Ανασκόπηση 2022: Doom / Stoner / Sludge / Heavy Rock

We hear less than we desire and more than we deserve

Πριν από ένα χρόνο μια κυρία είχε την τιμητική της στην κινηματογραφική εισαγωγή του άρθρου και φέτος μας δόθηκε η ευκαιρία να μεγαλώσουμε το σερί και μάλιστα εις διπλούν. Την καρδιά μας κέρδισε η Mia Goth (και κατ’ επέκταση ο Ti West) με τα αιματοβαμμένα "X" & "Pearl". Λογικά θα τριτώσει το καλό με το επερχόμενο "MaXXXine", που μακάρι να βγει μέσα στο 2023 για να μη χαθεί η gore σειρά μας.

Spotify playlist

Zombie Hour
Βετεράνοι και larger than life περσόνες που αρνούνται πεισματικά τη συνταξιοδότηση

Nebula

Η προ τριετίας επανεμφάνιση των Καλιφορνέζων, δεν ήταν one night stand. Φαίνεται πως έχουν όρεξη κι ιδέες με το "Transmission From Mothership Earth" που φαντάζει ικανό με τη συμπαράσταση μερικών ακόμα κυκλοφοριών να διατηρήσει την desert/stoner rock σκηνή στο μουσικό χάρτη.

Candlemass

Περασμένα μεγαλεία να τα θυμάσαι; Ή απλώς διατήρηση του μύθου; Κάπου στη μέση βρίσκεται η απάντηση, που δεν μπορεί να ονομαστεί αλήθεια. Οι Σουηδοί δεν μεγαλουργούν, μήτε παραπαίουν. Δηλώνουν παρόντες με τις καλές και με τις αδιάφορες στιγμές τους. Βλέπεις δεν υπάρχει πλέον κι αυτό το υποκατάστημα των Avatarium.

Brant Bjork

Το "Bougainvillea Suite" είναι ένας από τους δίσκους που αναφέρθηκαν λίγο πιο πάνω στους Nebula. Η χαλαρότητα και η φαινομενική οκνηρία του Brant Bjork, εξακολουθούν να προσφέρουν ξέγνοιαστες στιγμές. Δεν χρειάζονται και πολλά περισσότερα για ν’ απολαύσεις την αγαπημένη σου μουσική, ακόμα κι όταν αυτή έχει χάσει την δυναμική της.

Crowbar

Το "Zero And Below" δείχνει ότι δεν έχουν τίποτα να αποδείξουν, αλλά και τίποτα να φοβηθούν. Αν θες αυτό το σάπιο, το βραχνό, το γεμάτο λάσπη metal, πρέπει απαραιτήτως να έρθεις προς αυτούς. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να απογοητευτείς. Είναι εγγύηση ρε οι τύποι. Αυτό το groov-άτο metal του νότου είναι δικό τους και κερδισμένο με το σπαθί τους εδώ και δεκαετίες.

Melvins

Εναλλακτικό και πειραματικό που καταλήγει σε αυτό το δικό τους sludge που έχουμε αγαπήσει. H μπάντα δεν σταματάει να δημιουργεί. Πρακτικά προσθέτουν νέα κομμάτια στη setlist των συναυλιών τους. Οι Melvins είναι μια από τις καλύτερες μπάντες που υπάρχουν εκεί έξω. Επέστρεψαν στην Amphetamine Reptile Records μετά από εικοσιπέντε χρόνια. Έχουμε να κάνουμε για ένα reunion. Στο πρώτο κομμάτι παίζει μαζί τους και ο Dylan Carlson από τους Earth. Προφανώς και ο τίτλος (Bad Mood Rising) θυμίζει Sonic Youth . Το όμορφο είναι ότι κάθε κομμάτι από τα έξι, έχει να δώσει και κάτι διαφορετικό.

Check also: Monster Magnet - Test Patterns Vol. 1, Pike Vs. The Automaton

 

The Bells of Acheron
Groovy & πένθιμες καμπάνες του Doom

Spiritus Mortis

Οι πρωτομάστορες του φινλανδικού doom συνεχίζουν να συνθέτουν μουσικάρες και χωρίς τον αγαπημένο Albert Witchfinder. Το "The Great Seal" έχει 3-4 ύμνους μέσα, έχει όμως κι ενίοτε υπερβάλλουσα θεατρικότητα εκ μέρους του τωρινού τραγουδιστή που κρατάει τα μπόσικα μιας υποσχόμενης απογείωσης.

Friends Of Hell

Albert Witchfinder εδώ, με φώναξε κανείς; Φίλοι από την Κόλαση, όνομα και πράμα. Δεν αποδέχονται τον όρο doom metal, προτιμούν το mid-tempo heavy metal. Μοχθηρό, με όλα αυτά τα στοιχεία που το έκαναν ελκυστικό εκείνα τα χρόνια: Σατανάδες, μάγισσες, κόλαση, φέρετρα και παλουκωτές. Δικοί μας άνθρωποι, τους αγαπάμε.

Messa

Για να σπάσει λίγο το παραδοσιακό doom. Η μπάντα που μας φώναζε «ερχόμαστε», τους ακούγαμε αλλά δεν το πιστεύαμε και πολύ. Κι όμως, το "Close" δεν είναι επ’ ουδενί "and yet so far". Είναι η μετάβαση από τ’ αλώνια στα σαλόνια. Είναι από τους ελάχιστους δίσκους που θα μας κάνουν να κάτσουμε στο ίδιο τραπέζι με τους προγκρεσιβάδες. Εις το επανιδείν κύριοι & κυρίες.

Famyne

Όλα είναι εδώ: το πελώριο πρώτο riff που ξυπνάει το άγιο φάντασμα των Cathedral, τα τρομερά παιξίματα από όλη την μπάντα, η ονειρική φωνή του Tom Vane. Το "II: The Ground Below" είναι ίσως το αξιότερο τέκνο του βρετανού doom metal βασιλιά. Ξυπνάει αναμνήσεις και συνάμα χαράζει εκ νέου τον δρόμο.

The Otolith

SubRosa are dead, long live the Otolith. Η εισαγωγή του "Sing No Coda" είναι ό,τι πιο ανατριχιαστικό, spooky και ψαρωτικό έχουμε ακούσει από την εποχή αυτού εδώ. Ε, με το που μπήκαν και τα φωνητικά…κλειδώσαμε. Το "Folium Limina" το αδικήσαμε, δεν το ακούσαμε όταν έπρεπε. Ζητάμε επανάληψη της ψηφοφορίας. Σχωρέστε μας.

Check also: Sahg - Born Demon, Mizmor - Wit's End

 

Take as Needed for the Pain
Σύγχρονες, βαριές και σάπιες sludge metal ιδέες

Ken Mode

Ένα σαξόφωνο δεν κάνει την διαφορά, αλλά το άνοιγμα του "Null" με τις κόρνες και τα ουρλιαχτά του πνευστού είναι εντυπωσιακό. Γενικότερα αρέσει αυτή η industrial κατεύθυνση που πήρε το συγκρότημα και φαίνεται ότι διατηρούν μια τίμια σταθερότητα στην ποιότητα τους. Ο δίσκος είναι καλοδουλεμένος. Το μελαγχολικό τέρας που ονομάζεται "Lost Grip" κάπου στη μέση κάνει ζημιές. Η λασπώδης παραφωνία μιας νέας ηχητικής ατμόσφαιρας που καλλιεργήθηκε εδώ, ακούγεται υπέροχα. Όλα ακούγονται βαριά, τραγικά και κάπως τρομακτικά.

Hexis

Επιφανειακά, τo "Aeturnum" ακούγεται ακριβώς το ίδιο με παλαιότερους δίσκους των Hexis. Η μουσική τους ειναι έντονη, καταπιεστική, βάναυση και μαυρισμένη. Τα κομμάτια δεν είναι άμορφα κοτρόνια καταστροφής, είναι ποικίλα και καλά κατασκευασμένα. Αν και όλα φαίνονται σταθερά και ίδια. Η μπάντα καταφέρνει να σε κρατάει σε εγρήγορση. Πολλές διακυμάνσεις στην ταχύτητα, τον θόρυβο και την ένταση, παρόλο που το συνολικό ηχητικό τοπίο δεν αλλάζει πολύ τελικά.

OvO

Η εμπειρία στο "Ignoto" είναι πρωτόγνωρη και μυστικιστική καθώς το ντουέτο ανακατεύει τύμπανα, φωνητικά και θόρυβο σε κάτι νεφελώδες και σκοτεινό. Χωρισμένο σε δύο μέρη με τέσσερα κομμάτια το καθένα, τα "La Morte Muore" και τα "Distillati Di Tenebre", είναι ο εφιάλτης ενός underground φρικιού, που αψηφά κάθε ευαισθησία. Κάτι από sludge, drone και μετά black metal με μια απόλυτη ιδιοφυΐα και εξυπνάδα. Πάντρεμα ενός θεμελιώδη υπνωτισμού με άγριους ηχητικούς πειραματισμούς.

Helms Alee

Ακόμα πιο εναλλακτικοί και πειραματικοί από τα συνηθισμένα οι Αμερικάνοι στο "Keep This Be The Way" θα ψυχαγωγήσουν κυρίως τον οπαδό τους και μετέπειτα τον τυχερό ακροατή που θα βρεθεί στο διάβα τους. Eχει όμορφα στοιχεία, alternative, sludge, noise rock, post-metal, μέχρι και grunge που ξεπηδούν περήφανα και γεμίζουν το χώρο με άγριες και όμορφες (ή παράφωνες) μελωδίες. Είναι τόσο όσο εναλλακτικοί, εμπλουτίζουν το ρεπερτόριο τους μόνιμα με καινούργιες ιδέες και συνήθως δεν ξέρεις που να τους κατατάξεις. Κρατάμε ότι γίνονται εύκολα απολαυστικοί.

Abraham

Aυτό που κάνουν οι Abraham στο νέο τους άλμπουμ είναι καλύτερο από οποιοδήποτε άλλο συγκρότημα που μπλέκει μέσα σε μια αποκαλυπτική ατμόσφαιρα sludge, doom, post και black metal. Το "Débris De Mondes Perdus" είναι ένα δείγμα ισορροπίας μεταξύ πολλών διαφορετικών παρακλαδιών. Σε σημεία θυμίζει Neurosis, αλλού είναι επίμονο και εκρηκτικό. Απαιτητικά τύμπανα και καυστικές κιθάρες που κάνουν το άκουσμα σκουριασμένο και αιχμηρό. Είναι απωθητικό με έναν καλό τρόπο. Είναι ανήσυχο, αλλά όχι υπερβολικό. Προκαλεί υγιή κάθαρση συναισθημάτων. Βγάζει θλίψη.

Check also: MoE - "The Crone", Stake - "Love, Death And Decay"

 

No One Deserves Happiness
Μινιμαλισμός, επανάληψη και θόρυβος περασμένα μέσα από βαριές drone metal κιθάρες

The Body & OAA

Οι The Body και ο ηλεκτρονικός παραγωγός OAA, δηλαδή ο AJ Wilson, παρουσιάζουν το "Enemy Of Love" που ο θόρυβος του ζορίζει. Είναι επίπονο και πολύ βαρύ. Παραμορφώσεις και έντονο noise με πειραγμένα ουρλιαχτά και βιομηχανικά ηλεκτρονική ατμόσφαιρα που δυστυχώς σε κάποια σημεία ακούγεται μονοδιάστατο. Είναι σαν μια μίξη power noise με βαρύ drone metal της σχολής Sunn 0))). Δεν μπορεί να αρέσει σε όλους. Δεν γίνεται να αρέσει και να γίνει ανεκτό από πολύ κόσμο. Γενικά το είδος δεν φτιάχνει εύκολους δίσκους αλλά αυτό εδώ είναι ακραία πειραματικό και σίγουρα δεν απευθύνεται σε πολλούς. Ειναι όμως ενδιαφέρον και γοητευτικό.

Author & Punisher

Φαινομενικά η πιο προσβάσιμη και ευαίσθητη στιγμή του Tristan Shone ακούγεται φέτος στο "Krüller". Οι Author & Punisher, συνθέτουν πειραματική drone/industrial μουσική η οποία πηγάζει από αυτοσχέδιες μηχανικές κατασκευές και μουσικά όργανα του Shone, τα οποία ηλεκτροδοτούνται από κυκλώματα ηλεκτρικής παροχής με τα οποία τις συνδέει. Με προσοχή και εστίαση στα φωνητικά και πρόσθετα συνθετικά στοιχεία, το Krüller καταφέρνει να ξεχωρίζει έχοντας έναν πρωτότυπο ήχο. Η ατμόσφαιρα είναι αναμενόμενα πολύ βαριά, βομβιστική στην εκτέλεση και άκρως υλιστική σχεδόν σε όλο το έργο.

Vile Creature & Bismuth

Αυτή η συνεργασία βγάζει τρομερό θόρυβο. Τους Vile Creature τους γνωρίζαμε αλλά φέτος στο Roadburn παρουσίασαν με τους Bismuth το μονοκόμματο σαραντάλεπτο κτήνος του "A Hymn Of Loss And Hope". Αυτός λοιπόν είναι ενας πειραματικός συνεργατικός δίσκος γεμάτος θορύβους και drones που χαρίζει στο drone metal όσο sludge σαπίλα και doom θλίψη του λείπει. Δεν είναι απόμακρο και αποκρουστικό. Είναι τραβηγμένο. Έντονο και δυνατό. Και κυρίως είναι σάπιο και βαρύ.

Boris

Αυτό ήταν μια κυκλοφορία έκπληξη. Δεν είναι ο μοναδικός δίσκος που κυκλοφόρησαν φέτος οι Ιάπωνες, αλλά το "Fade" κινείται ξεκάθαρα προς τον drone metal ήχο. Εκεί που παλιότερα η μπάντα έχει μεγαλουργήσει. Είναι σίγουρα ένα από τα πιο βαριά album της πρόσφατης δισκογραφίας τους. Ουσιαστικά ακούμε έξι σκληρά, αργά, βαριά, θορυβώδη και επίπονα κομμάτια. Σαπίλα, βόμβοι, πυκνή ατμόσφαιρα κι ένα ας μου επιτραπεί ο όρος, shoegaze άγγιγμα πίσω από drone πειραματισμούς.

Nadja

Άλλος ένας καλλιτέχνης με πάρα πολλές κυκλοφορίες (και σαν Aidan Baker) αυτή τη χρονιά (και πάντα). Ειναι ασταμάτητος. Σε βαθμό που μερικές φορές κουράζεσαι να τον ακολουθήσεις. Το "Labyrinthine" όμως αξίζει λίγο περισσότερο προσοχής. Τέσσερα εκτεταμένα κομμάτια ατμοσφαιρικού, ακραίου και θορυβώδους doom/sludge/drone metal, το καθένα με διαφορετικό guest τραγουδιστή: Alan Dubin (Gnaw, Khanate), Rachel Davies (Esben & The Witch), Lane Shi Otayonii (Elizabeth Color Wheel) και Dylan Walker (Full of Hell). Δεν σε έπεισαν ήδη τα ονόματα; Βουρ στο ψητό.

Check also: Sum Οf R - "Lahbryce", PYLAR - "Abysmos"

 

Blues for the Red Sun
Τα αποπαίδια του stoner, heavy & psychedelic rock

Clutch

Μια πισινή την κρατάγαμε η αλήθεια είναι. Η διάψευση ήρθε πανηγυρικά μιας και το "Sunrise On Slaughter Beach" δεν είναι απλώς καλύτερο του αναμενομένου. Είναι η τρανταχτή απόδειξη του να μη χάνεις την πίστη σου, ειδικά σε μια αγαπημένη μπάντα που έχει δώσει ελάχιστα δικαιώματα μέχρι τώρα. Σχωρέστε μας #2.

Kryptograf

Αναπληρώνουν ένα τεράστιο κενό οι κύριοι. Και όχι μόνο όσον αφορά μια μπάντα, μιλάω για είδος, για μουσική σκηνή. Που μια φορά κι έναν καιρό, μας πήρε και μας σήκωσε και τώρα απλά αναπνέει. Θέλει η μουσική σκηνή του Έρεμπρο να κρυφτεί και το "The Eldorado Spell" δεν την αφήνει, με τους Black Sabbath και Pentagram να στέκουν αγέρωχα καθ’ όλη τη διάρκεια όντας οι αδιαπραγμάτευτοι πρωταγωνιστές.

Elder

Το "Innate Passage" είναι ένας δίσκος που θα αγαπήσουν οι λάτρεις της προοδευτικής πλευράς της heavy psych αναβίωσης, ενώ εξακολουθεί να έχει την χαρακτηριστικότατη σφραγίδα των Elder που επηρεάζει νέους καλλιτέχνες εκεί έξω. Πάνω απ’ όλα, όμως, φαίνεται πως για πρώτη φορά αφήνονται ολοκληρωτικά και δίχως αιδώ στην τεράστια παρακαταθήκη των Motorpsycho.

Stöner

Η δεύτερη δισκογραφική σύμπραξη Brant Bjork & Nick Oliveri υπό το Stöner όχημα, είναι αυτό ακριβώς που προσδοκάς: Το μουσικό πάντρεμα της γκρούβας του ενός με την πιο επιθετική προσέγγιση του άλλου. Το "Totally…" είναι κατασταλαγμένο ως προς τις προθέσεις του και δεν διεκδικεί δάφνες που δεν του αναλογούν, παρά μόνο την αγάπη μας.

Earthless

Αφού τα είπαν μια χαρά στον Jimi τον Hendrix στο πρόσφατο δισκογραφικό τους παρελθόν κι εκείνος τους άκουσε ευλαβικά, τώρα είπαν να πάρουν την ευλογία κι από άλλους τιτάνες. Έστω κι εν τη απουσία του Robert του Plant. Είναι το "Night Parade Of One Hundred Demons" στα top του 2022; Βεβαίως.

Check also: Colour Haze - Sacred, My Sleeping Karma - Atma

 

Θα σας δείξω εγώ, θα δείτε τι θα πάθετε
...ή αλλιώς, της Ελλάδος τα παιδιά

The Temple

Το καλύτερο doom metal του 2022 είναι δικό μας. Το "Of Solitude Triumphant" συνταράσσει τα σωθικά μας με «καταραμένη» αισθητική και άποψη, την εμπλουτίζει με επικές / μαύρες προσθήκες και στέκεται ψηλά, πατώντας γερά με πόδια σαν από τσιμέντο. Χρειαζόμασταν τέτοια κατάνυξη; Σε έναν τέτοιο ναό, προφανώς και ναι.

Doomocracy

Ένας από τους καλύτερους doom/progressive metal δίσκους, είναι κι αυτός δικός μας. Οι Ηρακλειώτες πήραν μια μικρή, κλειστή ηχητική στροφή σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν τους και δικαιώθηκαν απόλυτα. Η σουηδίλα του "Unorthodox" είναι εμφανής κι άλλο τόσο είναι η υποδειγματική δουλειά στον τομέα της παραγωγής. Μπάντα που εξελίσσεται, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.

Half Gramme Of Soma

Η δισκογραφική επιστροφή της μπάντας ήρθε με τον καλύτερο τρόπο. Το "Slip Through The Cracks" περιέχει εξαιρετικές συνθέσεις, πολύ ενδιαφέρουσες ιδέες τόσο στις κιθάρες όσο και στο rhythm section ενώ γενικότερα αποπνέει έναν αέρα εξέλιξης. Πατώντας στιβαρά με το ένα πόδι στην ψυχεδέλεια των '70s και με το άλλο στον σύγχρονο ήχο δείχνουν ικανοί να κρατήσουν, μαζί με άλλους, τη σκηνή ζωντανή και δυνατή.

Deaf Radio

Οι Deaf Radio, δίχως να πρωτοτυπούν σε κανένα σημείο της μουσικής τους σε σύγκριση με ό,τι ακούμε εκεί έξω, καταφέρνουν τον στόχο τους: να μας δώσουν έναν ήχο που είναι πολύ πιο προσωπικός, πολύ πιο δικός τους απ’ ό,τι πριν. Με το "Arsenal of Hope" σε προκαλούν να χορέψεις, μα ταυτόχρονα παραμένουν άκρως ατμοσφαιρικοί.

Naxatras

Οι Θεσσαλονικείς με το "IV" κάνουν ένα βήμα προς τα εμπρός, εξελίσσονται και μεγαλώνουν το όνομά τους. Έκαναν κίνηση ματ με το τέταρτο μέλος/πληκτρά και παραδίδουν μια άκρως ενδιαφέρουσα κυκλοφορία, η οποία είναι μάλλον η πιο πολυσυλλεκτική τους μέχρι τώρα. Η ψυχεδέλεια και το 70s prog είναι win win κατάσταση.

Check also: The Same River - Weight Of The World, Kokkinià - The Last Are Lost From The List

 

Virginity Is a Sin
Πρώτα ολοκληρωμένα βήματα από νέοπες που πλέον ενηλικιώθηκαν

Early Moods

Αν πιάναμε το ζύγι για το προς τα πού κλίνει περισσότερο ο δίσκος, η μεριά του doom θα ορθωνότανε ψηλότερα. Οι NWBHM τζούρες είναι τόσο αναζωογονητικές και καίριες, ώστε να μιλάμε για εκπλήρωση του οράματος της μπάντας. Doom / heavy metal λοιπόν για την ακρίβεια και αφήστε το repeat να κάνει τη δουλειά του.

Holy Witch

Δεν έβγαλαν λέει φέτος δίσκο οι Uncle Acid. Ναι καλά. Το "Levitating" είναι εξαιρετικό ακόμα και στα όρια της σύγκρισης. Αν υπάρχει ένα στοιχείο που κάνει τη διαφορά, είναι η αντικατάσταση της Beatles ατμόσφαιρας με την fuzz ψυχεδέλεια. Εκεί ναι, η σύμπραξη αυτής με τους Black Sabbath, βγάζει λίγο από το ιδιοφυές και συνάμα ταλαιπωρημένο μυαλό του Paul Chain.

Large Plants

Εδώ θα κλέψουμε λίγο μιας και δεν είναι πρώτη εμφάνιση, αλλά το αξίζει. Η νέα μπάντα του Jack Sharp, πρώην frontman των Wolf People, συνεχίζει περίπου από κει που μας αποχαιρέτησαν. Το "The Carrier" έχει την ψυχεδέλεια, το εγγλέζικο folk και το fuzz εκείνο που μετριάζουν τη μελαγχολική φύση του και το κάνουν ακόμα κι εθιστικό.

Pyrithe

Το ντεμπούτο των Αμερικάνων είναι βάρβαρο. Τις περισσότερες φορές. Το "Monuments to Impermanence" φέρνει σε πρώτο πλάνο το sludge και σε χτυπάει από τοίχο σε τοίχο. Είναι φωνακλάδικο και μόνο περιστασιακά έχει κάποια post-doom περάσματα, ικανά να πάρεις μια ανάσα προτού σε αρπάξουν και πάλι από το λαιμό.

Mister Earthbound

Κάνει ομοιοκαταληξία το Swamp Rock με το "Shadow Work"; Μια χαρά κάνει και δε θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστό το είδος με τον τίτλο του δίσκου. Οι Αμερικάνοι μας συστήνονται με heavy blues ύφος, ψυχεδελικές μελωδίες που παντρεύονται με τις πρώτες Pentagram μέρες και το αποτέλεσμα είναι σχεδόν ειδυλλιακό. Για μερακλήδες που γουστάρουν να χάνουν στο στοίχημα.

Check also: Heriot - Profound Morality, Caracara - Vagrant Witness Cantos

 

  • SHARE
  • TWEET