Bell Witch

Όπως και στην προηγούμενη δουλειά τους "Mirror Reaper", έτσι κι εδώ η σύνθεση είναι ενιαία και διαρκεί πολύ. Μία ώρα και είκοσι τρία λεπτά σε ένα κομμάτι. 83 λεπτά συνολικά, ακριβώς όσο και το παλιότερο. Αυτό εδώ αφορά το πρώτο μέρος από μια τριλογία που προγραμματίζουν να ολοκληρώσουν στο μέλλον.

Είναι επικό, είναι πένθιμο, είναι doom, είναι βαρύ, είναι death, είναι αργό, είναι ατμοσφαιρικό, είναι απλό, είναι drone, είναι σκοτεινό και τελικά είναι δυσοίωνο. Ενώ το προηγούμενο αποτελούνταν μόνο από ντραμς, 6χορδο μπάσο και αραιά ένα όργανο hammond, εδώ το ηχητικό τοπίο επεκτείνεται με synths, mellotron και περιστασιακά ορχηστρικές διασκευές.

Το "Mirror Reaper "περιέγραφε τέλεια τη θλίψη της απώλειας ενός φίλου, αλλά εδώ, οι Bell Witch το σηκώνουν μια βαθμίδα παραπάνω, με θέματα τη γέννηση, τον θάνατο, το σούρουπο, την αυγή, το πέρασμα του χρόνου, την ανθρώπινη ύπαρξη στο σύνολό της. Από μόνο του, το "The Clandestine Gate" έχει μερικές υπέροχες καθαρτικές στιγμές που πραγματικά αποδίδουν και ανταμείβουν τον ακροατή, αλλά μερικές φορές, οι συγκρίσεις με το "Mirror Reaper" μπορεί να είναι δύσκολο να αγνοηθούν. Μόνο εγώ έχω ήδη αναφέρει την προηγούμενη δουλειά τους στο κείμενο πέντε φορές. Δεν απευθύνεται απόλυτα σε φίλους του funeral doom metal γιατί δεν είναι τόσο άγριο και αποκρουστικό όσο συνηθίζουν μπάντες του είδους. Όμως αυτό το ήρεμο και ατμοσφαιρικά πένθιμο στιλ του σίγουρα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον ακροατών από κάθε σύγχρονο και αργόσυρτο metal παρακλάδι. Έχει μια στενάχωρη κατάνυξη. Έχει κάτι το εκκλησιαστικό, θυμίζει ύμνους. Τα πειραματικά στοιχεία όμως το κάνουν ακόμα πιο σύγχρονο. Οι θόρυβοι και γενικότερα η εξέλιξη του κομματιού φτιάχνουν μια τρομακτική ατμόσφαιρα που όταν πλήκτρα και βόμβοι συμπορεύονται και τα φωνητικά αρχίζουν να γρατζουνάνε, ο φόβος και ο πόνος γίνονται ένα.

Αν ψάξουμε στον χώρο του funeral, είναι οτι καλύτερο θα ακούσεις φέτος. Αν το πάμε γενικά στο doom είναι επίσης, ήδη, στα καλύτερα του είδους για την χρονιά. Αν ψαχτούμε στο drone metal δεν μπορεί να κοντράρει την δισκάρα των Βig Βrave αλλά σίγουρα έχει σωστά και τίμια στοιχεία. Το άλμπουμ έχει ένα συναρπαστικό ηχητικό τοπίο που δείχνει εξίσου μεγάλη τονική ευελιξία και νύξεις σε ένα συντριπτικό συναίσθημα. Ο ήχος είναι τόσο αυθεντικά συγκινητικός και το doom τους ξεκινάει από τη δεκαετία του '80 με τους Candlemass, περνάει στη δεκαετία του '90 με τους Sleep και συνεχίζει το 2000 με τους Electric Wizard. Αφού στα tens δεν είχαμε έναν τεράστιο εκπρόσωπο (βάζω αστερίσκο στους Triptykon, Subrosa και Esoteric) εμφανίστηκαν αυτοί (προς το τέλος) και πήραν τα ηνία.

Με τέτοιες δημιουργίες μπορεί κάλλιστα να είναι οι θρύλοι του είδους για τη νέα δεκαετία. Συνεχίζει και εξελίσσει αυτό που είχαν αφήσει. Δεν ακούγεται μπαγιάτικο παρότι ακολουθεί και επηρεάζεται από το παρελθόν. Έχει απίθανη δύναμη, εμμονή και συναίσθημα. Είναι βαρύ, κακοτράχαλο και ατμοσφαιρικό. Είναι μαύρο, σκοτεινό και λυπηρό. Είναι πραγματική κηδεία.

Bandcamp