Nightfell

Για το καθένα υπάρχουν καλλιτέχνες με τους οποίους η ψυχραιμία είναι πραγματική δοκιμασία όταν σχολιάζονται τα πεπραγμένα τους. Ανάμεσα στις, ομολογουμένως αρκετές, extreme metal αδυναμίες μου, η δυάδα των Nightfell κατέχει εξέχουσα θέση. Μπορεί μεν, μέρος της φλόγας που αναζωπυρώνεται με κάθε τους κυκλοφορία, να οφείλεται στα παρελθοντικά πεπραγμένα των αξιότιμων Todd Burdette και Tim Call, αλλά το σχήμα από το Portland (που αλλού;) έχει καταφέρει με την έως τώρα δισκογραφία του, αρχής γενομένης από το "The Living Ever Mourn" του 2015, να διακατέχει μια περίοπτη θέση στο extreme metal underground. Συνεπώς, η ξαφνική κυκλοφορία του νέου τους άλμπουμ δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη.

Το προ τριετίας "A Sanity Deranged" ήταν ένα σκιερό κτήνος. Ακόμη και τώρα, με πιάνω ανά πάσα ώρα και στιγμή να μουρμουράω μελωδίες του, η να ανατριχιάζω στη σκέψη της ατμόσφαιράς του. Ο πνιγηρός ήχος της μπάντας, ευδιάκριτος και αιχμηρός, διακατέχεται από μια αξιοσημείωτη πειστικότητα. Μάλιστα, το ανακάτεμα των Tragedy-meets-Bolt Thrower-meets-Triptykon riffs (αλλά και ρυθμών τους), με κάθε δίσκο καθίσταται όλο και πιο απροσπέλαστο. Ο τέταρτος, "Never Comes The Storm", δεν αποτελεί εξαίρεση, ενώ παράλληλα τους βρίσκει να επιχειρούν μια διεύρυνσή του.

Ακόμη και για τα δεδομένα των Nightfell, το άλμπουμ δεν είναι «εύκολο». Ο φρικαλέος γολγοθάς των mid-tempo σημείων τους είναι παρών, αλλά το ντουέτο δεν μένει εδώ. Τα, σχεδόν, 30 λεπτά του "Never Comes The Storm" είναι ένα γοητευτικό αίνιγμα. Το σχήμα αποφάσισε να προσεγγίζει την νεκρική του αύρα ακόμη πιο ορχηστρικά, υποβλητικά και αέρινα. Ο δίσκος ενσωματώνει, σε σημαντικό βαθμό, αρκετά ambient ορχηστρικά σημεία. Με έμφαση στο synth και την παραμόρφωση, το σχήμα δημιουργεί μινιμαλιστικά μα ασήκωτα δίλεπτα χωρία. Η έναρξη του άλμπουμ με το "The Martyr’s Last Breath" θα παγώσει τον χρόνο μέχρι να σημάνει την πραγματική εκκίνηση με μια κραυγή.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το "Echoes Of Nihil", αν και περιλαμβάνει φωνητικά, επιφέρει περισσότερο μια trance κατάσταση. Σε αυτό το σημείο, είναι αναμενόμενο να υψωθεί ο αντίλογος πως «ο μισός δίσκος», δεδομένης και της διάρκειας, δεν περιλαμβάνει την επιθυμητή ποσότητα μουσικής. Το αίσθημα του ανεκπλήρωτου βέβαια, μπορεί κάλλιστα να ειδωθεί ως στόχος του άλμπουμ. Η λύτρωση δεν επέρχεται, η πληρότητα δεν αναζητείται, η βροχή δεν θα καταφθάσει ποτέ. Ο όγκος της ομότιτλης σύνθεσης, είτε χτυπήσει με leads είτε με ψιθύρους, είτε με το ξέσπασμα στο φινάλε, αποσιωπά κάθε διαμαρτυρία. Οι Nightfell ηχούν εξοντωτικοί και αυτή ακριβώς είναι η επιτυχία του νέου τους ηχητικού κόσμου.

Το "Never Comes The Storm", παρά το γεγονός πως δεν ξεφεύγει αρκετά από την παράνοια του προκατόχου του, συνοψίζει ιδανικά το ποιόν του σχήματος. Καθ’ όλη τη διάρκειά του, δημιουργεί μια ψευδαίσθηση λιτανείας, ένα αίσθημα ψυχολογικού γδαρσίματος. Το μπάσιμο στα 2:40 του "Emptiness Of Belief" είναι φτιαγμένο από την απόκρυφη μαγεία του μυαλού των δημιουργών του. Η οικειότητα υφίσταται ως πλάνη, για να κρυφτεί πίσω από τις ηλεκτρακουστικές παύσεις και τους φωνητικούς αντιλάλους. Μέχρι να εξαφανισθεί στο φινάλε και να σε αφήσει απροστάτευτο μπροστά στη θηλειά. 

Το εννιάλεπτο "End Of The Rope" που κλείνει τον δίσκο αφήνει μια τελειωτική αίσθηση του απρόβλεπτου. Προσωπικά, δεν έχω ακούσει φέτος άλλο τραγούδι με τόσο έντονη ψυχολογική φόρτιση. Τα πλήκτρα, τα ομαδικά chants για φωνητικά, το έρπον riff και ο συνοδευτικός τυμπανισμός, αρματώνουν τη σιωπή, που φτύνει το δηλητήριο της απελπισίας. Το μεσαίο μέρος δε με την απαγγελία, γεννάει (επαναλαμβανόμενους) εφιάλτες. Οι Nightfell πιθανώς να μας χάρισαν απλόχερα την κορυφαία τους σύνθεση, και κυρίως ένα κομμάτι που επανακαθορίζει την απωλεσθείσα επικινδυνότητα του black/death/doom, εφάμιλλο των οραμάτων θνητότητας των επιρροών του. Καταδίκη με άδεια χέρια σε προέκταση.

Η έκπληξη του "Never Comes The Storm" περιέχει περισσότερη ουσία από όση η επιφανειακή της δομή αφήνει να εννοηθεί. Αν και απευθυνόμενη αυστηρά σε προσκηνυτές/τριες της εν λόγω άποψης, η εν λόγω κυκλοφορία αποτελεί μια από τις προεξάρχουσες του γενικότερου extreme metal ήχου. Οι Nightfell ανά στιγμές ηχούν λες και δεν είναι άνθρωποι, αλλά η ακόρεστη δίψα που δημιουργούν έχει συνέπειες. Με την παράκληση να συνεχίσουν να δισκογραφούν, προβλέπω να επανέρχομαι στο "Never Comes The Storm" όταν οι δαίμονες θα ξυπνούν και θα επισκέπτονται το δωμάτιο. Η νύχτα έπεσε ξανά, αλλά για ακόμη μια φορά, οι κιθάρες του Burdette θα την καταστήσουν συνστρόφισσα. 

Bandcamp