Bullet For My Valentine

"You fucking parasite... I hope you choke". Καταλάβαμε, OK, μάλλον επιστρέψατε αγριεμένοι και με πολύ επιθετικές διαθέσεις κύριε Matt Tuck (φωνή, κιθάρα). Συνηθίζεται όταν συγκροτήματα κυκλοφορούν άλμπουμ μόνο με το όνομα της μπάντας να θέλουν να κάνουν ένα νέο ξεκίνημα, ένα re-branding, ένα re-positioning στην αγορά είτε επειδή αλλάζουν ήχο ή επειδή θέλουν να επιστρέψουν στις ρίζες τους μετά από κυκλοφορίες που οι hardcore fans δεν αγκάλιασαν όσο θα ήθελαν. Γιατί, γενικώς, δεν είχαν κανένα εμπορικό πρόβλημα οι BFMV. To "Gravity" τα πήγε περίφημα, οι Ουαλοί ταξίδεψαν όλο τον κόσμο δίνοντας συναυλίες σε αρένες και το mainstream, no-solo προηγούμενο πόνημα τους μπορεί να ξένισε και να μην άρεσε σε αυτούς που ακολουθούσαν από την αρχή το συγκρότημα (βλ. ξεπούλημα), όμως σίγουρα ήταν μια εμπορική επιτυχία.

Αλλά υποθέτω πως και οι BFMV ένιωσαν κάπως περίεργα, γιατί το έβδομο άλμπουμ τους επιστρέφει τρόπον τινά στις ρίζες τους, προσπαθεί να μιλήσει ξανά με τσαμπουκά, σόλος, αγριάδα και πολύ κοπάνημα στους 'παλιούς' οπαδούς και σε όσους δεν τους έχουν ξεγράψει ακόμα σαν μια μπάντα του mainstream metalcore με pop προδιάθεση. Το κατάφεραν όμως αυτό; Το "Parasite" ξεκινά σαν μια βραδυφλεγής βόμβα με παραπομπές σε παλιότερα hit μέχρι να εκραγεί σε ένα thrash κρεσέντο με φανταστικό riff, solo και άφθονο κοπάνημα στα τύμπανα. Δυνατό ξεκίνημα που συνεχίζεται με το πρώτο single που είχαμε ακούσει και γουστάρει εδώ και καιρό, το "Knives" με την πιασάρικη μελωδία του. Και μέχρι τη μέση ο δίσκος κυλάει πολύ ευχάριστα, με γρήγορες ταχύτητες, δυνατά riff και γενικά κομμάτια που μένουν στο μυαλό σου, αλλά είναι φανερό ότι όσο περνά ο χρόνος ακρόασης τόσο αναπόφευκτα (;) υποκύπτουν σε εύκολα τρικς και εύπεπτες φόρμουλες που φανερώνουν έλλειψη φαντασίας. Έχουμε από τη μία τα όμορφα σόλο του "No Happy Ever After" και από την άλλη το "Bastards", που είναι ένα pop κομμάτι με metal κάλυμμα. Δεν ξέρω τί θέλει να κάνει ο Tuck στο "Rainbow Veins", αλλά το συναίσθημα και βαθύτερο νόημα που, μάλλον, προσπαθεί να βγάλει, πέφτουν στα ρηχά. Το "Shatter" απλά αφήνει υποσχέσεις που δεν υλοποιούνται, σαν μια μισοτελειωμένη ιδέα, ενώ, λίγο πριν το τέλος, υπάρχει ένα πορωτικό circle-pit generator με το όνομα "Paralysed".

Ένα μίγμα καλών και μέτριων τραγουδιών, με φανερή την προσπάθεια να ξεφύγουν από τα mainstream στεγανά που οι ίδιοι έθεσαν στους εαυτούς τους, που όμως είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Μπορεί να μην αρέσει ούτε σε αυτούς που τους έμαθαν με το "Gravity", αλλά ούτε στους πιό 'metal' οπαδούς τους, αλλά εμπορικά εικάζω ότι θα πετύχουν τον στόχο τους.