Ανασκόπηση 2022: Modern Hard N' Heavy

Ο σκληρός ήχος του σήμερα, a.k.a. we'll get along!

 Δεν θα προσπαθήσουμε να πείσουμε κανένα ότι τα όρια ήχου του καλύπτει αυτή η ανασκόπηση είναι έστω κι ελάχιστα καθορισμένα. Κάτι τέτοιο θα ήταν επιεικώς αφελές. Περίπου τα πάντα εξαρτώνται από το πλαίσιο στο οποίο βάζουν τις τρεις λέξεις οι ακροατές και οι καλλιτέχνες. Στα δικά μας βιβλία, κάτω από αυτή την υπέροχα αόριστη ομπρέλα χωράνε όλα εκείνα που δεν παίζουν με τους κανόνες των κλασικών rock/metal παρακλαδιών.

Ονόματα που χαλάνε την πιάτσα των ορθόδοξων οπαδών ξεκουρδίζοντας κιθάρες ή φλερτάροντας με το mainstream. Δημιουργοί που συνδυάζουν στυλ πέρα από κάθε λογική και δείχνουν ότι πάντα υπάρχουν εναλλακτικοί δρόμοι. Μπάντες που αδιαφορώντας για ταμπέλες γεμίζουν αρένες και άλλες που ακολουθώντας πιστά τους άγραφους κανόνες του βάλε-εδώ-μία-τυχαία-λέξη-core έχουν γράψει τη δική τους ιστορία στη σκηνή.

Πάνω από όλα, είναι εκείνοι κι εκείνες που στέκονται απέναντι σε κάθε κλειστόμυαλη, παλιομοδίτικη νοοτροπία και βοηθάνε τη μουσική που αγαπάμε να προχωρήσει στο αύριο. Είτε μιλάμε για το πιο ξεφωνημένα εμπορικό τραγούδι που θα περάσει ύπουλα distortion σε πραγματικά ευρύ κοινό, είτε για ακούσματα με παράξενα breaks και γρυλίσματα.

Spotify playlist

Larger than life
Τα ιερά τέρατα

Rammstein

Οι Γερμανοί φίλοι μας κυκλοφόρησαν τον δεύτερο δίσκο τους μέσα σε μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, όμως αυτή τη φορά δεν τα κατάφεραν το ίδιο καλά όπως με το ομότιτλο του 2019. Στο "Zeit" συναντάμε σχεδόν όλα τα στοιχεία για τα οποία έχουν γίνει γνωστοί και τους έχουμε αγαπήσει, συναντάμε κορυφαία κομμάτια όπως το "Angst" ή το "Adieu", όμως η τελική αίσθηση είναι ότι ο δίσκος χωρίς να είναι κακός, θα μπορούσε να ήταν και καλύτερος. Μας έχουν συνηθίσει αλλιώς, εξού και οι απαιτήσεις...!

Slipknot

Κάθε άλμπουμ των Slipknot μοιάζει να έχει την δική του ταραγμένη ιστορία δημιουργίας. Για το έβδομο κατά σειρά μάθαμε εκ των υστέρων πως η παρέα των Taylor, Clown κλπ δεν έβλεπε την ώρα να ολοκληρώσει τη συνεργασία με την Roadrunner Records, αλλά δεν ήταν πως έλειπαν και τα προσωπικά δράματα. Όλα αυτά, για μια ακόμα φορά, αποτυπώνονται σε ένταση, οργή, θυμό, αγανάκτηση κι όλα αυτά τα ευχάριστα συναισθήματα στα τραγούδια που έγραψαν, καθιστώντας το "The End, So Far" το καλύτερο άλμπουμ τους συνολικά από το "All Hope Is Gone" με έναν συγκλονιστικό σε σημεία Corey Taylor να θυμίζει γιατί θεωρείται από πολλούς ο καλύτερος metal ερμηνευτής της γενιάς του.

Alter Bridge

Μετά από μια μικρή καμπή στη δισκογραφία τους, με το "Pawns And Kings" οι Alter Bridge επιστρέφουν με ένα δίσκο που ξεχειλίζει ορμή, έμπνευση και συναίσθημα. Και μπόλικα riffs εννοείται. Η ποιότητα της τραγουδοποιίας τους παραμένει απαράμιλλη, δένοντας με τον καλύτερο τρόπο όλα τα στοιχεία που απαρτίζουν τον ήχο τους, από τις βαριές κιθάρες, τα ανθεμικά ρεφραίν, μέχρι και μια prog υποψία που εμπλουτίζει το σύνολο. Ανεπιτήδευτοι κι αυθεντικοί, συνεχίζουν να μας χαρίζουν δουλειές που μένουν για καιρό στο repeat και μας κάνουν να σιγοτραγουδάμε συχνά πυκνά (γιατί πιο δυνατά δε φτάνουμε ρε Myles).

Shinedown

Οι Shinedown με την έβδομη δισκογραφική δουλειά τους συνεχίζουν να σπάνε το ένα ρεκόρ πίσω από το άλλο στα Billboard Mainstream Rock Charts. Το "Planet Zero", μετά από μερικές αναβολές, κυκλοφόρησε τον Ιούλιο και περιέχει όπως πάντα μια σειρά από τραγούδια φτιαγμένα να γίνουν χιτάκια, αλλά ελέω concept ο αριθμός των είκοσι συνολικά κομματιών είναι μάλλον υπερβολικά μεγάλος και περιλαμβάνει κάμποσα fillers. Παρόλα αυτά, χωρίς να μπορεί να συμπεριληφθεί στις καλύτερες δουλειές των Αμερικανών, μοιάζει να ικανοποίησε το πολυπληθές ακροατήριό τους και προσθέτει μερικά ακόμα πολύ όμορφα τραγούδια στην εντυπωσιακή - αν μη τι άλλο - φαρέτρα τους.

Nickelback

Κάποια βιβλία μπορείς να τα κρίνεις κι από το εξώφυλλο. Δύο δεκαετίες από τότε που το "How You Remind Me" έφερνε τον κόσμο στα γόνατα, η τετράδα από τον Καναδά έχει βρει τη χρυσή πλατινένια συνταγή και δεν έχει κανένα λόγο να τη χαλάσει τώρα. Στο "Get Rollin'" δεν υπάρχει ούτε μισό δευτερόλεπτο που να μην ξέρεις τι ακούς. Οι αναφορές στο παρελθόν είναι αναμενόμενα παρούσες. Τα γυρίσματα από ογκώδη riff σε πιο-ραδιοφωνικές-πεθαίνεις μπαλάντες κι από εκεί σε ευχάριστα ροκάκια γίνονται με την ίδια ευκολία που οι ίδιοι έχουν διδάξει. Το "High Time" είναι γνήσιο meme material.

 

Almost classic
Τα σύγχρονα κλασικά

Billy Talent

Όποιος δεν γνωρίζει τους Billy Talent στερεί από τον εαυτό του μερικά από τα ωραιότερα τραγούδια μοντέρνου rock που συνορεύει με το punk. Το "Crisis Of Faith" ήρθε μετά από ένα εξαετές κενό και αποτελεί ό,τι καλύτερο έχουν παρουσιάσει από το σπουδαίο δεύτερο άλμπουμ τους. Τα "Forgiveness I+II" ανοίγουν την ηχητική παλέτα τους πολύ επιτυχημένα, το "End Of Me" είναι ακαταμάχητα πιασάρικο, το "I Beg To Differ" έχει την punk ορμή που θέλουμε μερικές φορές, το "Hanging Out With All The Wrong People" είναι υποψήφιο για το πιο feelgood/κολληματικό τραγούδι του 2022 και το τελείωμα του "For You" είναι τόσο μα τόσο όμορφο. Καναδοί ρε φίλε, τι περίμενες...

Halestorm

Επιτυχημένη δισκογραφική επιστροφή για τους Αμερικανούς. Τις δύο πρώτες, εξαιρετικές τους κυκλοφορίες, είχαν διαδεχτεί δύο αμφιλεγόμενες. Στο "Back From The Dead" η παρέα της Lzzy Hale, της περσόνας που μάλλον είναι μεγαλύτερη από την ίδια τη μπάντα, φαίνεται κατασταλαγμένη στο ύφος που θέλει να παίξει και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος με αρκετά ωραία κομμάτια όπως το "The Steeple", το "Wicked Ways" ή το "Brightside". Η ταιριαστή παραγωγή και η ιδανική διάρκεια είναι επίσης στα θετικά, ενώ κάνα-δυο φιλλεράκια μπορούμε να τα προσπεράσουμε σχετικά εύκολα.

Alexisonfire

Δεκατρία χρόνια αποχής είναι πολλά. Από εκεί που αναρωτιέσαι αν μια μπάντα θα ξανακυκλοφορήσει κάτι νέο, σκάει τελικά μια δισκάρα όπως το "Otherness", που μάλλον ούτε ο πιο αισιόδοξος δε θα περίμενε. Ο τίτλος περιγράφει επιτυχημένα τη διαφορετικότητα που προκαλεί η μίξη τριών διαφορετικών φωνών πάνω από στρώσεις από σκληρές κιθάρες. Κομματάρες όπως τα "Sweet Dreams Of Otherness" και "Sans Soleil" είναι χαρακτηριστικά του που κινείται ο δίσκος, με το νόημα να συνοψίζεται στο επικό "World Stops Turning" που τον κλείνει. Τρομερή επιστροφή.

Eddie Vedder

Με τη χαρακτηριστική άνεση που δίνουν η εμπειρία τόσα χρόνια στο κουρμπέτι και το βαρύ όνομα στην φανέλα ο Eddie μας έδωσε ένα από τα ομορφότερα rock albums της χρονιάς. Με έντονα αυτοβιογραφικά στοιχεία, πολλές συμμετοχές φίλων και δυνατές συμμετοχές το "Earthling" δεν είναι Pearl Jam αλλά δεν είναι και χιλιόμετρα μακριά για να ξενίζει. Θα βρεις επιρροές από Springsteen, Tom Waits και The War On Drugs, ένα παιχνιδιάρικο pop με τον Elton John στο "Picture", το δυνατό Pearl Jam-ικό "Rose Of Jericho" και το "Long Way" που θα συνοδεύει τα ταξίδια σου σε έρημους δρόμους τα βράδια.

Bush

Έχοντας ένα πολύ καλό παρελθόν στη δεκαετία του ’90, οι Βρετανοί Bush φαίνεται ότι τα τελευταία χρόνια έχουν βρει τη κατάλληλη συνταγή ώστε να επιστρέφουν σε αυτό, χωρίς όμως να ακούγονται παρωχημένοι ή βαρετοί. Συνεχίζοντας στα βήματα του "The Kingdom", στο "The Art Of Survival" αναμειγνύουν σε κατάλληλες δόσεις παρελθόν και παρόν. Το αποτέλεσμα είναι μεν προβλέψιμο, από την άλλη όμως είναι αξιόλογο και προσφέρει αρκετές στιγμές που θα θυμίσουν γιατί τους είχαμε θεωρήσει τότε σπουδαίους.

Check also: Hollywood Undead - "Hotel Kalifornia", Three Days Grace - "Explosions"

 

The new hard
Βάζοντας φρεσκάδα στο ροκ

Yungblud

Αν έχει κανείς απορία πώς είναι το νέο ροκ της gen-Z, την απάντηση δίνει το ομότιτλο άλμπουμ του Βρετανού Dominic Richard Harrison, ο οποίος με το attitude και την έντονη προσωπικότητά του τείνει να μετατραπεί σε ένα σύμβολο μιας ολόκληρης γενιάς, τουλάχιστον στο Νησί. Ο δίσκος σκάει από ενέργεια και δύναμη. Και τρέλα! Όση τρέλα έβγαλε και στη σκηνή του Ejekt το καλοκαίρι. Το αγόρι με το μαύρο φόρεμα περνάει ένα μήνυμα όχι τόσο εκθείασης της διαφορετικότητας αλλά του πόσο σημαντικό είναι πρώτα εμείς να αγαπάμε τον εαυτό μας. Αυτό ακριβώς κρατάμε, με έναν αστερίσκο ότι το μέλλον ίσως κρύβεται σε καλλιτέχνες με τη τρέλα και την απλοποιημένη ποίηση του Yungblud.

Nothing More

Οι Nothing More αποτελούν μια μπάντα που εδώ και μερικά χρόνια ανεβαίνει ταχέως τα σκαλοπάτια στην ιεραρχία του μοντέρνου rock ήχου. Κάθε άλμπουμ που κυκλοφορούν μεγαλώνει το ρεπερτόριό τους με νέες επιτυχίες και κάθε ζωντανή τους εμφάνιση ανεβάζει τις μετοχές τους, με την ενέργεια που βγάζουν. Το "Spirits" μπορεί να μην έπιασε τα επίπεδα των δυο προκατόχων του, αλλά διατηρεί το ποιοτικό επίπεδο και το ενεργειακό ισοζύγιο σε ανάλογα υψηλά επίπεδα και αποτελεί εν τέλει μια ουσιώδη προσθήκη στην δισκογραφία μιας συνολικά εξαιρετικής μπάντας.

Demi Lovato

Υπερπαραγωγή, αλλά ροκ. Εντάξει, ποπ-ροκ, μη ταράζεσαι. Άκου το "Substance" κι αν έχεις ακόμα απορία για το πώς ή το γιατί, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου και γύρνα πίσω στην τρίτη γυμνασίου· προφανώς χρωστάς μαθήματα και δε σε ενημέρωσαν ποτέ. Κόντρα σε κάθε εύκολο εμπορικό προγνωστικό, το "Holy Fvck" δεν μοιάζει βγαλμένο από τις ημέρες που η Lovato έκανε τα πρώτα της σόλο βήματα στον κόσμο της τρελής βιομηχανίας. Τα χτυπήματα είναι πιο ογκώδη. Οι στίχοι γκριζάρουν σε βαθμό που θα προβληματίσουν κάποιο ανυποψίαστο. Τα σκαμπανεβάσματα δεν απουσιάζουν. Οι δυνατές στιγμές είναι πραγματικά δυνατές.

The Warning

Έχοντας κάνει το πρώτο γενναίο βήμα με το μικρού μήκους "Mayday", το οικογενειακό τρίο από τη Βραζιλία επέστρεψε για να αποδείξει ότι οι υποσχέσεις δεν ήταν κενές και πέτυχε το στόχο του με το παραπάνω. Το γεγονός ότι τα ήδη γνωστά χιτάκια αποτελούν περίπου το μισό υλικό δικαιολογημένα θα σηκώσει κάποια φρύδια. Την ίδια στιγμή, στα νέα κομμάτια υπάρχουν αρκετά ρεφραίν που κολλάνε με την πρώτη, κάμποσες μπασογραμμές που θα κάνουν περαστικούς να κουνηθούν, κι άλλα τόσα γεμίσματα που παρακαλάνε για air-drums. Σε τελική ανάλυση το "Error" μπορεί να μην είναι ακριβώς τέλειο, ξεχωρίζει όμως με χαρακτηριστική άνεση κι αυτό δεν είναι καθόλου μικρό επίτευγμα.

Palaye Royale

Υπερβολικά μοντέρνο. Υπερβολικά πιασάρικο. Υπερβολικά γεμάτο. Υπερβολικά στυλιζαρισμένο. Υπερβολικά τα πάντα όλα. Ο Remington Leith με την παρέα του πατάνε γερά στο σήμερα και φτιάχνουν μουσικές που περνάνε με στυλ το λεπτό σκοινί που ενώνει τις λέξεις 'modern' και 'hard'. Δεν προσπαθούν να κρύψουν τις επιρροές τους. Δεν παίζουν στριφνά, στις δομές ή τις γραμμές τους. Το "Fever Dream" έχει γεννήσει ήδη έξι singles, και σε αυτά δεν περιλαμβάνεται καν η συνεργασία με την LP στο "Line It Up". Σίγουρα, οι αριθμοί δε λένε ποτέ ολόκληρη την αλήθεια, αλλά και πάλι.

Check also: Nova Twins - "Supernova", Willow - "CopingMechanism", Yours Truly - "Is This What I Look Like?"

 

Heavy hitters
Οι μεγαλύτερες metal κυκλοφορίες

Zeal & Ardor

Ήταν μοντέρνο κύριε Πάνο; Με έναν διαβολικό τρόπο, ο Manuel Gagneux καταφέρνει με κάθε κυκλοφορία να μεγαλώνει τον ήχο του σχήματός του, χωρίς να τον νερώνει. Παρά τις μικρές αλλαγές στο "Zeal & Ardor", η ταυτότητα ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Η ταχύτητα με την οποία σκάνε οι αλλαγές είναι τέτοια που αν αφαιρεθείς για μερικά μέτρα, θα έχεις κάθε λόγο να νομίσεις ότι κάτι πήγε στραβά στη λίστα αναπαραγωγής. Τα ακραία θέματα αποκτούν μία πιο σύγχρονη υφή. Οι gospel πινελιές δεν χάνουν ούτε ελάχιστη από τη γοητεία του παρελθόντος. Το σύνολο είναι εξίσου πιασάρικο και ιδιότροπο. Ο ορισμός του μοντέρνου, κυρία μου.

Machine Head

Εκεί που όλα έδειχναν διάλυση, ο Robb Flynn πήρε στα χέρια του τα ηνία και όχι μόνο έβγαλε για πρώτη φορά concept album (με θέμα το "Attack On Titan") αλλά κατάφερε να θυμίσει σε παλιούς και να διδάξει σε νεότερους γιατί οι Machine Head είναι από τις σημαντικότερες μπάντες του σκληρού ήχου. Εξωπραγματική κομματάρα "Slaughter The Martyr", συναίσθημα και μελωδία στο "Unhallowed", τρομερό thrash στο "Choke On The Ashes Of Your Hate". Όλες οι στιγμές του "Of Kingdom And Crown" δημιουργούν ένα ολοκληρωμένο αποτέλεσμα, με δύναμη και συνοχή, που ακούγεται φρεσκότατο και έτοιμο να προκαλέσει απανωτά pits. O Flynn πήρε τις δυσκολίες και τις μετέτρεψε σε ένα αριστούργημα. Ξανά.

Lamb Of God

Γράφαμε ότι «το "Omens" είναι ένα ατέλειωτο circle pit» και όσο περισσότερο το ακούμε τόσο ενισχύεται η άποψη μας. Είναι σχεδόν αυτό που περίμενες αλλά με στιγμές αναπάντεχες που εκτοξεύουν το δίσκο σε στρατοσφαιρικά επίπεδα, προσδίδοντας μια νέα δυναμική με κομμάτια που άλλοτε βγάζουν μια εσωτερικότητα και άλλοτε punk εξάρσεις. Ηχογραφημένο live, με τον Cruz να έχει δέσει πλήρως πίσω από τα τύμπανα και τη μπάντα εμφανώς πιο απελευθερωμένη από ίσως τα αυστηρά στεγανά του άψογου αλλά ενίοτε ρομποτικού παιξίματος του Adler. Με όρεξη και διάθεση, χωρίς απλά να αναμασούν τα ίδια επειδή βολεύει, ωριμάζουν σαν καλό bourbon από τη Virginia.

Northlane

Στο πέρασμα του χρόνου, η παρέα από το Σύδνεϋ είναι σταθερά από τις μικρές φωτεινές εξαιρέσεις που αρνούνται να βολευτούν στα κεκτημένα. Η παραξενιά τους είχε πάντα κάτι πολύ ιδιαίτερο. Είναι ταυτόχρονα πολύ τεχνικοί για το metalcore και πολύ σκληροπυρηνικοί (χεχ) για το djent. Δεν ήταν ποτέ ηγέτες του όποιου υπό-είδους. Αυτό δεν αλλάζει, αλλά δεν έχει και σημασία. Με το "Obsidian" δημιουργούν κάτι απολύτως δικό τους. Ο τρόπος που πηγαίνουν από φουλ ηλεκτρονικά σε υπέρ-κολλητικά ρεφραίν κι από εκεί σε χαμηλοκουρδισμένα σπασίματα είναι σκέτη απόλαυση.

The Devil Wears Prada

Metalcore δίσκος που ακούγεται από την αρχή μέχρι το τέλος; Τσεκ. Ατμοσφαρική μελαγχολία; Τσεκ. Ρεφραινάρες; Τσεκ. Μόνο και μόνο για το "Broken" η μπάντα αξίζει συγχαρητήρια. Το "Color Decay" είναι γεμάτο καλογραμμένα τραγούδια που μιλάνε στην καρδιά, ξεφεύγοντας από τα στενά όρια του metalcore αλλά έχοντας δημιουργήσει ένα ξεχωριστό χαρακτήρα. H ευθύτητα των στίχων, η πληθώρα των διαφορετικών ήχων και κυρίως οι μεστές μελωδίες, χτίζουν ένα δίσκο που ακούγεται επίκαιρος και ειλικρινής.

Check also: Ibaraki - "Rashomon"

 

It's only modern metal
Στο (μεταλλικό) ύψος τους

Parkway Drive

Από το Κύτταρο στο Gagarin, απ’ το Gagarin στο Academy κι απ’ το Academy στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου (και μακριά από Ελλάδα). Κάπως έτσι συνοψίζεται η πορεία των Αυστραλών Parkway Drive, οι οποίοι παίζουν ακόμα metalcore αλλά έχουν ξεφύγει από τα στενά του όρια. Στο φετινό "Darker Still" συνεχίζουν από εκεί που έμειναν με το “Reverence” και προχωράνε λίγο παραπέρα, προσφέροντας έναν μελωδίες, σκληράδα, πολυφωνίες, ενέργεια. Καθαρά και σκισμένα φωνητικά μπλέκονται αρμονικά και τα κομμάτια είναι σα να περιμένουν να παιχτούν ζωντανά.

Architects

Το εξαιρετικό προ διετίας "For Those That Wish To Exist" ήταν ένας θρίαμβος εν μέσω πολύ δύσκολων συνθηκών για τους Architects. Δυστυχώς ο φετινός τους δίσκος δεν μπορεί να πλησιάσει σε κάτι τέτοιο. Δε θα το πούμε ανέμπνευστο, δε θα το πούμε κακό, αλλά θα το πούμε άνισο, θα το πούμε λίγο «εύκολο», θα πούμε ότι δεν έχει την ψυχή που είχαμε συνηθίσει. Σίγουρα, το "The Classic Symptoms Of A Broken Spirit" έχει τις στιγμές του, αλλά ίσως τελικά να βιάστηκαν προσπαθώντας να «πιάσουν το κύμα» από την επιτυχία του προηγούμενου δίσκου.

Bad Omens

Ένα κράμα pop, metalcore και ηλεκτρονικής μουσικής, με μια φωνή που ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. Σχεδόν κάθε ρεφραιν είναι για σεμινάριο. Τα «μπλιμπλίκια» δεν ακούγονται παράταιρα, κάθε άλλο. Το "The Death Of Peace Of Mind" ξεφεύγει από το στερεοτυπικό metalcore, αλλά χρησιμοποιεί τα μαθήματά του για να κάνει τα κομμάτια δυναμικά κι επιθετικά όταν απαιτείται. Χτίζοντας τον δικό τους ήχο, οι Bad Omens με αυτό το άλμπουμ φαίνονται αποφασισμένοι να πρωταγωνιστήσουν στο μοντέρνο metal, αλλά και να φέρουν κόσμο από πιο εναλλακτικά μονοπάτια. Οι οιωνοί είναι σίγουρα μαζί τους.

Arch Enemy

Είναι οι Arch Enemy και παίζουν μελωδ... εχμ, παίζουν μέταλ. Αν κάπου μέχρι τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας κάποια ακραία προσχήματα κρατιούνταν, από την έλευση της Alissa White-Gluz (και του Jeff Loomis) τα πράγματα έχουν αλλάξει. Στην πραγματικότητα όχι πολύ, αλλά αρκετά για να γίνει σαφές και στην τελευταία γραμμή ότι έχουν αφήσει πίσω τους τον χώρο από τον οποίο ξεκίνησαν. Ανάμεσα στις πελώριες μελωδίες, την αστραφτερή παραγωγή και την εντονότερη από ποτέ παρουσία καθαρών φωνητικών, το "Deceivers" στέκεται στην ευθεία που ενώνει το χθες με το σήμερα.

Soilwork

Μετρώντας αισίως είκοσι γεμάτα χρόνια από τη φανταστική σφαλιάρα του "Natural Born Chaos" κι ένα λιγότερο από την επόμενη στο "Figure Number Five", οι 'Speed' Strid & Co. συνεχίζουν την πορεία τους. Το "Övergivenheten" περικλείει όλα όσα καθιέρωσαν τους δημιουργούς του, και τους έκαναν να αφήσουν πίσω τους τις ταμπέλες. Οι αναφορές στον ήχο του Γκέτεμποργκ, προφανώς, βρίσκονται ακόμα εδώ. Οι εναλλαγές ανάμεσα στις κιθάρες και τα πλήκτρα λάμπουν. Το δίπολο καθαρών και σκισμένων φωνητικών, παρομοίως. Η τελευταία, σκοτεινή νότα που προστέθηκε από τον πρόωρο χαμό του David Andersson δυστυχώς δεν μπορεί να σβήσει.

Check also: The Halo Effect - "Days Of The Lost", Motionless In White - "Scoring The End Of The World", Thornhill - "Heroine"

 

Nü lives!
Με βερμούδες και καπέλα

Disturbed

Τέσσερα χρόνια μετά το τίμιο "Evolution", οι Disturbed επιστρέφουν με έναν τυπικά Disturbed δίσκο από τον οποίο λείπουν οι κοιλιές, αλλά δυστυχώς λείπουν και οι κορυφές. Το δίδυμο Draiman και Donegan παραμένει η σταθερή αξία της μπάντας και προσφέρει τις γνωστές φωνητικές ερμηνείες και ορισμένες πολύ καλές κιθαριστικές στιγμές. Μια δόση από Ann Wilson κάνει το "Don't Tell Me" να ξεχωρίζει λίγο, ενώ το repeat έρχεται στον νου ως λειτουργία σε λίγα κομμάτια όπως το "Bad Man" ή το "Won't Back Down". Τίμιο και τώρα, αλλά όχι και αξιομνημόνευτο το "Divisive".

Korn

Τριάντα χρόνια μετά το ντεμπούτο που γέννησε το nu-metal ασχολούμαστε ακόμα σοβαρά με τους Korn και αυτό λέει πολλά. Λιγότερο μαύρο από τον προκάτοχο του και σχετικά μικρό σε διάρκεια, το "Requiem" θα μπορούσε να κατηγορηθεί για «ξεπέτα». Ξεχωρίζει λόγω του χαρακτήρα του Davis και των στιχουργικών κι ερμηνευτικών ικανοτήτων του. Μας έκαναν να τραγουδάμε με το "Let The Dark Do The Rest" και μας άρεσε το scatting του "Worst Is On Its Way". Η συνοχή και το ότι ακούς αυτό που πάνω κάτω φαντάζεσαι λειτουργούν θετικά μέχρι ενός σημείου. Από την άλλη μεριά ο δίσκος αποτυγχάνει να εντυπωσιάσει. Η μαυρίλα τους ταιριάζει μάλλον περισσότερο. Στο μικρόκοσμο του nü παραμένουν βασιλιάδες.

Papa Roach

Έχοντας τις απαρχές τους στις ημέρες που το nu-metal κίνημα κυριαρχούσε, οι Para Roach έφτασαν αισίως στον εντέκατο δίσκο τους. Το "Ego Trip" τους φέρνει να κινούνται ηχητικά περισσότερο προς τις πρώτες και λιγότερο προς τις ενδιάμεσες μέρες τους, χωρίς όμως αυτό να είναι αναμάσημα. Τα κομμάτια είναι μικρά, άμεσα και τσιτωμένα και συνήθως «πιάνουν» τον ακροατή γρήγορα, ενώ υπάρχει και μια rap επίγευση με τη συνεργασία με τους Fever 333 στο ενδιαφέρον "Swerve". Ωραίο δισκάκι.

Tallah

Εκεί που οι Dillinger συναντούν τους Slipknot, ξεπροβάλλουν οι Tallah. Το "The Generation Of Danger" είναι μια παράνοια από την αρχή ως το τέλος, με σαρωτικά τύμπανα και δαιμονισμένες κιθάρες να δημιουργούν μια ηχητική λαίλαπα. Μια τρέλα που οδηγεί οριακά στο φόβο, αλλά με κάποιο μαγικό τρόπο δουλεύει εντυπωσιακά καλά. Οι επιρροές από Code Orange έχουν μπει στο παιχνίδι, ίσως και λόγω της εμπλοκής του Max Portnoy που αφήνει το στίγμα του με το θυελλώδες παίξιμό του. Για όποιον ψάχνει ένα άκουσμα εκτόνωσης, αυτό μοιάζει με ιδανικό υποψήφιο.

Ocean Grove

Η τρελοπαρέα από την Αυστραλία δε φαίνεται να έχει καμία όρεξη να βάλει μυαλό. Ενώ ο κόσμος γύρω τους σκοτεινιάζει, εκείνοι συνεχίζουν να γελάνε με επιδεικτικά κατεβασμένα γυαλιά ηλίου και χώνονται περισσότερο στον κόσμο τους. Τα χοροπηδηχτά μετρήματα δίνουν και παίρνουν. Η φωτεινότητα μένει καρφωμένη στο 100% από το πρώτο ως το τελευταίο δευτερόλεπτο. Ανά πάσα στιγμή η παραλία μοιάζει μισό κουπλέ μακριά. Σε σύγκριση με τους προκατόχους του, το "Up In The Air Forever" μπορεί να χάνει, αλλά αυτό λέει λιγότερα για το ίδιο και περισσότερα για το πού βρισκόταν ο πήχης.

 

Core supremacy
Γενικά, χωρίς πρόθεμα

Bleed From Within

Μπολιάζοντας τα breakdowns με συμφωνικά στοιχεία και κάμποσα ανατολίτικα περάσματα στις κιθάρες, οι Bleed From Within στο "Shrine" παρουσίασαν ένα πολύ δυνατό άλμπουμ που χωρίς να διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αποτελείται από πολλές πορωτικές στιγμές, όπως το opening με το "I Am Damnation" και το "Levitate" με το τεράστιο ρεφραίν. Μουσικές ξεκάθαρα φτιαγμένες για mosh και κοπάνημα. Συνθετικά, αποφεύγουν τις παγίδες των υπερφορτωμένων ενορχηστρώσεων, κάτι που λειτουργεί καθοριστικά στο να υπάρχουν διάσπαρτα αξιομνημόνευτα σημεία σε κάθε σχεδόν κομμάτι. H επιβλητική επί σκηνής παρουσία τους μας κάνει να θέλουμε να τους δούμε κι από τα μέρη μας σύντομα.

We Came As Romans

Έχοντας χάσει τον συν-τραγουδιστή τους Kyle Pavone το 2018, οι We Came As Romans αποφάσισαν να συνεχίσουν χωρίς να τον αντικαταστήσουν. Το "Darkbloom" είναι η δική τους κάθαρση για να διαχειριστούν αυτή την απώλεια. Χωρίς το μουσικό υπόβαθρο να αντικατοπτρίζει απαραίτητα αυτή την συναισθηματική φόρτιση, έχει κάποιες ξεχωριστές στιγμές όπως το ομότιτλο (φοβερό) κομμάτι. Κατά τα άλλα, είναι μια αξιοπρεπέστατη δουλειά που δεν απομακρύνεται ιδιαίτερα από τον καθιερωμένο ήχο της μπάντας. Απορίας άξιο πως το "Carry The Weight" που είχε βγει ως μεμονωμένο single δεν συμπεριλήφθηκε στο δίσκο. Ίσως οι όποιες συγκρίσεις με Architects να ήθελαν να μειωθούν στο ελάχιστο. 

Lorna Shore

Άτιμο hype που άλλους τους ανεβάζει και άλλους τους ρίχνεις στα ξένα χέρια. Στην περίπτωση των, όχι ακριβώς νεοφερμένων στη deathcore κοινότητα, Lorna Shore το πρώτο μεγάλο μπαμ έγινε με το "...And I Return to Nothingness". Ένα χρόνο αργότερα, η μπάντα από το New Jersey επέστρεψε για να θερίσει αυτά που έσπειρε και δεν απογοήτευσε. Το "Pain Remains" τικάρει τα κουτάκια όποιας τρελής λίστας μπορεί να ετοιμάσει κάποιος παράξενος, με εξαίρεση ίσως εκείνο της πρωτοτυπίας. Ο Will Ramos βάζει φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα του. Οι πιο απαιτητικοί πάντα θα έχουν κάτι παραπάνω να πουν, αλλά πάντα έτσι δε γίνεται με τα μεγάλα ονόματα;

Miss May I

Με μια λέξη: Τίμιο. Κρατώντας τον 00s ήχο ζωντανό, οι Miss May I τσεκάρουν όλα τα κουτάκια που θα περίμενε κανείς απο μια metalcore δουλειά στο "Curse Of Existence". Maiden-ικά leads, καθαρά ρεφραιν, syncopated riffs για την τσαχπινιά. Ρισκάροντας με το να ακούγονται ξεπερασμένοι, καταφέρνουν παραδόξως να το αποφύγουν αυτό, έχοντας στο πλευρό τους τις μελωδίες αλλά και τη νοσταλγία που προκαλεί ο ήχος τους σε μας τους πιο παλιούς του είδους. Πόσο θα κρατήσει σε βάθος χρόνου μένει να φανεί, αλλά είναι μια τίμια συντροφιά σε στιγμές που χρειάζεται κάτι πιο upbeat κι ενεργητικό για να ανεβάσει τους παλμούς. 

Counterparts

Βαρύ. Φορτισμένο. Ουσιώδες. Το "A Eulogy For Those Still Here" είναι μία ακόμα προσθήκη στην γεμάτη κληρονομία των Καναδών. Κοιτώντας πίσω, δεν υπάρχουν πολλά συγκροτήματα που να παίζουν τόσο σωστά και σταθερά σύγχρονο core. Οι αρχές του ύφους τηρούνται με ευλάβεια. Οι κιθάρες χτυπάνε αλύπητα. Οι ερμηνείες του Brendan Murphy είναι όλο οργή και προσωπικότητα. Η όλη προσέγγιση μπορεί να έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου, αλλά τα σπασίματα σε στιγμές κουβαλάνε κάτι από το ένδοξο κατσαχάρντκορ παρελθόν. Η αφιέρωση του "Whispers Of Your Death" θα λυγίσει και τους πιο σκληρούς.

Check also: I Prevail - "True Power", Malevolence - "Malicious Intent", Norma Jean - "Deathrattle Sing For Me"

 

The truth is out there
Τα παράξενα

Polyphia

Η παρέα του Tim Henson αποτελεί ένα παράδειγμα της νέας γενιάς που άνθρωποι σαν κάποιους από εμάς δυσκολεύονται να καταλάβουν, αλλά δεν μπορούν να μην παραδεχτούν. Με το "Remember That You Will Die" κατάφεραν να φτιάξουν κάτι που μοιάζει ολόδικό τους και ταυτόχρονα να τραβήξουν πάρα πολλά μάτια (και κυρίως αυτιά) πάνω τους, μεγαλώνοντας τρομερά το όνομά τους χωρίς να φαίνεται να έκαναν κάποιο συμβιβασμό. Μπερδεύουν τον ακροατή πετώντας ετερόκλητα στοιχεία, ενδεχομένως τον χαζεύουν σε σημεία με την τεχνική τους κατάρτιση, αλλά στο τέλος τα τραγούδια τους βγάζουν νόημα με κάποιο τρόπο. Και σε κάνουν να πιστέψεις - έστω και λίγο - το hype γύρω από το όνομά τους.

Spiritworld

Από πού να τους πιάσεις και από που να τους αφήσεις αυτούς τους παλαβούς από το Las Vegas; Καουμπόηδες εναντίων δαιμόνων στην άγρια δύση και η μουσική από πίσω, να βαράει αδυσώπητα, υπερηχητικά riffs. Όλο το "Deathwestern" είναι μια συνεχής λίστα τσαμπουκαλεμένου, γκρουβάτου, ατόφιου metal που δεν σε αφήνει να πάρεις δευτερόλεπτο ανάσας. Ακουμπώντας στο 80ς thrash, στο hardcore και στο death δημιουργούν έναν άκρως μαγνητικό αμάλγαμα ισοπεδωτικού ήχου με κομμάτια όπως το ομότιτλο, το "Relic Of Damnation", το "U L C E R" και το απίστευτο "Lujuria Satanica". Από τα δυναμικότερα άλμπουμ της χρονιάς.

Vukovi

Με ένα εκρηκτικό μείγμα alternative-nu-pop οι Σκωτσέζοι Vukovi έχουν ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον των Βρετανών και ανοίγονται τώρα και σε περισσότερο κόσμο με το concept album "Nula". Εκρηκτικοί ρυθμοί και εθιστικές μελωδίες με μπροστάρισσα την Janine Shilstone και το προκλητικό της ταμπεραμέντο. Τι και αν φαίνεται το... «διαστημόπλοιο» της Nula να ξεμένει από καύσιμα στο μέσο της διαδρομής; Το πρώτο μισό φτάνει και με το παραπάνω για να μας μείνει χαραγμένο στο μυαλό με τα υπέροχα τραγούδια και τη πανέμορφη φωνή της Janine.

Electric Callboy

Οι Γερμανοί που ξεκίνησαν και έγιναν γνωστοί ως Eskimo Callboy αποφάσισαν να αφήσουν πίσω τους το «προσβλητικό» παρελθόν τους. Αλλάξανε όνομα, αποσύρανε όσα παλιά τραγούδια δεν έκαναν στο νέο τους προφίλ και επανασυστήθηκαν ως Electric Callboy. Μουσικά δεν άλλαξαν και πολλά, μιας και εξακολουθούν να παίζουν έναν συνδυασμό electro και core, παρουσιάζοντάς το σε συνήθως απολαυστικά videoclips (δες "Hurrikan", για παράδειγμα). Με το "Tekkno" οι Electric Callboy μας έδωσαν μια συλλογή κομματιών που εκπέμπει θετικά vibes και που μπορείς απενοχοποιημένα να απολαύσεις. Το έκαναν καλύτερα από τους φετινούς Ghost!

Crosses

Το πιο πειραματικό παιδί του Chino Moreno (και του Shaun Lopez) κυκλοφόρησε νέο υλικό μετά από οκτώ ολόκληρα χρόνια και μάλλον πρέπει να... ευχαριστούμε τον κορονοϊό για αυτό. Το "Permanent Radiant" μπορεί να είναι ένα EP περιορισμένης χρονικής διάρκειας, αλλά έστω και σε αυτή, το ντουέτο προλαβαίνει να δώσει το χαρακτηριστικό στίγμα του. Σκοτεινή, εσωστρεφής, ατμοσφαιρική μουσική που σε συνδυασμό με τα ξεχωριστά φωνητικά του Moreno προκαλεί συναισθήματα. Καλοδεχούμενη κάθε νέα νότα!

Check also: Greg Puciato - "Mirrorcell", Hetriot - "Profound Morality"

 

Fresh blood
Τα ντεμπούτα

Bloodywood

Το πιο αναπάντεχα δυνατό ντεμπούτο της χρονιάς στον μοντέρνο σκληρό ήχο, με διαφορά από το επόμενο. Δεν είναι μόνο ότι η παρέα από την Ινδία παντρεύει ηλεκτρικές και δίκασες με παραδοσιακά όργανα από τους τόπους της. Ούτε ότι φτύνει συνειδητοποιημένα rap περάσματα πάνω από ανατολίτικους ρυθμούς. Είναι ότι κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται τόσο φυσικό που απορείς γιατί δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο στο παρελθόν. Αν κάτσεις να το αναλύσεις, με κάνα-δυο επιπλέον πινελιές το "Rakshak" θα μπορούσε να πετάξει ακόμα ψηλότερα. Για να το καταφέρεις αυτό βέβαια θα πρέπει να βγεις από dance pit, οπότε.

Maggie Lindemann

Δεν πρέπει να υπάρχει κάτι πιο εύκολο για έναν ροκά από το να ρίξει μία ματιά στον πρότερο βίο και το ίματζ της Maggie Lindemann και να την ξεγράψει σε κλάσματα του δευτερολέπτου ως γλάστρα της βιομηχανίας. Αφήνοντας τις προκαταλήψεις εκτός, η εικόνα που ζωγραφίζει η Αμερικανίδα στην πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά της μοιάζει πολύ διαφορετική. Τα τραγούδια του "Suckerpunch" είναι στοχευμένα και άμεσα. Μιλάνε τη γλώσσα μίας γενιάς που ζει στο όριο της διάσπασης προσοχής. Οι πιο κλασικές επιρροές είναι η Avril και οι Evanescence. Οι κιθάρες και τα ηλεκτρονικά βρίσκονται σταθερά σε δεύτερο πλάνο, αλλά είναι εκεί. Τα hooks πέφτουν βροχή.

Static Dress

Αν κάποιος έλεγε ότι το ντεμπούτο των Static Dress ηχογραφήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 2000 δεν θα μας ήταν πολύ δύσκολο να τον πιστέψουμε. Από τα σκισίματα των φωνητικών μέχρι τις συνεχόμενες αλλαγές στη διάθεση κι από τα βροχερά αρώματα μέχρι τα τρελαμένα ξεσπάσματα, το κουαρτέτο από το Leeds γεφυρώνει το post-hardcore με το screamo όπως τότε. Η παραγωγή είναι ίσως το μόνο στοιχείο που μπορεί να ξενίσει. Τα ουρλιαχτά του "Rouge Carpet Disaster" ακούγονται πεντακάθαρα. Το συναίσθημά του έχει κάθε λόγο να συστήσει νέο κόσμο στο ύφος. Το ότι θα ανοίκουν στην Ευρώπη για Bring Me The Horizon και A Day To Remember μόνο τυχαίο δεν είναι.

Hilltops Are For Dreamers

O Βασίλης Παπαγεωργακόπουλος που βρίσκεται πίσω από τους Hilltops με πολύ δουλεία και πείσμα αποδεικνύει ότι κανένα όνειρο δεν είναι απίθανο να πραγματοποιηθεί. Κατάφερε να μας δώσει το πρώτο full-length με τη βοήθεια crowdsource και μπράβο του γιατί το αξίζει, και χαιρόμαστε τέτοιες κυκλοφορίες να έρχονται από Έλληνες και δη της διασποράς. Επηρεασμένο από Σκανδιναβικά ακούσματα και λυρικές απολήξεις, το "In Disbelief" είναι έξυπνα μικρό σε διάρκεια έτσι ώστε τα οκτώ κομμάτια του να ακούγονται σε ένα πέρασμα με το σκοτάδι που τα σκεπάζει όλα να ικανοποιεί από άποψη συνοχής.

Mislead

Δεύτερο εγχώριο μοντέρνο ντεμπούτο, δεύτερος δίσκος που χωρίς να επανακαθορίζει τον μουσικό χάρτη δίνει μία νότα φρεσκάδας στον χώρο που κινείται και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον. Η τετράδα από την Αθήνα ξεκινάει από το ραδιοφωνικό ροκ, όπως αυτό καθιερώθηκε στις δεκαετίες του '90 και του 2000, τραβώντας τις άκρες του στο σήμερα. Το "Find Your Enemy" στηρίζεται σε άμεσες δομές και λέει απλές, καθημερινές αλήθειες. Οι γραμμές μοιράζουν χαμόγελα. Ο αέρας ξεχειλίζει από γλυκιά νοσταλγία και διάθεση για κίνηση. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, τραγούδια σαν το ομώνυμο ήδη θα είχαν περάσει στα FM.

Check also: Pridelands - "Light Bends"

 

Meh
Θέλαμε κάτι πιο εκλεκτό

Five Finger Death Punch

Πατάς το play και ακούς το πρώτο single "Welcome To The Circus". Μια χαρούλα. Ραδιοφωνικό, κολλητικό, ξεσηκωτικό, βρε λες να βρήκαν την παλιά τους φόρμα; Τζάμπα το promotion και το άπειρο marketing πίσω από τη μηχανή πλέον που πλέον αποτελούν οι FFDP. Έχοντας φανερά πλέον κατακτήσει μια μπάντα παραγωγής δολλαριών και όχι σοβαρής μουσικής το "Afterlife" είναι ένα προκάτ άλμπουμ με δήθεν πειραματισμούς τύπου country και trap (!) που μόνο λύπηση προκαλεί σε όλους εμάς που κάποτε πιστεύαμε με αφέλεια ότι πρόκειται για το μέλλον της modern metal σκηνής. Γελάνε και οι πέτρες.

Drowning Pool

Ακόμα και τοποθετώντας το φακό στον μικρόκοσμο του nu-metal, οι Drowning Pool ποτέ δεν κατάφεραν να κρατηθούν στην πρώτη γραμμή. Αναμφίβολα την άγγιξαν με το ντεμπούτο τους (και κυρίως με το "Bodies"), από εκεί και μετά όμως τίποτα δεν πήγε ακριβώς όπως θα το ήθελαν. Ο χαμός του Dave Williams, η κατακόρυφη βουτιά της σκηνής, η αδιαφορία της βιομηχανίας, η χημεία που ποτέ δεν έκατσε ακριβώς σωστά. Δυστυχώς για τους ίδιους και για όσους από εμάς περιμέναμε με έστω μετριασμένες ελπίδες, το "Strike A Nerve" παρά τις μεμονωμένες εκλάμψεις δεν δείχνει ικανό να γυρίσει το παιχνίδι.

The Rasmus

Οι Φινλανδοί στο φετινό τους δισκογραφικό βήμα φαίνεται ότι κινηθήκανε περισσότερο στον αυτόματο πιλότο, παρά ότι πάλεψαν να δημιουργήσουν κάτι καινούργιο από την αρχή. Στο παρελθόν έχουν δείξει ότι τα καταφέρνουν αρκετά καλά να ισορροπήσουν ανάμεσα στον σύγχρονο rock ήχο και στην pop, αλλά με το "Rise" αυτή η ισορροπία δείχνει διαταραγμένη. Εκλάμψεις υπάρχουν αρκετές, με το ομότιτλο, το "Evil", το "Fireflies", το "Jezebel" να είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το σύνολο όμως παραμένει οριακά ικανοποιητικό. Μήπως στο επόμενο να βάλουν λίγο παραπάνω Desmond Child;

Lacuna Coil

Η αλήθεια είναι ότι εγχειρήματα κατά τα οποία ένα συγκρότημα επανεκτελεί παλιά του κομμάτια ή παλιούς του δίσκους, ξεκινάνε έχοντας φάει τουλάχιστον ένα γκολ από τα αποδυτήρια. Ακούγοντας την επανηχογράφηση του "Comalies" είκοσι χρόνια όμως, μπορεί κανείς να διαπιστώσει πως όντως πρόκειται για «μεταφορά» του δίσκου από το 2002 στο 2022, όπως διαφήμισαν οι ίδιοι οι Lacuna Coil. Διαφορετικές ενορχηστρώσεις, διαφορετικές φωνητικές προσεγγίσεις, διαφορετικός ήχος, διαχρονική φωνάρα από την Κριστίνα. Το "Comalies XX" προσφέρει μια διαφορετική οπτική σε έναν εγνωσμένα σπουδαίο δίσκο του χώρου.

Lost Society

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό τέσσερα παλικάρια από τη Φινλανδία που έπαιζαν θρας. Στο πέρασμα του χρόνου βαρέθηκαν τα κολλητά τζιν και το συνεχόμενο τάπα-τούπα. Τίποτα το κολάσιμο ή απαραίτητα αρνητικό μέχρι εδώ. Απολύτως αναμενόμενα, η μετάβαση από τις παλιομοδίτικες φόρμες σε πιο σύγχρονες δεν είναι ό,τι ευκολότερο. Οι ισορροπίες βρίσκονται πιο συχνά από όσο χάνονται, παραμένουν ωστόσο λεπτές. Στο "If The Sky Came Down", ο ήχος μαλακώνει, οι Bring Me The Horizon της μεσαίας περιόδου παίρνουν τη θέση των Gojira ως σημείο παραλληλισμού, και η διαδρομή φαίνεται να έχει ακόμα δρόμο μπροστά της.

Check also (ή και όχι): Dorothy - "Gifts From The Holy Ghost"

 

Just say this
Η απώλεια της χρονιάς

Taylor Hawkins

Από τις κάμποσες απώλειες μουσικών το 2022, αυτή του Taylor Hawkins πόνεσε λίγο περισσότερο. Ήταν ο χαρακτήρας του που έβγαζε μια σχεδόν απεριόριστη θετική ενέργεια, ήταν το ταλέντο και το παίξιμό του που συνετέλεσε κι αυτό στο να γίνουν οι Foo Fighters το τεράστιο μέγεθος που είναι σήμερα, ήταν το πόσο αγάπαγε τη μουσική και έδενε το χτες με το σήμερα. Ήταν ότι στη σχέση του με τον Dave Grohl έβλεπες αυτή την αδελφική φιλία που είναι συνήθως το κίνητρο για να θες να φτιάξεις μια μπάντα ή να παίζεις μουσική με τους φίλους σου. Είναι όλα τα παραπάνω και άλλα τόσα. Οι δύο βραδιές σε Λονδίνο και Λος Άντζελες που έστησαν οι φίλοι του προς τιμήν του, όλοι ξέρουν ότι τον έκαναν να χαμογελά από κάπου μακριά. 

 

  • SHARE
  • TWEET