Ανασκόπηση 2021: Modern Hard N' Heavy

Joey Jordison

Μερικές φορές είναι δύσκολο να συνειδητοποιήσεις τον αντίκτυπο ενός μουσικού στον οποίο δεν πρόλαβε να δοθεί (στον ίδιο ή στα έργα του) η ταμπέλα του "κλασσικού". Πόσο δε όταν αναφερόμαστε στον drummer μιας μπάντα που εμφανίστηκε λίγο πριν το 2000, παίζοντας metal και μάλιστα ακραίο σε πολλές εκφάνσεις του. Συν του ότι κανείς δεν ήξερε το πρόσωπό του για αρκετά χρόνια. Έπρεπε, λοιπόν, να φύγει από το ζωή ο Joey Jordison των Slipknot για να κάνουμε μια μικρή παύση και να δούμε πόσο άλλαξε το σύγχρονο metal drumming και πόσο ώθησε νέα παιδιά να κάτσουν πίσω από ένα kit. Να αναγνωρίσουμε πόσο σημαντικό είναι το έργο που άφησε πίσω του. Το βλέπουμε και το καταλαβαίνουμε καλύτερα τώρα. Ποτέ, όμως, δεν θα καταλάβουμε γιατί να φύγει τόσο πρόωρα ένας άνθρωπος 46 χρονών.

Foo Fighters

Οι Foos φέτος πέρσι μας έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό την τελευταία δεκαετία. Μπορεί στο "Medicine At Midnight" να εμφανίζουν μια πιο χορευτική διάθεση και λίγο πιο pop προσέγγιση, όμως τα τραγούδια έχουν κατά βάθος τον γνώριμο ήχο της μπάντας, βγάζουν φρεσκάδα, χαρακτήρα και ταυτόχρονα λίγη διαφοροποίηση. Συν τοις άλλοις, η σχετικά μικρή διάρκεια το κάνει επιθυμητό για διαδοχικές ακροάσεις. Δεν ξέρουμε αν θα χωρούσε στον οδηγό μας, αλλά ξέρουμε ότι περάσαμε μαζί του πολύ και ωραίο χρόνο. Ο σκοπός της μπάντας λοιπόν επετεύχθη και με το παραπάνω.

Evanescence

Μετά από μία γεμάτη δεκαετία χωρίς νέο υλικό, η Amy Lee με την παρέα της βγαίνουν από τον δισκογραφικό πάγο και περίπου τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει από τότε. Η υπέρ-αναγνωρίσιμη φωνή είναι ακόμα παρούσα. Οι σκουρόχρωμες θεματολογίες παραμένουν σε περίοπτη θέση, μαζί με τις λεπτές ισορροπίες ανάμεσα στις μελωδίες και τον όγκο. Τα πειράματα με τις ορχήστρες δεν εμφανίζονται πουθενά στον ορίζοντα. Οι Evanescence του "The Bitter Truth" είναι οι ίδιοι που ξέρεις, κι αν περίμενες κάτι διαφορετικό, μάλλον πρέπει να αρχίσεις να κοιτάζεις λίγο πιο προσεκτικά.

Biffy Clyro

Όταν πρωτογράψαμε για αυτούς τους άβγαλτους ακόμα Σκωτσέζους ήταν 2007. Τόσο ο κόσμος, όσοι και οι Biffy Clyro ήταν αρκετά διαφορετικοί. Όντας εδώ και χρόνια τεράστιο όνομα στον σύγχρονο rock κόσμο (στον οποίο δεν έχουν ενταχθεί ακόμα τα Βαλκάνια) το 2021 επέστρεψαν με την καλύτερη δουλειά τους εδώ και κάμποσα χρόνια, κι εμείς περιμένουμε τον καθ' ύλην αρμόδιο - και ανταποκριτή του Rocking στη γενέτειρα του Γουίλιαμ του Γουάλας και του Άλεξ του Φέργκιουσον - Ιάσονα Τσιμπλάκο να μας πει τα καθέκαστα. Το βρήκε αρκετά καλό, πάντως, για να το βάλει στην 15αδα του κι αυτό λέει πολλά.

Tom Morello

Αφού το πολυπόθητο, για κάποιους, reunion των Rage Against The Machine έχει πάει πίσω λόγω πανδημίας, τα "The Atlas Underground Fire" και "Flood" συνεχίζουν περίπου από εκεί που σταμάτησε ο, περίπου συνονόματος, προκάτοχός τους. Ο Morello είναι ένας από τους κιθαρίστες που έχουν χαρακτηριστικό ήχο κι αυτό συνήθως φαίνεται κάτω από οποιοδήποτε όνομα και χαρακτήρα κυκλοφορεί τη μουσική του. Αυτό που κρατάει λίγο πίσω τις φετινές του κυκλοφορίες είναι ότι λόγω των ετερόλητων καλεσμένων, οι δίσκοι μοιάζει περισσότερο με συλλογή τραγουδιών και λιγότερο με άλμπουμ.

Serj Tankian

Ο συμπαθής φίλος μας Serj Tankian είχε μια πολύ παραγωγική χρονιά φέτος. Εκτός από το "Elasticity" EP και ένα ακόμα soundtrack, έβγαλε και τον πέμπτο του δίσκο. Μια ιδιαίτερη δουλειά, με μουσική που φέρνει πολύ σε κινηματογραφικό στυλ και στίχους που ο Serj κυρίως απαγγέλει ως ποίηση. Δεν ξέρουμε πώς σας ακούγεται ο συνδυασμός, αλλά εμάς στην πράξη μας φάνηκε αρκετά πιο ενδιαφέρων όταν τον ακούσαμε σε σχέση με την εντύπωση που σχηματίσαμε όταν διαβάσαμε γι’ αυτόν.

Don Broco

Ας είμαστε ειλικρινείς. Το 2021 ήταν μια σκατά χρονιά. Όμως υπάρχουν μερικοί τύποι σαν τους Don Broco που δεν χαμπαριάζουν, δεν χάνουν το κέφι τους και φιλτράροντας τη μιζέρια και στεναχώρια βγάζουν σαν ένα ultra-κεφάτο άλμπουμ με πολύ χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Σαν άλλοι χαμαιλέοντες, στο "Amazing Things" αλλάζουν συνεχώς μουσική εμφάνιση με πολλαπλές επιρροές από Beastie Boys μέχρι Deftones. Στα βίντεο το κέφι πάει σε άλλο επίπεδο. Όσο περισσότερο το ακούς τόσα περισσότερα layers αποκαλύπτονται. Από τις πιο διασκεδαστικές κυκλοφορίες των τελευταίων ετών.

The Pretty Reckless

Το συγκρότημα της Taylor Momsen στον τέταρτό του δίσκο συνεχίζει να δείχνει την αγάπη του για τη σκηνή του Seattle. Η ερμηνεία της νεαράς είναι ψυχωμένη, η μουσική είναι rock μοντέρνας κοπής με ωραία ριφολογία, ενώ η παραγωγή και μια τζούρα θεατρικότητας βοηθάνε όσο χρειάζεται. Οι συμμετοχές του Tom Morello και των Kim Thayil και Matt Cameron σε δύο κομμάτια δίνουν εκείνο το little extra credit που μπορεί να τους φέρει και μερικούς επιπλέον ακροατές. Το "Death By Rock And Roll" ακούγεται τίμιο και ειλικρινές, δείχνοντας αγάπη για τις επιρροές τους.

Jerry Cantrell

Ο Jerry Cantrell είναι αυτό που λέμε «σιγουράκι» στο στοίχημα. Υπό αυτή την έννοια, το "Brighten" ήταν «λεφτά στην τράπεζα» και πρόκειται για μια ακόμα εξαιρετική δουλειά, με τραγούδια που άνετα θα μπορούσαν να χωρέσουν στα (καταπληκτικά) άλμπουμ των σύγχρονων Alice In Chains, έχοντας ως βάση την ακουστική κιθάρα και την τρομακτική ικανότητα του Jerry να γράφει υπέροχες φωνητικές μελωδίες και στίχους που σε γονατίζουν όταν σε βρουν λίγο ευάλωτο. Βάζουμε το άλμπουμ να παίζει στο αμάξι, σιγοτραγουδάμε τους στίχους όταν μπει το "Black Hearts And Evil Done", και κάνουμε κάποιες ημέρες πιο ανεκτές.

Holding Absence

Ξεκινάς από το πανέμορφο εξώφυλλο και αντιλαμβάνεσαι ότι κάτι καλλιτεχνικά σημαντικό μπορεί να κρύβεται στο "The Greatest Mistake Of My Life". Όντως, ο καλογυαλισμένος ήχος των Holding Absence δεν απογοητεύει αλλά μάλλον γοητεύει με την αισθαντικότητα που βγάζει. Θλιμμένη θεματολογία αντιπαρατεθιμένη με αισιόδοξες μελωδίες χωρίς δηθενιά οργής και ανούσιες κραυγές. Καταπληκτικό το "Afterlife", συγκινητικό το "In Circles", ύμνος στην απώλεια με το "Mourning Song". Η νεανικότητα τους αντιπαρατίθεται με θέματα κατάθλιψης και θανάτου και το άλμπουμ αποτελεί μια λυτρωτική διέξοδο που αποθεώνει την χαρά του να είσαι ζωντανός.

Myles Kennedy

Η καλλιτεχνική συνέπεια του Myles Kennedy είναι αξιοθαύμαστη. Η ουσία των έργων του αξιοπρόσεκτη. Το "The Ides Of March" αποτελεί την αποτύπωση του ταλέντου του σε όλα τα επίπεδα, συνθετικά, ερμηνευτικά, κιθαριστικά. Από τα πιο ανεβαστικά κομμάτια σαν το "Wake Me When It’s Over" ως τις πιο συναισθηματικές στιγμές ("Love Rain Down"), ο δίσκος ξεχειλίζει έμπνευση και η αμεσότητα του είναι το μεγάλο του ατού. Σε έναν κόσμο που ζητάει ολοένα και περισσότερα, ο Myles μας δείχνει την αξία της αυθεντικότητας και του απλού.

Asking Alexandria

Ακούγοντας το όνομα των Asking Alexandria το μυαλό των περισσοτέρων πηγαίνει στο άγουρο, μελωδικό metalcore που έπαιζαν όταν πρωτοεμφανίστηκαν. Οι Asking Alexandria του 2021 και του "See What’s On The Inside" είναι μια διαφορετική μπάντα, που κινείται μουσικά σε μια πιο μοντέρνα εκδοχή του hard rock των 80s, όπου όλα είναι μεγάλα: οι κιθάρες, τα φωνητικά, τα ρεφραίν, η παραγωγή. Και για να είμαστε ειλικρινείς, χωρίς να εντυπωσιάζουν απαραίτητα, δεν τα καταφέρνουν άσχημα. Ενδεχομένως, καλύτερα από αστέρες της εποχής εκείνης που προσπαθούν να αναπαράξουν τον προ 40ετιας εαυτό τους.

You Me At Six

Μετά από όχι και τόσο επιτυχημένες περιπλανήσεις σε πιο pop ηχοτοπία, οι Βρετανοί επανέρχονται με έναν ήχο πιο κοντά σε αυτόν που μας είχαν συνηθίσει στις πρώτες τους δουλειές. Αυτό που δυστυχώς δεν άλλαξε ποτέ και δύσκολα προβλέπεται να αλλάζει είναι η παραγωγή που δείχνει να έχει περάσει από τον μεγαλύτερο συμπιεστή του κόσμου. Ανεξαρτήτως αυτού, το “Suckapunch” έχει μέσα ορισμένα (μην πούμε και αρκετά) ωραία τραγούδια για το ιδίωμα που υπηρετούν οι You Me At Six και θα κάνουν τα περισσότερα κεφάλια και κορμιά να κουνηθούνε.

Ra

Με πέντε δουλειές σε είκοσι χρόνια δεν λες τους Ra την πιο παραγωγική μπάντα κι αυτός ίσως να είναι ένας λόγος που ποτέ δεν έκαναν το παραπάνω βήμα. Όταν το alternative metal/hard rock άνθιζε στις αρχές των 00s στις ΗΠΑ, είχαν κάνει αισθητή την παρουσία τους στη σκηνή. Πρόκειται για ένα πολύ ποιοτικό συγκρότημα, που ξέρει να γράφει πραγματικά καλά τραγούδια κι έχει έναν χαρισματικό frontman, τον Sahaj Ticotin. Αυτό αποδεικνύεται στο "Intercorrupted" που βρίσκει την μπάντα να συνεχίζει στο ίδιο καλό επίπεδο, παρά την οκταετή απουσία της από τα δισκογραφικά δρώμενα.

Ayron Jones

Υπάρχουν κάποιοι φίλοι που σου λένε «τσέκαρε αυτό ρε μαλάκα» και ξέρεις πως πρέπει να το κάνεις. Κάπως έτσι ακούσαμε πριν μερικούς μήνες το "Child Of The State", το τρίτο άλμπουμ του Ayron Jones και δεν το μετανιώσαμε. Ο Jones έχει όλο το πακέτο του τραγουδιστή/κιθαρίστα/συνθέτη και σε αυτή τη δουλειά δείχνει ότι μπορεί να γράψει καλά τραγούδια, τα οποία έχουν την δυναμική να συγκινήσουν το mainstream κοινό, όπως το "Mercy" ή το "Take Me Away". Ποντάρουμε ότι θα ακούσουμε πολύ περισσότερα από αυτόν στο μέλλον.

Candlebox

Καλό είναι να βλέπουμε συγκροτήματα που έγιναν περισσότερο ή λιγότερο γνωστά στα ‘90s να συνεχίζουν ακόμα. Οι Candlebox φέτος έβγαλαν το "Wolves", πέντε χρόνια ύστερα από τον προηγούμενό τους δίσκο. Το μοτίβο στο οποίο κινούνται παραμένει ο ευρύτερος χώρος του post-grunge και η φωνή του τραγουδιστή Kevin Martin παραμένει καλή. Μπορεί το πρώτο μισό του δίσκου να βαράει καλά και να κερδίζει ελαφρώς τις εντυπώσεις σε σχέση με το δεύτερο, αλλά το συνολικό αποτέλεσμα είναι αξιόλογο και ικανοποιητικό.

Check also: Diamante - "American Dream"

Gojira

Η ηγετική και καινοτόμος πορεία των Gojira στο μεταλλικό στερέωμα συνεχίζεται ακάθεκτη, με ανόθευτο καλλιτεχνικό όραμα. Το "Fortitude" καταφέρνει να παντρέψει την εμπορικότητα του "Magma" με την ένταση του παρελθόντος, χωρίς αναμασήματα. Η θεματολογική ευαισθησία σε συνδυασμό με τον μουσικό πλούτο, είναι ο συνδυασμός που τους ξεχωρίζει, και παρουσιάζεται πιο ώριμος κι επίκαιρος από ποτέ. Η σχεδόν πρωτόγονη αύρα του ήχου τους παραμένει αναλλοίωτη και μιλά κατευθείαν στην καρδιά. 

Trivium

Riffs, riffs και riffs. Οι Trivium ξέρουν να τα γράφουν και ξέρουν να το κάνουν καλά. Ίσως η καραντίνα, ίσως και η πίεση της ιντερνετικής παρουσίας του Matt Heafy στο Twitch να τους ζέσταναν για τα καλά. Πάντως αναμφίβολα το "In The Court Of The Dragon" αποτελεί ένα από τους καλύτερους τους δίσκους, με απήχηση σε όλο το εύρος του μεταλλικού ήχου. Τραγούδια γραμμένα για να παίζονται σε αρένες κι από κάτω να γίνεται χαμός. Ανυπομονούμε.

Mastodon

Το κουαρτέτο από την Atlanta συνεχίζει αλάνθαστο στο περιβάλλον του studio και για μια ακόμα φορά μας προσφέρει έναν από τους δίσκους της χρονιάς. Το "Hushed And Grim" συμπυκνώνει - όσο μπορεί να γραφτεί κάτι τέτοιο για δίσκο των 85 λεπτών -επιτυχημένα τα συναισθήματα των δημιουργών του, με κυρίαρχα αυτά της φόρτισης και του πόνου της απώλειας. Με πολυσυλλεκτικότητα στα τραγούδια τους που αποτελεί διελκυστίνδα μεταξύ ποικίλων πλοκαμιών του rock και του metal, οι Mastodon χτυπάνε και με τη φετινή τους κυκλοφορία bull’s eye.

Volbeat

Το songwriting, ο επαγγελματισμός και η όρεξη των Δανών παραμένουν σε καλή φόρμα και κερδισμένοι είναι τόσο οι ίδιοι, προφανώς, όσο και αυτοί που τους ακολουθούν και τους ακούνε. Το "Servant Of The Mind" στέκεται λίγο ψηλότερα από τις πιο πρόσφατες δουλειές τους και μπορεί να προκαλέσει τόσο το ενδιαφέρον και την ευχαρίστηση ενός παλιού τους ακροατή, αλλά και την προσέλκυση ενός νέου που θα τους μάθει τώρα. Από τις τίμιες μπάντες της νέας γενιάς που αξίζουν τον χρόνο και την αφοσίωση.

Tremonti

O Mark Tremonti φαίνεται καταδικασμένος να γράφει ωραία τραγούδια. Και γι ακόμη μια φορά το καταφέρνει στο "Marching In Time". Δεν είναι ότι θα επανεφεύρει τον ήχο του ή θα δοκιμάσει κάτι ακραία διαφορετικό. Και δε χρειάζεται κιόλας. Έχοντας στη φαρέτρα του ένα σωρό riffs και μελωδίες, ξεδιπλώνοντας και τις (αξιοπρόσεκτες είναι η αλήθεια) φωνητικές του ικανότητες, ακροβατεί μεταξύ hard rock και metal και προσθέτει άλλον ένα πολύ καλό δίσκο στην ήδη πλούσια δισκογραφία του.

Bullet For My Valentine

Κι αν έχουν περάσει αυτός είναι ο πιο σκληρός/βαρύς δίσκος που έχουμε γράψει και παραλλαγές της ατάκας από τα χέρια μας. Παραδόξως, οι BFMV γίνονται από τις εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Ακόμα και στις πολύ πρώτες κυκλοφορίες της τετράδας, δίπλα στην οργή υπήρχαν κάμποσες ξεδιάντροπα μεγάλες μελωδίες και ανάλαφρες λεπτομέρειες για να εξισορροπείται η κατάσταση. Στο ομότιτλο άλμπουμ τους μπορεί να πετάγονται αναλαμπές εδώ κι εκεί, το σύνολο όμως κλίνει υπερβολικά στη σκοτεινή πλευρά. Τα σέβη μας, κύριε Tuck.

Times Of Grace

Αν και ουσιαστικά αποτελούν ένα side-project των Killswitch Engage, οι Times Of Grace στο δεύτερο δισκογραφικό τους πόνημα καταφέρνουν να χτίσουν ένα συναισθηματικά βαρύ άλμπουμ, όπως άλλωστε δηλώνει και ο τίτλος του, "Songs Of Love And Separation". Πατώντας στις metalcore επιρροές, καταφέρνει να κερδίσει τον ακροατή με τη μεστότητα των συνθέσεων και τις φορτισμένες ερμηνείες που υποστηρίζονται από την έντονη θεματολογία που τις πλαισιώνει. Αναμφίβολα μια δουλειά που αν σε «πιάσει», θα σε μαυρίσει. Μέσα από το σκοτάδι έρχεται όμως και η κάθαρση. 

Jinjer

Το τρένο από την Ουκρανία συνεχίζει ακάθεκτο την τρελή πορεία του. Τα γεμάτα όγκο ρυθμικά, τα κοψίματα στις κιθάρες, το χάος από πληροφορία σε φυσιολογικής διάρκειας τραγούδια, οι αλλεπάλληλες εναλλαγές στα φωνητικά. Όλα όσα έκαναν την Tatiana Shmailyuk και την παρέα της να ξεχωρίουν είναι παρόντα στο "Wallflowers". Το σοκ της πρώτης γνωριμίας μπορεί να έχει φύγει για τους περισσότερους, αλλά η ειλικρίνεια και οι δυναμικές είναι εκεί για να τραβήξουν και τους πιο δύσκολους στο pit. Το ότι παραμένουν παρά το hype παραμένουν προσγειωμένοι κι ευθείς, δεν είναι καθόλου αμελητέο.

Bokassa

Όπως ο περισσότερος κόσμος, ακούσαμε πρώτη φορά το όνομα των Bokassa όταν ανακοινώθηκε πως θα άνοιγαν την περιοδεία των Metallica με τους Ghost, μαθαίνοντας μάλιστα πως ήταν προσωπική επιλογή του Lars Ulrich. Να 'ναι καλά ο Lars, γιατί το "Molotov Rocktail" το ευχαριστηθήκαμε όσο λίγα άλμπουμ μέσα στη χρονιά. Μια γαμάτη μίξη heavy metal, hard rock, punk και stoner με ατελείωτο χαβαλέ που έχει πραγματάκια να πει. Τραγουδάρες σαν τα "Careless", "Burn It All" και "So Long Idiots!" συνοδεύονται άψογα με μια εξάδα παγωμένες μπύρες, υπενθυμίζοντας μια σημαντική πτυχή της μουσικής που γουστάρουμε.

Rob Zombie

Άλλος ένας παλιός που φέτος κυκλοφόρησε δίσκο καλύτερο από τους αμέσως προηγούμενούς του. Η αισθητική, τόσο στο ηχητικό όσο και στο οπτικό μέρος του δίσκου, είναι στα πλαίσια που έχουμε συνηθίσει αλλά φέτος μάλλον του προέκυψε και περισσότερη έμπνευση. Το "The Lunar Injection Kool Aid Eclipse Conspiracy" μπορεί να χρησιμοποιεί συστατικά που είναι ήδη γνωστά από παλιότερες συνταγές του καλλιτέχνη, αλλά μια μικρή αλλαγή στον τρόπο μαγειρέματός τους έφτιαξε ένα αποτέλεσμα είναι καλύτερο και πιο εύγεστο του αναμενομένου. Ευπρόσδεκτο.

Check also: Alien Weaponry - "Tangaroa"

Blood Youth

Θεοσκότεινο, βαρύ, προσωπικό, λυσσασμένο. Χωρίς φθηνά χαμόγελα. Χωρίς ρεφραίν για ραδιόφωνα. Χωρίς πραγματική ελπίδα. Το κουαρτέτο από τη Βρετανία στο "Visions Of Another Hell" συνεχίζει ακριβώς στον δρόμο που είχε ξεκινήσει με τον προκάτοχο του. Οι λοξές ματιές στο "Iowa" δεν καμουφλάρονται ούτε αυτή τη φορά. Οι core καταβολές παραμένουν ως σημείο αναφοράς, δίνοντας στις συνθέσεις έναν ξεχωριστό αέρα. Η αύξηση των ηλεκτρονικών στοιχείων στη δοσολογία γίνεται με μέτρο. Μένει να φανεί πόσο θα επηρεάσει το μέλλον του συγκροτήματος η φυγή του Kaya Tarsus.

Hacktivist

Η επιτομή του nu-metal στο σήμερα. Γεμάτο νεύρο, αλήθειες, γκρούβες και σπασίματα που παρακαλάνε για φωνές και ιδρώτα. Μετά τις υποσχέσεις του ομότιτλου EP και την απότομη προσγείωση του ντεμπούτου, στο "Hyperdialect" οι Εγγλέζοι ξαναβρίσκουν τον τσαμπουκά τους και δίνουν δώδεκα κομμάτια που πολλοί μεγάλοι του είδους θα ήθελαν να είχαν στις βαλίτσες τους. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, κάποιος από τους υπογράφοντες αυτής της ανασκόπησης έχει γράψει κριτική στον δίσκο με το στικεράκι της επιλογής και το έχει στη λίστα με τα αγαπημένα της χρονιάς που έφυγε.

Limp Bizkit

Υπάρχουν ανάμεσά μας τύποι που θα σου πουν ότι μπάντες σαν τους Limp Bizkit κατέστρεψαν τη metal μουσική κι ας έχουμε 2021 κι ας είχαν να βγάλουν άλμπουμ δέκα χρόνια. Μπορεί να φαντάζουν ελαφρώς outdated πλέον, αλλά οι Durst & Borland παραμένουν μορφάρες και δεν χάνουν το cool και το χιούμορ τους. Το ότι παραμένουν αμετανόητα ανώριμοι έχει τα καλά και τα κακά του, αλλά ακόμα κι αν το "Still Sucks" αφήνει ανάμικτα συναισθήματα, μπορεί να αποτελέσει εξαιρετική αφορμή για να (ξανα)πιάσει κάποιος τα "Significant Other" και "Chocolate Starfish" που 20+ χρόνια μετά ακούγονται ακόμα φρέσκα και γαμάτα.

Tetrarch

Νέο αίμα. Το ηχητικό αποτέλεσμα του "Unstable" είναι κάπως προβλέψιμο, αλλά δεν του λείπει ενέργεια, όρεξη και μερικές στιγμές ατόφιας πόρωσης. Το "I’m Not Right" αποτελεί ένα τέτοιο δείγμα όπως και το Slipknot-ικό “Negative Noise” όπου δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις τις κιθαριστικές εμπνεύσεις της αφρο-αμερικανίδας Diamond Rowe. Το τελευταίο δεν θα έπρεπε να είναι κάτι άξιο αναφοράς αλλά είναι και αυτό λέει πολλά. Θα καταφέρουν να αναζωπυρώσουν τη φλόγα του είδους ή απλά θα αναλωθούν σε μηρυκασμό περασμένων μεγαλείων; Ο χρόνος θα δείξει.

Love And Death

Άτιμο πράγμα οι προσδοκίες. Από τη μία μπορούν να κρύψουν προβλήματα κάτω από το χαλί. Από την άλλη μπορούν να υψωθούν μπροστά σε κάτι όχι απαραίτητα κακό και να το κάνουν να φανεί σαν ό,τι χειρότερο υπήρξε ποτέ. Το εγχείρημα που είχε τρέξει ο Brian 'Head' Welch την περίοδο που βρισκόταν εκτός Korn, πίσω στο μακρινό 2013 είχε δώσει ένα από τα πιο αξιοπρόσεκτα nü δισκάκια της περασμένης δεκαετίας. Το "Perfectly Preserved" σε καμία περίπτωση δεν στέκεται στο ίδιο επίπεδο, αλλά αφενός αυτό ήταν μάλλον αναμενόμενο και αφετέρου οι στιγμές είναι εκεί για να το κρατήσουν στην επιφάνεια.

Check also: Gizmachi - "Omega Kaleid"

Architects

Οι Architects ποτέ δεν συμβιβάστηκαν. Το επόμενο βήμα στην εξέλιξη τους ήρθε με το "For Those That Wish To Exist" στο οποίο δίνουν περισσότερο χώρο σε καθαρά φωνητικά, μελωδίες και ηλεκτρονικά στοιχεία. Τραγούδια φτιαγμένα για να προκαλούν πανικό σε live, σε ένα άλμπουμ που όπως όλα τα σπουδαία έχουν φέρει αντιπαράθεση στους οπαδούς αν τελικά είναι καλό ή όχι που μεταλλάσσονται τόσο. Η αλήθεια βρίσκεται στη τρομερή συνεργασία με τον Mike Kerr (Royal Blood) στο "Little Wonder", στο τρομακτικό riff του "Animals" και στο "Meteor". Προχωρούν μπροστά και μας παρασύρουν μαζί τους.

Employed To Serve

Ίσως βαρύγδουπα και παρασυρόμενοι από το ότι είναι ‘γειτονάκια’ στο Woking οι Employed To Serve, δηλώναμε στην κριτική ότι είναι το next-big-thing στο metacore από το νησί αλλά διάολε κάθε φορά που παίζει το "Conquering" καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα. Να φταίει η απίστευτη ενέργεια από κάθε νότα της κιθάρας του Sammy Urwin ή η βιτριολική φωνή της Justine Jones; Μέσα στη πανδημία και την απομόνωση μας τόνωσαν ψυχολογικά με το "Exist" υπενθυμίζοντας μας ότι υπάρχουμε για να ζούμε πραγματικά.

Every Time I Die

Εντελώς αναπάντεχα, ένας δίσκος-αποκάλυψη στον χώρο του metalcore και ίσως ο καλύτερος των Every Time I Die (με καριέρα εικοσαετίας). Ο ενθουσιασμός του Θεοδόση θα μπορούσε να συμπαρασύρει σχεδόν οποιονδήποτε διάβασε το κείμενό του για το "Radical" και αυτό θα συνέβαινε δικαιότατα, μιας και μιλάμε για έναν δυναμίτη που σε πιάνει από τα μαλλιά και σε κοπανάει αλύπητα για όση ώρα διαρκεί η ακρόαση. Θα είναι κρίμα το magnum opus τους να είναι τελικά αυτό που θα τους διαλύσει, αλλά έτσι δύσκολα διαχειρίσιμα είναι τα καλλιτεχνικά μεγαλεία!

Ice Nine Kills

Ο κανόνας των sequel είναι γνωστός· το πρωτότυπο είναι πάντα καλύτερο. Ή μήπως όχι; Μετά την επιτυχία της πρώτης ανθολογίας τρόμου, η μπάντα από τη Βοστώνη επιστρέφει με το "Welcome To Horrorwood: The Silver Scream 2" και συνεχίζει τις γεμάτες κέφι και ποπ-κορν αναφορές σε πνιγμένες στο αίμα Χολιγουντιανές παραγωγές. Ξεφωνημένα μεγάλες γραμμές, χαμηλά σπασίματα, γυαλισμένες κιθάρες, μικρές-αλλά-ποτέ-διακριτικές τσαχπινιές ανάλογα με την περίσταση. Όταν με το καλό μαζευτεί το δράμα της πανδημίας, θα παρακαλάμε να τους ξαναδούμε όπως εκείνο τον Φλεβάρη. Με τα μπαλόνια και τις μάσκες και όλα.

While She Sleeps

Δεν γίνεται να ακούσεις το "Sleeps Society" και να μην αναπολείς τις στιγμές που ζούσαμε στις συναυλίες. Με κομμάτια γραμμένα με τέτοιο τρόπο που σε ξεσηκώνουν από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα, τις πιασάρικες μελωδίες που δεν ξεκολλάνε από το μυαλό σου, για άλλη μια φορά οι While She Sleeps μας καλούν να ξεδώσουμε, έστω και μέσα στο σπίτι μας. Η αμοιβαία εμπιστοσύνη μπάντας κι οπαδών αποτυπώνεται εμπράκτως, αφού το εγχείρημα υποστηρίχθηκε οικονομικά από την άμεση συνεισφορά του κόσμου. 

Check also: As Everything Unfolds - "Within Each Lies The Other"

Chevelle

Κάποια στιγμή, με κάποιο τρόπο θα έπρεπε να αποδοθεί συμπαντική δικαιοσύνη και οι αδελφοί Loeffler να λάβουν την αναγνώριση που τους αξίζει. Για δυόμιση δεκαετίες φτιάχνουν μουσικές που ακροβατούν ανάμεσα στο παράξενο και το πιασάρικο με τον πιο υπέροχο τρόπο. Προς απογοήτευση κάθε στριφνού παντογνώστη, δε, κάπως καταφέρνουν να το κάνουν με συνέπεια και χωρίς να αντιγράφουν τους εαυτούς τους. Το "Niratias" είναι μία ακόμα απολαυστική προσθήκη στη δισκογραφία τους. Κοιτάζει προς τα τέλη των zeroes, παραμένοντας φρέσκο και φιλόδοξο. Ένα μικρό, spacey διαμαντάκι.

Sleep Token

Στο "Sundowing" μαζεύαμε τα σαγόνια μας από το πάτωμα. Με το νέο πόνημα της μυστηριώδους μπάντας, δοκιμάζονται νέες φόρμουλες και ο ήχος επεκτείνεται σε νέα μονοπάτια. Κομμάτια σαν τα "Alkaline" και "Atlantic" δε γράφονται και κάθε μέρα, συνεχίζοντας στο ακέραιο τον γνώριμο τόνο των Sleep Token, αλλά ο πειραματισμός τους βρίσκει να ξεφεύγουν πολλές φορές εντελώς εκτός metal. Σε κάθε περίπτωση, η μαγεία που τους κάνει ξεχωριστούς είναι και πάλι εδώ, και μας καλεί να καταδυθούμε σε σκοτεινά αλλά γαλήνια νερά.

Loathe

Οι περισσότερες μπάντες θα κοίταζαν να εκμεταλλευτούν μια ανοδική εμπορικά πορεία, συνεχίζοντας στον δρόμο που τους οδήγησε στο να τραβήξουν τα βλέμματα, ίσως με μικρά ψήγματα πειραματισμού. Όχι όμως οι Loathe. Πάει το metal, πάει η παράνοια. Ή μάλλον μεταλλάσσονται, σε μια ουσιαστικά ambient μορφή. Μια ριψοκίνδυνη επαγγελματικά κίνηση, μια αξιέπαινη καλλιτεχνικά επιλογή. Σαν ένα ονειρικό soundtrack, το "The Things They Believe" δημιουργεί έναν μυστήριο μα συνάμα σαγηνευτικό κόσμο. 

Tomahawk

Ακόμα πιο εμφατικά από άλλους καλλιτέχνες στο συγκεκριμένο αφιέρωμα, ο Patton φέτος μας έδωσε τον καλύτερό του δίσκο την τελευταία δεκαετία. Και βάλε, ίσως. Στο "Tonic Immobility" απολαμβάνουμε ένα συγκρότημα - και όχι ένα side project ή ένα supergroup - σε πλήρη ακμή, δημιουργικότητα, ανάπτυξη. Τα φώτα μπορεί να πέφτουν αναπόφευκτα περισσότερο στα φωνητικά, όμως οι κιθάρες, η πειραματίλα και τα hooks συνδράμουν εξίσου στην υψηλότατη ποιότητα του δίσκου. Και κυρίως, δίνεται η αίσθηση ότι οι τέσσερις μουσικοί λειτουργούν σαν ένα σώμα. Μακάρι να αναρρώσει ο Patton και να ξαμοληθούν στον δρόμο.

Twelve Foot Ninja

Είναι οι Αυστραλοί από τις πιό υποτιμημένες μπάντες εκεί έξω; Ακούγοντας το "Vengeance", αδιαμφισβήτητα ναι! Σε 35 μόλις λεπτά καταφέρνουν να συμπυκνώσουν από djent και thrash μέχρι bossa nova και disco σε ένα άλμπουμ που ισορροπεί σε μια λεπτή γραμμή πρωτοπορίας και ψυχασθένειας, headbanging και πειραματισμού με ένα κάλυμμα progressive rock και σε στιγμές ως tribute band του Mike Patton. Ακούστε τα mariachi περάσματα στο "Culture Wars", χαλαρώστε με το chill του "Shock To The System" και χτυπηθείτε άφοβα βλέποντας το βίντεο του "Long Way Home".

Whitechapel

Οι Whitechapel στο "Kin" συνεχίζουν από εκεί που άφησαν στον προκάτοχο του, επιμένοντας περισσότερο σε μελωδία και πιο καθαρά φωνητικά. Πιο alternative, πιο ατμοσφαιρικό, πολύ λιγότερο deathcore αλλά οι μεγάλες μπάντες εξελίσσονται συνεχώς, μεταβάλλονται αγνοώντας δογματισμούς και οπαδικές επιταγές. Ο Bozeman αποδεικνύει (ξανά) το εύρος των φωνητικών δυνατοτήτων του και ακόμα και αν κάποιους ξενίζει η αλλαγή αυτή, κομμάτια όπως το "Kin", "History Is Silent" και "I Will Find You" φανερώνουν πως οι Whitechapel αξίζουν το χρόνο και τη προσοχή μας.

Born Of Osiris

Βάλε στο μπλέντερ metalcore, djent, prog, ανατολίτικα στοιχεία, αριστοτεχνικά σολίδια, ηλεκτρονικούς ήχους με μια ανατολίτικη εσάνς κι έχεις τον ήχο των Born Of Osiris. Στο "Angel Or Alien", δεν προλαβαίνεις και πολύ να πάρεις ανάσα. Δίσκος γεμάτος ενέργεια και ένα σωρό κολλητικά σημεία, που δε θα σε αφήσει να ησυχάσεις με την ενέργειά του. Κατά ένα περίεργο τρόπο φλερτάρει έντονα με το να χαρακτηριστεί pop, υπό την έννοια του πολύ δεμένου songwriting. Δε γίνεται να ακούσεις το ομότιτλο κομμάτι και να μην το ακούσεις στα καπάκια καμιά δεκαριά φορές. Προτείνεται και για μουσική συντροφιά στο τρέξιμο. 

Lorna Shore

Το "...And I Return To Nothingness" ήταν ξεκάθαρα από τα μεγαλύτερα σοκ της χρονιάς. Το όνομα των Αμερικάνων δεν ήταν ακριβώς άγνωστο. Δεν ήταν όμως κι ανάμεσα σε εκείνα που θα περίμενες να σκάσουν με μία κυκλοφορία, και μικρού μήκους μάλιστα, με υλικό που θα καταφέρει να σπάσει τα όρια του ύφους. Πριν βγει οποιοσδήποτε κι αρχίσει να φωνάζει ότι ούτε τώρα συνέβη κάτι τέτοιο στην πραγματικότητα, ας κάνει τη χάρη στον εαυτό του κι ας προσπαθήσει να σκεφτεί πότε ήταν η τελευταία φορά που ένα trve deathcore βίντεο κατάφερε να μαζέψει 6Μ+ προβολές. Έτσι ακριβώς.

Slaughter To Prevail

Όταν το 2020 οι Ρώσοι Slaughter To Prevail κυκλοφορούσαν το single "Demolisher" προκάλεσαν έναν σχετικό χαμούλη στο χώρο με το μασκοφορεμένο μίσος, οργή, την ένταση και το πάθος που έβγαζε κάθε κολασμένο breakdown του εν λόγω κομματικού. Δυνατό deathcore, απίστευτο drumming σε ένα κορυφαίο brutal επιθετικό δίσκο που αναζωογονεί το deathcore όσο κανένα άλλο για τη νέα δεκαετία. Μετά την ακρόαση του "Kostolom" θα νιώθεις πόνο σε όλο το κορμί σου λες και έχεις φάει ξύλο σε circle pit κάπου σε ένα υγρό σκοτεινό κλαμπ της Μόσχας.

Carnifex

Σε περίπτωση που χρειαζόταν, ο όγδοος δίσκος της μπάντας από την Καλιφόρνια είναι μια ωραιότατη υπενθύμιση ότι για κάθε breakdown-πάνω-από-breakdown-πάνω-από-breakdown κυκλοφορία στη σκηνή, υπάρχουν κι εκείνοι που μπορούν να παίξουν πραγματικά ακραία, κατάμαυρα, και με ουσία. Το "Graveside Confessions" είναι γεμάτο ατμόσφαιρα, μπλαστίδια και φωνητικά απευθείας από τα τάρταρα, και επαναφέρει τους Carnifex στις ψηλές θέσεις του παιχνιδιού. Αναπάντεχα ευχάριστο μπόνους οι επανηχογραφήσεις των παλιότερων κομματιών.

Bad Wolves

Η χρονιά δεν ξεκίνησε καλά για τους Αμερικάνους, μόνο και μόνο εξ’ αιτίας της αναστάτωσης που έγινε γύρω από την αποχώρηση του τραγουδιστή Tommy Vext (από την οποία μάλλον περισσότερο απαλλάχτηκαν από έναν βραχνά παρά έχασαν). Μπορεί να βρήκαν αντικαταστάτη, αλλά αυτό που φαίνεται ότι μάλλον δε βρήκαν ακόμα, είναι τον βηματισμό τους. Το "Dear Monsters" δεν τους βρήκε και στην καλύτερή τους φόρμα. Όσο καλές και να είναι οι 2-3 όμορφες μελωδικές στιγμές, δεν αρκούν από μόνες τους για να διασώσουν τον δίσκο από τη μετριότητα. Better luck next year.

Atreyu

Η ιστορία μας έχει διδάξει πως συγκρούσεις συγκροτημάτων που συνοδεύονται με δράματα, δεν έχουν συνήθως αίσιο τέλος για καμία από τις δυο πλευρές. Μετά την αποχώρηση του Alex Varkatzas, οι Atreyu συνεχίζουν δίνοντας στον Brandon Saller ακόμα σημαντικότερο μερίδιο στα φωνητικά, και αφήνοντας μέρος του ρόλου του πρώην frontman στο μπασίστα Marc McKnight, κινούμενοι σε κάπως πιο μελωδικά μονοπάτια. Η συνταγή δεν φαίνεται να έχει δέσει ακόμα καλά και το πρώτο άλμπουμ της νέας εποχής τους βρήκε ελαφρώς μπερδεμένους. Λογικό εν μέρει, αλλά σε κάθε περίπτωση μπορούσαν και περιμέναμε καλύτερα πράγματα από το "Baptize".

Danko Jones

Αν γνωρίζεις τι εστί Danko Jones, είσαι οπαδός του τύπου. Τέλος. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια πως θα αποθεώνουμε κάθε κυκλοφορία του. Το "Power Trio" για παράδειγμα έχει όλα τα συστατικά του διασκεδαστικού ως απολαυστικού, αλλά λείπει κάτι από το γυαλισμένο μάτι του Mango Kid. Ίσως η απουσία από το φυσικό περιβάλλον της σκηνής να τον επηρέασε και να μην είναι τυχαίο πως το καλύτερο τραγούδι του δίσκου ονομάζεται "I Want Out", μιλώντας για ακριβώς αυτή την κλεισούρα που δεν αντέχει άλλο. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε σε αυτόν και να δηλώνουμε οπαδοί του. Όμως, τι να έγινε εκείνο το live που μας είχε τάξει;

Escape The Fate

Για όλο το μίσος που κατά καιρούς έχουν φάει οι Escape The Fate, σπάνια τους πιστώνεται ότι σε βάθος χρόνου έχουν δώσει αρκετά πραγματικά δυνατά τραγούδια. Ποτέ δεν καινοτόμησαν και ποτέ δεν έγιναν το τεράστιο όνομα που οι ίδιοι θα ήθελαν, αλλά αυτό ελάχιστη σημασία έχει. Δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο να προσπαθείς να συνδυάσεις ραδιοφωνικές μελωδίες με brutal φωνητικά, ούτε κάνουν ουρές τα ονόματα που τα κατάφεραν τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια. Στο "Chemical Warfare" ωστόσο το επίπεδο είναι τέτοιο που θα ρίξει ακόμα και τον πιο αισιόδοξο.

Of Mice & Men

Περίπτωση shoot yourself in the foot έχουμε στην έβδομη δουλειά των Of Mice & Men. Σχεδόν ολόκληρο το άλμπουμ είχε ήδη κυκλοφορήσει με τη μορφή EP το προηγούμενο διάστημα με τις αντιδράσεις να είναι χλιαρές και το "Echo" είναι βασικά όλα αυτά τα τραγούδια που ξέραμε μαζεμένα όποτε και τίποτα καινούργιο δεν είχαν να μας πούνε αλλά και πρώτη φορά να τα ακούγαμε πάλι την ίδια αντίδραση θα είχαμε. Καλογυαλισμένο, όμορφα σερβιρισμένο μεν, ξαναζεσταμένο χλιαρό φαγητό δε.

Check also (ή και όχι): All Good Things - "A Hope In Hell", Broken Youth - "Suffering: Silence, Vol. 1"

Creeper

Η μαύρη παρέλαση δεν θα τελειώσει ποτέ. Ή, επειδή το ποτέ είναι μεγάλη κουβέντα, τουλάχιστον όχι όσο περνάει από τα χέρια του Will Gould, της Hannah Greenwood και των υπόλοιπων Creeper. Έχοντας ήδη ολοκληρώσει όλο στυλ τα δύο πρώτα επίπεδα, η μπάντα επιστρέφει με μία μικρού μήκους κυκλοφορία που συμπληρώνει το υπέροχο περσινό τους LP. Ο ήχος συνεχίζει να συνδυάζει το μοντέρνο punk rock με ένα σκασμό από διαφορετικούς ήχους. Οι μελωδίες δεν φεύγουν ούτε στιγμή από το προσκήνιο. Το "American Noir" σε είκοσι λεπτά περιέχει περισσότερο single material από όσο δίσκοι ολόκληροι.

The Warning

Το ροκ ήταν και είναι μουσική που μιλάει τέλεια σε νεαρές ηλικίες. Η ενέργεια, το κέφι, το νεύρο. Οι Dany, Pau & Ale Villareal ξεκίνησαν να παίζουν μαζί περίπου από την εποχή που κάποιοι από μας μαθαίναμε τι εστί διακρίνουσα. Η δική τους εξίσωση είχε τα βασικά· κιθάρα, μπάσο, ντραμς και μικρόφωνα. Τα πρώτα τους δισκογραφικά βήματα που ακολούθησαν όχι πολύ αργότερα, παρά τις καλές προθέσεις και το δεδομένο ταλέντο, ακούγονταν αναμενόμενα άγουρα. Στο "Mayday" οι ισορροπίες έχουν βρεθεί και το ένα χιτ διαδέχεται το άλλο. Το μέλλον τους διαγράφεται λαμπρό.

Mike Shinoda

Σίγουρα ο Mike Shinoda άξιζε να βρεθεί στη λίστα μας κυρίως λόγω της ελευθερίας και φρεσκάδας που κάθε του κίνηση αποπνέει, είτε αυτό είναι οι διαδικτυακοί πειραματισμοί στο Twitch, τα NFTs και το πάντρεμα ήχων, artworks και επιχειρηματικού δαιμόνιου. Καλλιτέχνης που ψάχνεται τόσο δεν γίνεται να βγάλει τίποτα αδιάφορο και το "Ziggurats" αν και παλιομοδίτικο έχει την αντίθεση της πρωτοπορίας στο DNA του.

Poppy

Ακόμα μία καλλιτέχνις που η μουσική αποτελεί ένα ακόμα όχημα της έκφρασης της έντονης προσωπικότητας της, η Poppy πήρε το momentum από το εξαιρετικό “I Disagree” τους 2020 και μας επανασυστήνεται συνειδητά στο "Flux" ως μια ολοκληρωμένη rock περσόνα. Επιρροές Cure, Sonic Youth, Nirvana και Garbage παραγωγή από τον Justin Meldal-Johnsen και mainstream κομμάτια που δεν προκαλούν όσο στο παρελθόν, αλλά ακούγονται πολύ ευχάριστα. Είναι δεδομένο ότι η Poppy θα συνεχίσει να μεταλλάσσεται συνεχώς οπότε αναμένουμε σύντομα να μας εκπλήξει ξανά.

The Agonist

Μετρώντας τρεις δίσκους με την Βίκυ Ψαράκη πίσω από το μικρόφωνο, οι Καναδοί έχουν ξαναβρεί τα πατήματά τους (αν υποθέσουμε ότι τα είχαν χάσει στην αλλαγή, που παραμένει αμφισβητήσιμο) και συνεχίζουν να παραδίδουν μικρά μαθήματα έξυπνου, τεχνικού, μοντέρνου core. Στο "Days Before The World Wept" υπάρχουν σε συμπυκνωμένες δόσεις όλα όσα θα περίμενε κανείς από τους δημιουργούς του. Ασταμάτητα γυρίσματα, σκληρά και καθαρά φωνητικά, σόλο, ήρεμα περάσματα, ακραία ξεσπάσματα. Και πάλι από την αρχή.

Check also: The Amity Affliction - "Somewhere Beyond The Blue", Drown This City - "Colours We Won't Know"

Mammoth WVH

Ο Wolfgang - υιός του Eddie - Van Halen ήταν ένας εκ των πιο "διαφημισμένων" rock μουσικών την χρονιά που πέρασε, στην οποία κυκλοφόρησε το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ. Κι όταν λέμε προσωπικό το εννοούμε, καθώς συνέθεσε όλα τα τραγούδια, έπαιξε όλα τα όργανα και τραγουδάει. Μουσικά κινείται σε ένα μοντέρνο hard rock στυλ, χωρίς (προς τιμήν του) να προσπαθεί να πατήσει στα χνάρια του ονόματος που φέρει και παρόλο που το "Mammoth WVH" είναι ακόμα μακριά από τους διθυράμβους που τον έφεραν να ανοίγει συναυλίες των Guns N’ Roses, πρόκειται αν μη τι άλλο για αξιόλογο new entry.

Vexed

Ενδεχομένως από τα πλέον παραγνωρισμένα modern heavy ντεμπούτα της χρονιάς που έφυγε. Χωρίς να προσπαθεί να επανακαθορίσει κανένα παιχνίδι, αλλά έχοντας έναν δικό του χαρακτήρα, το κουαρτέτο από το μεγάλο νησί παίζει βαρύ, groovy metal με περιεχόμενο και πολύ νεύρο. Αν χρειαζόταν μία λέξη για να περιγραφεί το "Culling Culture", αυτή θα ήταν ογκώδες. Τα ρυθμικά κάθονται αναπάντεχα μπροστά. Οι κιθάρες σε στιγμές βγάζουν κάτι από djent. Τα γρυλίσματα της Megan Targett είναι ολόσωστα. Τα καθαρά χρησιμοποιούνται περισσότερο για περάσματα, παρά για ρεφραινάκια.

Spiritbox

Μετά από την κυκλοφορία μερικών πολύ καλών singles ("Constance", "Holy Roller", "Circle With Me"), οι Spiritbox έχτισαν ένα δυνατό διαδικτυακό hype γύρω από το "Eternal Blue". Όχι άδικα, καθώς ο djenty ήχος τους, σε συνδυασμό με τα αιθέρια φωνητικά της Courtney LaPlante έφεραν φρεσκάδα και ανανέωση σε έναν χώρο που αν μη τι άλλο κατακλύζεται από νέες κυκλοφορίες. H διάχυτη μελαγχολία και οι pop επιρροές ντύνουν έναν κατά τα άλλα πολύ βαρύ δίσκο, που ξεδιπλώνει τις αρετές του όσο κανείς αφήνεται στον κόσμο του. 

Dear Mother

Το εμπορικό metalcore γεννάει ακόμα. Οι βάσεις του σχήματος από την Ολλανδία βρίσκονται ολοκληρωτικά στο ύφος που δύο δεκαετίες πίσω γιγαντωνόταν στην από κει μεριά του Ατλαντικού. Η προσέγγισή τους είναι τέτοια που κάνει το αποτέλεσμα να μην ακούγεται παλιομοδίτικο ή φθηνό. Τα παιχνίδια στα φωνητικά, οι ψηφιακές πινελιές και οι ανεβασμένες ταχύτητες αποτελούν βασικά συστατικά του "Bulletproof". Δεν χρειάζεται πολύ ψάξιμο ωστόσο για να συνειδητοποιήσεις ότι ο πραγματικός πρωταγωνιστής είναι οι εφτάχορδες της Merel Bechtold.

Dana Dentana

H πρώτη γυναίκα που υπέγραψε με τη Roadrunner Records, έρχεται με μια άκρως ενδιαφέρουσα και προκλητική καλλιτεχνική πρόταση να τραβήξει τα βλέμματα. Το "Pantychrist" έρχεται να μπλέξει το rap με το nu-metal, με στίχο που τη φέρνει αντιμέτωπη με τραύματα του παρελθόντος. Μιλώντας για την κακοποίηση με αφοπλιστική ευθύτητα, κάνει το δίσκο ένα ακόμη πιο δύσκολο άκουσμα απ’ότι είναι μουσικά. Κι έτσι πρέπει να είναι. Σαν τις άβολες αλήθειες που φοβόμαστε να κοιτάξουμε στα μάτια. Η Dana Dentana όμως τις κοιτάει και τους κάνει κωλοδάχτυλα.