Goatwhore

Έχω μια προσωπική αδυναμία στους Goatwhore. Το συγκρότημα από τη Νέα Ορλεάνη, με (πρώην) μέλη από Acid Bath και Soilent Green, μεταξύ αρκετών σχημάτων της τοπικής (και μη) metal σκηνής, διαθέτει μια αψεγάδιαστη δισκογραφία στην οποία έχει διαμορφώσει μια ολόδική του φόρμουλα black/death/thrash metal. Με κάθε δίσκο τους, οι Goatwhore γεμίζουν το ιερό δισκοπότηρο του ακραίου ήχου με ισόποσες ποσότητες, και με τη, λασπώδη αύρα της περιοχής τους να αποτελείς συγκολλητική ουσία, έχουν ένα αναγνωρίσιμο προσωπικό στίγμα.

Η μουσική των Goatwhore απολαμβάνει τις δάφνες της αναγνώρισης, τόσο μέσω της Metal Blade όσο και με του διεθνούς της status, επειδή το έχει κερδίσει δικαιωματικά. Καταιγισμός riffs, εναλλαγές ρυθμών, μια μόνιμη, απόκρυφη ένταση, φωνητικά του τιμούν κάθε συνθετικό του ηχοχρώματος της μουσικής, άψογα τύμπανα, δυναμικές παραγωγές, και κυρίως ένας κολασμένος αέρας που αναβλύζει από μια καμμένη γη. Βέβαια, και ενώ δίσκοι όπως το προ δεκαετίας, "Blood For The Master", τους είδαν να εκπροσωπούν το τότε ακμαίο black’n’ roll, και να τους χαρίζουν μνημειώδεις συνθέσεις, οι Goatwhore δεν έμειναν στάσιμοι και εξερεύνησαν εντονότερα την τεχνική/παραδοσιακή metal πλευρά τους.

Το προ πενταετίας "Vengeful Ascension" ήταν ένα άκρως επιτυχημένο βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση. Πλέον, πέντε χρόνια μετά, το σχήμα από τη NOLA επιστρέφει με νέο δίσκο. To "Angels Hung From The Arches Of Heaven" κινείται στο μοτίβο των δύο προκατόχων του, επεκτείνοντας την ολομέτωπη επίθεση των Goatwhore. Στα 48 λεπτά του ξεδιπλώνει όλες τις αρετές που αναμένονται από το σχήμα, με μια αύρα νίκης και ισοπέδωσης, η οποία, ομολογουμένως, έλειπε από τον ήχο.

Δεν θα ισχυριζόμουν πως στο black/death metal η δισκογραφική απουσία των Goatwhore δημιούργησε ένα κενό στο οικοδόμημα του ήχου, αλλά σίγουρα του στέρησε μια από τις πολλές ηχητικές του ταυτότητες. Από την απολαυστική έναρξη του άλμπουμ με το φρενήρες "Born Of Satan’s Flesh", μέχρι την, αναμενόμενη μεν, εκπληκτική δε, αργόσυρτη κατάληξη του άλμπουμ στο πνιγηρό "And I Was Delivered From The Wound Of Perdition", οι Goatwhore ξεχύνονται με την ίδια ορμή που διατηρούν ακέραιη επί 20 χρόνια. Οι βετεράνοι της σκηνής, παραδίδουν ένα ακόμη συμπαγέστατο άλμπουμ, ένα ακόμη δίσκο όπου θες να τον ακούς μανιωδώς για να ξεκλειδώσεις τις αρετές του.

Το "The Bestowal Οf Abomination" πατάει πάνω στην κιθαριστική του δουλειά για να απογειωθεί, και στον αντίποδα, το "Weight Of A Soulless Heart" βασίζεται στους mid-tempo ρυθμούς του για να δημιουργήσει κλίμα. Κομμάτια όπως το ευθύ "Nihil" ή το black/thrash του "Death From Above" με τη «μονοκόμματη» χροιά τους, προσδίδουν στους Goatwhore τη μεθυστική τους βλασφημία, αλλά είναι η έντονη γκρούβα του "Victory Is The Light Of Destruction" που τους αναδεικνύει εκ νέου σε ηγέτες.

Με το παραστατικό "Angels Hung From The Arches Of Heaven" οι Goatwhore υπενθυμίζουν σε όσα ξεχάσαμε, έστω προς στιγμήν, τι αναζητούμε σε κάθε δίσκο τους. Παράλληλα, η ποιότητα του όγδοου δίσκου τους μπορεί δικαίως να αποτελέσει μια πύλη εισόδου στον κάτω κόσμο της δισκογραφίας τους. Οι Αμερικανοί, ακόμη και αν συχνά υποπίπτουν στο αμάρτημα της τυποποίησης ή της βιασύνης, όσον αφορά την αναζήτηση κορύφωσης σε τραγούδια τους, δεν παύουν να ηχούν ισοπεδωτικοί. Δηλαδή, με κάθε ακρόαση του άλμπουμ, τα γκάζια του "Voracious Blood Fixation" φέρνουν τον, συχνά αυτοαναφορικό extreme metal ήχο σε ένα προσιτό επίπεδο αμεσότητας, όπως και στις συναυλίες τους. Οι Goatwhore επέστρεψαν, ευτυχώς.

Bandcamp