Blood Ceremony

Λίγο πριν τους ξεχάσουμε, λίγο πριν αναρωτηθούμε μα τι να κάνουν αυτές οι ψυχές, οι Blood Ceremony μας χτύπησαν την πόρτα και όχι το κουδούνι για να μην κάνουν φασαρία και μας ανακοίνωσαν τα μαντάτα του νέου δίσκου τους. Έτσι, χαλαρά. Τι κάναμε την πόρτα; Διάπλατα την ανοίξαμε. Αν την κλείσαμε;

Όταν το εναρκτήριο τραγούδι έχει τον τίτλο "Hellfire Club" δεν κλείνεις πόρτες. Ίσα ίσα που τις αφήνεις ορθάνοιχτες να μπει κι άλλος κόσμος. Με το πρώτο τους single έρχεται η επιβεβαίωση που δεν τη σκεφτόσουν ούτε την αναζητούσες: Μια χαρά τους πάει το ύφος του προηγούμενου δίσκου και δικαίως το διατηρούν.

Όσο προχωράνε οι συνθέσεις, τόσο η ευφορία χτυπάει κόκκινο. Με την οκνηρία στον ρυθμό του "Eugenie" που δίνει τεράστια άπλα στους μουσικούς να παίξουν μπάλα με solo σαξόφωνο, με την χίπικη και χορευτική ανεμελιά του "Lolly Willows" που μετατρέπεται άξαφνα σε Witchcraft περιοπής, με το μεγαλείο του "The Bonfires of Belloc Coombe".

Ένα τραγούδι που μπαίνει σε περίοπτη θέση, όχι μόνο της δισκογραφίας των Καναδών, αλλά και της doom/rock/psychedelic σκηνής. Ένα οργιώδες τραγούδι που θα προτιμούσα για πρώτο single. Ένα τραγούδι που θα έκλεινα μαζί του το "The Old Ways Remain" και δεν θα το «χαραμούσα» στη μέση της διάρκειάς του. Γιατί;

Νομίζω η συνέχεια είναι και η απάντηση. Η μπάντα μπήκε με φόρα και δεν μ’ άφησε να πάρω ανάσα. Και που ΄ναι το κακό θα μου πεις. Φανέρωσε όλα τα δυνατά της χαρτιά μεμιάς. Δεν είναι πως κάνει κοιλιά ο δίσκος μετά. Είναι αυτή η παράμετρος που φαινομενικά μοιάζει ακίνδυνη, αλλά τελικά έχει τεράστια σημασία: Η σειρά των τραγουδιών.

Όταν κρατάς τα λιγότερα δυνατά για το φινάλε, μένει μια χαζομάρα στη φάτσα μου. Βάλτα έτσι που να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον μέχρι τέλους. Σκέφτομαι διαρκώς μια υποθετική ανακατανομή στις πλευρές του βινυλίου και το τελικό αποτέλεσμα μου ακούγεται πολύ διαφορετικό. Δώστε 3-4 λεπτά χαλάρωσης και μετά πάρτε μας τα μυαλά και τα λεφτά. Όχι σερί.

Μην παρεξηγηθώ. Γκρινιάζω γιατί είμαι βλαμμένος, όχι γιατί το άλμπουμ δεν είναι υπέροχο. Η αναμονή άξιζε και με το παραπάνω. Είναι που τιγκάραμε και έκλεισα την πόρτα στους υπόλοιπους επίδοξους εισβολείς. Είναι που δεν βάζεις στη σειρά τρεις mid/down tempo συνθέσεις μωρέ. Κουκούτσι μυαλό δεν έχετε.