Tomahawk

Θυμάμαι την παρουσίαση του "Oddfellows", τελευταίου δίσκου των Tomahawk, η οποία έλεγε ότι δεν περιμένουμε καινούργιο δίσκο των Faith No More στα κοντά και έτσι έπρεπε να «συμβιβαστούμε» ουσιαστικά με αυτό. Τελικά τα πράγματα ήρθαν διαφορετικά με τον ούτως ή άλλως απρόβλεπτο Mike Patton. Το "Son Invictus" ήρθε το 2015 και προσωπικά δεν ικανοποίησε τις, υπερβολικά μεγάλες ομολογώ, προσδοκίες μου. Ακολούθησε επανασύνδεση των Mr Bungle και το «παλιό/καινούργιο» "The Raging Wrath Of The Easter Bunny Demo". Όλα έδειχναν ότι αργά ή γρήγορα θα έφτανε και η σειρά των Tomahawk και σύμφωνα με δηλώσεις του Duane Denison (The Jesus Lizard) πολλές από τις ιδέες του νέου δίσκου βρίσκουν την αφετηρία τους αρκετά πίσω στο παρελθόν. Διαψεύδει έτσι όσους φανταζόμασταν ότι λόγω πανδημίας και έλλειψη περιοδειών, βρήκαν χρόνο να γράψουν έναν δίσκο στα γρήγορα.

Το "Tonic Immobility", πέμπτος δίσκος των Tomahawk, έρχεται οχτώ χρόνια μετά το "Oddfellows" και αν τότε μιλούσαμε για συμβιβασμό, τώρα μπορούμε να μιλήσουμε για θρίαμβο. Όταν έχεις ως μέλη εκτός από τον Mike Patton, ο οπoίος θα είναι πάντα το πρώτο όνομα στην «μαρκίζα», τους Duane Denison, John Stanier (τύμπανα, Helmet) και Trevor Dunn (μπάσο, Mr Bungle/Melvins/Fantomas) έχεις κάθε δικαίωμα να λέγεσαι supergroup. Το σημαντικό όμως είναι ότι οι Tomahawk του "Tonic Immobility" δείχνουν να είναι group. Τέσσερις ταλαντούχοι και διαμόνιοι μουσικοί ένωσαν τις δυνάμεις τους και απέδειξαν ότι είναι πραγματικά ανίκητοι. Αποτελούσε κοινό μυστικό ότι όταν μιλάμε για τους Tomahawk, μιλάμε για το ομώνυμο ντεμπούτο και το "Mit Gas". Σήμερα, έστω και καθυστερημένα, η τριπλέτα ολοκληρώθηκε.

Από όλα τα projects του Patton, οι Tomahawk έδειχναν εξ'αρχής ότι είχαν την δυνατότητα να αποτελέσουν την φυσική, πειραματική συνέχεια των Faith No More. Όρισμένες στιγμές τόσο πιασάρικοι και straight forward rock και άλλες φορές τόσο περιέργοι όσο τους επιθυμούμε. Κακά τα ψέματα, αν συγκρίνουμε το "Tonic Immobility" με την μάζα της rock/metal σκηνής, θυμίζει...τίποτα. Φυσικά τα φωνητικά του Patton είναι πάντα αναγνωρίσιμα και ο ήχος της κιθάρας του Denison είναι χαρακτηριστικός. Οι απανωτές ακροάσεις όμως έκαναν ξεκάθαρο ότι ο δίσκος απαιτεί την ολοκληρωτική προσοχή του ακροατή.

Ο δίσκος ξεκινά με τον πιο δυναμικό τρόπο αλλά μην μπερδεύεστε. Οι πιο απλές μελωδίες των Tomahawk μοιάζουν άπιαστες για την πλειοψηφία των rock/metal συγκροτημάτων. Δεν εξηγείται αλλίως ο ο «άκυρος» τρόπος που τραγουδά ο Patton στην αρχή του "Predators And Scavengers" ενώ την ίδια στιγμή τα τύμπανα φτάνουν τα όρια του punk. Πολλά και όμορφα είναι και τα μελωδικά σημεία τα οποία εναλλάσονται με ξέφρενα ξεσπάσματα με ιδανικό τρόπο. Πάρτε για παράδειγμα το "Doomsday Fatigue" , το "Tattoo Zero" ή το απολαυστικό "Sidewinder".

Είναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις σωστά και ολοκληρωμένα αυτό τον δίσκο. Αποκλείεται να μην μπερδευτείς, αποκλείεται να μην παραλείψεις κάτι.

Σε παλιότερες συζητήσεις, όταν εξηγούσα γιατί δεν ικανοποιήθηκα με το "Sol Invictus", έλεγα ότι ήθελα, ακόμα και το 2015, ένας καινούργιος δίσκος των Faith No More να μου αλλάξει τον μουσικό μου κόσμο αλλιώς δεν έχει νόημα ύπαρξης. Αυτό που επιθυμούσα, ήρθε τελικά με το "Tonic Immobility" των Tomahawk. Ένας δίσκος που όμοιό του δεν θα συναντήσετε στην σύγχρονη μουσική.