Hexis

Είναι μερικές κυκλοφορίες, που απλώς τα κάνουν όλα σωστά. Μια τέτοια, είναι το "Tando Ashanti" των Hexis, που κυκλοφόρησε το 2017. Οι Δανοί εξτρεμιστές, πήραν το ύφος που είχαν διαμορφώσει ικανοποιητικά στο "Abalam" του 2014 και του έδωσαν μια βλοσυρή κλωτσιά, οδηγώντας το σε νέα βάραθρα. Κοινώς, το συγκρότημα υπέταξε εντονότερα το θεμελιώδες τρίπτυχο black - hardcore - sludge metal και κατάφερε να δημιουργήσει ένα κτήνος. Μάλιστα, η συναυλία τους το 2019 εδώ στην Αθήνα και σε λατρεμένη υπόγα, αποτελεί έως και σήμερα μια από τις εντονότερες εμπειρίες μου, καλλιτεχνικά, τα τελευταία έτη.

Συνεπώς, η επιστροφή του συγκροτήματος με νέο full length έπειτα από μια πενταετία, δεν γινόταν να με αφήσει ασυγκίνητο. Και ο λόγος είναι, πως ελάχιστα σχήματα του ακραίου ήχου μεταδίδουν πλέον τέτοια ένταση. Το συγκρότημα, έχει καταφέρει να κυκλοφορεί δίσκους οι οποίοι στον πυρήνα τους διακατέχονται από μια κατάμαυρη, απαισιόδοξη μηδενιστική ακρότητα, και να ενσωματώνουν εντελώς οργανικά τις επιρροές τους. Παράλληλα, δεν εμμένουν απλώς σε μια αισθητική επικάλυψη απλοϊκών δομών, αλλά φροντίζουν ώστε, αν προσέξεις τα κομμάτια τους, να αποκαλύψουν όλα τα τεχνικά χαρακτηριστικά που αναζητούνται σε αυτές τις περιπτώσεις. Κοινώς, επαναλαμβάνω πως τα κάνουν όλα σωστά.

Με το "Aeturnum", οι Hexis εμβαθύνουν στον όγκο και τη μαζικότητα του ήχου τους. Με σύμμαχο μια παραγωγή που συνθλίβει, αλλά και αυξάνοντας κατακόρυφα τα extreme metal σημεία τους, δημιουργούν ένα άλμπουμ που δείχνει ικανό να κοντράρει ευθέως και ισάξια, μεγαθήρια όπως οι Anaal Nathrakh, Dragged Into Sunlight, καθώς και πρώιμους (και labelmates) Plebeian Grandstand. Φυσικά, η σαπίλα τους θα υπενθυμίσει εκ νέου ονόματα όπως οι This Gift Is A Curse και Celeste, αλλά και από αρκετά μοντέρνα metallic hardcore σχήματα όπως οι Cult Leader. Κοινώς, άλλοτε, όπως στο "Exhaurine" θα προσφέρουν χαραμάδες λύτρωσης, και άλλες φορές, όπως στο "Divinitas" θα ηχούν λες και γρονθοκοπούν ανελέητα και αδιάκοπα.

Σε 46 λεπτά, το σχήμα χώρεσε 12 συνθέσεις με τις διάρκειες να ποικίλουν, από ενάμιση ως οκτώ λεπτά. Κατά αυτό τον τρόπο, ένα ολόκληρο ηχητικό καλειδοσκόπιο γίνεται εκ νέου οπλοστάσιο της μπάντας. Από extreme hardcore / grind ποδοβολητά μέχρι πιο post/industrial αναφορές, και από ορυμαγδούς σαν το "Tacet" έως ατμοσφαιρικά, οριακά dark ambient περάσματα στο φινάλε του άλμπουμ με την ομότιτλη σύνθεση, ο κόσμος των Hexis δεν έχει όρια στην ψυχολογική καταβύθιση. Το συγκρότημα, μεταδίδει μια απόγνωση η οποία, ενδεδυμένη με την ανίερη αισθητική σε στίχους και artwork, ανά στιγμές ("Memento") φαντάζει ικανή να σκεπάσει τα πάντα.

Πράγματι, οι ακροάσεις του "Aeturnum" πιστοποιούν πως οι Hexis παραδίδουν την κορυφαία τους δουλειά. Διατηρώντας μια σταθερά ανοδική πορεία, οι Δανοί κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το πιο ολοκληρωμένο τους άλμπουμ, ένα δίσκο που εκπροσωπεί ποιοτικά και, κυρίως πειστικά, κάθε πτυχή του ήχου τους. Δεν φοβούνται να συνθέσουν «μεγάλα» riffs και να τα συνδυάσουν με κολασμένα φωνητικά («Accipis"), και παρά την, σταθερά έντονη ομοιομορφία και απορρόφηση των επιμέρους προς χάρη ενός όλου, δημιουργούν την εντύπωση πως παραμένουν άτρωτοι, και κυρίως επικίνδυνοι.

Το blackened hardcore των Hexis δεν ήταν ποτέ προσιτό, ή στυλιζαρισμένο. Προερχόταν ανέκαθεν από τους υπονόμους των αμέτρητων μητροπόλεων στις οποίες έχουν εμφανιστεί ζωντανά, γεγονός που περικλείεται στην ατμόσφαιρά του, και έτσι ακόμη και όταν αφήνεται πλήρως στη metal υποβλητικότητα, όπως συμβαίνει στο "Nunquam" ή το μεγαλοπρεπές "Amissus", φέρει μαζί του μια αστική απειλή. Πλέον, στην πιο αδυσώπητη στιγμή τους, οι Hexis αποκωδικοποιούν διαυγέστερα και ισορροπημένα όσο ποτέ την ηχητική τους γλώσσα και δημιουργούν ένα άλμπουμ ισάξιο του τρόμου. Αν τους γνωρίζεις, θα ικανοποιηθείς, τουλάχιστον. Αν όμως, εισέλθεις στον κόσμο τους με το "Aeturnum", να είσαι βέβαιο πως θα βρεθείς αντιμέτωπο με μια κολλητική πεμπτουσία, η οποία χάνεται στο σκοτάδι και επανεμφανίζεται σε κάθε τοξικό άρπισμα και ουρλιαχστό, απαρνούμενη κάθε περιθώριο αμφισβήτησης.

Bandcamp
Youtube