Rezn
Solace
Υπηρετώντας το άχρωμο κενό!
Η heavy-psy κομπανία από το Chicago μετράει αισίως έξι χρόνια ύπαρξης και έχει παρουσιάσει τέσσερις ολοκληρωμένες δουλειές. Μην γελιέστε, τα μέλη του πυρήνα των Rezn είναι παλιές καραβάνες στον χώρο. Οι Rob McWilliams (κιθάρα, φωνητικά) και Rainstick Patrick Dunn (τύμπανα) δουλεύουν εκτός των άλλων και ως τεχνικοί ήχου.
Η φετινή κυκλοφορία δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως συγκλονιστική ή απρόβλεπτη, απεναντίας η βάση της μουσικής μανιέρας των Rezn παρήκμασε στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας. Προτού όμως προχωρήσω τον συλλογισμό μου θα ήθελα να δηλώσω εντυπωσιασμένος από το πλήρως αυθεντικό και ράθυμο αποτέλεσμα που μας προσφέρει το "Solace", η μουσικότητα του οποίου γλίστρησε απο τον αόρατο ιστό του "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα". Πιθανότατα η σύγχρονη και γρήγορη μουσική κατανάλωση δεν ενδιαφέρει το συγκεκριμένο κουαρτέτο. Θαρρώ πως επικεντρώνονται αποκλειστικά και μόνο στην ολοκλήρωση και την αυτοχρηματοδότηση του καλλιτεχνικού τους οράματος, υπηρετώντας το άχρωμο κενό του ευρύτερου Sabbath-ικού ήχου, με τα θετικά και τα αρνητικά του.
Αυτά όσον αφορά το περιτύλιγμα. Στα του περιεχομένου, το χτίσιμο στην εισαγωγή του "Alured by Feverish Visions" έχει ενδιαφέρον και τα κατάλληλα υλικά για ένα πολλά υποσχόμενο εναρκτήριο κομμάτι. Έχουμε ποιότητα, έχουμε τα εφέ, έχουμε και την ατμόσφαιρα με την χρήση του φλάουτου και των synths από τον πολυοργανίστα Spencer Ouellette (σαξόφωνο, πλήκτρα). Τι να σκεφτόταν τώρα ο συνθέτης του κομματιού Phil Cangelosi μπάσο, rainstick) μέσα στο δημιουργικό του πυρετό; Εκ του αποτελέσματος μπορώ να κρίνω ότι τρίπαρε σε παράλληλες διαστάσεις, γεννώντας μια επτάλεπτη ψευδαίσθηση που εντυπωσιάζει με το καλημέρα.
Δεν θα μπορούσα να γνωρίζω πληροφορίες για τις ρίζες ιθαγένειας των Rezn αλλά το βασικό μοτίβο του "Possession" φέρνει αμέσως στο μυαλό την μουσική των αδελφών Kinsella και αγαπημένων Ιρλανδών God Is An Astronaut. Κάπου εδώ θα έρθει και το πολυπόθητο, πρώτο μονολιθικό riff, ενώ ένα δονούμενο ebow γλιστράει σαν βούτυρο πάνω στις χορδές, κόβοντας ιδανικά μέσα στη μίξη του κομματιού. Το "Reversal" του οποίου το σαξόφωνο κλέβει για λίγο τις εντυπώσεις, αποτελεί τον φάρο για ολάκερο το "Solace". Εδώ οι Rezn θα αποτίσουν φόρο τιμής στην πέτρινη ψυχεδέλεια των Samsara Blues Experiment και της Γερμανικής σχολής των Colour Haze, The Machine και Electric Moon.
The thoughts inside will show you the way / The thoughts inside will lead you astray
Το "Stasis" με το όμορφο groove, δείχνει το δάχτυλο προς το Seattle των αρχών των 90’s και πατάει πάνω στην ίδια πετυχημένη και χιλιοειπωμένη συνταγή. Άσχετο αλλά εδώ η τεχνική προσέγγιση ειδικά στο ηχόχρωμα των φωνητικών είναι τόσο εντυπωσιακή όσο θα ήταν και το ψηφιακό αποτέλεσμα της μίξης των κλώνων του William DuVall και του Jerry Cantrell από μιά τεχνητή νοημοσύνη golem class ή ακόμα και από το περίφημο Chat GPT. Προφανώς και αστειεύομαι αλλά πόσο μακριά θαρρείτε ότι είμαστε από ένα τέτοιο σενάριο; Τροφή για σκέψη. Συνεχίζουμε. Το "Faded and Fleeted" θα μπορούσε να μην υπάρχει καν, καθώς εξελίσσεται σε ένα σύντομο και μάλλον αδιάφορο σεμινάριο περί της ένταξής πνευστών στην ψυχεδελική rock, υπηρετώντας αποκλειστικά και μόνο το tracklisting.
Το ακροτελεύτιο κομμάτι του δίσκου "Webbed Boots" αφήνει κάποιες υπόνοιες σε φίλους και εχθρούς για το άμεσο μέλλον του σχήματος, με τις αναφορές να εστιάζονται στους συμπολίτες Russian Circles και Yakuza (θεοί). Tα φωνητικά τύπου spoken word της εκλεκτής καλεσμένης Marie Davidson (Ninja Tunes) κουμπώνουν ιδανικά στο πειραματικό και θολό πνεύμα του κομματιού. Στο σημείο αυτό θα έρθει ένα επικότατο και μεταλλικότατο riff να φυσήξει την ομίχλη μακριά. Εκεί θα αναρωτηθείς, τι διάολο έγινε τώρα! Εν κατακλείδι, το "Solace" των Rezn είναι ένα περίεργο πλάσμα και χτυπάει στα δόντια δόγματα και στεγανά της βαριάς rock μουσικής. Το σίγουρο είναι πώς μαζεύει τριγύρω του ομίχλη και ζέχνει μυρωδιά καπνού από την θράκα. Ιδανικά θα υπάρξει -τουλάχιστον για φέτος- το καταφύγιο ή το μέρος γαλήνης (solace) όπου θα επιστρέφουμε ξανά και ξανά, ειδικά, όταν οι καταστάσεις θα έχουν θολώσει.
