Okwaho

Για να εξηγήσω την κάπως μυστηριώδη εισαγωγή, θα μας ταξιδέψω πίσω στην υπέροχη ταινία "The Young Poisoner’s Handbook" όπου ο πρωταγωνιστής διορθώνοντας κάποιον άλλον, εξηγεί ότι η πραγματική σημασία της φράσης "Vulpes pilum mutat, non mores" είναι η άνωθεν. Έτσι και οι Okwaho, που δανείζονται το όνομα του λύκου από τη διάλεκτο των Μοϊκανών, επιστρέφουν με το δεύτερο δίσκο τους πιο καλογυαλισμένοι μα παράλληλα πιο μανιακοί και συγκροτημένοι κατά πολύ. Πιστοί στον post-sludge ήχο που έχουν καθιερώσει, μα εμπλουτισμένο με νέα μουσικά στοιχεία που πλέον ανταποκρίνονται στις επιρροές της τριάδας με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Η συνεκτικότητα των Okwaho δεν εντοπίζεται μόνο στη μουσική τους. Με την ομώνυμη κυκλοφορία τους του 2018 και μέσα από τα κομμάτια "Fuck Your Gods" - "Kill Them Fascists", το συγκρότημα έθεσε ηχηρές βάσεις για τις θέσεις του και την τόλμη του να προβάλλει το κοινωνικοπολιτικό στοιχείο στη μουσική του όχι διακριτικά και υποδόρια, μα προτάσσοντας το σε δομικό στοιχείο της μουσικής κοσμοθεωρίας του. Το "The Usurper Regime" αποτελεί συνθηματική επίθεση εναντίον της καταστολής προσφυγικών ρευμάτων. Χιλιάδες ζωές χαμένες στη θάλασσα, που η τύχη παίρνει την απόφαση για το αν ο θάνατος θα τις οδηγήσει σε πολεμικό η υγρό τάφο.

Και πανάθεμά με, η μουσική των Okwaho είναι φτιαγμένη για να περιγράψει αυτές τις εφιαλτικές πραγματικότητες όπως και εγώ θεωρώ ότι τους αρμόζουν. Οργισμένο, επιθετικό, εκνευρισμένο με τον κόσμο που ζούμε sludge, πλέον εμποτισμένο με πάρα πολύ post-metal, ατμοσφαιρικό black αλλά και τα ευθέως συνδεδεμένα με το sludge, doom μέρη του. Παρόλο που ξεκίνησαν από ένα sludge αυθεντικότερο και θυμίζοντας έντονα Eyehategod, το "The Usurper Regime" τους δίνει αύθονα εύσημα στην ποικιλία των ερεθισμάτων που έχουν καταφέρει να ενσωματώσουν. Επιδειξιομανώς, το "What A Wonderful Hell" στη μέση του δίσκου, ίσως το πιο Okwaho κομμάτι από τις εφτά συνθέσεις που απαρτίζουν το "The Usurper Regime", θα ήταν μια καταπληκτική εισαγωγή του νέου ακροατή στο συγκρότημα. Ομοίως, το εναρκτήριο "The Burden Of Thousand Murders" ακολουθεί την ευλογία των εκπληκτικών εναρκτήριων sludge κομματιών της εγχώριας σκηνής για φέτος, μαζί με τα "B52" των Last Rizla και "We Have Nothing" των Allochiria. Το συγκεκριμένο όμως αγριεύει απότομα και ανορθώνεται στε post-sludge ύμνο, με τον τόσο χαρακτηριστικό του ρυθμό και riffs.

Μεγάλη σανίδα σωτηρίας που λειτουργεί ως σχεδία στον ωκεανό του θανάτου, τα φωνητικά του Γιώργου που θυμίζουν μια σατανική σύμπλευση Cult Of Luna και Thou, αναδεικνύουν τις μουσικές συνθέσεις σε θυελλώδη μανιφέστα. Αν θες να απολαύσεις το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό και παράλληλα την πιο doom σύνθεση των Okwaho, το "Safe In Enslavement" θα σε προβληματίσει θετικά. Το κομμάτι, που θα μπορούσε να αποτελεί συνώνυμο των refugee camps, εκθέτει τη θρηνωδία αυτών των χώρων μέσα από το καταλληλότερο είδος μουσικής, όπου μέσα σε δέκα λεπτά, περνά από μπροστά σου ο ζόφος ο ίδιος. Η δύναμη όμως των Okwaho ως προς τη χρήση φωνητικών δεν είναι μόνο αυτό που έχουν, αλλά και στο πως επιλέγουν να το χρησιμοποιούν. Και εξηγώ: δεν είναι όλες οι φωνές για όλα και αυτό το δεδομένο πολλά συγκροτήματα αρνούνται να το αποδεχτούν ή τα Εγώ κάποιων τραγουδιστών αρνούνται να το βάλουν σε χρήση. Εντελώς αντίθετα, οι Okwaho δεν διστάζουν να καλέσουν άλλες φωνές για να προσφέρουν αυτό ακριβώς που η εκάστοτε σύνθεση τους χρειάζεται κι ας έχουν ήδη μια φωνή υποδειγματική για τα ιδιώματα με τα οποία καταπιάνονται.

Αυτό μας φέρνει σε πρώτο χρόνο στο bonus κομμάτι "Okwaho Black", που αποτελεί επανηχογράφηση παλαιότερης δημιουργίας. Με τη φιλοξενία του Kalidor των Enthroned Serpent, το "The Usurper Regime" κλείνει με ένα υποδειγματικά αιχμηρό, αυτοπροσδιοριστικό κομμάτι από το πρόσφατο παρελθόν που παντρεύει το black με το sludge σε μια από τις καλύτερές του προσμίξεις. Μια ανάμνηση του τότε εντός του τώρα. Σε δεύτερο χρόνο, τα "The Mermaid A. The Journey" και "The Mermaid B. The Drowning" συναποτελούν ένα διμερές, σπαρακτικό και κατά βάσει post-metal κομμάτι. Ακολουθώντας την ιστορία μιας προσφύγισσας, βάφει την ψυχή σου μαύρη με την αυτούσια ιστορία που αφηγείται η φωνή της Amy Rebecca Clarke Lens στο πρώτο μέρος. Μόνο για να την αποτελειώσει το δεύτερο μέρος όπου σαν την ίδια τη θάλασσα, η πολυτάλαντη Alice Wonderland (το λαρύγγι των ανερχόμενων Breeding The Shadows και το χέρι πίσω από πολλούς πίνακες που κοσμούν εκπληκτικά εγχώρια εξώφυλλα), ρουφάει με τη φωνή της τη ζωή των αδικοχαμένων. Στα "The Mermaid..." νιώθεις πως η ίδια η φύση λυπάται που αναγκάζεται, στο πλαίσιο της ασταμάτητης ροής της να παρασύρει ανθρώπους που δεν τους άξιζε. "My name is Mina, I’m five years old, [...] I am a mermaid now…" Ο πόνος για την εξαναγκαστική προσφυγιά εντός του "The Usurper Regime", είναι πραγματικός, δεν αποτελεί κάποιο έρεισμα για προσποιητή κοινωνική ευαισθητοποίηση, αλλά μια πηγαία ανάγκη έκφρασης της δυσφορίας του ιστορικού περίγυρου μέσα από τη μουσική.

Για να ξεφύγουμε λίγο από το συναισθηματικό βάρος του δίσκου, ένα λαμπρό του στοιχείο ακόμη είναι και η παραγωγή του. Στο "The Usurper Regime" κάθε μικροτονικότητα ξεχωρίζει και γίνεται αισθητή ακόμη κι αν μιλάμε για λεπτομέρεια, ενώ τα κρουστά του Αντρέα και το «αριστερό χέρι» του Bob στις χαμηλές συχνότητες λαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο σε κάθε σημείο που αυτό είναι απαραίτητο. Διάολε, το "The Usurper Regime" είναι ένας δίσκος που πρέπει να ακουστεί και κατ’ εμέ, ακόμη και να φιγουράρει σε λίστες χρονιάς. Από την τελευταία ηχητική γωνίτσα μέχρι και το νεκροζώντανo του εξώφυλλο, η δεύτερη δισκογραφική προσπάθεια των Okwaho είναι ένα σύνολο κομματιών που μεταθέτουν το σύγχρονο ήχο του sludge εκεί που για μένα οφείλει να μεταβεί. Κοινωνική δυσφορία μεταμορφωμένη αριστοτεχνικά σε ζοφερή τέχνη. Το αγαπημένο μου.

Bandcamp