On Thorns I Lay

Θα έλεγε κανείς πως από το "Aegean Sorrow" του 2018 και μετά, οι On Thorns I Lay βρίσκονται σε μια πορεία εγκαθίδρυσης της υπόστασής τους, με αξιοθαύμαστη δισκογραφική (και ποιοτική) συνέπεια. Ίσως έτσι να εξηγείται και η απόφασή τους να κυκλοφορήσουν ως ομότιτλο το νέο τους πόνημα, για πρώτη φορά απο τα "μεγάλα" σαλόνια της Season Of Mist, μιας ιστορικής δισκογραφικής εταιρείας του ακραίου metal χώρου.

H συνταγή δεν παρουσιάζεται ιδιαίτερα διαφορετική. Doom-death, με βορβορώδη φωνητικά, πνιγερή ατμόσφαιρα, αλλά και χρήση παραδοσιακών οργάνων κι ακουστικά περάσματα με ουσία. Έξι τραγούδια είναι αρκετά για να ξετυλίξουν το κουβάρι, αποκαλύπτοντας το καθένα τις δικές του αρετές. Με ένα αρκετά αναμενόμενο ξεκίνημα με τα "Fallen From Grace" και "Newborn Skies", η μπάντα κάνει ξεκάθαρες τις προθέσεις της να μην αφήσει τον ακροατή να πάρει ανάσα. Η πρώτη πιο ξεχωριστή στιγμή του δίσκου ωστόσο έρχεται με το "Crestfallen" και το μαγευτικό του ξεκίνημα, με τις σπαρακτικές ακουστικές μελωδίες, τις οποίες διαδέχονται leads που τρυπάνε σαν μαχαίρια. Κάπου στη μέση εμφανίζονται και τα πλήκτρα, γλυκοκοιτάζοντας τις πιο gothic πλευρές του ήχου τους, πριν έρθει το ανθεμικό κλείσιμο και η κορύφωση.

Από εκεί κι έπειτα, το άλμπουμ κινείται σε εξίσου υψηλά επίπεδα. Μια μικρή ένσταση μόνο για την παραγωγή η οποία αν και ιδιαίτερα στιβαρή και πλούσια, πνίγει σε κάποιες φάσεις τις πολύ ενδιαφέρουσες κιθάρες, όπως στο "Among The Wolves", στο οποίο και πάλι ξεχωρίζει το κλείσιμο με τα ακουστικά όργανα και την ιδιαίτερα μελαγχολική μελωδία με το βιολί. Στο "Raise Empires" η κιθαριστική δουλειά μπαίνει στο προσκήνιο, με μερικά πολύ ταιριαστά solo που συμπληρώνουν την πιο επιθετική προσέγγιση του κομματιού.

Η επιλογή του "Thorns Of Fire" ως το τελευταίο τραγούδι του άλμπουμ είναι σαφώς επιτυχημένη, αφού πρόκειται μάλλον για την πιο ενδιαφέρουσα σύνθεση (μαζί με το "Crestfallen"). Εδώ, οι ανατολίτικες επιρροές είναι ακόμη πιο έντονες και δημιουργούν μια πραγματικά σπαρακτική ατμόσφαιρα.

Με το δέκατο άλμπουμ τους, οι On Thorns I Lay φαίνεται να βρίσκονται στην καλύτερη φάση της καριέρας τους. Με ξεκάθαρη ταυτότητα αλλά και χαρακτηριστικό ήχο, προσφέρουν μια αναμφίβολα ποιοτική δουλειά που δεν γίνεται να αφήσει παραπονεμένο κανένα φίλο του είδους. Οι όποιες ενστάσεις ως προς την έμφαση στην πιο heavy προσέγγισή τους, έχουν να κάνουν περισσότερο με το γεγονός ότι υπάρχει μια πιο "ελαφριά" τους πλευρά η οποία όμως είναι εξίσου ισοπεδωτική συναισθηματικά. Αυτή η πλευρά παραμένει στο παρασκήνιο, αλλά βρίσκεται στιγμιαία στο ελάχιστο φως που αναδύεται μέσα στο απόλυτο σκότος.