Deathcult

Οι Deathcult κυκλοφορούν έπειτα από έξι χρόνια το δεύτερο άλμπουμ τους. Οι Ελβετοί, από την εποχή του λατρεμένου demo από το 2012 (που περιείχε την κομματάρα "Beasts Of Faith" που ονόμασε και το ντεμπούτο τους), επιδίδονται σε εκκωφαντικό και άκρως επιθετικό παλαιομοδίτικο death/thrash metal. Το νέο τους άλμπουμ, "Of Soil Unearthed", επιμένει σε αυτό το μοτίβο, βρίσκοντας παράλληλα το συγκρότημα σε συνθετική φόρμα.

Αν και ο προηγούμενος όρος δεν μου είναι ιδιαίτερα συμπαθής, οφείλω να ομολογήσω πως περιγράφει συνοπτικά την προσέγγιση του δίσκου. Στα, ελαφρώς περίσσεια, 49 λεπτά του, το "Of Soil Unearthed" παρουσιάζει ένα σχήμα που, όπως συμβαίνει και με συγκροτήματα παραπλήσιας νοοτροπίας σαν τους Obliteration ή τους Phrenelith φερειπείν, ειδικεύεται στη σωστή τοποθέτηση κατάλληλων μουσικών χωρίων. Μπορεί μεν οι ταχύτητες να μην ελαττώνονται συχνά, και ο ρυθμικός ορυμαγδός του συνδυασμού αμερικανικού '80s death metal και σχολής Στοκχόλμης να κυριαρχεί, αλλά όπως αποκαλύπτουν και συνθέσεις σαν το εφιαλτικό, αλά Kaamos, "Swine Of Of Oblivion", οι καταχωνιασμένες σκοτεινές μελωδίες και τα mid-tempo χωρία όταν κάνουν την εμφάνισή τους συγκλονίζουν.

Το "Of Soil Unearthed" ενισχυμένο με μια ευφυέστατη προσέγγιση στην παραγωγή, συνδυάζει στο έπακρο τις επιρροές του. Υπάρχει βέβαια μια, η οποία κυριαρχεί. Ελβετοί γαρ, οι Deathcult μεθούν από το νέκταρ των "Morbid Tales" και "To Mega Therion". Άκου μόνο το εναρκτήριο instrumental "Iron Beclawed Rules The Divine" και θα καταλάβεις. Τα αβυσσαλέα κοψίματα της κιθάρας του Warrior, φιλτράρονται από την παράδοση των επιγόνων του και εδώ μετατρέπονται σε έναν πολιορκητικό κριό. Αν μου έλεγε κανείς δε, πως το σχήμα πήρε το όνομά του από το θρυλικό demo των Coroner όπου ο Προφήτης είχε αναλάβει τα φωνητικά, θα τον πίστευα δίχως δεύτερη σκέψη.

Οι Deathcult όμως δεν είναι απλώς μια νοσταλγική περίπτωση που αποτίει φόρο τιμής. Το κλείσιμο του δίσκου με το "Alastor", στα επτά λεπτά του ηχεί συνάμα υπερφορτωμένο όσο και επικό. Όταν δε η καμπάνα ξεπροβάλλει από τον θόρυβο, τότε καθίσταται, έστω και την ύστατη ώρα, σαφές, πως το άλμπουμ είναι μια ωδή στο δόγμα "only death is real". To αποτελειωτικό κλείσιμο, με το ένα κανάλι και το αργό death metal riff του τελευταίου λεπτού, οριακά κόβει την ανάσα. Στον αντίποδα, συνθέσεις όπως το εξαιρετικό "On Primal Wings" ή η μανία του "Trepanation Rites" που δημιουργεί έναν τυφώνα βλασφημίας, έως την εναλλαγή της, υπενθυμίζουν πως το κυρίαρχο πλεονέκτημα του συγκροτήματος είναι τα φλεγόμενα riffs.

Παρά τις, συχνά προβλέψιμες επιλογές και εναλλαγές, που σε περιπτώσεις όπως το "Black Vapour Coagulation" αποπροσανατολίζουν, το "Of Soil Unearthed" είναι πρωτόλειο, πηγαίο και πεισματικό. Η επιθυμία των Deathcult να εισάγουν καίριες δόσεις doom στο black/death/thrash τους δημιουργεί ένα άλμπουμ που όσα άτομα αρέσκονται στα συστατικά του θα εντυπωσιαστούν. Οχυρωμένο εντός της παράδοσης, φρικαλέο και αγκιστρωμένο πάνω στο συναίσθημα του ήχου που εκπροσωπεί, το "Of Soil Unearthed" είναι μια τελετή.

Αν εισέλθεις στον κόσμο του, το ηχητικό βασανιστήριο δεν θα επιφέρει την κάθαρση. Οι ακροάσεις θα μετατρέψουν το περιβάλλον σε μια ασφυκτική φυλακή, με ηχητικά δεσμά να σε προετοιμάζουν για θυσία στους δαίμονες που έρχονται κατά πάνω σου, απειλητικοί όπως αυτά τα leads. Τέτοιες κυκλοφορίες συνοψίζουν στο έπακρο τους λόγους που όταν επανέρχεται συνθετικά άρτιο, αυτό το ηχόχρωμα, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβήτησης, στέλνοντας τις σειρήνες του εκμοντερνισμού στο πυρ το εξώτερον.

Bandcamp