Ultha

Οι Γερμανοί Ultha αποτελούν ένα από τα όχι και τόσο κρυφά μυστικά του σύγχρονου black metal. Την τελευταία δεκαετία, το συγκρότημα έχει καταφέρει με τα τρία full length του και όχι μόνο, να οικοδομεί σταδιακά ένα όνομα στο underground, κινούμενο στα χωράφια του ατμοσφαιρικού post-black metal. Το "Converging Sins" του 2016 αποτελεί μια από τις παραγνωρισμένες κυκλοφορίες στο ιδίωμα, αδίκως, τα προηγούμενα χρόνια, ενώ το τελευταίο τους άλμπουμ μέχρι φέτος, "The Inextricable Wandering" βρήκε την μπάντα να ρίχνει το βάρος στην σύνθεση περίπλοκων ατμοσφαιρών. Η δισκογραφική τους επιστροφή, έπειτα από τέσσερα χρόνια με το "All That Has Never Been True", ήταν λοιπόν, δικαίως, μια από τις πλέον πολυαναμενόμενες κυκλοφορίες στο χώρο.

Από την άνοιξη που κυκλοφόρησε, το τέταρτο άλμπουμ της μπάντας έχει αποτελέσει μια κυκλοφορία που αργά αλλά σταθερά μεγάλωνε το εκτόπισμά της. Αυτό φυσικά, δεν είναι δικαιολογία ούτε και υπεκφυγή που δεν παρουσιάστηκε στην ώρα της μέσα από τον ιστότοπό μας. Με το 2022 όμως να κατευάζει αυλαία προ των πυλών, θεωρώ αδιανόητη παράλειψη να μην αρθρωθεί, και από αυτή τη διαδικτυακή γωνία, μια τοποθέτηση για ένα από τα κορυφαία άλμπουμ της σκηνής του για φέτος, ειδικά από τη στιγμή που μας έχει βασανίσει ηχητικά αρκετά μες την χρονιά. Οι Ultha, εξελίχθηκαν και μαζί ανέπτυξαν όχι μόνο τις δυναμικές αλλά και τις απαιτήσεις τους από τον ήχο. Σε μια εποχή όπου η σκηνή χτυπάει ανελέητα σε όλα τα (γεωγραφικά) μήκη και πλάτη, η μία ώρα μουσικής που αποκαλύπτουν οι Γερμανοί φαντάζει ως ένας απομονωμένος κόσμος με ισχυρή βαρυτική έλξη για να σε διατηρήσει εντός του κατάμαυρου πυρήνα του.

Το "All That Has Never Been True" επιτυγχάνει να είναι ταυτόχρονα τραχύ και ευαίσθητο, ψυχρό και ιδιαίτερα καυτό. Οι επτά συνθέσεις του διακατέχονται από μια ενιαία αισθητική, πράγμα λογικό μεν, η οποία όμως ξεπροβάλλει μέσα από τη σταθερή και αδιάκοπα επανερχόμενη συναισθηματική κατάσταση. Η εύκολη προσέγγιση θα ήταν αυτή της μελαγχολίας, όμως οι Ultha με τα αργά και ωμά τους riffs, που εναλλάσσονται με πνιγηρές μελωδίες πλήκτρων και σκόρπιων πειραματισμών, καλλιεργούν ένα εσωστρεφές και υποτονικό συναίσθημα, που παρά την απαλή του φύση, εν τέλει καταλήγει ιδιαίτερα αυτοτραυματικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επική τροπή που παίρνει η απόκοσμη γαλήνη του εκπληκτικού "Bathed In Lightning, Bathed In Heat" στο δεύτερο μισό, δίνει υπόσταση στους εκπληκτικούς στίχους δίχως παράλληλα να τραβήξει το βλέμμα από την δόμησή του κομματιού.

Πράγματι, οι μακροσκελείς συνθέσεις του "All That Has Never Been True", με εξαίρεση το στοιχειωτικό πεντάλεπτο εναρκτήριο "Dispel", διακατέχονται από ένα ισχυρό προνόμιο. Οι Ultha ενώ διατηρούν μια εντυπωσιακή ποιοτική και ηχητική ομοιομορφία, δεν επαναλαμβάνονται στιγμή, με τα μικρά υφολογικά τεχνάσματα που ενσωματώνουν όσο το άλμπουμ φτάνει προς το λυτρωτικό του φινάλε, πέραν του ότι αφήνουν υπόνοιες ενός χαλιναγωγημένου πειραματισμού, να αποδεικνύουν πως η προσέγγιση είναι χειρουργική. Το "Carrion (To Walk Among The Spiders)" θα φέρει στο μυαλό τις περιπέτειες των Wolves In The Throne Room αλλά θα διατηρηθεί σε ένα αστικό πλαίσιο, αντλώντας έμπνευση από το φόβο του ανομολόγητου.

Είναι όμως στιγμές όπως το "Haloes In Reverse" που επί σχεδόν έντεκα λεπτά ηχεί αμείλικτο. Το black metal των Ultha μπορεί σε στιγμές όπως στα μέσα αυτής της σύνθεσης να ηχεί παραδοσιακό και να επικαλείται την παραδοσιακή riff-o-λογία, αλλά δεν είναι τετριμμένο. Τα κομμάτια του "All That Has Never Been True", όπως και το εξώφυλλό του, αποτελούνται από στρώσεις μέχρι την τελική απογύμνωση. Με κάθε μουσικό θέμα να βρίσκεται σε μια θέση όπου ποιοτικά στέκει αυτόφωτο αλλά ενισχύει και το συνολικό αποτέλεσμα. Παράλληλα, κάθε νέο κομμάτι ηχεί πεισματικά και πιο απαισιόδοξο, με την καταβύθιση να συνεχίζεται.

Το post-black metal των Ultha είναι ουσιώδες και δίχως να αναλωθεί σε υπερβολές ή να διατυμπανίσει μια άποψη για χάρη της πρόκλησης, αλλά βλέπει τον υπαρξιακό φόβο και την άρνηση της πραγματικότητας ως δίοδο για να πει κάτι σύγχρονο. Παραδώσου στην ύπνωση του "Rats Gorged the Moon...and All Fell Silent" και αναρωτήσου ενώ ολοκληρώνεται ο δίσκος και βυθίζεσαι σε μια παρανοϊκή δίνη. Αν το ακραίο, κατάμαυρο metal που δεν φοβάται να αντιμετωπίσει εαυτόν ως μέσο μεταμόρφωσης, συνδιαλέγεται με τον υπαρξιακό τρόμο, τότε, δεν παραμένει επίκαιρο, και κυρίως απαραίτητο; Σχήματα όπως οι Ultha απαντούν καταφατικά, σηκώνοντας το βάρος της απόδειξης.

You see me but you never saw the side of love you didn't want to know.
A long lost dream with new veneer this silence is more than all my fear.

Bandcamp
Spotify
Youtube