Church Of Misery

Πάνε επτά χρόνια από το τελευταίο δισκογραφικό χτύπημα των Church Of Misery. Οι Ιάπωνες πρεσβευτές της καταδίκης, με τις άπειρες ανακατατάξεις στη σύνθεσή τους, μάζεψαν τα διεστραμμένα τους μυαλά και, αφού χαιρέτησαν την επιστροφή του αυθεντικού τους τραγουδιστή, Kazuhiro Asaeda έπειτα από 27 χρόνια, κυκλοφόρησαν το έβδομο άλμπουμ τους πριν λίγες εβδομάδες. Το "Born Under A Mad Sign", βρίσκει το εμβληματικό doom metal σχήμα να επιστρέφει στις ωμές του ρίζες και να συνθέτει παρανοϊκά απολαυστική μουσική.

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ο διάδοχος του "And Then There Were None…" του 2016, διαθέτει στο εξώφυλλό του πορτραίτο του Fritz Haarmann, ευρύτερα γνωστού ως το Βαμπίρ ή Χασάπη του Αννόβερο, του περιβόητου Wolf Man. Ο τίτλος φυσικά, είναι ευθεία αναφορά στο μυθικό "Born Under A Bad Sign" του Albert King, ένα από τα πιο επιδραστικά blues άλμπουμ στην ιστορία της μουσικής. Αν κάνεις συνειρμό με το μπλε εξώφυλλο, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Οι Church Of Misery επέστρεψαν με ορέξεις, και όπως γίνεται αντιληπτό από κομματάρες όπως το "Spoiler", συνθέτουν τον πιο blues δίσκο τους. Ναι, το αρχετυπικό doom/stoner metal τους είναι παρόν, απλά αυτή τη φορά σολάρει και riff-άρει όσο πιο πρωτόλεια και παλαιομοδίτικα μπορεί.

Φυσικά, ακούγοντας κάποιο έναν δίσκο των Church Of Misery, περιμένει συγκεκριμένα πράγματα. Κατά συρροή δολοφόνους, γκρούβα δίχως αύριο για χορό και πόγκο σε σπίτι ή συναυλίες, οργιώδη Sabbath-ικά μέρη, τη δύναμη του riff. Ακούγοντας το σχεδόν δεκάλεπτο "Most Evil", που ως μέγιστο κωλόπαιδο δανείζεται μέχρι και τα solos από τους προπάτορες της καταδίκης, δεν μπορείς παρά να ικανοποιήσεις τις ορέξεις σου ως γνήσιο τέκνο της doom παρακμής. Βέβαια, τα 54 λεπτά του "Born Under A Mad Sign" διαφοροποιούνται από ποιοτικούς απογόνους όπως το "Thy Kingdom Scum", εξαιτίας της πιο rock και, τολμώ να δηλώσω ανέμελης, χροιάς τους. Μια ακρόαση στο αδιανόητο "Freeway Madness Boogie" θα πείσει και το πλέον δύσπιστο.

Κοινώς, το "Born Under A Mad Sign" με όλη την τραχύτητα και το περιθωριακό μεράκλωμα που προσφέρει, αποτελεί μια εθιστική και ιδιαίτερη προσθήκη στην φετινή σοδειά κυκλοφοριών. Η πιο blues ορμή του, οι πεντατονικές ακροβασίες και οι άψογες διάρκειες των διάφορων μουσικών θεμάτων, όπως προκύπτουν και στο φινάλε του δίσκου με το "Butcher Baker", που με τα σόλο και εκτεταμένο το instrumental μέρος του σε κάνει να χάνεσαι σε μια ψυχεδελική παραζάλη, δεν απευθύνονται μόνο σε ταγμένους λάτρεις του ιδιώματος. Οι Church Of Misery προσφέρουν απλόχερα ένα από τα πιο ξεχωριστά άλμπουμ της πορείας τους, ένα δίσκο ικανό να εκτιμηθεί από διαφορετικά ακροατήρια του metal ήχου.

Μην ανατρέξετε βέβαια, στο "Born Under A Mad Sign" αν απλά θέλετε ένα βαρύ mid-tempo άκουσμα να συντροφεύσει άλλες ασχολίες ως μουσικό χαλί. Το νέο άλμπουμ των Church Of Misery προσφέρει τσίτες ισόποσα με στιγμές αδράνειας και χαλάρωσης, συνοψίζοντας μια πλήρη ψυχεδελική εμπειρία. Το βάναυσο, επίπονα προσηλωμένο στο ρυθμό και βαλτωμένο ξεκίνημα του δίσκου με το "Beltway Sniper" αρκεί για να σε προϊδεάσει κατάλληλα για όσα ακολουθούν. Προς το τέλος, τα leads που σκάνε στο κενό θα υπονοήσουν τη φρίκη. Οι Church Οf Misery, κοιτάνε τις επιρροές τους κατάματα και τις αφήνουν αχαλίνωτες εκ νέου, τιμώντας το μελαγχολικό μπλε που κάνει τον κιθαριστικό κόσμο να γυρίζει.

Spotify