Book Of Sand: «Ντρέπομαι που η φαντασία του κόσμου είναι τόσο περιορισμένη»

To avant-garde black metal σχήμα μας αναλύει το εντυπωσιακό φετινό "Seven Candles For An Empty Altar" εισάγοντας μας παράλληλα στην άκρως ενδιαφέρουσα πολιτική και καλλιτεχνική του φιλοσοφία

Από τον Αποστόλη Ζαμπάρα, 07/12/2022 @ 17:28

 Με το black metal να έχει εξελιχθεί σε τρομακτικό βαθμό από τα γεννοφάσκια του, δεν θα έπρεπε να προκαλεί εντύπωση το ηχητικό εύρος που έχει σήμερα. Το underground, όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις σε αυτές τις σελίδες, έχει διευρυνθεί προς πάσα κατεύθυνση, και πλέον, οι πειραματισμοί δίνουν και παίρνουν, με το extreme metal να φροντίζει να διατηρεί τον ασυμβίβαστο χαρακτήρα του. Στον χαοτικό αυτό κόσμο λοιπόν, υπάρχει ένα σχήμα που κατάφερε στο πρώτο μισό της προηγούμενης δεκαετίας να ξεχωρίσει με το ύφος και τη στάση του. Οι Book Of Sand αποτελούν σταθερά ένα από τα πιο ενδιαφέροντα και απαιτητικά avant-garde black metal σχήματα, ενώ παράλληλα ήταν από τα πρώτα συγκροτήματα που ασπάστηκαν την "red anarchist black metal" ταμπέλα, διαχωρίζοντας τη στάση τους.    

Η δισκογραφική τους επιστροφή λοιπόν με το "Seven Candles For An Empty Altar", αναμενόμενα θα τραβούσε το σχετικό ενδιαφέρον σε όσα άτομα παρακολουθούν αυτό τον ήχο. Η ποιότητα και το δαμασμένο χάος του άλμπουμ όμως, το καθιστούν μια από τις πλέον εξέχουσες κυκλοφορίες της χρονιάς για το υπο-ιδίωμα, υπενθυμίζοντας τις προοπτικές του πειραματικού ακραίου ήχου, όταν επιλέξει να μην συμβιβαστεί. Σε αυτό το πλαίσιο, η επικοινωνία με το άτομο πίσω από την μπάντα, που υπογράφει ως D., για να δώσει απαντήσεις στο αίνιγμα, ήταν μονόδρομος. Ο D., δέχθηκε με χαρά και η κάτωθι συνέντευξη ρίχνει φως στα άδυτα του νέου άλμπουμ του αμερικανικού σχήματος. Παράλληλα, οι Book Of Sand μας συστήνονται με μια σύντομη αναδρομή στην πορεία τους, καθώς και στο πώς προσεγγίζουν σήμερα το ιδίωμα και τις κοινωνικοπολιτικές του προεκτάσεις, τραβώντας στην πορεία παράλληλες γραμμές ανάμεσα στη jazz και το black metal.

Book Of Sand

Γεια χαρά, είμαι ο Αποστόλης και σε καλωσορίζω στο Rocking.gr! Συγχαρητήρια για το νέο σου άλμπουμ, "Seven Candles For An Empty Altar". Τι ανταπόκριση έχεις λάβει έως τώρα;

Σε ευχαριστώ για την κριτική σου στο νέο δίσκο αλλά και για την πραγματοποίηση αυτής της συνέντευξης! Η ανταπόκριση έως τώρα έχει υπάρξει ως επί το πλείστον θετική. Ένιωθα πως το άλμπουμ θα φαινόταν πολύ περίεργο για το metal ακροατήριο, και ίσως και να είναι, αλλά υπάρχει κόσμος που φαίνεται ότι του αρέσει.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το πρότζεκτ έκανε ντεμπούτο πίσω στο 2010 με το "How The Beautiful Walk Free". Τι σε ώθησε στο να δημιουργήσεις τους Book Of Sand και πώς κατέληξες στο όνομα της μπάντας;

Μόλις είχε κλείσει το κεφάλαιο της προηγούμενης μπάντας μου, "Light", και αναζητούσα να κάνω μια νέα αρχή με κάποιο σχήμα που διέθετε περισσότερο black metal προσανατολισμό. Το "Book of Sand" είναι παρμένο από μια ιστορία του Borges. Μου άρεσε η ιδέα κάποιου τόσο ανορίοτου και ανεξερεύνητου. Το "How Beautiful to Walk Free" αποτελεί παράφραση από το τραγούδι "Hidegen Fujnak a Szelek" των Muzsikas, που διασκεύασα σε αυτό το δίσκο. Στον πυρήνα του κομματιού βρίσκεται η μελαγχολία, αλλά θεώρησα πως εκτός πλαισίου διέθετε επίσης μια αίσθηση ελπίδας η οποία μου άρεσε.

Έως ένα βαθμό είχα απογοητευτεί με το extreme metal, το οποίο γινόταν όλο και περισσότερο στάσιμο και βαρετό

To "Seven Candles For An Empty Altar" καταφθάνει τέσσερα χρόνια μετά τα "Sun Going Down" και "Postmodern Witchcraft", δύο άλμπουμ που παρέκλιναν από τον καθιερωμένο σου πειραματικό black metal ήχο. Ένιωσες πως ήθελες έα διάλειμμα από το extreme metal;

Ανέκαθεν με ενδιέφερε ένα εύρος σε μουσικά στυλ – αναμεταξύ των παλαιότερων δίσκων, το "The Face of the Waters" είχε για παράδειγμα έναν ασυνήθιστο ήχο. Ηχογράφησα το "Sun Going Down" τo 2012, πρωτού ολοκληρώσω το "Occult Anarchist Propaganda". Αλλά ναι, θεωρώ πως έως ένα βαθμό είχα απογοητευτεί με το extreme metal, το οποίο γινόταν όλο και περισσότερο στάσιμο και βαρετό για μένα εκείνη την περίοδο. Θα ήθελα να έχω τη δυνατότητα να δοκιμάζω πράγματα σε διαφορετικά ιδιώματα πάντως, και ευελπιστώ πως θα συνεχίσω να το πράττω στο μέλλον.

Είναι περίεργο να είσαι τόσο προσκολλημένος σε ένα είδος ή μια περιορισμένη ομάδα ιδιωμάτων (black metal/dungeon synth/ambient για παράδειγμα). Υπάρχει τόση πολλή μουσική στον κόσμο, και δεν υπάρχει λόγος να μην εξερευνήσεις τη διαφορετικότητά της.

Book Of Sand

Αν μου επιτρέπεις, πιστεύω πως τράβηξες την προσοχή αρκετών με το "Occult Anarchist Propaganda" πίσω στο 2016, ένα δίσκο που έχω αρκετά ψηλά προσωπικά. Κοιτώντας πίσω σε εκείνη την εποχή, ένιωσες πως ο αντίκτυπος του δίσκου στο underground επηρέασε τους Book Of Sand;

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια! Ήμουν χαρούμενος με αυτό το δίσκο, αλλά ειλικρινά δεν είχα αντιληφθεί κάποια ευρεία αποδοχή – υπήρχαν μερικές κριτικές αλλά δεν πήγαν πολύ καλά οι πωλήσεις και συνεπώς ήταν δύσκολο να διαπιστώσω το εάν είχε κάποιο αντίκτυπο. Αυτό είναι ΟΚ φυσικά, είναι όμορφο να εκτιμάει ο κόσμος τη μουσική μου ή να γράφονται κριτικές για τις κυκλοφορίες μου, αλλά θα συνεχίσω να ηχογραφώ σε κάθε περίπτωση και δεν έχει μεγάλη επιρροή ως προς τα όσα θέλω να κάνω.

Εν πάσει περιπτώσει, στο σχετικά obscure επίπεδο του underground στο οποίο βρίσκομαι, μπορεί να πάρει αρκετό καιρό για να μάθω τι είδους αντίκτυπο έχει, εάν έχει, η μουσική μου. Δεν ξέρω εάν θα υπάρχει κανείς που να τα θυμάται όλα αυτά σε 50 χρόνια - δεν υπάρχει κανένας τρόπος ώστε να έχεις μια αποκρυσταλλωμένη οπτική πάνω σε όσα συμβαίνουν.

Οι καλές πολιτικές απόψεις δεν αρκούν - η μουσική οφείλει να είναι επίσης καλή

Έχεις υποστηρίξει θερμά την ονομασία "red anarchist black metal". Πώς βλέπεις την κατάσταση του υπο-ιδιώματος σήμερα καθώς και την παρούσα συσχέτιση της metal κοινότητας με φασιστικές και σεξιστικές αισθητικές και ιδεολογίες;

Για να είμαι ειλικρινής δεν μένω ενημερωμένος όσον αφορά το υπο-ιδίωμα. Τα label με τα οποία συνεργάζομαι, Fiadh Productions και Vita Detestabilis, εμπλέκονται και τα δύο έντονα σε αυτή τη σκηνή, και μου αρέσουν κάποιες από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες που βγάζουν. Για μένα, είναι σημαντικό να αναγνωριστεί πως οι καλές πολιτικές απόψεις δεν αρκούν – η μουσική οφείλει να είναι επίσης καλή αλλιώς δεν με ενδιαφέρει.

Τα τελευταία χρόνια η metal σκηνή στο σύνολό της μοιάζει να έχει μετατοπιστεί προς καλύτερες πολιτικές θέσεις, κάτι που είναι σπουδαίο. Κάποιες από τις παλαιότερες μπάντες μιλούν για τις πολιτικές τους απόψεις πιο ανοιχτά (όπως οι Spectral Lore), και μερικοί από τους νεότερους καλλιτέχνες δηλώνουν εξαρχής πως τοποθετούνται ιδεολογικά στην αριστερά. Οπότε, θεωρώ πως το metal έχει ακόμη πρόβλημα με δεξιές ιδεολογίες και συμπεριφορές, αλλά μάλλον βελτιώνεται. Δεν είμαι και ιδιαίτερα διασυνδεδεμένος με τη metal σκηνή, οπότε…

Ακόμη και πέρα από την πολιτική πραγματικότητα, δεν σε αφήνει έκπληκτο το γεγονός πως υπάρχει κόσμος που χρησιμοποιεί ακόμη αυτές τις βαρετές και χιλιοφορεμένες αισθητικές; Ντρέπομαι που η φαντασία του κόσμου είναι τόσο περιορισμένη.

Το αληθινό black metal είναι ένα ευρέως ιδιοσυγκρασιακό και ποικιλόμορφο ιδίωμα, και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του

Το extreme metal, ήδη από τα ‘80s και τους Celtic Frost, και ειδικά μετέπειτα στα ‘90s και ‘00s, έχει ενστερνιστεί avant-garde στοιχεία και ανέκαθεν διέθετε μπάντες που έσπαγαν στεγανά. Σήμερα, το ιδίωμα διαθέτει το μεγαλύτερο εύρος σε σχέση με οποιοδήποτε άλλο στο metal. Γιατί όμως οι περισσότεροι το συνδέουν με μια πιο πιουριστική εικόνα;

Αυτή είναι μια πραγματικά καλή ερώτηση, και δεν έχω ιδέα. Το extreme metal, και ειδικά το black metal, ήταν ανέκαθεν ένα τόσο ποικιλόμορφο και περίεργο ιδίωμα, και είναι ντροπή το ότι έχει την φήμη συγκροτημάτων που είναι παράγωγα ενός κόφτη για μπισκότα (σ.σ. προφανώς αναφέρεται στην τυποποίηση του παραδοσιακού ήχου). Έχω αναφερθεί σε αυτό και σε άλλες συνεντεύξεις, αλλά θεωρώ πως το αληθινό black metal είναι ένα ευρέως ιδιοσυγκρασιακό και ποικιλόμορφο ιδίωμα, και αυτό είναι το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του. Μήπως όμως, το γεγονός πως έτσι είναι δυσκολότερο να εμπορικοποιηθεί, θα μπορούσε να είναι η απάντηση στην ερώτησή σου;

Δεν μπορώ να φανταστώ το metal να κάνει κάτι τόσο ριζοσπαστικό όσο τα όσα συνέβαιναν στην ευρωπαϊκή κλασσική μουσική ή την jazz των ‘60s

Οφείλει η πολιτική τέχνη να είναι επίσης προοδευτική και πειραματική μουσικά ώστε να είναι ριζοσπαστική;

Είναι πολύ δύσκολο (και ίσως περιττό) να προσπαθήσεις ειλικρινά να παράγεις οτιδήποτε καινούριο (είτε είναι μουσική είτε πολιτική), και δεν θεωρώ πως θα έπρεπε να είναι αυτό η προταιρεότητα. Είναι πιο σημαντικό να είσαι ειλικρινής ως προς τις δεσμεύσεις σου ενώ παράλληλα μένεις ανοιχτός προς τα εξωτερικά ερεθίσματα. Επίσης, δεν είμαι εντελώς σίγουρο το πώς θα ηχούσε η ακραία μουσική σήμερα. Δεν μπορώ να φανταστώ το metal να κάνει κάτι τόσο ριζοσπαστικό όσο τα όσα συνέβαιναν στην ευρωπαϊκή κλασική μουσική ή την jazz των ‘60s για παράδειγμα, το οποίο βέβαια είναι κομπλέ.

Book Of Sand

Θα ήθελες να μοιραστείς μερικές καλλιτεχνικές επιρροές που σε διαμόρφωσαν μουσικά και πολιτικά;

Μεγάλωσα σε μια ημι-επαρχιακή περιοχή των Η.Π.Α. πριν το διαδίκτυο, οπότε η πρώτη μου έκθεση στο metal ήταν διαμέσω του ραδίου (και του mainstream metal των ‘90s). Είχα μείνει έκπληκτος όταν άκουσα για πρώτη φορά αυτοσχεδιαστική jazz, το οποίο πίστευα πως ήταν το πιο ακραίο πράγμα που έχει συμβεί, και από εκεί μεταπίδησα στο noise, κλασική avant-garde σύνθεση, και εν τέλει στο extreme metal. Έχω επίσης επηρεασθεί έντονα από Ιαβανικές ορχήστρες Γκαμελάν, τις οποίες μελετάω για περισσότερο από μια δεκαετία πλέον.

Πρόσφατα διαβάζω βιβλία από τους James C Scott και David Graeber. Δεν γνωρίζω σε τι βαθμό έχουν διαμορφώσει τις πολιτικές μου απόψεις – πολύς κόσμος μαθαίνει για τον αναρχισμό μέσω του punk για παράδειγμα, αλλά εγώ είχα λίγη έκθεση σε αυτό μέχρι αργότερα στη ζωή μου (δεν υπήρχε σκηνή σε ακτίνα 150 χιλιομέτρων εκεί που μεγάλωσα). Θεωρώ όμως πως βρήκα ένα απροσδόκητο αίσθημα ελευθερίας στην avant-garde jazz, το οποίο και κουβαλάω ακόμα μαζί μου.

Ανέκαθεν είχα την αίσθηση πως έγερνες περισσότερο προς πιο μεταφυσικά κόνσεπτ έναντι πιο υλιστικών, τουλάχιστον στα τελευταία σου άλμπουμ. Θεωρείς πως η extreme metal αισθητική επιτρέπει μια καλύτερη καλλιτεχνική απεικόνιση τέτοιων μοτίβων σκέψης;

Νομίζω πως οι αριστερές πολιτικές έχουν ανάγκη να περιλαμβάνουν μια μείξη υλισμού και ιδεαλισμού. Προφανώς μας απασχολούν οι υλιστικές συνθήκες και αυτές είναι ο κύριος στόχος αυτών των πολιτικών, αλλά είναι επίσης σημαντικό να έχεις πιο αφηρημένες ιστορίες, όνειρα, οράματα. Με ενδιαφέρουν και τα δύο, και ειδικά ο τρόπος που συνδιαλέγονται. Αν θέλουμε να απελευθερωθούμε θεωρώ πως χρειαζόμαστε τόσο την υλιστική ανάλυση αλλά και τη θέληση να αναλογιστούμε διαισθητικές, μυστικιστικές και παράλογες καταστάσεις ύπαρξης.

Όταν είναι καλό, το black metal μπορεί να δημιουργήσει μια απόκοσμη ατμόσφαιρα και θεωρώ πως αυτό είναι πολύ σημαντικό. Δεν με καλύπτει να είμαι δεσμευμένος από την πολιτική πραγματικότητα του υλιστικού κόσμου, και θα ήθελα να εξερευνήσω άλλες διαθέσεις και τρόπους της ύπαρξης.

Book Of Sand

Ας πάμε στο άλμπουμ. Θα ήθελες να εξηγήσεις το εξώφυλλο;

Το εξώφυλλο είναι ένα γλυπτό του Randi Shandroski (1.800.randi στο instagram). Σκέφτηκα πως είχε την σωστή ενέργεια! Μου αρέσει η αμφισημία και η μυστικιστική του χροιά, και θεωρώ πως είναι ένα καλό ταίριασμα με τα συναισθήματα που προσπαθώ να μεταδόσω με τον δίσκο.

Παρόλο που βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη θέση αυτή την στιγμή δεν έχουμε ηττηθεί ακόμα

Προσέγγισες το "Seven Candles For An Empty Altar" ως concept άλμπουμ;

Εν μέρει. Δεν υπάρχει κάποιο αφήγημα ή ένα συγκεκριμένο concept που το διαπερνά, αλλά έγραψα τραγούδια που δένουν μεταξύ τους, και στο μυαλό μου υπάρχουν διάφορες συνδέσεις κατά τη διάρκεια του άλμπουμ. Πράγματι προσπάθησα να δώσω ηθελημένα ένα συγκεκριμένο σχήμα στο όλο πράγμα.

Το τελευταίο κομμάτι ("A New World Waits In The Soil") αποτελεί το μανιφέστο μου για το άλμπουμ ως έχει. Παρόλο που βρισκόμαστε σε μια πολύ δύσκολη θέση αυτή την στιγμή δεν έχουμε ηττηθεί ακόμα, και υπάρχει ακόμη χώρος για να καθαρίσουμε τον παλιό κόσμο, ώστε να γεννηθεί ένας καινούριος. Προσπαθούσα να επικεντρωθώ σε αυτή τη θεματική πολιτικά, προσωπικά, αλλά και κατά μια μυστικιστική έννοια.

Πώς θα θα πρότεινες στο ακροατήριο να βιώσει το δίσκο;

Να ορμήσει ευθέως, ή όπως αυτό επιθυμεί!

Με ενδιαφέρει επίσης το black metal ως μια απελευθερωτική μορφή μουσικής, όπως ήταν και η jazz για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της

Ο δίσκος σε βρίσκει να εμβαθύνεις έντονα προς τη jazz μουσική, με κομμάτια όπως το "The Realization Of Unclear Dreams". Πόσο δύσκολο ήταν να ενσωματώσεις αυτούς τους αυτοσχεδιασμούς στον πυρήνα τον συνθέσεων, και τι βρήκες γενικότερα στη jazz που σε τράβηξε;

Ασχολούμαι με την free jazz καθώς και με ελεύθερους αυτοσχεδιασμούς για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από ότι με το black metal, και ανά στιγμές ένιωθα πως είναι ταιριαστό να τα ενσωματώσω στις ηχογραφήσεις μου. Το συγκεκριμένο κομμάτι είναι επίσης εν μέρει επηρεασμένο από τη μουσική του Giacinto Scelsi, φιλιτραρισμένη μέσα από το δικό μου χοντροκομμένο ύφος.

Το black metal και η αυτοσχεδιαστική jazz στοχεύουν και τα δύο σε ακραία αποτελέσματα, παρά τις διαφορετικές τεχνικές και προθέσεις, συνεπώς δεν θεωρώ τόσο άχαρο να τα συνδυάσω. Με ενδιαφέρει επίσης το black metal ως μια απελευθερωτική μορφή μουσικής, όπως ήταν και η jazz για το μεγαλύτερο μέρος της ιστορίας της (παρόλο που διαθέτει μια σαφώς πολύ διαφορετική πολιτιστική παράδοση – η jazz ήταν μια μαύρη μουσική γεννημένη ως αντίδραση σε αιώνες φυλετικής και ταξικής καταπίεσης, και το black metal προήλθε από ένα τσούρμο μελαγχολικούς εφήγους – αλλά παρ’ όλα αυτά όλα μας χρειαζόμαστε απελευθερωτική τέχνη τώρα και αυτή τη μουσική ξέρω να φτιάχνω).

Το άλμπουμ ξεκινάει με ένα πιανιστικό μοτίβο στο εναρκτήριο "Speak In Tongues Of The Dead" που διαρκεί για περίπου το μισό κομμάτι. Γιατί επέλεξες να αρχίσει ο δίσκος έτσι;

Ένιωθα πως αυτό θέτει το κλίμα για το άλμπουμ καθώς και μια αμφισημία για το το πρόκειται να ακολουθήσει. Για εμένα είναι πολύ πιο ενδιαφέρον από πέντε λεπτά αλυχτών από λύκους και ήχους ανέμων, συνεπώς θεώρησα πως έχει μια άγρια ποιότητα...

Διάλεξες το "Soft Sun On Silent Water" ως το πρώτο single της κυκλοφορίας. Πώς κατέληξες σε αυτή την απόφαση;

Η δισκογραφική και εγώ θεωρήσαμε πως ήταν το πιο προσιτό κομμάτι στο άλμπουμ. Σκέφτηκα επίσης πως είναι ένα από τα τραγούδια του δίσκου με τη μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση. Είναι επίσης το πρώτο ερωτικό τραγούδι που ηχογράφησα, και θεώρησα πως θα ήταν όμορφο να αποτελεί την πρώτη ένδειξη για το άλμπουμ.

Το "Kyrie" θαρρώ πως μέσα από το wall of sound και το εκκλησιαστικό όργανο, βγάζει ένα θρησκευτικό κλίμα. Έχει η σύνθεση κάποιο συγκεκριμένο ρόλο, μιας και είναι τοποθετημένη στα μέσα του άλμπουμ;

Το κείμενο στο χωρίο του "Kyrie" με τη χριστιανική τελετή είναι το "lord have mercy". Για εμένα, φυσικά, ο χριστιανισμός είναι μέρος του προβλήματος, και το τραγούδι ασχολείται με ακριβώς αυτό, συνδυασμένο με μελαγχολία αναφορικά με το πώς οι κοινωνίες μας έχουν καταστρέψει τα πάντα.

Μόλις η μουσική βγεί στον κόσμο είναι τόσο δική σου για να την ερμηνεύσεις όσο και δική μου

Έχω σχηματίσει αυτή την περίεργη σύνδεση, ότι το "6" λειτουργεί ως αντίβαρο στο "Kyrie", με την πιο παγανιστική τελετουργική του ατμόσφαιρα. Πέφτω καθόλου μέσα;

Δεν το είχα σκεφτεί αυτό! Στο μυαλό μου το "Kyrie" και το τελευταίο κομμάτι έχουν ομοιότητες στο γράψιμο, αλλά με μια διαφορετική ατμόσφαιρα. Μόλις η μουσική βγεί στον κόσμο είναι τόσο δική σου για να την ερμηνεύσεις όσο και δική μου.

Book Of Sand

Ο δίσκος κλείνει με το "A New World Waits In The Soil", που κουβαλάει μια πιο αισιόδοξη διάθεση. Θεωρείς πως αυτός ο δίσκος ολοκληρώνει κάποιο κεφάλαιο στη δισκογραφία σου;

Ναι, η ελπίδα μου είναι πως με αυτό το δίσκο θα ξεκινήσω να έχω μια νέα, ευρύτερη και πιο θετική κατεύθυνση στη μουσική μου. Όσον αφορά τις επόμενες δύο κυκλοφορίες, έχω στα σκαριά δύο πολύ εκτενή άλμπουμ, και πιθανώς να ξεκινήσω και άλλες μπάντες πέραν αυτής. Θέλω να ελπίζω πως έχω τελειώσει με την ψευδή συνείδηση του κενού νιχιλισμού.

Καθώς μιλάμε, πιθανότατα οι περισσότερει λάτρεις της μουσικής ανά τον κόσμο προετοιμάζουν τις λίστες τους με τα καλύτερα της χρονιάς. Υπάρχει καμιά κυκλοφορία του 2022 που θα πρότεινες στο αναγνωστικό μας κοινό;

Δεν άκουσα πολλή καινούρια μουσική αυτή τη χρονιά, αλλά η αγαπημένη μου κυκλοφορία είναι με σιγουριά το "Through The Melancholy Tunnel Of Despair" από τους Striborg, που κατάφερε να ηχήσει εντελώς cult black metal ενώ ταυτόχρονα δεν θύμιζε τίποτα από όσα έχω ακούσει. Πολύ ιδιαίτερη κυκλοφορία που εμπνέει κιόλας για μένα, κάπως κατάφέρνει να είναι ταυτόχρονα πολύ παλιακό αλλά και πολύ καινούριο.

Τελευταίες ερωτήσεις, και θα ήθελα να σε ευχαριστήσω πολύ για το χρόνο σου. Πως φαντάζεσαι τους Book Of Sand σε 10 χρόνια από τώρα, και όσον αφορά το άμεσο μέλλον, κανένα πλάνο που θα ήθελες να μοιραστείς;

Έχοντας τύχη θα συνεχίζω ακόμα! Είναι δύσκολο να γνωρίζεις πώς θα είναι ο κόσμος σε 10 χρόνια, αλλά ελπίζω πως θα είναι ένα καλύτερο μέρος και πιστεύω πως αυτό είναι δυνατό να συμβεί.     

  • SHARE
  • TWEET