VOAK: «Το metal στις ημέρες μας χρειάζεται τις άλλες σκηνές περισσότερο»

 Όπως έχει αναφερθεί πολλάκις στις ηλεκτρονικές σελίδες του σάιτ αλλά και όχι μόνο, το black metal μπορεί εδώ και χρόνια να περηφανεύεται για το εύρος και την εξέλιξή του. Είναι ένα από τα ελάχιστα, αν όχι το μόνο, ιδιώματα του σκληρού ήχου που επέκτεινε τα όριά του σε σημείο να υπάρχουν προσμείξεις και υπο-ιδιώματα με διαφορετικά χαρακτηριστικά αλλά κάτω από την ίδια στέγη. Οι VOAK, ανήκουν σε αυτή την παράδοση σχημάτων που αποφάσισαν να εξερευνήσουν τα όρια του ήχου.    

 Το εγχώριο black metal σχήμα, κυκλοφόρησε πριν λίγες εβδομάδες το "Verdrängung", ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς στο χώρο. Κινούμενο σε avant-garde μονοπάτια και αντλώντας έμπνευση από το post-punk, το άλμπουμ παρουσιάζει μια ιδιαίτερη πρόταση, με έντονη προσωπικότητα. Συνεπώς, η επικοινωνία με την μπάντα, με στόχο να ρίξουν φως σε κάθε πτυχή της κυκλοφορίας, ήταν μονόδρομος. Οι VOAK, όντας χείμαρρος ειλικρίνειας, με εύγλωττες και κριτικές τοποθετήσεις, μας ξεναγούν σε όλες τις πτυχές του ντεμπούτου τους, παίρνοντας στην πορεία θέση για το παρόν και το μέλλον της προοδευτικής, και δη της αντιφασιστικής, (black) metal σκηνής, δίχως να παραλείψουν φυσικά να αναφέρουν και τους δίσκους που ξεχώρισαν μες το έτος! 

VOAK, ελπίζω να είστε καλά και σας καλωσορίζω στο Rocking.gr! Πριν μερικές εβδομάδες κυκλοφορήσατε το πρώτο σας LP, "Verdrängung". Ποιά είναι η ανταπόκριση μέχρι στιγμής;

Γεια σου Αποστόλη και σε ευχαριστούμε από καρδιάς για τη φιλοξενία και για την εις βάθος κριτική σου στο δίσκο μας!

Να σου πούμε την αλήθεια, δεν ξέρουμε πόσο καλή ή όχι είναι η ανταπόκριση, γιατί ως άνθρωποι που δεν έχουμε ξανακυκλοφορήσει τίποτα, εκτός του προπέρσινου ΕΡ (το οποίο είχε πάει αρκετά καλά μάλλον), δεν έχουμε μέτρο σύγκρισης. Τα μέχρι τώρα reviews πάντως είναι αρκετά θετικά και κάθε καλό σχόλιο για τη δουλειά μας μάς κάνει πολύ χαρούμενους.

Είχαμε καταπιεσμένη δημιουργικότητα δεκαετιών και με ένα ΕΡ δε μπορούσαμε να μείνουμε ικανοποιημένοι

Είστε νεοσύστατο σχήμα, και το 2020 κυκλοφορήσατε το πρώτο σας EP, “Verschiebung”. Πώς ξεκίνησαν οι VOAK, πώς σχετίζεται ο Ρίλκε και πώς φτάσαμε στην κυκλοφορία του "Verdrängung";

Γνωριστήκαμε το 2017 μέσω ενός κοινού φίλου και οι τρεις μας σχηματίσαμε ένα γκρουπ, το οποίο ειδικεύεται στο να συνθέτει μουσική π ά ρ α πολύ αργά. Σε κάποια φάση μέσα στο 2019 (την 6η ώρα της 6ης μέρας του 6ου μήνα για την ακρίβεια), ανασύραμε από το σκληρό μας δίσκο την ήδη ηχογραφημένη μουσική για τα δύο κομμάτια του ΕΡ ("Zeig dein Gesicht" και "Konflikt", τελείως διαφορετικού στυλ από την υπάρχουσα μπάντα μας) και γράψαμε φωνητικά. Ψάχνοντας για μια τρίτη σύνθεση, μας καρφώθηκε η ιδέα να απαγγείλουμε ένα ποίημα ουρλιάζοντας και εκεί εμφανίστηκε το συγκλονιστικό "Der Panther" του Ρίλκε, το οποίο αβίαστα πλαισιώθηκε μουσικά. Την αναζήτηση ονόματος για τη μπάντα έληξε ένας φίλος, που πρότεινε τα αρχικά ενός εκ των πιο θανατηφόρων δρόμων στην Ελλάδα.

Στο "Verdrängung" δε γινόταν να μη φτάσουμε, μιας και είχαμε καταπιεσμένη δημιουργικότητα δεκαετιών και με ένα ΕΡ δε μπορούσαμε να μείνουμε ικανοποιημένοι. Η διαδικασία σύνθεσης ξεκινήσε σχεδόν αμέσως μετά την κυκλοφορία του "Verschiebung" και τα κομμάτια πήραν σιγά σιγά την τελική τους μορφή. Το ευτύχημα είναι, ότι έχουμε μεγάλη εμπίστοσυνη ο ένας στον άλλο, κι αυτό μας διευκολύνε πολύ, γιατί συνθέτουμε ο καθένας μόνος του, μιας και μας χωρίζουν κάποιες χιλιάδες χιλιόμετρα.

Βρίσκουμε την ουσία του black metal στη μετάδοση μιας κρισιμότητας, της προτροπής σε μία θέαση και κίνηση προς τα μέσα μας

Συνεχίζοντας τις ερωτήσεις περί ταυτότητας, είστε ένα black metal σχήμα που όμως θεματικά και ηχητικά δεν ακολουθεί τις «παραδοσιακές» φόρμες, όντας αρκετά πειραματικό. Τι βρήκατε στο ιδίωμα ως μέσο για να εκφραστείτε καλλιτεχνικά;

Το black metal, με όλα τα στραβά του, ήταν και παραμένει συναρπαστικό. Ξεκίνησε ως αντικομφορμιστική τάση, στην πορεία έγινε αντικομφορμιστικό απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και στη συνέχεια άπλωσε παρακλάδια προς κάθε κατεύθυνση. Άσχετα από το πώς παρουσιάζεται στυλιστικά, βρίσκουμε την ουσία του στη μετάδοση μιας κρισιμότητας, της προτροπής σε μία θέαση και κίνηση προς τα μέσα μας, κάτι που μόνο το black metal μπορεί να μεταδώσει με αυτού του είδους τον αρνητισμό.

Δεν είναι μουσική ακρότητα, είναι ένας ιδιαίτερου τύπου βόμβος που σε κολλάει στην υποθετική ή όχι καρέκλα σου και μαγνητίζει την προσοχή. Αυτό είναι το ένα χαρακτηριστικό του black metal που προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε. Το δεύτερο είναι ο αντικομφορμισμός απένατι στις ίδιες τις κυρίαρχες συνθετικές black metal τάσεις, αυτό δηλαδή που αντιλήφθηκες κι εσύ. Απ' αυτή την άποψη, θα έλεγα ότι ακολουθούμε κατά μέρος τη black metal «παράδοση», χωρίς τον ελιτισμό φυσικά.

Αν σας ζητούσα να κατονομάστε πέντε επιρροές σας, όχι απαραίτητα μουσικές, τι θα μου απαντούσατε;

Συνθετικά, ολόκληρο το φάσμα ανάμεσα στους Dodheimsgard και τους Converge. Αισθητικά, ο Carpenter Brut. Στιχουργικά, η ψυχανάλυση. Ιδεολογικά, το LeftTube. Βιωματικά, οι οικογένειές μας.

Δηλώνουμε κι εμείς RABM σχήμα και μας γεμίζει ελπίδα η έξαρση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως

Έχετε λάβει ξεκάθαρη αντιφασιστική στάση ως σχήμα, συμμετέχοντας πρόσφατα και στη συλλογή του Metal Solid@rity στο bandcamp. Σας καλύπτει ο όρος “red anarchist black metal” και πως βλέπετε τη σύγχρονη (εγχώρια και μη) σκηνή, όπως διαμορφώνεται, ως προς τα πολιτικά της αντανακλαστικά;

Αυτό το ρεύμα του black metal μάλλον δε θα μπορούσε να ονομάζεται και πολύ διαφορετικά, μιας και οι πρώτοι καλλιτέχνες που το εδραίωσαν χρειάστηκαν έναν όρο για να τονίσουν την εναντίωση τους όχι μόνο στο NSBM, αλλά και σε κάθε είδους διακρίσεις και προβληματικές απόψεις που μέχρι τότε έβρισκαν έκφραση μέσω της μέταλ μουσικής. Απ' αυτή την άποψη, δηλώνουμε κι εμείς RABM σχήμα και μας γεμίζει ελπίδα η έξαρση που γνωρίζει τα τελευταία χρόνια παγκοσμίως.

Σαν όρος βέβαια σίγουρα ξενίζει κάποιους που ακόμα επιμένουν να διαχωρίζουν τέχνη και πολιτική. Αυτό είναι μια τάση που αντιλήφθηκαν οι ακροδεξιοί metal καλλιτέχνες και έμαθαν με τον καιρό να κρύβουν τις αληθινές τους προθέσεις για να διευρύνουν τα ακροατήριά τους, δηλώνοντας ότι δεν υμνούν τον εθνικοσοσιαλισμό και το Ολοκαύτωμα, αλλά την «ευρωπαϊκή παράδοση», τον «παγανισμό», την «κληρονομιά», τη «φιλοσοφία». Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τίποτα άλλο παρά ευφημισμοί φασιστικών ιδεών.

Κάτι άλλο που η ακροδεξιά γενικά, και συγκεκριμένα στην τέχνη, έκανε ανέκαθεν επιτυχημένα, είναι να οργανώνεται και να κινητοποιεί τον κόσμο της, με αποτέλεσμα, στο πέρασμα των δεκαετιών, το μέταλ, και πιο πολύ απ' όλα τα υποείδη του, το black metal, να καταλήξει γεμάτο με νεοναζί και διάφορα άλλα ακροδεξιά στοιχεία, που μέχρι σήμερα μαζεύονται για φεστιβάλ, δικτυώνονται και συντονίζονται άψογα, διανέμονται από μεγάλες εταιρείες και χρησιμοποιούν την επιρροή και τα οικονομικά κέρδη τους για να στηρίξουν τις (συχνά εγκληματικές) οργανώσεις τους.

Οι πανκς και οι χαρντκοράδες τα έκαναν αυτά από πάντοτε, αλλά εδώ μιλάμε για μεταλλάδες

Η παγκόσμια και εγχώρια αντιφασιστική μέταλ σκηνή, φαίνεται σιγά σιγά να ξυπνάει και να δηλώνει παρούσα, δείχνοντας πιο έντονα τις προθέσεις της μέσω νεότερων γκρουπς (απ' τους Thronehammer μέχρι τους Yovel), να δικτυώνεται καλύτερα (ώστε να βλέπουμε τρομερά σημαντικές προσπάθειες όπως το Antifascist Black Metal Network) και να οργανώνει επιτέλους αντιφασιστικά μέταλ φεστιβάλ (όπως το πρώτο Metal Solid@rity, το οποίο ευχόμαστε να γίνεται κάθε χρόνο όλο και μεγαλύτερο). Όλα αύτα δείχνουν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο. Όσο για την ταχύτητα των αντιφασιστικών αντανακλαστικών της μέταλ σκηνής, ήταν ιδιαίτερα αργή, αλλά λογικό και επόμενο. Οι πανκς και οι χαρντκοράδες τα έκαναν αυτά από πάντοτε, αλλά εδώ μιλάμε για μεταλλάδες, που γενικά έχουν μια τάση να βιώνουν την τέχνη αποστασιοποιημένα ή να αρκούνται στο να προβάλλουν το συναισθηματικό τους κόσμο σε αυτήν, χωρίς να πολυασχολούνται με τις κοινωνικές της προεκτάσεις (βλεπε "τα ριφφς!!!").

Δυσκολευόμαστε να φανταστούμε μελλοντικά μονοπάτια, που είναι ακόμα απάτητα απ' το black metal

Πώς φαντάζεστε, ή καλύτερα, επιθυμείτε, το black metal σε 10 χρόνια;

Ελπίζουμε σε συνεχή ενδυνάμωση του RABM με νέα εμπνευσμένα σχήματα, που δηλώνουν ανοιχτά την προοδευτική τους agenda, επιτυχημένα αντιφασιστικά φεστιβάλ και όλο και καλύτερο networking. Ευχόμαστε το black metal να γίνει ακόμα πιο φιλόξενο για όλες τις μειονότητες και όλο και περισσότερα άτομα που τις εκπροσωπούν να εμπλακούν καλλιτεχνικά με το ιδίωμα, ώστε να ακούστουν νέα takes και ιδέες, που δεν είναι δυνατόν να προέλθουν από μια cis-ανδρό- και λευκοκρατούμενη σκηνή. Μακάρι το μελλοντικό αντιφασιστικό ρεύμα στο black metal να γίνει τόσο ισχυρό και κατά συνέπεια η ζωή των φασιστικών γκρουπς και labels τόσο δύσκολη, ώστε να μη μπορούν να αποκτήσουν βήμα πουθενά για να ξεράσουν το μίσος τους, να μη βρίσκουν διανομή και venues για να παίξουν (όχι μόνο λόγω αντιδράσεων, αλλά και γιατί δε θα είναι κερδοφόρα) και γενικά να χαθούν στην ανυπαρξία, αφού δε θα προκαλούν κανένα ενδιαφέρον, παρά μόνο απέχθεια. Όσο για τα καλά τους ριφφς, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, απλά θα τα κλέψουμε!

Από μουσικής άποψης, δυσκολευόμαστε να φανταστούμε μελλοντικά μονοπάτια, που είναι ακόμα απάτητα απ' το black metal μετά από τόσες δεκαετίες πειραματισμών και προσμίξεων. Black metal yodelling ίσως; Κάτι πάντως που δε συναντάται και τόσο συχνά στο black metal (ίσως βρίσκεται στο DSBM ως ένα βαθμό, αλλά και σε λαμπρά παραδείγματα όπως οι Liturgy και οι Kaatayra), είναι η φιλικότητα και η «ανθρωπίλα», οπότε θα είχε σίγουρα ενδιαφέρον να εξερευνηθούν παραπάνω αυτές οι πτυχές.

Δε νιώθαμε ότι τα αγγλικά μας επαρκούσαν για να γράψουμε στίχους όπως έπρεπε να γραφτούν

Χρησιμοποιείτε ως βασική στιχουργική γλώσσα τα γερμανικά. Πως καταλήξατε εκεί; Υπάρχει ενδεχόμενο να κάνετε «μεταστροφή» στα ελληνικά στο μέλλον;

Η χρήση των γερμανικών πιστέψαμε ότι θα έδινε κάτι ξεχωριστό στον ήχο μας. Είτε είναι Rammstein είτε bremencore, τα γερμανικά προσφέρουν κάτι διαφορετικό στη γενικότερη ατμόσφαιρα ενός τραγουδιού. Ίσως μάλιστα αναγκάζουν τους στίχους να γραφτούν σε κάπως αλλιώτικο μέτρο εδώ κι εκεί, κάτι που δε θα συνέβαινε στα αγγλικά ή και στα ελληνικά. Είναι συνδεδεμένα με μια σκληρότητα (ίσως και λόγω ιστορίας), αλλά βρίθουν μουσικότητας και ποιητικότητας ταυτόχρονα. Επίσης, δίνουν πολλές διαφορετικές δυνατότητες στο πώς μπορούν να προφερθούν σύμφωνα και καταλήξεις, με πρώτο και καλύτερο το "R". Ένας άλλος λόγος, είναι ότι σε εκείνη τη φάση δε νιώθαμε ότι τα αγγλικά μας επαρκούσαν για να γράψουμε στίχους όπως έπρεπε να γραφτούν. Όσο για τα ελληνικά, τα έχουμε τάξει σε άλλο project, αλλά δεν αποκλείεται να τα χρησιμοποιήσουμε, αν ταιριάξουν στη μουσική που θα γράψουμε στο μέλλον.

Κυκλοφορείτε το ντεμπούτο σας μέσω της I, Voidhanger, δισκογραφικής που στεγάζει και projects του Ayloss (Spectral Lore, Mystras), αλλά ειδικεύεται και στον πειραματικό ακραίο ήχο. Πως προέκυψε η συνεργασία σας;

Όταν κυκλοφόρησε το "Verschiebung" το 2020, ο Ayloss (τον οποίο θεωρούμε κυριολεκτικά ευεργέτη μας) το κοινοποίησε online και αυτό μάλλον τράβηξε την προσοχή του label, που επικοινώνησε μαζί μας την αμέσως επόμενη μέρα για να μας προτείνει να κυκλοφορήσει full length μας, αν και όποτε έχουμε κάτι έτοιμο. Αυτό για μας ήταν τεράστια τύχη, μιας και απο τα κάπως μεγαλύτερα underground labels, η I, Voidhanger ήταν μια απ' τις λίγες εταιρείες που νιώθαμε ότι μας ταιριάζουν, όχι μόνο αισθητικά και στυλιστικά, αλλά και επειδή δεν κυκλοφορεί ακροδεξιές ή ύποπτες μπάντες. Επίσης, δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα με την πολιτική μας στάση, κάτι που για μας επιβεβαίωσε την επιλογή μας.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που με τράβηξε στο "Verdrängung", ήταν το εξώφυλλο. Σχετίζεται με τις θεματικές του άλμπουμ;

Ως μπάντα έχουμε τη συνήθεια να σχετίζουμε μεταξύ τους πράγματα που, κατά τη δημιουργική διαδικασία, γίνονται ασυνείδητα ή απλώς τυχαία. Έτσι και με το εξώφυλλο: ξεκίνησε ως ιδέα για rip off μιας πειραγμένης φωτογραφίας του David Lynch, και κατέληξε, χάρη στο φακό της Δέσποινας Πάλλη, να είναι για μας η οπτικοποίηση της καταπίεσης, του εγκλεισμού, και της κραυγής πριν σκάσει η γροθιά που σπάει το γυάλινο τοίχο, αφού οι καπνοί διαλυθούν. Τα τρία δάχτυλα που ξεπροβάλλουν στη γωνία ήρθαν κι αυτά κι έδεσαν με το album, στο οποίο ο συγκεκριμένος αριθμός εμφανίζεται σε διάφορα σημεία.

Το post-punk δεν εστιάζει τόσο πολύ στους ρόλους καθεαυτούς αλλά ευνοεί τη διαπροσωπική σύνδεση

Ο δίσκος περιέχει έντονες post-punk αναφορές, οι οποίες για μένα ενσωματώνονται ιδανικά στον ήχο σας, όπως συμβαίνει στο εξαιρετικό “Affektintoleranz”. Τι σας τράβηξε σε αυτό τον ήχο, είχατε κάποιο «όραμα» πίσω από το συνδυασμό;

Η απλή απάντηση είναι ότι ψοφάμε για Beastmilk. Η πιο περίπλοκη αφορά την προαναφερθείσα «ανθρωπίλα», την οποία επιδιώκουμε και που το post-punk με την έμφυτη ζεστασιά του πάντα μετέδιδε. Δε θελήσαμε να ακουστούμε σα δαίμονες, ούτε σαν πολεμιστές, ούτε σα φωνές απ' το υπερπέραν. Η ανάληψη τέτοιων ρόλων στην τέχνη είναι βέβαια αναγκαία και πολύ συχνά καλοδεχούμενη, όμως ίσως και να δημιουργεί ένα χάσμα μεταξύ πομπού και δέκτη. Το post punk απ' την άλλη, δεν εστιάζει τόσο πολύ στους ρόλους καθεαυτούς, αλλά στους μουσικούς που μοιράζονται με αυτούς που τους ακούν τη γνώση ότι εδώ παίζεται μια παράσταση από ανθρώπους για ανθρώπους, ευνοεί δηλαδή τη διαπροσωπική σύνδεση.

Το “Öffnungen” θαρρώ πως είναι ένα από τα κομμάτια του δίσκου που ξεχωρίζουν. Θα μας ξεναγήσετε στην έμπνευση πίσω από αυτό, μουσικά και θεματικά;

Επειδή είμαστε βαθιά nerds, προσπαθήσαμε να φτιάξουμε ένα κομμάτι με πολλές εναλλαγές ύφους, κάτι που θα συνέδεε τους Immortal με τους Liturgy και τους Thorns με τους A Forest of Stars (σ' αυτό το τελευταίο συνέβαλε και ο Matthew Dakoutros με τα υπέροχα έγχορδά του), και θα τιμούσε πολλές απ' τις μουσικές που μας επηρέασαν, μέσα σε μια μόνο σύνθεση. Με την ολοκλήρωση του μουσικού σκέλους του "Öffnungen", άρχισε να ξεκαθαρίζει το ύφος των φωνών που θα το πλαισίωναν και θα ακολουθούσαν την ίδια φιλοσοφία των πολλαπλών εναλλαγών όπως τα υπόλοιπα όργανα.

Στη συνέχεια αναρωτηθήκαμε τι λέξεις θα μπορούσαν να λένε αυτές οι φωνές. Τα κόκκινα πουλιά είχαν ήδη τη θέση τους στο δίσκο ως ιντερλούδιο, βρήκαν όμως στο συγκεκριμένο κομμάτι την ευκαιρία να δραστηριοποιηθούν κρατώντας ξάγρυπνο τον αφηγητή, τσιμπολογώντας τον σε ακραίο βαθμό, και κάνοντάς τον να συνειδητοποιήσει, απ' τη μία το προνόμιο του, κι απ' την άλλη ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος. Έτσι, τα κόκκινα πουλιά φαινεται να είναι κάτι σαν το αντίθετο της απώθησης (Verdrängung) και ταυτόχρονα η βασανιστική αβεβαιότητα «και τώρα τι κάνω;» μετά τη συνειδητοποίηση.

Οι Catharsis είναι για μας μια απ' τις πιο σημαντικές μπάντες ever, και δεν έχουν αντίπαλο στο ζήλο που έδειξαν όσο ήταν ενεργοί

Συνεργαστήκατε με τη Σοφία Σαρρή για τη διασκευάρα σας στο “Sabbat" των Catharsis. Πως καταλήξατε σε αυτή την επιλογή και πως προέκυψε η σύμπραξη;

Οι Catharsis είναι για μας μια απ' τις πιο σημαντικές μπάντες ever, και δεν έχουν αντίπαλο στο ζήλο που έδειξαν όσο ήταν ενεργοί. Μουσικά τούς λατρεύουμε και ιδεολογικά μας καλύπτουν απόλυτα, οπότε το να επιλέξουμε να διασκευάσουμε κομμάτι τους ήταν λίγο-πολύ μονόδρομος, απ' τη στιγμή που αποφασίσαμε να συμπεριλάβουμε μια διασκευή στο album. Μια αρχική ιδέα ήταν το "Exterminating Angel" απ' το "Samsara", αλλά ευτυχώς καταλήξαμε στο "Sabbat", το οποίο αποδείχτηκε ιδανική επιλογή για το κλείσιμο του δίσκου μας.

Όταν έσκασε η σκέψη να χρησιμοποιήσουμε εκ νέου τραγουδισμένο και μεταφρασμένο το "Gel Moma", που ακούγεται στην εισαγωγή του πρωτοτύπου, το όνομα της Σοφίας Σαρρή ήταν το πρώτο που μας ήρθε στο μυαλό, μιας και είμαστε μεγάλοι φανς της δουλειάς της από εποχής Night On Earth και είχαμε ακούσει και τη συμμετοχή της στο δίσκο των Lüüp. Επικοινωνήσαμε μαζί της και δέχτηκε, μάς είπε μάλιστα ότι είναι ήδη εξοικειωμένη με το ορίτζιναλ κομμάτι, γιατί το είχε τραγουδήσει στο παρελθόν! Δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το πόσο εκτιμούμε τη βοήθεια και την ευγένειά της!

Η αμιγώς metal σκηνή έμαθε να πιστεύει σε μια δήθεν ανωτερότητα και φαντασιακούς εχθρούς

Τα τελευταία χρόνια παρατηρώ μια έντονη στροφή του extreme metal προς hardcore/crust χωράφια. Πέραν των ηχητικών συγγενειών, θεωρείτε πως έχουν κοινά οι hardcore και metal υποκουλτούρες και σκηνές, ειδικά στις πιο ακραίες τους εκφάνσεις;

Χμμ, αν εννοείς παρακλάδια όπως το blackened crust, εμείς μάλλον το αντίθετο φανταζόμαστε, δηλαδή μπάντες που ξεκινούν με hardcore και crust υπόβαθρο και μεταλλίζουν όλο και περισσότερο (χαρακτηριστικό παράδειγμα το φετινό ΕΡ των Ancst). Σίγουρα συμβαίνει και το αντίθετο, αλλά υποθέτουμε ότι οι περιπτώσεις είναι μεμονωμένες και τα συγκροτήματα νεότερα ηλικιακά και συνεπώς πιο ανοιχτόμυαλα. Γενικά το hardcore υπόβαθρο και η πιο χαλαρή νοοτροπία του βοηθούν στο να είναι μια μπάντα ανοιχτή ώστε να αφομοιώσει το (και να εκφραστεί μέσω του) extreme metal, φαινόμενο που βέβαια δεν είναι καινούριο και φτάνει μέχρι το σημερινό symphonic deathcore.

Η αμιγώς metal σκηνή απ' την άλλη, πάντα φαινόταν πιο αποκλεισμένη και κλειστή στο ενδεχόμενο επαφής με το hardcore, μιας και μέσω των κυρίαρχων γκρουπς και του μέταλ τύπου, έμαθε να πιστεύει σε μια δήθεν ανωτερότητά της και σε φανταστικούς εχθρούς, οπότε ακόμη και σήμερα δύσκολα θα επιτρέψει στον εαυτό της να πανκίσει, χωρίς να θεωρήσει ότι παίρνει κάποιου είδους ρίσκο. Όλα αυτά βέβαια είναι παραμύθια, και είναι κρίμα να μην αλληλοεπηρεάζονται εξίσου αυτά τα είδη, μιας και τα συνδέουν η αντιδραστικότητα και η ονειροπόληση, που βρίσκονται στον πυρήνα και των δύο.

Εν τέλει, το hardcore και το crust μια χαρά κερδίζουν απ' την αλληλεπίδρασή τους με το μέταλ. Το μέταλ είναι που φαίνεται στις μέρες μας να χρειάζεται τις άλλες σκήνες περισσότερο, όχι μόνο για να εμπλουτίζεται ηχητικά, αλλά και για να καταφέρει κάποτε να γίνει πιο στρατευμένο και να ενσωματώνει και να συμπορεύεται καλύτερα με μειονότητες. Όχι ότι στο hardcore ήταν όλοι παναγίτσες βέβαια, ε...

Μιας και σιγά σιγά φτάνουμε στο τέλος της χρονιάς, έχετε ξεχωρίσει κάποια άλμπουμ για φέτος; Τι θα προτείνατε στο αναγνωστικό κοινό;

Προκαταβολικά συγγνώμη για το ακατάσχετο namedropping που ακολουθεί:

Δεν ακούσαμε πολλά φετινά black metal albums, ξεχωρίσαμε πάντως τις δουλειές των Becrah, Cara Neir, Precariat και Arketh, ας βάλουμε και το Zeal & Ardor στην ίδια πρόταση. Άλλες metal κυκλοφορίες που μας άρεσαν ήταν τα νέα Ghost, Friends of Hell και Sonja, όπως και το μαγευτικό ambient EP από Blood Incantation. Στο γενικότερο -core κυκλοφόρησαν φοβερά albums από Ignite, Καταχνιά, Birds In Row, Hot Water Music, Silent Drive, Wormrot και φυσικά από Inclination. Επίσης δισκάρες από Buñuel, Russian Circles και Dorian Electra. Οι δύο δίσκοι πάντως που θεωρούμε απροσδόκητα αριστουργήματα της φετινής χρονιάς είναι το Chat Pile και το Brutus. Α, και το νέο τραγούδι Botch.

Τελευταία ερώτηση, και θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για το χρόνο και τη διάθεσή σας. Τι επιφυλάσσει το μέλλον για τους VOAK;

Λογικά θα καούμε ζωντανοί μαζί με όλη την ανθρωπότητα μετά από μερικά ακόμα χρόνια κλιματικής αλλαγής, αλλά μέχρι τότε ελπίζουμε να ξεκινήσουμε να γράφουμε καινούριο υλικό, να συνεχίσουμε να βελτιωνόμαστε και να γίνει κάποια θεϊκή παρέμβαση, ώστε να καταφέρουμε να παίξουμε έστω κι ένα live.

Εμείς ευχαριστούμε και πάλι για τη συνέντευξη και το ενδιαφέρον!