Gojira

Η σημασία των Gojira στην σκληρή μουσική είναι κάτι που δεν σηκώνει πολλές κουβέντες. Ή τουλάχιστον δεν θα έπρεπε. Το γεγονός ότι κάθε τόσο χρειάζεται υπενθύμιση, λέει περισσότερα για την παρούσα κατάσταση του χώρου παρά για τους ίδιους. Δεν έχουν υπάρξει πολλά ονόματα στον αμιγώς metal κόσμο των τελευταίων δύο δεκαετιών που να μπορούν να δουν στα μάτια τα κατορθώματα των Γάλλων. Κοιτώντας παραπίσω από αυτές, τα πράγματα μπορεί να μην ήταν ιδανικά, αλλά τα ζητήματα που είχαν να αντιμετωπίσουν τα αντίστοιχα θηρία των εποχών ποτέ δεν έμοιαζαν τόσο έντονα.

Κάποιος φωνάζει ότι το ύφος των Duplantier & Co. είναι πιο ακραίο απ' ότι σηκώνει το πραγματικά ευρύ κοινό εκεί έξω, και έχει απόλυτο δίκιο. Το πλαίσιο για όλα τα παραπάνω είναι σε αυστηρά heavy όρια. Κανείς λογικός άνθρωπος δεν περιμένει η μπάντα του "The Way Of All Flesh" να ανοιχτεί στα ραδιόφωνα και στον έκτο δίσκο της να γράψει ξαφνικά σουξεδάκια. Ακόμα και μένοντας στον μεταλλικό μικρόκοσμο ωστόσο είναι τουλάχιστον παράξενο, σε αυτό το στάδιο, μια υπολογίσιμη μερίδα του κόσμου να αντιμετωπίζει ένα σχήμα που έχει σπάσει κάμποσα ταβάνια εδώ και δεκαπέντε χρόνια ως ανερχόμενο.

Υπό αυτό το πρίσμα, ο στόχος του "Fortitude" είναι διττός. Πρέπει να μιλήσει σε εκείνους που γνωρίζουν το ποιον της μπάντας και να θυμίσει, για δεύτερη ή τρίτη φορά, στους υπόλοιπους ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι σοβαρό. Πραγματικά σοβαρό. Πέρα από ταμπέλες, ιδιώματα και μισοάχρηστα κουτάκια. Το κουαρτέτο ποτέ δεν έκανε συμβιβασμούς και ποτέ δεν κυνήγησε την εύκολη δόξα. Δεν το κάνει ούτε τώρα. Ουσιώδης, βαρύς ήχος, έτοιμος για σανίδι, χωρίς συνοδευτικά τρικ ή κραυγαλέες εμπορικές πινελιές. Το άνοιγμα του "Born For One Thing" φτάνει και περισσεύει για να αποκτήσει ο αέρας μυρωδιά από μπαρούτι.

Πιθανότατα θα ήταν εύκολο για εκείνους να πατήσουν φρένο και να αναπαράγουν στρωτές δομές. Όταν το επιχείρησαν κάποια χρόνια πίσω, συνειδητά ή όχι, αρκετά κεφάλια γύρισαν προς το μέρος τους. Ή θα μπορούσαν να κάνουν επί τόπου στροφή προς το πιο βίαιο ύφος του "L'Enfant Sauvage". Αντί για αυτά, η παρέα από τη Bayonne συνεχίζει να παίζει με τους δικούς της όρους. Υπάρχουν στιγμές που λοξοκοιτάζουν προς mainstream και άλλες που θυμίζουν το παρελθόν (βλ. "Another World" και "Sphinx" αντίστοιχα)· κι αν στις μεταβάσεις υπάρχουν μερικά σκαμπανεβάσματα, είναι σημαντικό ότι καμία από τις δύο περιπτώσεις δεν μοιάζει βεβιασμένη.

Σε έναν κόσμο που κλίνει όλο και περισσότερο στην κενή διασκέδαση, η απάντηση των Gojira είναι γεμάτη περιεχόμενο, ηχητικά και στιχουργικά. Ένα σύνολο που όταν με το καλό ξανανοίξουν οι συναυλιακοί χώροι θα βγαίνουν τέσσερις τύποι ντυμένοι στα μαύρα, θα το αποδίδουν χωρίς φρου-φρου κι αρώματα, και θα παίρνουν κεφάλια. Μουσική που συνεχίζει την κληρονομιά του heavy ήχου και λέει τις αλήθειες της χωρίς μισόλογα. Όπως πάντα. Το σβήσιμο του "Grind" συνδυάζει όγκο και συναίσθημα με τρόπο που μόνο μεγάλοι καλλιτέχνες μπορούν. Σε τελική ανάλυση, αυτό ακριβώς είναι το "Fortitude"· ένας μεγάλος metal δίσκος του σήμερα.