Zeal & Ardor

Το σχήμα του Ελβετού Manuel Gagneux συστήθηκε πριν από μερικά χρόνια σε ένα ας το πούμε πιο πλατύ κοινό - γιατί υπήρχε και ντεμπούτο πιο πριν - με τον δίσκο "Devil Is Fine". Ο τίτλος του δίσκου ήταν ελαφρώς προβοκατόρικος, αλλά η μουσική που εμπεριεχόταν σε αυτόν, ήταν σίγουρα πολύ πιο προβοκατόρικη από τον τίτλο του. Πάντρεμα gospel με black metal, ανατολίτικα στοιχεία, μέχρι και blues ανακατεύτηκε σε ένα χωνευτήρι, μαγειρεύτηκε, σερβιρίστηκε και μας εξέπληξε.

Η συνέχεια με το "Stranger Fruit" ήταν εξίσου καλή ποιοτικά, θεωρώ ότι τους προχώρησε μισό βήμα μπροστά καλλιτεχνικά και τους έφερε και περισσότερους οπαδούς. Στο ενδιάμεσο, τους είδαμε και από κοντά, σε μια αξιοσημείωτη συναυλία στην οποία με τίμημα ένα μικρό ξενύχτι, η ανταμοιβή ήταν η ιδιαίτερη σκηνική παρουσία των Zeal & Ardor, που όσο περνούσε εκείνη η βραδιά, απογειωνόταν.

Στον φετινό τους δίσκο συνεχίζουν στο μοτίβο που μας έχουν συνηθίσει, πασπαλίζοντας τη μουσική τους με λίγα ακόμα νέα στοιχεία, με βασικότερο αυτών την επιθετικότητα. Τα σκληρά riffs και τα άγρια φωνητικά είναι αυτή τη φορά λίγο εντονότερα. Το εναρκτήριο ομότιτλο ξεκινάει με κινηματογραφική ατμόσφαιρα και καταλήγει με καθόλου αναμενόμενη ευκολία σε grind ήχους. Στο "Run" έχουμε σχεδόν βιομηχανικά riffs που ξυρίζουν και οργισμένα φωνητικά που σχεδόν γαβγίζοντας σου γρατζουνάνε τον εσωτερικό κόσμο. Στο κολλητικό "Death To The Holy" έχουμε τα πρώτα έντονα στοιχεία soul, για να επιστρέψουμε γρήγορα στο metal στο "Emersion", κλείνοντας όμως με ένα χαλαρό πιανάκι.

Καθώς προχωράει ο δίσκος συναντάμε αρκετά κομμάτια που αξίζουν την προσοχή. Το υπέροχο, αρκετά συμβατικό "Golden Liar" έχει μια western αίσθηση και θα μπορούσε να γίνει μέχρι και επιτυχία. Το "Erase" τελειώνει εν μέσω πολύ όμορφων drum fills, ενώ το πιασάρικο "Feed The Machine" εν μέσω καταιγιστικών τυμπάνων. Στο "Church Burns" η …εκκλησία καίγεται εν μέσω soul δοξασιών και ενός πλήθους από αργόσυρτες, ογκωδέστατες ρυθμικές κιθάρες. Στο σβήσιμο με "J-M-B" και "A-H-I-L" δε θα κρύψω ότι ήρθε στο μυαλό μου ο Chris Cornell και θα ήταν ενδιαφέρον αν αυτή η επιρροή αποτελέσει ένα ενδεχόμενο επόμενο βήμα του Ελβετού.

Σίγουρα το στοιχείο της έκπληξης είναι πια περιορισμένο, όμως το "Zeal & Ardor" είναι ένα ωραίο δημιούργημα που προχωράει το συγκρότημα λίγο ακόμα μπροστά, ακόμα κι αν 2-3 κομμάτια στέκονται λίγο χαμηλότερα από τα υπόλοιπα. Οι gospel και soul επιρροές είναι φυσικά και πάλι παρούσες, μιας και αποτελούν δομικό στοιχείο της μπάντας, απλώς σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές εδώ έχουμε μια υιοθέτηση πιο μεταλλικών τόνων και ρυθμών, με επίδραση και σε ορισμένα φωνητικά του δίσκου. Οι Zeal & Ardor παραμένουν ελισσόμενοι ανάμεσα σε είδη φαινομενικά εντελώς ξένα μεταξύ τους και μας προσφέρουν μια ελαφρώς διαφορετική εκδοχή του οράματος που δείχνει να έχει ο Gagneux στο μυαλό του. Ευπρόσδεκτη.