Det Eviga Leendet

Οι Det Eviga Leendet (σ.σ. «το αιώνιο χαμόγελο» - παρμένο από τον τίτλο νουβέλας του Pär Lagerkvist από το 1920), αποφάσισαν να βάλουν τέλος στη σιγή χρόνων. Το σουηδικό black metal σχήμα, επιστρέφει τέσσερα χρόνια μετά το ντεμπούτο του "Lenience" με το δεύτερο άλμπουμ του, με σκοπό να παραδόσει άλλη μια ηχητική αποτύπωση μιας συγκεκριμένης ψυχολογικής κατάστασης. Το "Reverence" επιθυμεί να λειτουργήσει ως το ηχητικό ισοδύναμο της απομόνωσης και επικαλούμενο πνιγηρές ατμόσφαιρες, το πετυχαίνει ιδανικά.

Στο δεύτερο άλμπουμ τους, οι Det Eviga Leendet δίνουν έμφαση στη λεπτομέρεια. Το υπέροχο artwork αποτελεί δημιουργία του Johan G. Winther, o οποίος, όπως και με τη μουσική του, αναδεικνύει μια αρτιστική προσέγγιση της μοναξιάς, υπό ένα εκμοντερνισμένο πρίσμα. Στα φωνητικά δε, συναντάται ο Jacob Buczarski των Mare Cognitum, γεγονός που δίνει θετικό πρόσημο στην προδιάθεση. Οι κραυγές και η εκφορά της οδύνης την οποία επικαλείται, δεν κλέβουν την παράσταση, αλλά εναρμονίζονται, με το διαφορετικής υφής κλίμα των Σουηδών σε σχέση με το κορυφαίο, προσωπικό του σχήμα. Παράλληλα, σε τραγούδια όπως το κολασμένο "Estrange", ο συνδυασμός μουσικής και φωνητικών αγγίζει αξιοπρόσεκτα επίπεδα.

Κατά κάποιο τρόπο, το "Reverence" (σ.σ. «ευλάβεια») μου φέρνει στο μυαλό το "The Process Of Self-Becoming" των Φινλανδών Verge. Ακροβατώντας μεταξύ μελαγχολίας, τελετουργίας και καταθλιπτικής, ξηρής αισθητικής, το άλμπουμ στα 39 λεπτά του αποτελεί μια ωδή στη διαδρομή έναντι του σκοπού. Μπορεί στην περίπτωση των Σουηδών να μην υπάρχει κάποια αφοσίωση όπως αυτή στον Kierkegaard στην προαναφερθείσα σύγκριση, αλλά το "Reverence" δεν παύει να ηχεί ως ένα άλμπουμ ανώτερο των επιμέρους του. Οι Det Eviga Leendet ακολουθούν μια ολιστική προσέγγιση, όπου η κάθε σύνθεση ενσωματώνει το αίσθημα της προηγούμενης, οδηγώντας σε ένα φινάλε που αντί να λυτρώσει, επιβεβαιώνει την αισθητή πραγματικότητα.

Συγκεκριμένα, στις έξι συνθέσεις του δεύτερου έργου τους, οι Σουηδοί φροντίζουν να απομονώσουν ακροατές και ακροάτριες από το περιβάλλον. Η αποξενωμένη οπτική τους, εντείνεται, πέραν των προαναφερθέντων φωνητικών, από έναν εκπληκτικό κιθαριστικό τόνο, μια ορθή «απόκρυψη» των τυμπάνων μέσα στην ομιχλώδη μείξη, και από μελωδίες, οι οποίες δεν είναι ούτε επικές, ούτε μεγαλόπνοες. Φλερτάροντας με τις post εκδοχές του σύγχρονου black metal ήχου, οι Det Eviga Leendet ασπάζονται μια χειμωνιάτικη λακωνικότητα. Μετρημένα ξεσπάσματα, μαζεμένες διάρκειες, αλλά και ιδιαίτερες εναλλαγές θεματικών. Ο τρόπος που, στο "Retch" επικαλούνται τη γνώριμη παραδοσιακή οργή του ήχου είναι αξιοθαύμαστος, όπως και η ψυχική φθορά των μελωδιών του "Regret". Κάθε στιγμή του άλμπουμ, διακατέχεται από μια υποβόσκουσα, μα άμεσα αντιληπτή ένταση, η οποία ανά στιγμές το μετατρέπει σε άβολο άκουσμα, όπως συμβαίνει στα μέσα του "Visage".

Το εντεκάλεπτο "Yield" αποτελεί την κορυφαία στιγμή του δίσκου, λειτουργώντας σε δύο μέτωπα. Αρχικά, εντείνει την αντίθεση της αποφασιστικής πυγμής των υπολοίπων κομματιών με μια παραδομένη, καταδικασμένων ταχυτήτων δομή, και, κατά δεύτερον, επειδή πριν οδηγηθεί στην πεσιμιστική του κορύφωση εκκινεί με έναν χείμαρο αυτοκαταστροφής. Το "Reverence" είναι ένας δίσκος περισυλλογής, μια προσωπική υπόθεση. Δημιουργεί μια συνθήκη διαρκούς εξερεύνησης, η οποία είναι προορισμένη σε έναν ατέρμονο κύκλο αναζήτησης της γνώσης που κρύβουν τα σκοτάδια μας. Δεν ενδιαφέρεται για την αποδοχή και την ενσωμάτωση, αλλά για την καταγραφή του αισθήματος που κυριαρχεί σε μια εποχή πλήρους αποσύνθεσης. Η επιστροφή στις λεπτομέρειές του είναι, σε προσωπικό επίπεδο, δείγμα της μινιμαλιστικής ευστοχίας του.

Bandcamp