλιός, ποιος ο νέος, ποιος ο σοφός;

Καλησπέρα σε όλους!

Το line-up έχει αλλάξει πολλές φορές οπότε ας πούμε ότι έχουμε δημιουργηθεί στην Πάτρα το 2012, από τα ακόμα υπάρχοντα ιδρυτικά μέλη Θάνο Δρίτσα και Βασίλη Κουτσομπίνα, οι οποίοι τότε ως φοιτητές ξεκίνησαν την μπάντα με σκοπό να τζαμάρουν και να ξεσκάσουν. Οπότε μπορούμε να πούμε ότι ειναι και οι παλιοί. Ο πιο νέος είναι ο Μάριος Oικονόμου στο μπάσο, μία θέση που έχει μείνει κενή αρκετές φορές, αλλά τώρα κατασταλάξαμε. Όσο για το πιο σοφός, αν δεις τι χαϊβάνι είναι ο καθένας με τον τρόπο του, δε νομίζω ότι υπάρχει λόγος για τέτοιο χαρακτηρισμό!

Φτάσατε αισίως στον δεύτερο δίσκο. Πώς προέκυψε το "Soberian Kinship";

«Αισίως» δε λες τίποτα! Το "Soberian Kinship" προέκυψε μετά από πολύ κόπο, αίμα, δάκρυα και ιδρώτα! Σαν τίτλο πάντως το σκεφτήκαμε ως εξής: θέλαμε να κρατήσουμε το τοπογραφικό του θέματος που προέκυψε με το "Centralia", και ορμώμενοι από μία φωτογραφία της παγωμένης Λίμνης Βαϊκάλης, αποφασίσαμε να το ρίξουμε στα κρύα. Επειδή όμως είμαστε και πιο deep τύποι, δεν σταθήκαμε εκεί. «Λογοπαίξαμε» με το Siberia και το sober (νηφάλιος) και έτσι βγήκε μια «οικογένεια» της οποίας πιστεύω η πλειονότητα των ελλήνων millennials είμαστε μέλη.

Η ιδέα είναι ότι οι περισσότεροι φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε το ψυχολογικό μας υπόβαθρο, πόσο μάλλον να το επικοινωνήσουμε και να το κοινωνικοποιήσουμε, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο θεραπευτικό από το «χαπάκωμα»

Ποιό είναι το θέμα του; Ποιος επιμελήθηκε το artwork;

Αν και δεν έχουμε κάποια αυστηρή θεματολογία, από την άποψη του concept άλμπουμ, καταπιανόμαστε αρκετά με ένα μεγάλο θέμα που μαστίζει τη δική μας γενιά (αυτή των Ελλήνων millennials που αναφέραμε πριν), το θέμα της ψυχολογικής καταπίεσης και κατ' επέκταση, της εικονικής επίλυσής του με νόμιμα ναρκωτικά. Η ιδέα είναι ότι οι περισσότεροι φοβόμαστε να αναγνωρίσουμε το ψυχολογικό μας υπόβαθρο, πόσο μάλλον να το επικοινωνήσουμε και να το κοινωνικοποιήσουμε, κάτι που σε πολλές περιπτώσεις είναι πολύ πιο θεραπευτικό από το «χαπάκωμα». Αναφορικά, θα σου παραθέσω τα "Who Am I?" και "Standpunkt". Το πρώτο περιγράφει τα συμπτώματα της κρίσεως πανικού και το δεύτερο «σωματοποιείται» σαν ένας παθών και απευθύνεται βιωματικά κατευθείαν στον ακροατή σε β' πρόσωπο.

Το artwork το σκαρφίστηκε και το επιμελήθηκε εξ ολοκλήρου ο Μάριος (ο οποίος ήταν και η λυδία λίθος της παραγωγής γενικότερα), ως επί το πλείστον στο χέρι και η αλήθεια είναι ότι μας εξέπληξε το πόσο θερμά το αγκάλιασε το κοινό. Το τελικό lay-out για την εκτύπωση του cd το ανέλαβε ο Σπύρος - Γεράσιμος Βιτωράτος (SGV).

Θα έχουμε videoclip αυτήν τη φορά; Αν ναι, ποιο;

Σκοπεύουμε στο να έχουμε οπτικό υλικό πολύ σύντομα και αυτή τη φορά όχι ένα απλό studio video. Θέλουμε να κάνουμε κάτι με concept και ήδη είμαστε στα σκαριά και το σχεδιασμό! 
Το κομμάτι που έχουμε επιλέξει είναι το "Cosmic Riffle", πιστεύουμε ότι είναι πολύ αντιπροσωπευτικό του νέου δίσκου, έχει τη σωστή διάρκεια και έχει και έχει και ωραία αναφορά στο ψυχροπολεμικό Doomsday clock.

Το γεγονός, επίσης, ότι έχει γίνει αρκετός ντόρος γύρω από την παραγωγή και την καινούρια μας κατεύθυνση, μας δείχνει ότι, ο κόσμος μας, άκουσε κάτι ξεχωριστό που θα χρειαστεί να ακούσει δεύτερη και τρίτη φορά για να συνειδητοποιήσει

Η παραγωγή του είναι love or hate, αφού είναι σαφώς πιο ωμή από το "Centralia". Πώς επιλέξατε να πάτε προς αυτήν την κατεύθυνση;

Όσον αφορά στην παραγωγή, δεν περιμέναμε ότι θα προκαλέσει τόσες σκέψεις. Αυτό που θέλαμε να πετύχουμε είναι να διαφοροποιηθούμε σιγά σιγά από τον generic stoner ήχο που είχε το "Centralia" και εκατοντάδες άλλα ανάλογα πονήματα. Ως αποτέλεσμα και συνθετικά και ηχητικά, προέκυψε κάτι πιο ξεχωριστό, αρκετό για να διαφοροποιήσει, αλλά όχι και σε σημείο που ξενίζει τον παλιό μας φαν που ακολουθεί τη μπάντα όλα αυτά τα χρόνια. Αυτό το επιδιώξαμε αρκετά και το πετύχαμε στο 100%. Το γεγονός, επίσης, ότι έχει γίνει αρκετός ντόρος γύρω από την παραγωγή και την καινούρια μας κατεύθυνση, μας δείχνει ότι, ο κόσμος μας, άκουσε κάτι ξεχωριστό που θα χρειαστεί να ακούσει δεύτερη και τρίτη φορά για να συνειδητοποιήσει.

Πώς μια μπάντα από την επαρχία με μέλη που φαντάζομαι έχουν και κανονικές δουλειές καταφέρνει να κάνει περιοδείες στην Ελλάδα;

Η αλήθεια έιναι ότι πολλές φορές δεν τα καταφέρνει (χεχεχε). Είναι δύσκολα, αλλά ευτυχώς ακόμα τα επίπεδα των υποχρεώσεων δεν έχουν φτάσει σε απαγορευτικά ύψη. Έχουμε μεγάλη θέληση σε αυτό το κομμάτι και πάντα βρίσκουμε τον τρόπο. Ούτως η άλλως είμαστε μια πολύ συναυλιακή μπάντα και πολλές φορές οι περιοδείες είναι και αυτοσκοπός. Από εκεί και πέρα, άμα κάνεις μία περιοδεία, έστω και μικρή, σιγά σιγά βλέπεις πως δουλεύουν τα πράγματα και οι επόμενες έρχονται πιο εύκολα.

Αλήθεια τι κάνετε όταν δεν ασχολείστε με την μπάντα;

Ό,τι μπορείς να φανταστείς! Ο υποφαινόμενος πουλάει λευκά είδη, ο Θάνος είναι ειδικευόμενος οφθαλμίατρος, ο Μάριος είναι παραγωγός φυστικοβούτυρου και εκπαιδευόμενος personal trainer και ο Βασίλης τρέχει με το πτυχίο του. Ούτε στο Survivor τέτοιοι χαρακτηρισμοί!

Αν δεν κάνω λάθος, ο Θάνος είναι στην Αθήνα πλέον. Βλέπετε το μέλλον της μπάντας εκεί; Ή είστε από αυτούς που κάνουν σχέσεις από απόσταση;

Αυτή είναι μία πονεμένη ιστορία, γιατί το 75% της μπάντας βρίσκεται στην Πάτρα. Επειδή δε σκοπεύουμε να μετακομίσουμε σύντομα, μας βλέπω να παραμένουμε στο τηλεφωνικό, για όσο τραβήξει! Ακόμα όμως βρίσκουμε μία χρυσή τομή, γιατί έχουμε αυτό που κάνουμε ως κινητήριο δύναμη.

Όλο και περισσότερες ελληνικές μπάντες βγαίνουν έξω για μινι-περιοδείες. Πόσο κοντά είστε έστω σε ένα one-off live στο εξωτερικό;

Έχουμε ήδη βρεθεί αρκετά κοντά σε τουρ που περιελάμβανε και Βαλκανικές πόλεις, αλλά δυστυχώς λόγω υποχρεώσεων δεν μπορέσαμε να το καταφέρουμε στον πρώτο δίσκο. 
Τώρα πιστεύω είναι η ώρα μας και σύντομα θα ανεβάζετε δελτία τύπου με τις εξορμήσεις μας στας εξωτερικάς!

Ο κορεσμός υπήρξε και φάνηκε πιστεύω από την αρχή. Από την άλλη, με το heavy rock για Δούρειο Ίππο (ή Ήχο όπως έλεγε και ο αείμνηστος Τζιμάκος), ξεπετάχτηκαν πολλές μπάντες που διαφοροποιήθηκαν και μας παρουσίασαν μουσική ευρύτερου φάσματος, εμπλουτίζοντας έτσι την εγχώρια μουσική σκηνή. Μία από αυτές θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε και εμείς

Θεωρείτε ότι υπάρχει ένας κορεσμός στο heavy rock είδος στην Ελλάδα; Τι θα προτείνατε σε μια μπάντα που ξεκινάει σήμερα να παίζει σαν Kyuss;

Ο κορεσμός υπήρξε και φάνηκε πιστεύω από την αρχή. Από την άλλη, με το heavy rock για Δούρειο Ίππο (ή Ήχο όπως έλεγε και ο αείμνηστος Τζιμάκος), ξεπετάχτηκαν πολλές μπάντες που διαφοροποιήθηκαν και μας παρουσίασαν μουσική ευρύτερου φάσματος, εμπλουτίζοντας έτσι την εγχώρια μουσική σκηνή. Μία από αυτές θέλουμε να πιστεύουμε ότι είμαστε και εμείς – παρόλο που ξεκινήσαμε να παίζουμε αυτή τη μουσική καθαρά λόγω γούστου πριν γίνει το μεγάλο μπαμ - με το δεύτερό μας παιδί. Αυτό που θα προτείναμε σε οποιαδήποτε μπάντα που παίζει το οτιδήποτε είναι να συνεχίσει να παίζει αυτό που γουστάρει. Αν αυτό είναι ωραίο, αληθινό και εμπνευσμένο, θα ευδοκιμήσει ανεξαρτήτως hype και μόδας. Οπότε, λοιπόν, μη φοβάστε να πειραματιστείτε, να διασκεδάσετε και να προβάλετε τον εαυτό σας!

Δεν ξέρω αν το κάνατε επίτηδες, αλλά γράψατε ένα από τα πιο Paradise Lost refrain των τελευταίων ετών στο "Who Am I ?". Πολλά μπράβο για το άνοιγμα και προς αυτόν τον ήχο. Έχετε σκεφτεί ποτέ να υιοθετήσετε ένα πιο doom metal ύφος; 

Ευχαριστούμε για το compliment! Αν και η μελωδία είναι του Θάνου, με τον ερχομό του Μάριου στο σύνολο, υπήρξε μία πιο "metal" προσέγγιση στην αισθητική μας. Αν βάλεις και τον Nick Holmes στις γενικότερες επιρροές φωνητικά, έχουμε να κάνουμε με μία περίπτωση 1+1, η οποία αχνοφαίνεται σε όλη τη διάρκεια του δίσκου. Παρ' όλα αυτά δεν το δώσαμε και στο πιάτο και χαρήκαμε πολύ όταν κοινό και κριτικοί όπως π.χ., ο δικός σας Χρήστος Καραδημήτρης το εντόπισαν και το επικρότησαν. Θα έλεγα όμως ότι η στροφή μας έγκειται πιο πολύ στη μελωδική πλευρά των Lost και όχι τόσο στην doom. Ούτως ή άλλως τις doom επιταγές μας, τις εξαργυρώνουμε περίτρανα στο "Centralia" με το "Shovel Blues" και στο "Soberian Kinship" με το "Our Soberian Kinship".

Πριν λίγες μέρες παίξατε στην Αθήνα για το release party του "Soberian Kinship". Πώς πήγε αυτό το live; Τι να περιμένουμε στην Πάτρα την Πέμπτη;

Το κοινό της Αθήνας είναι το πιο δύσκολο κοινό της Ελλάδας, από την άποψη ότι έχει πρόσβαση σε τόσα πολλά πράγματα, που δύσκολα πλέον συγκινείται. Η δική μας εμφάνιση ήταν ένα μεγάλο στοίχημα, γιατί ήταν headline επαρχιακής μπάντας, φτιαγμένο σε επαγγελματική διοργάνωση με promo, εισιτήρια, προπωλήσεις κ.λπ, από το οποίο μπορώ να πω ότι βγήκαμε ασπροπρόσωποι. Ήταν για μένα το καλύτερο live που έχουμε παίξει, το μαγαζί (Temple @ Γκάζι) ήταν εξαιρετικό, το κοινό ήταν δαιμονισμένο (κάτι που τονίζω πρώτη φορά βλέπω στην Αθήνα - σε δική μας εμφάνιση τουλάχιστον), υπήρχε τρελό vibe και αυτό που με συγκίνησε είναι ότι από το πρώτο κιόλας κομμάτι, οι περισσότεροι ήξεραν τους στίχους απέξω και τραγουδούσαμε μαζί! Η Πάτρα τώρα, είναι πάντα το safe place μας, μπορούμε να πούμε μια κουβέντα παραπάνω, να κάνουμε την πλάκα μας και τα inside jokes μας, να γελάσουμε και να περάσουμε καλά. Στην Πάτρα επίσης βρίσκεται και το πιο θερμό κοινό μας, οπότε, ξέρεις, φέρτε κράνη.

Πάμε τώρα στα χόμπι σας. Μπίρες ή σουβλάκια; Στα πόσα σταματάτε; Περιμένω εμπεριστατωμένη απάντηση.

Typo, γιατί μαλλον θες να πεις μπίρες ΚΑΙ σουβλάκια, χαχαχα. Κοίτα, το στέμα στα μπιρόνια το έχει αδιαμφησβήτητα ο Βασίλης, drummer δη, και ενώ θα μπορούσε κάποιος να πει ότι έχω τα πρωτεία στα σουβλάκια, παιδιά κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με το Θάνο, ο άνθρωπος είναι ικανός να φάει μέχρι σκασμού και είμαι αυτόπτης μάρτυρας! Όμως πλέον όλοι βάζουμε ρέγουλα και ακολουθούμε σιγά σιγά το δρόμο που μας δείχνει ο μέγας μάγιστρος της διατροφής, Μάριος.

Ποιος είναι ο δίσκος που έχετε σπίτι και είστε ταυτόχρονα περήφανοι αλλά και ντρέπεστε γι' αυτόν;

Rick Astley - Greatest Hits (Vinyl) Gordon
Skid Row - Skid Row Θάνος
Lana del Rey - Βorn Τo Die Μάριος
Κανένας Βασίλης

Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν είναι όλες οι απόψεις ίσες. Δεν θα βάλω σε καμία περίπτωση στο ίδιο καζάνι κάποιον ο οποίος ασχολείται με τη μουσική χρόνια και έχει γνώση του αντικειμένου και κάποιον ο οποίος έφαγε μια πετριά και ξαφνικά την είδε κριτικός

Πώς αντιδράτε στις αρνητικές κριτικές; Είναι ένα δείγμα ότι μεγαλώνετε σαν μπάντα και το κοινό στο οποίο απευθύνεστε διευρύνεται και έχει αυξημένες απαιτήσεις;

Καταρχάς ας μην πέσουμε στο κλισέ ότι «κάθε αρνητική κριτική μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι», γιατί απλά δεν ισχύει. Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν είναι όλες οι απόψεις ίσες. Δεν θα βάλω σε καμία περίπτωση στο ίδιο καζάνι κάποιον ο οποίος ασχολείται με τη μουσική χρόνια και έχει γνώση του αντικειμένου και κάποιον ο οποίος έφαγε μια πετριά και ξαφνικά την είδε κριτικός. Αυτή τη στάση έχουμε και γενικά στις κριτικές, καλές και κακές. Ας μη κοροιδευόμαστε, λόγω του παιδιού μέσα μας, εννοείται ότι σε πρώτη φάση μία κριτική θα μας επηρρεάσει (θετικά ή αρνητικά), αλλά στο τέλος θα τα ζυγίσουμε όλα και θα πάρουμε αυτά που θέλουμε για προσωπική χρήση. Θα σου πω κιόλας ότι ισχύει και το αντίθετο από αυτό που διατυπώθηκε στην ερώτηση: αυτό που έχουμε δει με το S.K., είναι ότι το κοινό (και εννοείται οι κριτικοί) έχει αντιδράσει στην πλειοψηφία του πολύ θετικά, ακριβώς επειδή έχει διευρυνθεί και επειδή έχουμε μεγαλώσει και διαφοροποιηθεί ως μπάντα.

Φτάνοντας στο τέλος, κλείστε όπως θέλετε τη συνέντευξη.

Ευχαριστούμε για την υπέροχη συνέντευξη, keep on rockin' και see you on stage την Πέμπτη στη ΓΙΑΦΚΑ!