Aeviterne

Το ντεμπούτο των Αμερικανών Aeviterne κυκλοφόρησε τον περασμένο Μάρτιο. Γιατί όμως το παρουσιάζουμε τώρα; Και γιατί νιώθω την «ανάγκη» να «απολογηθώ»; Γιατί οφείλουμε να είμαστε συνεπείς με τα πιστεύω μας. Και γιατί δεν νοείται να κλείσει αυτή η χρονιά και να μην μιλήσουμε για τον κορυφαίο death metal δίσκο που βγήκε φέτος. Ξέρω, σε διάφορες λίστες που ξεπετάγονται αυτή την περίοδο, μπορεί να δείτε άλλα άλμπουμ του χώρου, αλλά και το "The Ailing Façade", με καλές πιθανότητες. Οι Νεοϋορκέζοι βλέπετε, παρέδωσαν ένα τιτάνιο, εγκεφαλικό κτήνος.

Όλα φαίνονται από την πρώτη ένδειξη, και δεν εννοώ καν τη μουσική. Μέλη, νυν και πρώην, από Flourishing, Artificial Brain, Luminous Vault, Tombs. Τι κοινό έχουν; Τον extreme metal πειραματισμό. Βάλε στην εξίσωση και ένα εκπληκτικό, Portal-ικής αισθητικής, εξώφυλλο, και έχεις μια καλή πρώτη γεύση. Αλλά όχι, δεν έχεις την πλήρη εικόνα! Πώς θα μπορούσες άλλωστε, σε ένα παρανοϊκό άλμπουμ 50 λεπτών. To πρώτο single του άλμπουμ, το εναρκτήριο "Denature" ξετυλίγει έναν ιδιότυπο συνδυασμό. Dissonant death metal και post-punk. Περίτεχνα ρυθμικά μέρη, φρικτές ατμόσφαιρες χάρη της κιθαριστικής δουλειάς, μερικό φως στο σόλο στο τέλος. Οι Aeviterne δεν μασούν τα λόγια τους, στοχεύουν για τα πολλά.

Το "The Ailing Facade" δεν είναι απλώς ενδιαφέρον, αλλά άκρως εντυπωσιακό. Οι οκτώ συνθέσεις του είναι ένας ψυχοτρόπος λαβύρινθος που διαθέτει στους τοίχους του ηχεία. Η μουσική ξεπροβάλλει από παντού, οι συχνότητες αγκαλιάζουν το σώμα, οι τρανταγμοί μπάσου, τυμπάνων και industrial πινελιών, σε κρατούν σε εγρήγορση. Οι Aeviterne είναι ταυτόχρονα εφιαλτικοί, ατμοσφαιρικοί, ονειροπόλοι και καταιγιστικοί. Το death metal τους είναι βίαιο αλλά και αποπλανητικό. Το "Still The Hollow’s Sway" ηχεί ως μια σύντομη φρίκη που συμβαίνει όταν κλείσεις τα μάτια και απορροφηθείς στις σκέψεις σου. Το "Penitent" φέρνει στο νου τους Ulcerate αλλά όχι απλώς τους ανταγωνίζεται, αλλά τους κάνει, για όσο διαρκεί, να μοιάζουν με μπάντα σε τέλμα.

Δεν είναι όμως η υπερβολή που καθοδηγεί την παρούσα αποθέωση. Ακούς το "The Gaunt Sky" και βρίσκεις το αποτύπωμα των Dodecahedron στο underground, τις γαλλικές δυσαρμονίες και την αρρώστια των Mitochondrion. Αυτή είναι η γενεαλογία του "The Ailing Facade", που ευτυχώς όμως δεν το καθορίζει. Δεν ξέρω πόσα συγκροτήματα διαθέτουν ευθύς εξαρχής τέτοια προσωπικότητα, και δεν είμαι διατεθειμένος να μετρήσω. Γιατί το θέμα, δεν είναι απλώς ποσοτικό, αλλά πρωτίστως ποιοτικό. To επτάλεπτο ομότιτλο κομμάτι μπλέκει την Killing Joke-ική δυστοποπία με το death metal και από εκεί σε βλοσυρό σβήσιμο με ηλεκτρακουστικές κιθάρες. Το φινάλε του δίσκου με το "Dream In Lies" επιλέγει να ανοίξει ένα πόρταλ προς την τρέλα και να διαστρεβλώσει τις όποιες χαραμάδες φωτός.

Ο εντυπωσιακός τρόπος με τον οποίο κλείνει ο δίσκος απηχεί μερικά post-black metal riffs, ενώ τα leads και σόλο του μεταφέρουν ένα πιο επικό αίσθημα. Κατά ένα περίεργο τρόπο, οι Aeviterne δεν οριοθετούν απλώς την προαναφερθείσα περιπλάνηση, αλλά την αφηγούνται. Βλέπουν το τοπίο του ιδιώματος, και από τη δική τους, πειραματική γωνία αποφασίζουν να το ταράξουν. Με το ντεμπούτο τους, με όχημα την απαράμιλλη τεχνική, την κλειστοφοβική παραγωγή, τις εξαιρετικές συνθέσεις και μια συνοχή αλλά όχι ομοιομορφία, συνθέτουν το απόλυτο σύγχρονο extreme metal άλμπουμ.

Ναι, πολλές φορές θα διάβασες αυτές τις ατάκες, πιθανώς και από μένα. Αλλά, αν αντιλαμβάνεσαι την αστική παράνοια ως το πλέον αμείλικτο σύγχρονο πλαίσιο φόβου και έμπνευσης, τότε να ξέρεις πως το escapism που παρέχει το πρώτο full length των Αμερικανών είναι προσωρινό. Σε επιστρέφει στην από εδώ πλευρά του καθρέπτη και ως φάντασμα σε καθοδηγεί, καταρρίπτοντας στην πορεία κάθε γραφική δήλωση περί αναμασήματος του ακραίου ήχου. Είναι τέτοιοι δίσκοι που κρατάνε αναμμένο το φάρο που παρέχει το extreme metal σε ολόκληρο το ιδίωμα, εκπέμποντας ένα φως που ελκύει ανορίοτους πειραματισμούς και εμπνευσμένη φαντασία.

Youtube
Bandcamp