While She Sleeps

Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την κυκλοφορία του "The North Stands For Nothing" κι ένα λιγότερο από την επιβεβαίωση του hype στο ντεμπούτο της παρέας από το Sheffield. Η ταμπέλα του ανερχόμενου έχει μείνει στο παρελθόν. Το γεγονός ότι οι While She Sleeps δεν έχουν αγγίξει κορυφαίες θέσεις σε φεστιβαλικές αφίσες δεν μοιάζει παράξενο· ακόμα και οι πιο εμπορικές στιγμές τους αφήνουν μία αδιαφορία για τις απαιτήσεις και τη λογική του mainstream. Ίσως έχει να κάνει με τις core καταβολές τους. Ή ίσως να συμβαίνει απολύτως συνειδητά.

Αν χρειάζεται απόδειξη, δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί πιο ταιριαστή από το προ διετίας "So What?". Ανάμεσα στις εναλλακτικές, ελλείψει πιο ταιριαστού όρου, πινελιές και κάποια πραγματικά μεγάλα ρεφραίν, το αποτέλεσμα θα μπορούσε εύκολα να γύρει προς μία πιο εύπεπτη κατεύθυνση. Δεν θα ήταν οι πρώτοι από το metalcore καράβι που θα δοκίμαζαν κάτι τέτοιο. Το σεστέτο δεν είχε όρεξη για στοχευμένα ανοίγματα τότε, και αυτό δεν δείχνει να αλλάζει ούτε τώρα. Το άνοιγμα με "Enlightenment" και "You Are All You Need" δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες.

Το πέρασμα του Simon Neil μπορεί, όχι άδικα, να σήκωσε κάμποσα φρύδια σε πρώτη ανάγνωση, αλλά εκ του αποτελέσματος οι όποιοι παραλληλισμοί με το "For Those That Wish To Exist" είναι συγκυριακοί. Τα παιχνίδια με τις μελωδίες και τις καθαρές γραμμές έχουν ως συνήθως κομβικό ρόλο στις συνθέσεις. Την ίδια στιγμή όμως το σύνολο διατηρεί τον όγκο και τη μυρωδιά του pit σε βαθμό που κρατάει τα charts σε απόσταση ασφαλείας. Χωρίς να μιλάμε σε καμία περίπτωση για πισωγύρισμα, οι πειραματισμοί μαζεύονται και το σύνολο στέκεται πιο κοντά στο "You Are We".

Η δουλειά που έχει γίνει σε στίχους, εναλλαγές και κιθάρες είναι όλη η ουσία του άλμπουμ. Η παραγωγή αναμενόμενα λαμποκοπάει. Το νεύρο δεν απουσιάζει ούτε στο ελάχιστο. Ο τρόπος που αποδίδεται η οργή ωστόσο έχει κάτι διαφορετικό από ό,τι μας είχαν συνηθίσει στο παρελθόν. Σημάδι ωριμότητας, πιθανότατα. Το διπλό χτύπημα των "Know Your Worth (Somebody)" και "No Defeat For The Brave" είναι σημείο αναφοράς. Από το χτίσιμο και την κορύφωση στο 'Jump!' του πρώτου μέχρι τις αναπάντεχα ταιριαστές στροφές του Deryck Whibley στο δεύτερό, αυτά τα εννιά λεπτά φωνάζουν για σανίδι.

Το "Sleeps Society" πατάει γερά στο σήμερα, είναι μοντέρνο, είναι heavy, και ξεχειλίζει ενέργεια. Η απόφαση για crowd funding, όσο κι αν παραξενεύει, είναι απλά δείγμα της κατάστασης που επικρατεί αυτή τη στιγμή στη μουσική βιομηχανία. Η χρήση των ηχητικών από τους οπαδούς στο "Call Of The Void" και οι αφηγήσεις στο "The End", μέσα στην παραξενιά τους, δείχνουν μία μπάντα ικανή να σταθεί και να δημιουργήσει απέναντι σε κάθε δυσκολία. Το μόνο που χρειάζεται τώρα είναι να ξανανοίξουν τα venues και να μετράμε βουτιές από τον εξώστη όταν ακουστεί το ομώνυμο άσμα.