Nechochwen

Η ανακοίνωση της πολυαναμενόμενης δισκογραφικής επιστροφής των Nechochwen ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα νέα στον ευρύτερο extreme metal χώρο για φέτος. Το σχήμα από τη Δυτική Βιρτζίνια, κυκλοφορεί αυτές τις ημέρες τον τέταρτο δίσκο του, και πρώτο έπειτα από το "Heart Of Akamon" του 2015. Η στροφή που πραγματοποίησαν με εκείνο το άλμπουμ προς το Appalachian black metal, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες στο ευρύτερο underground. Αυτό το, ας μου επιτραπεί ο όρος, modern classic του ιδιώματος, διεύρυνε τις πύλες εξερεύνησης της παράδοσης αυτοχθόνων πολιτισμών στον ακραίο ήχο.

Όπως είχαμε αναλύσει και στο αντίστοιχο "To Enter Pagan", οι Nechochwen με αυτό το άλμπουμ ένωσαν την παράδοση των ιθαγενών Αμερικανών με το σκοτάδι του black metal σε στιχουργικό και μουσικό επίπεδο. Η απήχηση και το στίγμα του δίσκου αποτέλεσε καθοριστικό παράγοντα για έναν όλο και αυξανόμενο αριθμό συγκροτημάτων που εξερεύνησαν τις αντίστοιχες ρίζες και παραδόσεις τους, τονώνοντας τους δεσμούς με το πνευματικό τους παρελθόν και χτυπώντας την αποικιοκρατία. Το επόμενο βήμα συνεπώς, έκρυβε μεγάλο ενδιαφέρον.

Στο ενδιάμεσο βέβαια, το ντουέτο των Nechochwen και Pohonasin δεν έμεινε στάσιμο. Οι συμπράξεις τους στα σχετικά splits με Bhleg και Panopticon έκρυβαν μια διάθεση να επεκτείνουν και να εμβαθύνουν στον συναισθηματικό συγκερασμό του ήχου τους. Η συμμετοχή τους δε στην προ διετίας αντιρατσιστική extreme metal/hardcore συλλογάρα "Overgrow To Overthrow" έβαλε και τα πάντα, αν δεν ήταν ήδη σαφή, σε ένα ξεκάθαρο πλαίσιο. Οι Nechochwen λοιπόν, δεν βιάστηκαν, πήραν τον χρόνο τους και άφησαν τις καλλιτεχνικές τους εξερευνήσεις να σμιλέψουν το νέο τους μουσικό πρόσωπο.

Το όνομα του δίσκου καθώς και η οπτικοποίησή του στο εξώφυλλο προεξοφλούν μια αυξημένη μουσική επιθετικότητα. Ο μαύρος πυρόλιθος από την επαρχία της Kanawha (ο δρόμος του νερού σε διάλεκτο των Ιροκουά) αξιοποιούνταν για την κατασκευή αιχμών σε βέλη, δόρατα αλλά και οικιακά σκεύη. Από την καρδιά του δάσους, το τοπίο, επτά χρόνια αργότερα μεταφέρεται στον αιθέρα, την ατμόσφαιρα, με την ανάμνηση να λειτουργεί ως συνδετικό κρίκο. Η μπάντα στο σχετικό δελτίο τύπου δήλωσε πως ο δίσκος είναι επηρεασμένος εκ νέου από γεγονότα και ανέκδοτες ιστορίες τόσο της Αμερικανικής προϊστορίας όσο και από της ιστορίας των πιονέρων, πάντα συνδεδεμένη με την ευρύτερη περιοχή.

Μουσικά, αυτό μεταφράζεται σε μια σύμπραξη απαλάχιου folk με αμερικανικό black metal, με έμφαση όμως σε έντονα συναισθήματα. Πλέον, οι Nechochwen δεν προσπαθούν τόσο να αφηγηθούν ιστορίες, αλλά, έχοντας βρει την εσωτερική τους φωνή την εξωτερικεύουν με πάθος και φιλτραρισμένη άποψη. Διαχωρίζουν αλλά και αναμειγνύουν τα επιμέρους, έτσι ώστε, όπως και η επίκλησή τους στο παρελθόν, να μην αναμασούν απλώς έτοιμα ηχοτοπία. Από την έναρξη με το επικό, στα χνάρια των Agalloch, Panopticon και Enslaved, ομότιτλο, μέχρι το ακουστικό κτίσιμο και το επακόλουθο ξέσπασμα του φινάλε στο εντυπωσιακό "Across The Divide", οι Nechochwen για 42 λεπτά παρασέρνουν.

Ο κύριος στόχος του δίσκου είναι η συνένωση και η μετάβαση ανάμεσα σε διαφορετικές ηχητικές καταστάσεις. Έχοντας ως ακρογωνιαίους λίθους την παραδοσιακή (neo)folk, τόσο ενορχηστρωτικά, όσο και στις γραμμές των υμνητικών φωνητικών, και το αδυσώπητο, μα σταθερά μελωδικό, black metal στον αντίποδα, οι επτά συνθέσεις ακροβατούν στα ομιχλώδη τοπία που σχηματίζονται. Ανά στιγμές, ο ενθουσιασμός των Nechochwen, μπορεί να αποκαλύπτει μερικές εναλλαγές που δεν επιφέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, καθώς και ιδέες που πιθανώς να αδικούνται από τη θέση τους στη γενικότερη ενορχήστρωση, αλλά ταυτόχρονα παραμένει καθοριστικός για την πετυχημένη μετάδοση του εποθυμητού αισθήματος.

Το "I Can Die But Once" με την εξιστόρησή και τις κιθαριστικές πινελιές του αποτελεί μια πνευματική εμπειρία ανάτασης. Στην κορυφαία στιγμή του δίσκου, το οργιαστικό "Visions Dreams And Signs" παρουσιάζει ιδανικά την εκλεπτυσμένη black metal προσέγγιση του σχήματος, ενώ ορίζει παράλληλα και τις μελλοντικές του δυνατότητες. Με το "Kanawha Black" οι Nechochwen πιστοποιούν τη θέση τους στον σύγχρονο ήχο, τον οποίο δεν αντιμετωπίζουν εργαλειακά ή απλώς ως ένα όχημα. Αν και τεχνικά το σχήμα καθίσταται σαφές πως επηρεάζεται από τη σκηνή του, καλλιτεχνικά εγείρει αισθήματα και εικόνες οι οποίες διακατέχονται από μια τοτεμική προσωπικότητα.

Οι καλπασμοί των riffs και των τυμπάνων σηκώνουν ξανά σκόνη, αλλά τα ονειρικά οράματα που παρεμβάλλονται τη μετατρέπουν σε αστρική. Οι συμβολισμοί και οι οιωνοί είναι παρόντες, όπως και οι Αμερικανοί. Το "Kanawha Black" αν και αναμετράται με το βάρος του παρελθόντος διεκδικεί μια περίοπτη θέση στο παρόν του ήχου, σε μια συγκινητική και κυρίως περιεκτική επιστροφή. Το τσεκούρι ξεθάφτηκε.

Bandcamp