Release Athens: Avenged Sevenfold, Palaye Royale @ Πλατεία Νερού, 07/06/25

Δυο δεκαετίες και κάτι το περιμέναμε αυτό το live. Από τότε που η παρέα των Avenged ήταν ακόμα πιτσιρικάδες και αλητεύαν με τις core πεποιθήσεις τους. Από τότε που οι μισοί τους βαφτίζαν επόμενους Metallica ενώ άλλοι τους βλέπαν με μισό μάτι και φλώρους τους ανέβαζαν, υπερεκτιμημένος τους κατέβαζαν.

Άλλαξαν ύφος, ξανα-άλλαξαν, μεγάλωσαν, βγάλανε δίσκους μεγαθήρια του σύγχρονου metal. Πειραματίστηκαν, μετά πειραματίστηκαν ακόμα περισσότερο και τέλος πάντων εμείς live δεν τους βλέπαμε. Τουλάχιστον όχι στα μέρη μας. Η φετινή τους περιοδεία όμως έβαλε στόχο να σταματήσει σε εκείνα τα μέρη που δεν πάτησαν ποτέ πριν το πόδι τους. Δηλαδή, σε σκηνή λέμε. Με κόσμο μπροστά. Να δίνουν συναυλία βρε παιδί μου.

Έτσι ήρθε η ώρα στο φετινό Release Athens να παρακολουθήσει και το ελληνικό κοινό μια από τις πολύ μεγάλες metal μπάντες του σήμερα ζωντανά. Με support, όπως σε μεγάλο τμήμα της περιοδείας, τους Palaye Royale από το Λας Βέγκας. [Β.Λ.]

Ελλείψει επιπλέον ονόματος (ή ονομάτων) στον ρόλο του ανοίγματος, το βάρος έπεσε όλο στον Remington Leith και την παρέα του, οι οποίοι προς έκπληξη κανενός στοιχειωδώς υποψιασμένου ξεπέρασαν τις όποιες δυσκολίες μπορεί να υπήρχαν στα χαρτιά κι ετοίμασαν την ατμόσφαιρα για τους τιμώμενους της βραδιάς με την άνεση μεγάλων παικτών.

Τα χιλιόμετρα στο σανίδι που μετράνε οι Αμερικανοί στο πέρασμα των χρόνων αγγίζουν αριθμούς που έχουν κάθε λόγο να κάνουν ακόμα και τους πλέον αυστηρούς να χαμηλώσουν το βλέμμα. Το αποτέλεσμα δεν χρειάζεται πολύ παραπάνω από μερικά λεπτά για να ξεχωρίσει. Ανεξαρτήτως πλαισίου ή μεγέθους. Τα δεμένα παιξίματα. Ο ισορροπημένος ήχος. Η καλοστημένη ροή του σετ. Η αμεσότητα στην αλληλεπίδραση. Ακόμα και με τον καλοκαιρινό αθηναϊκό ήλιο να χτυπάει κόντρα τους. Ακόμα κι αν ο Sebastian Danzig απουσιάζει από το αριστερό άκρο της σκηνής. Το σχήμα απλά ρολλάρει τόσο σωστά.

Ανάμεσα στις headline συναυλίες και τις εμφανίσεις τους στο πλευρό σύγχρονων ηρώων, οι αποδείξεις είχαν ήδη καταγραφεί. Η επιβεβαίωση ήταν αναπόφευκτη, για ακόμα μια φορά. Από τα όλο ιδρώτα κοψίματα του "No Love In L.A." μέχρι τις πληρωμένες μικροφωνικές πάσες στο "Broken", κι από τα νεροπίστολα μέχρι τις βουτιές στην ένδοξη φουσκωτή βάρκα, το αποτέλεσμα δεν λάθεψε· η απόδειξη βρισκόταν αυτούσια στην άνεση που τράβηξαν στον κόσμο τους ένα γενναίο αριθμό παρευρισκόμενων που εμφανώς δεν βρίσκονταν εκεί για εκείνους. Καθόλου αναπάντεχα, καθόλου αυτονόητα. [Α.Μ.]

Ένα τέταρτο περίπου μετά τις εννιά η εισαγωγή στο artwork του καινούργιου δίσκου σήμανε την έναρξη. Οι Avenged Sevenfold βγήκαν με το ορμητικό "Game Over" και τον M. Shadows να τραγουδάει - καθιστός - χωρίς ανάσα, τον χείμαρρο από στίχους του που δεν μπορεί να μη φέρει στο μυαλό τους System Of A Down. Με ένα σκηνικό που στηρίχθηκε κυρίως στα video wall, του background, και λιγότερο απ' ότι πέρσι στα εντυπωσιακά φώτα, πέρασε στο "Mattel". Το δεύτερο δηλαδή κομμάτι από το "Life Is But A Dream". Η κλιμάκωση της εικόνας με το σπίτι που στην πορεία τυλίγεται στις φλόγες, δουλεύει ως οπτικοποίηση του τραγουδιού. Όλα καλά και τίμια ως εδώ, ο ήχος δείχνει να έχει ισορροπία ήδη, αν και αλλάζοντας αρκετές φορές θέσεις δεν ήταν ίδιος παντού. Το κιθαριστικό δίδυμο φαίνεται σε μεγάλα κέφια με τον Gates να κλέβει συχνά την παράσταση, ενώ το rhythm section ήταν στιβαρό και θα συνέχιζε έτσι σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Ο Wackerman μάλιστα στην πορεία θα γινότανε ως και σαρωτικός. Όποιο περίμενε, από την άλλη, ότι δε θα είχε τουλάχιστον δυο-τρία τραγούδια από τα καινούργια τους, μάλλον δεν κινούνταν και σε πολύ ρεαλιστικές σκέψεις.

Εκεί όμως που το live ανέβηκε κατακόρυφα επίπεδο ήταν στις πρώτες νότες της εισαγωγής του "Afterlife". Πολύ καλός ο τελευταίος δίσκος, προσωπικά τον έλιωσα μάλιστα, αλλά η φωτιά που άναψε στο κοινό μόλις βουτήξανε στο παρελθόν τους κάτι λέει. Ο ύμνος του ομώνυμου άλμπουμ τραγουδήθηκε ολόκληρος και έδωσε φοβερό παλμό στην πλατεία νερού, δείχνοντας ξεκάθαρα το πόσο λαχταρούσε αυτή την εμφάνιση καιρό τώρα το ελληνικό metal κοινό. Κοπάνημα, ξύλο και φωνές χοροπηδώντας. Με μία λέξη χαμός.

Συνέχεια με ένα από τα πιο γνωστά hit της μπάντας, "Hail To The King". Καθαρά συναυλιακό, που έτσι κι αλλιώς έσωζε το δίσκο του από το να τον ξεχαστεί για τα καλά. Ωραίο, δυνατό, πάτησε κι αυτό πολύ καλά στα μέρη μας. Μετά από εκεί όμως έσκασε ένα "Buried Alive", για την πρώτη παρουσία του τεράστιου "Nightmare". Τα Metallica vibes γεμίσαν την πλατεία και από τη μέση και μετά ταρακούνησαν τον κόσμο για τα καλά. Το τελευταίο μέρος του κομματιού μας έδωσε τους σβέρκους στα χέρια. Από τις κορυφές της βραδιάς.

Είναι φοβερό το taping που ανοίγει το "The Stage" και μας έκανε να υποκλιθούμε για άλλη μια φορά στον τρομερό Synyster. Ο άνθρωπος είναι μεγάλος κιθαρίστας, με τρελό attitude. Το κλείσιμο με τη δισολία Gates-Vengeance έλαμψε live, φτιάχνοντάς μας για τα καλά.

Τα συναισθήματα γίνανε λίγο πιο έντονα όταν η μορφή του Rev γέμισε το background κι ο Shadows είπε λίγα λόγια για αυτόν και όχι μόνο. "So Far Away", συγκίνηση, ανατριχίλα κι ο frontman της μπάντας να δίνει μια φανταστική ερμηνεία, γεμάτη ψυχή. Συμμαζευόμαστε όπως μπορούμε γιατί έχουμε πολύ ακόμα.

Το αργό headbanging που προκαλεί η βαριά εισαγωγή όπως τη σέρνει το "Nobody", πήρε τα ηνία και το δύσκολο έργο να μας ξαναβάλει σε τροχιά ξεσηκωμού. Εν μέρει το κατάφερε, επιστρατεύοντας και ωραία παιχνίδια σε industrial ύφος. Εντάξει, δεν είχε εύκολο έργο. Το εκτεταμένο σόλο που έκλεισε το κομμάτι ήταν ο συνδετικός κρίκος όμως με τον πανικό.

Ναι, όταν ξεκινάει το "Nightmare" όλα γυρνάνε στο συν δέκα, και λίγα λέω. Το live ξανά απογειώνεται για τα καλά. Βασικά όταν ξεκινάει το "Nightmare" καταλαβαίνεις γιατί είναι τόσο μεγάλη αυτή η μπάντα. Το περιμέναμε δεκαπέντε χρόνια αυτό το κομμάτι. Δεν τα λες και λίγα. Αλλά το ζήσαμε στο φουλ. Από την άλλη βέβαια, το θέλουμε πάλι. Οπότε κανονιστείτε να τους δούμε ξανά. Μέσα στη δεκαετία παρακαλώ, αν γίνεται.

Και μετά πώς κρατάς το momentum χωρίς να κάνει κοιλιά η συναυλία, πως ακολουθείς το "Nightmare"; Οκ, "Bat Country" και "Unholy Confessions" στα καπάκια τί σου λέει; Εμάς μας είπε pit, ξύλο, μώλωπες και κλεισμένη φωνή. Δεν περίμενα με την καμία αυτό που θα πω - αλλά νομίζω ότι το ζευγάρι των μοναδικών κομματιών από "City Of Evil" και "Waking The Fallen" αντίστοιχα, ήταν η κορύφωση της βραδιάς. Τώρα θα μου πεις γιατί δεν το περίμενες. Κοίτα, γιατί "Nightmare", "Afterlife" και "A Little Piece Of Heaven".

Μικρή ανάσα με το φοβερό σόλο του Wackerman στα τύμπανα. Έτσι πρέπει να είναι ένα σόλο ντραμς, γαμάτο, όσο μεγάλο ή μικρό πρέπει και, πάνω απ' όλα, γκρουβάτο! Αφού έχουμε μαζέψει τα κομμάτια μας, ξαναγυρνάμε στο τελευταίο άλμπουμ για το "Cosmic". Πολύ ωραίο τραγούδι, αλλά… Λάθος στιγμή. Δεν ήταν η ώρα του. Εδώ ήθελε ένα "Beast And The Harlot", ένα "Blinded In Chains" ή "Almost Easy". Δεν τολμάω να πω "Second Heartbeat" ή "Chapter Four" ξέρω γω. Θες κάτι πιο large; Οκ, βάλε το "Save Me" να μπούμε σε έκσταση.

Το live κλείνει σωστά με το "A Little Piece Of Heaven". Χορέψαμε, τραγουδήσαμε και γυρίσαμε για λίγο στα νιάτα μας, με την μπάντα να τραγουδά το δικό της Tim-Burton-core (respect στον κύριο Μαρίνη για τον όρο) όπως μόνο αυτοί.

Η βραδιά ήταν συνολικά τρομερή. Αν και τους είχα δει και πέρσι, νομίζω ότι φέτος στη σκηνή βγάζανε περισσότερα κέφια. Οκ, μπορεί να μην αποφύγαμε τα κλισέ ότι εμείς εδώ είμαστε οι καλύτεροι και οι άλλοι οι δυτικοί, όχι τόσο, αλλά ποιος ξέρει μπορεί και να τα εννοούσαν. Πάντως, για μιάμιση ώρα είχαμε στη σκηνή μία από τις μεγάλες μπάντες του τώρα και του χθές. Ένα σημαντικό κεφάλαιο της σκληρής μουσικής, που όμως δεν είχε ξαναπεράσει ποτέ από τη γειτονιά μας. Ζήσαμε live κομματάρες και μία πολύ δυνατή απόδοση από τους A7x. Τα επόμενα χρόνια ελπίζω να τη θυμόμαστε ως την πρώτη σφαλιάρα και όχι τη μοναδική. [Β.Λ.]

Φωτογραφίες: Γιώργος Κρίκος