Goatwhore

Και παλιομοδίτικο και φρέσκο και ωμό και ακραίο και metal. Οι Goatwhore δεν μπορούν να κάνουν λάθος. Ποτέ.

Εξάλλου συγκρότημα, το οποίο βγήκε από τις αέναα πυρωμένες στάχτες των Acid Bath, δεν μπορεί παρά να ξερνάει λάβα από τα βάθη της κολάσεως, δηλαδή της χεσμένης από τον Θεό, Νέας Ορλεάνης.

Φυσικά οι Goatwhore δεν έχουν την ευαίσθητη καρδιά του Dax Riggs στις τάξεις τους, που γλύκαινε τον ήχο των Acid Bath και έτσι η έξω φρενών κατεύθυνσή τους είναι σχεδόν αποκλειστική ευθύνη, του Sammy Duet, του ανθρώπου που νιώθει ευχαρίστηση από τη δυστυχία και το έρεβος της ανθρώπινης ύπαρξης.

Στο μυαλό μου -και ίσως εκεί μόνο- οι Goatwhore πάντα ήταν το αμερικάνικο αντίπαλο δέος των Dissection με τη διαφορά ότι δεν άφησαν τις εξωσχολικές τους δραστηριότητες να τους στείλουν στη φυλακή και μετέπειτα στον τάφο.

Έτσι οι Goatwhore συνεχίζοντας από εκεί που έμειναν με το προηγούμενο άλμπουμ, εν έτει 2017 κυκλοφορούν τον έβδομο δίσκο τους ατενίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία και σκατένια μισανθρωπίλα, αφού το blackened death metal τους δεν δείχνει κανένα σημάδι κόπωσης.

Το παραγωγικά ωμό και στεγνό "Vengeful Ascension" πίνει αίμα αντί για νερό σε πηγές του αγνού metal και έτσι έχει βαθιά ριζωμένο στο DNA την αθωότητα περασμένων εποχών.

Το βασικό ατού των Αμερικανών είναι ότι δίχως να επαναπροσδιορίζουν ιδιαίτερα τον ήχο τους καταφέρνουν να παραμένουν φρέσκοι και δημιουργικοί μέσα από το death, black, thrash κράμα τους, το οποίο ανάμεσα στα blast beat σου πετάει ψήγματα μελωδίας και ασύλληπτου groove, ενώ ο πιο υποψιασμένος ακροατής μπορεί να καταλάβει ότι τα παιδιά έχουν ανδρωθεί στα '80s ακούγοντας αρκετά την μπάντα του Lemmy και άλλες γλυκές καλπάζουσες «κλασικούρες».

Χωρίς να δένουν πουθενά συγκεκριμένα τη βάρκα τους οι ισορροπίες στα κομμάτια άλλες φορές γέρνουν περισσότερο προς το death metal, όπως στο mid-tempo πολεμοχαρές Bolt Thrower-ίζον, "Decayed Omen Reborn", άλλες φορές τείνουν προς μια πιο ξεκάθαρη σκανδιναβική black metal γραμμή, όπως στο "Abandon Indoctrination", ενώ υπάρχουν και πιο thrashy στιγμές τους ,όπως στο επιθετικό "Decayed Omen Reborn" κλείνοντας το μάτι στους Aura Noir ή στο Slayer-ικό, "Chaos Arcane". Αυτό που κάνει, όμως, τους Goatwhore να ξεχωρίζουν είναι ότι δεν ξεχνούν την προέλευση τους και μέσα στα τραγούδια υπάρχει το NOLA πνεύμα των Acid Bath να στοιχειώνει κάθε νότα.

Και γι' αυτόν τον λόγο ίσως, τα ακατάπαυστα μουσικά πυρά που εξαπολύουν προς πάσα κατεύθυνση μαζί με τις  βιτριολικές φωνές των Falgoust και Duet αφήνουν και λίγο, ίσως ελάχιστο, χρόνο για μια ανάσα μελωδίας πριν αρχίσουν πάλι να μαστιγώνουν τα ευάλωτα αυτιά των αρνητών του σατανικού κηρύγματος των Goatwhore.

Μέσα στο 2017 δεν έχει βγει πιο metal δίσκος.