Deathhammer

Πάνε δέκα χρόνια από όταν το "Onward To The Pits" των Deathhammer τίναξε ηχοσυστήματα στον αέρα, δίνοντας μια πραγματική, και όχι ψευδεπίγραφη, πνοή στο thrash metal. O δεύτερος δίσκος των Νορβηγών διαδέχθηκε την έκρηξη του ντεμπούτου τους, και πέραν του να στρέψει τα βλέμματα προς την έκρηξη της τοπικής σκηνής, η οποία πλέον θεωρείται εγγύηση στο ιδίωμα, παρουσίασε τους απώτερους στόχους μιας ηχητικής αναβίωσης. Όπως πιστοποίησαν και στα επόμενα άλμπουμ τους, οι Deathhammer δεν αναμασούν απλώς τον ήχο των ‘80s ανδραγαθημάτων του ιδιώματος. Ορίζουν την κρισιμότητά της, μουσική και αισθητική, στο σύγχρονο metal underground.

Το προ τετραετίας "Chained To Hell", τους βρήκε να επιστρέφουν στις speed metal καταβολές τους με ιδιαίτερη αφοσίωση. Πιθανώς σε αυτό να οφείλεται η εκτόνωση του Sadomancer με τους Black Viper που έβγαλαν φοβερό ντεμπούτο εκείνη την χρονιά. Ο πέμπτος τους δίσκος, "Electric Warfare" καταφθάνει για να επαναφέρει τη συζήτηση στην αδιαφιλονίκητη ικανότητα της μπάντας να εκτροχιάζει τις ακροάσεις εξαιτίας των ταχυτήτων, και προπάντων, των riffs της. Ηχογραφημένο στην πλειονότητά του το 2016, αλλά δουλεμένο εκ νέου το 2020, το άλμπουμ αποκαλύπτει ένα συγκρότημα δίχως συμβιβασμούς, γεγονός σύνηθες εντός του περιχαρακωμένου αυτού ιδιώματος.

Υπάρχουν δύο κρίσιμα στοιχεία που διαχωρίζουν αισθητά το "Electric Warfare". Το πρώτο, είναι ο σεμιναριακός του ήχος. Αποτέλεσμα της μείξης του Arild Torp των Nekromantheon και Obliteration, ισορροπεί στο έπακρο τις δυναμικές, με αποτέλεσμα από τα πιατίνια έως τις τονικότητες των σόλο, και από τα φλεγματικά ουρλιαχτά, σήμα κατατεθέν, των φωνητικών, έως την βρωμιά του riffing, όλα να αναδεικνύονται δίχως να καταποντίζονται ή να ηχούν εμπροσθοβαρή. Δεν είναι όμως πως στους προκατόχους τους οι Deathhammer είχαν μέτριο ήχο, είναι αστεία πράγματα αυτά. Εδώ όμως, η «χύμα» προσέγγιση των Νορβηγών παρουσιάζεται μετρημένη και επαρκής, εξαιτίας και της παραγωγής.

Ο δεύτερος λόγος, είναι η επιρροή των Darkthrone. Αρκετός κόσμος, μεταξύ αυτών και εγώ, έμαθε τους Deathhammer από το patch που έφερε η φιγούρα στο εξώφυλλο του κορυφαίου "F.O.A.D" του 2007, αλλά δεν είναι πως οι Deathhammer μιμούνται εκείνη την ηχητική περίοδο των μέγιστων. Το ντουέτο όμως των Sergeant Salsten και Sadomancer, εδώ παρουσιάζει το πιο προσωπικό και ευδιάκριτο συνθετικό του πρόσωπο. Με τον μεν να παραδίδει συνθέσεις δυναμίτες, βαθιά εδρασμένες στο δόγμα Kolbotn (με επίγευση Ιαπωνίας), και τον δε να προσφέρει άνω των 6-7 λεπτών κομμάτια, η δυαδικότητα (αλλά και η εσωτερική συνοχή) του δίσκου είναι, κατ’ εμέ, σαφές πως πηγάζει από το συνθετικό μοτίβο των Fenriz και Nocturno Culto. Αυτή ακριβώς η εναλλαγή, διατηρεί επί 42 λεπτά το ενδιαφέρον, και την ένταση, ακέραια με την ακροαματική εμπειρία να είναι χορταστική.

Όπως κάθε «ορθολογικό» thrash metal άλμπουμ, έτσι και η αρχή του "Electric Warfare" είναι το ήμισυ του παντός. Το "Savage Aggressor", από το σύρσιμο των αλυσίδων του μέχρι τις κραυγές του, εισάγει στο κολαστήριο όπου λαμβάνει χώρα η μουσική του δίσκου. Η συνέχεια με το εξαιρετικό "Crushing The Pearly Gates" (τι λέγαμε για Darkthrone;) εμπλουτίζει τον παραδοσιακό heavy metal καλπασμό με μερικά σπουδαία riffs σε μια σύνθεση που θαρρώ πως αναμένεται να θεωρηθεί από τις κορυφαίες της μπάντας. Το "Return To Sodom/Soldiers Of Darkness" δεν κρύβει τις mid-tempo επιρροές του αλλά προσφέρει την απαραίτητη ποικιλομορφία έτσι ώστε η συνέχεια με τη δυάδα "Rapid Violence" και "Thirst For Ritual" να χαρίσει απλόχερα όλα όσα αναζητούνται σε ένα δίσκο των Νορβηγών, και μάλιστα απλόχερα.

Ο τρόπος που οι Deathhammer, φροντίζουν οι μεταβάσεις ανάμεσα στα χωρία να φαντάζουν ως μια παρατεταμένη κορύφωση, με μόνη εκτόνωση τα αναδυόμενα solos, καθιστά το ηχητικό τους «πείραμα» άκρως πετυχημένο. Τα δύο τελευταία κομμάτια του δίσκου αποτελούν κάποιες από τις πιο μακροσκελείς της ιστορίας τους. Θα επικεντρωθώ στο φινάλε και το "Violent Age Of Bloodshed", γιατί προσωπικά θεωρώ πως συνοψίζει την ιδιαιτερότητα και το επίπεδο ακόμα μιας κυκλοφορίας του σπουδαίου αυτού σχήματος. Είναι μια ανόθευτη και ανεπιτήδευτη Überthrash απόλαυση να ακούς ένα τραγούδι επτάμιση λεπτών και να μην πέφτουν οι παλμοί σου.

Το νεύρο των Deathhammer, το μανιακό και πυκνό τους παίξιμο και κυρίως η αφοσίωση με την οποία πιστεύουν στο έπακρο κάθε νότα και λέξη που φτύνουν, τους διαχωρίζει από μπάντες που αναμασούν έναν ήχο και μια αισθητική. Πίσω από τους ρυθμούς, το ακατάπαυστο κιθαριστικό κρεσέντο και τα διαμονικά φωνητικά, οι Νορβηγοί επέστρεψαν για να καταλάβουν τον σκοτεινό θρόνο του ιδιώματος. Μερικές φορές, δεν έχει σημασία αν ένα σημείο θυμίζει Venom, Sodom, Exodus, Death Angel, Aura Noir, Infernö ή Sabbat, αλλά αν αυτό το σημείο, θες να το ακούσεις ξανά και ξανά, γιατί δεν μπορεί, δεν γίνεται να παιχτεί καλύτερα αλλά κυρίως, ούτε πειστικότερα. Οκτώ τέτοιες στιγμές-black/thrash αμαλγάματα προσφέρει το "Electric Warfare".

Bandcamp
Youtube