You Me At Six

Οι ισορροπίες για καλλιτέχνες και σχήματα που κινούνται σε εμπορικούς δρόμους είναι πάντα λεπτές. Για τις περιπτώσεις που προέρχονται από ευρύτερο rock πλαίσιο, ακόμα περισσότερο. Οι You Me At Six από τα πρώτα τους βήματα στα μακρινά zeroes προς τέτοιες κατευθύνσεις κοιτούσαν, και για όλα όσα μπορεί κανείς να τους καταμαρτυρήσει, θα οφείλει παράλληλα να παραδεχθεί ότι ακόμα και οι πλέον άνισες κυκλοφορίες τους είχαν κάτι να δώσουν. Προς έκπληξη κανενός, αυτό το κάτι συνήθως ήταν ένα μεγάλο ρεφραίν ή ένα hook ραδιοφωνικού βεληνεκούς. Έχουν συμβεί και χειρότερα.

Σε αυτό το σημείο λογικά θα βγει μπροστά κάποιος κοιτώντας αφ' υψηλού, σχολιάζοντας ότι στην πραγματικότητα το συγκρότημα ποτέ δεν έδωσε αντικειμενικά σπουδαίες ολοκληρωμένες δουλειές. Η εύκολη απάντηση περιλαμβάνει αριθμούς και charts. Η σωστότερη είναι ένα «όχι ακριβώς», με έμφαση στα "Sinners Never Sleep" και "Cavalier Youth". Σε τελική ανάλυση κανένα από τα δύο δεν άλλαξε τον κόσμο, ωστόσο χρειάζονται γενναίες δόσεις υπερβολής για να προσπεραστεί η ποσότητα από single material που περιέχουν. Ιδιαίτερα όταν μιλάμε για ξεσπάσματα σαν του "Bite My Tongue" (με Oli Sykes) και mega-radio-hits αλά "Room To Breathe".

Η poppy στροφή που ακολούθησε, αν και φιλόδοξη, δεν πέτυχε ποτέ εντελώς τον στόχο της. Με το έβδομο άλμπουμ του, το κουιντέτο επιστρέφει σε έναν πιο ορθολογικό ήχο. Η ξεφωνημένη παραγωγή μπορεί να μην αλλάζει ιδιαίτερα, οι συνθέσεις όμως δείχνουν σαφώς πιο στοχευμένες και δομημένες έτσι ώστε να τονίζουν τα δυνατά τους στοιχεία. Οι γραμμές του Josh Franceschi παραμένουν στο επίκεντρο. Το μπάσιμο με "Nice To Me" και "MakeMeFeelAlive" μοιάζει βγαλμένο από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας· με την πολύ καλή έννοια. Οι στίχοι έχουν ακόμα εκείνον τον περίπου emo αέρα, αλλά σοβαρά, υπάρχει κανείς που να περίμενε κάτι διαφορετικό πλέον;

Το "Suckapunch" έχει όλα όσα χρειάζονται για να επαναφέρει τους You Me At Six στις μπροστινές γραμμές του σύγχρονου εμπορικού σκληρού ήχου. Δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας ή ποιότητας. Δίπλα στα μεγάλα τραγούδια, υπάρχουν και ορισμένες λιγότερο δυνατές στιγμές. Το σύνδρομο του Imagine Dragons περιτυλίγματος δυστυχώς είναι παρόν. Από την άλλη μελωδίες σαν εκείνες του "Beautiful Way" δεν γίνεται να χαντακωθούν ούτε από καν από το overproduction. Τα ηλεκτρονικά, που θα μπορούσαν να είχαν πεταχτεί για χάρη μιας back to the roots αισθητικής, επιτέλους ταιριάζουν. Είχε καιρό να κερδίσει την παρτίδα με τόση άνεση η παρέα από το νησί.